UZASADNIENIE

M. G. oskarżono o to, że:

I. w okresie od 2007 r. do listopada 2009 r. we W. co najmniej 10-krotnie udzielił J. M. środka odurzającego w postaci marihuany, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.;

II. w sierpniu 2009 r. we W. udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej J. M. środka odurzającego w postaci amfetaminy w ilości 1 gram za kwotę 30 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

III. w okresie od września 2009 r. do 12 listopada 2009 r. we W., działając wbrew przepisom ustaw udzielił w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, środek odurzający w postaci amfetaminy, marihuany i tabletek extazy w ilościach nie mniejszych niż po 300 gram za kwotę amfetamina 1 gram za 17 zł, marihuana 23 zł za gram, extazy 6 zł za sztukę T. G.; tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej wyrokiem z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II K 1510/11:

I. oskarżonego M. G. uznał za winnego tego, że w okresie od 2007 roku do września 2009 roku, we W., działając w krótkich odstępach czasu, nie więcej niż dziesięciokrotnie udzielił J. M. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości łącznej ok. 1,5 grama oraz nie więcej niż sześciokrotnie udzielił J. M. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznej ok. 1 grama, tj. za winnego popełnienia przestępstw z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 kk i za to, na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III. uniewinnił oskarżonego M. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku;

IV. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, w przypadku zarządzenia jej wykonania, okres jego zatrzymania w dniach od 26.09.2009 r do 27.09.2009 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 230 § 2 kpk orzekł o zwrocie J. M. dowodu rzeczowego w postaci telefonu opisanego pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr I/ 379/09, znajdującym się na k. 197 akt sprawy, zaś M. G. dowodu rzeczowego w postaci telefonu opisanego w powyższym wykazie pod poz. 2;

VI. na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 270 zł, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 120 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny i zaskarżając go w części na niekorzyść oskarżonego dotyczącej uniewinnienia go od popełnienia czynu opisanego w pkt III aktu oskarżenia, zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, mających wpływ na treść wyroku, a to art. 2 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 391 § 1 k.p.k., art. 392 § 1 k.p.k. oraz art. 397 § 1 i § 4 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie w toku rozprawy głównej wszystkich wymaganych dowodów, a w szczególności zaniechanie przesłuchania świadków G. S. oraz kluczowego w sprawie świadka – T. G. i niewykorzystanie wