UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2014r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 17 lipca 2014r. i przyznał ubezpieczonej J. M. prawo do emerytury, poczynając od 1 lipca 2014 r.

Na podstawie akt rentowych i osobowych ubezpieczonej oraz zeznań świadków I. J., B. S. oraz wyjaśnień ubezpieczonej, Sąd Okręgowy ustalił,
że ubezpieczona (ur. (...)) w dniu 1 lipca 2014r. złożyła do organu rentowego wniosek o ustalenie uprawnienia do świadczenia emerytalnego w obniżonym wieku emerytalnym. Wymagany wiek 55 lat ubezpieczona ukończyła w dniu (...).

Ubezpieczona legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym na dzień 1 stycznia 1999r. w wymiarze 20 lat, 7 miesięcy i 6 dni.

Organ rentowy wskazał, iż nie uznał za wykazany okres pracy w warunkach szczególnych w okresach od 1 grudnia 1977r. do dnia 7 marca 1984r. oraz od 1 października 1991r. do 30 listopada 1998r. w (...) S.A. na stanowisku formowacz tworzyw.

Według ustaleń Sądu I instancji, ubezpieczona J. M. od 1 grudnia 1977r. do 31 marca 2002r. pracowała, jako pracownik produkcji (k. 51 a.r.), od dnia 1 grudnia 1977r.
do 6 stycznia 1986r. i od dnia 1 października 1991r. do 30 listopada 1998r. wykonywała pracę na prasach wtryskowych, jako formowacz tworzyw. Faktycznie wykonywała ona pracę operatora pras - tłoczarza, formierza tworzyw.

Sąd ten wskazał, że okoliczności te potwierdziły osoby współpracujące
z ubezpieczoną - w tym I. J. - która zeznała, iż ubezpieczona pracowała
na oddziale pras mimośrodowych, była tłoczarzem, formowaczem. Tłoczarz na prasach mimośrodowych z blach tłoczył pokrywki do długopisów. Operator pras wtryskowych pracował na prasach i z tworzywa wykonywał wszystkie części do długopisów. Ubezpieczona na początku pracowała, jako operator pras mimośrodowych, później była operatorem pras.

Jak wskazała sama ubezpieczona, od 1994r. do 1998r. pracowała na mimośrodach
i po urlopie wychowawczym wróciła na tzw. mimośrody, a nie na prasy wtryskowe.
Ze świadectwa pracy wynika, iż do pracy wróciła od dnia 8 stycznia 1989r.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 184 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., nr 153, poz. 1227) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), uznając,
że ubezpieczona wykonywała prace zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach w wymiarze przekraczającym 15 lat.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że prace, jakie świadczyła ubezpieczona -
w spornym okresie - są kwalifikowane w wykazie A dział IV poz. 17 pkt 12 wykazu stanowiącego załącznik nr 7 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego
nr 5 z dnia 9 maja 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach
w zakładach przemysłu chemicznego i lekkiego. Prace z zakresu produkcji i przetwórstwa żywic i tworzyw sztucznych oraz produkcji surowców, półproduktów i środków pomocniczych stosowanych do ich produkcji i przetwórstwa, produkcji wosków i woskoli - wymienione są zaś w wykazie A dział IV poz. 17 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jednocześnie Sąd Okręgowy wskazał, że w obecnym stanie prawnym zarządzenia resortowe zawierające uściślenia dokonane w innym okresie przez właściwych ministrów, polegające na ustaleniu wykazów stanowisk, powołane w świadectwach wykonywania prac
w warunkach szczególnych zakwestionowanych przez organ rentowy, nie mają wartości normatywnych, lecz jedynie informacyjną.

Zdaniem Sądu I instancji, na podstawie przeprowadzonych dowodów, należy uznać,
iż ubezpieczona wykonywała prace zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach w wymiarze przekraczającym 15 lat.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł,
jak w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, apelujący zarzucił mu naruszenie:

1. prawa procesowego, tj. art. 233 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. k.p.c.
(t.j. Dz. U. z 2014r., poz. 101 ze zm.), poprzez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu
z treścią zebranego w sprawie materiału oraz

2. przepisów prawa materialnego, tj. art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) w związku z § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43
ze zm.), poprzez przyznanie ubezpieczonej J. M. prawa do emerytury
z tytułu pracy w warunkach szczególnych, mimo niespełnienia przesłanek do takiego rozstrzygnięcia.

Wskazując na wyżej podane zarzuty apelacji, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ubezpieczonej oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że jego zdaniem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie potwierdza w sposób niebudzący wątpliwości, że ubezpieczona J. M. w spornych okresach - uznanych przez Sąd Okręgowy - wykonywała prace w warunkach szczególnych, o których mowa w wykazie A dział IV poz. 17 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Apelujący podkreślił, że słuchani w sprawie świadkowie zeznali, że ubezpieczona pracowała zarówno przy wytłaczaniu elementów metalowych do długopisów, jako operator pras - tłoczarz w metalu, jak i w późniejszym okresie wykonywała prace na wtryskarkach, pracując przy maszynach do wyrabiania elementów z tworzywa sztucznego.

Ubezpieczona, słuchana jako strona postępowania, potwierdziła zeznania świadków oraz sprecyzowała, że na wtryskarki przeszła dopiero w 1994r. i wtedy już pracowała tylko przy tworzywie sztucznym.

Mając na względzie przywołane wyżej zeznania świadków oraz wyjaśnienia ubezpieczonej, organ rentowy nie zgodził się z ustaleniami Sądu I instancji, że w spornych okresach ubezpieczona wykonywała prace wymienione w wykazie A dział IV poz. 17, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Nadto apelujący podniósł, że w zarządzeniu nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987r. (a nie jak podaje Sąd Okręgowy nr 5
z dnia 9 maja 1983r.) w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach
w zakładach przemysłu chemicznego i lekkiego, w Dziale IV poz. 17 pkt 12 wymienione jest stanowisko operator urządzeń zgrzewających. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, ubezpieczona początkowo wykonywała czynności, jako tłoczarz w metalu, a zatem nie były to czynności przy produkcji i przetwórstwie żywic i tworzyw sztucznych, czy produkcja surowców, półproduktów i środków pomocniczych stosowanych do ich produkcji i przetwórstwa, produkcja wosków i woskoli.

Organ rentowy, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 1 czerwca 2010r., II UK 21/10, niepublikowany; 16 czerwca 2009r.,
I UK 20/09 i I UK 24/09, niepublikowane oraz z dnia 19 marca 2012r., sygn. akt
II UK 166/11), wskazał, że przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy w warunkach szczególnych, dlatego
nie można kwalifikować pracy ubezpieczonej z powołaniem się na zarządzenie Nr 5 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 9 maja 1983r.

Nadto, apelujący zwrócił uwagę, że pisemne uzasadnienie orzeczenia Sądu Okręgowego zawiera niejasności oraz brak w nim logicznego i konsekwentnego wywodu odnośnie motywów rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Organ rentowy wskazał,
że Sąd I instancji powołuje w uzasadnieniu, iż organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do emerytury, ponieważ nie wykazała wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych oraz nie rozwiązała stosunku pracy. Zdaniem zaś apelującego, w zaskarżonej decyzji z dnia 17 lipca 2014r. nie podnoszono kwestii związanych z brakiem rozwiązania przez ubezpieczoną stosunku pracy. Dalej podniósł, że zgodnie z sentencją orzeczenia,
Sąd Okręgowy przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od 1 lipca 2014r., natomiast
w pisemnym uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 12 czerwca 2013r.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując, iż ubezpieczona w okresie od dnia 1 grudnia 1977r. do 1994r. nie była zatrudniona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy przeróbce tworzyw sztucznych, uznał, że apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Otóż bowiem, w niniejszej sprawie wnioskodawczyni domaga się przyznania
prawa do świadczenia emerytalnego opisanego treścią art. 184 o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118). Zatem należy stwierdzić, że bezspornie ubezpieczona:

- osiągnęła wiek przewidziany w art. 32 cyt. ustawy;

-: w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęła okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27;
-: nie przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego.

Spór zaś dotyczył przesłanki w postaci okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym, niż 55 lat - dla kobiet.

Tak więc, należy wskazać, że art. 32 cyt. ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. stanowi,
iż ubezpieczonym zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych
przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości
lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ust. 4 cyt. przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym
w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Owe przepisy dotychczasowe to powołane przez Sąd Okręgowy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast uściślenia dokonane przez właściwych ministrów w okresie sprzed daty wejścia
w życie Konstytucji RP, które polegały na ustaleniu stanowisk, na których wykonywana
jest praca w szczególnych warunkach, nie mają obecnie wartości normatywnej,
lecz wyłącznie informacyjną. Dlatego też, nie jest możliwe skuteczne powoływanie się wyłącznie na zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego.

Zgodnie zaś z normą § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy.

Zatem, warunkiem koniecznym jest wykazanie przez wnioskodawczynię, że w okresie co najmniej 15 lat wykonywała pracę - stale i pełnym wymiarze czasu pracy - na stanowisku pracy wymienionym w wykazie A.

Aby sprostać temu obowiązkowi, ubezpieczona przedstawiła organowi rentowemu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 29 marca 2002r.
(k. 39 a.e.), w którym jej były pracodawca: (...) S.A. w C., wskazał,
iż w okresach od dnia 1 grudnia 1977r. do dnia 6 stycznia 1986r. oraz od dnia
1 października 1991r. do dnia 30 listopada 1998r. ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowisku formowacza tworzyw, wymienionym
w wykazie A dział IV poz. 17 pkt 12 wykazu, stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 5 z dnia 9 maja 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach przemysłu chemicznego i lekkiego.

Odnosząc się do powyższego świadectwa, podnieść wypada, że nie ma ono abstrakcyjnego charakteru i zawarte w nim zapisy podlegają kontroli w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy. Trzeba mieć przy tym na uwadze, że w uchwale siedmiu sędziów z dnia 13 lutego 2002r. (III ZP 30/11, OSNAPiUS 2002 Nr 10, poz. 243)
Sąd Najwyższy określił przepisy resortowe (zacytowane w treści powołanego wyżej świadectwa) jako dyrektywę dla organów zwierzchnich lub nadzorujących zakłady pracy
do prowadzenia wykazów stanowisk wymienionych w załączniku do rozporządzenia.
W późniejszym orzecznictwie przepisy wykazów resortowych określone zostały, jako normy o charakterze informacyjnym, techniczno-porządkującym, uściślającym, o znaczeniu w sferze dowodowej, jako podstawa domniemań faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
25 lutego 2010r., II UK 218/09, niepublikowany). Przepisy te, niemające charakteru powszechnego, nie kształtują praw podmiotowych, dlatego wykonywanie pracy
na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach
A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.,
nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306,
z dnia 9 maja 2006r., II UK 183/05, niepublikowany).

Tak więc, na użytek niniejszego sporu, należy założyć, iż z treści powołanego świadectwa wypływa wniosek, że były pracodawca ubezpieczonej (...) S.A. należał do branży przemysłu chemicznego.

Stwierdzenie powyższe jest o tyle istotne, że w orzecznictwie sądowym utrwalił się trafny pogląd, zakładający, iż w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983r., wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 3 czerwca 2008r., I UK 381/07, LEX nr 494112;
16 czerwca 2009r., I UK 20/09, LEX nr 515698 i I UK 24/09, LEX nr 518067; 1 czerwca 2010r., II UK 21/10, LEX nr 619638; 19 maja 2011r., III UK 174/10, LEX nr 901652;
14 marca 2013r., I UK 547/12; 1415525). Zakwalifikowanie danego rodzaju pracy
do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej oceny, jako pracy w szczególnych warunkach. Przyporządkowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest dowolne,
gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym, w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Oznacza to, że pod określoną pozycją wykazu jest umieszczone konkretne stanowisko odpowiadające danej branży. Wskazuje na to systematyka wykazu A, gdzie poszczególne działy zawierają wykaz stanowisk uprawniających
do emerytury. Odstępstwo od tej zasady znajduje się w dziale XIV: „prace różne”, które
nie zostały przypisane do określonego działu gospodarki. Zatem, tylko w tym obszarze zatrudnienie w określonej branży nie będzie miało znaczenia w kontekście emerytury. Natomiast dalsze odkodowywanie rodzaju prac powinno odbywać się w granicach branży,
do której przynależy zakład pracy zatrudniający pracownika. Również zakres czynności konkretnego pracownika wskazywać może na pewne podobieństwo do prac typowych
w innej branży. W obu sytuacjach specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje charakter świadczonej pracy i warunków, w jakich jest wykonywana, jej uciążliwość
i szkodliwość dla zdrowia. Nie ma zatem aksjologicznych podstaw do przenoszenia warunków pracy z jednej gałęzi na drugą, skoro o prawie do emerytury nie decyduje stopień podobieństwa wykonywanych prac, lecz zatrudnienie w określonej branży, gdyż dopiero zatrudnienie wykonywane w takich warunkach umożliwia wcześniejsze ziszczenie się ryzyka emerytalnego (szybszej utraty sprawności psychofizycznej pracownika). Nie budzi wątpliwości, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego przysługuje jedynie osobom wykonującym prace w ramach pracowniczego zatrudnienia, przy czym, powyższe stwierdzenie należy uzupełnić, że chodzi o zatrudnienie pracownicze w branży, do której zakwalifikowany jest (był) zakład pracy, albowiem dopiero w ten sposób zinterpretowane prawo materialne realizuje cel, jakim jest zakreślenie granic podmiotowych i przedmiotowych kręgu osób uprawnionych do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zatem - co należy podkreślić - wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy
w szczególnych warunkach, w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010r., II UK 21/10, niepublikowany).

Z twierdzeń wnioskodawczyni wynika zatem, że żądanie emerytalne wywodziła
z założenia, że dysponuje co najmniej 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach przy przetwórstwie tworzyw sztucznych (dział IV poz. 17 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.).

Tymczasem, ze spójnych zeznań świadków I. J. i B. S.
oraz wyjaśnień samej ubezpieczonej wynika w sposób jednoznaczny, że dopiero od 1994r. J. M. rozpoczęła pracę na stanowisku formowacza tworzyw sztucznych
przy obsłudze pras wtryskowych.

Wcześniej pracowała zaś stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jako tłoczarz, obsługując prasy mimośrodowe, służące do tłoczenia elementów metalowych z blach.
Tego rodzaju praca nie jest zaś wymieniona ani w dziale IV: „w chemii”, ani w dziale XIV: „prace różne”.

Z uwagi zaś na wcześniej przedstawione stanowisko dotyczące branży, w której wykonywała pracę ubezpieczona, nie można jednocześnie zasadnie twierdzić, że w latach 1977-1994, pracując w przedsiębiorstwie (...), J. M. zatrudniona była
w przemyśle metalowym, przy przeróbce plastycznej metali, polegającej na obsłudze agregatów do tłoczenia (dział III, poz. 45 wykazu A, stanowiącego załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.).

Nie sposób przy tym zgodzić się z wnioskodawczynią w zakresie, w jakim twierdzi,
że wykonywana przez nią w tym okresie praca miała charakter pracy wykonywanej
w szczególnych warunkach, gdyż na jej stanowisku unosiły się opary rozpuszczalnika, panował hałas oraz pracowała w kontakcie z olejem. Prawdą jest, że głównym motywem przyświecającym ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS było założenie, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, dlatego też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej, niż inni ubezpieczeni. Powtórzyć zatem należy, iż za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się zatem pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w znaczny sposób jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki, takie,
jak hałas przekraczający dozwolone normy, zapylenie, opary chemiczne, wysokie temperatury lub zmienne warunki atmosferyczne. Należy jednak pamiętać, iż nie każde zatrudnienie w narażaniu na wskazane powyżej czynniki, stanowi pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 184 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których uprawnionym osobom przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym, ustala się bowiem - jak stanowi ust. 4 art. 32 cyt. ustawy - na podstawie przepisów dotychczasowych,
tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa przez sąd (por. wyrok SN dnia 22 lutego 2007r., I UK 258/06, OSNP 2008/5-6/81).

Trafnie zatem apelujący organ rentowy wskazał, że nie było podstaw do przyjęcia,
że ubezpieczona wypełniła przesłankę w postaci posiadania wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy wymienionej w wykazie A cyt. rozporządzenia Rady Ministrów.

Konkludując, Sąd II instancji uznał, że apelacja jest zasadna i na mocy art. 386
§ 1 k.p.c., orzekł reformatoryjnie, jak w sentencji.

/-/SSA Jolanta Ansion /-/SSA Marek Procek /-/SSO del. Patrycja Bogacińska-Piątek

Sędzia Przewodniczący Sędzia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE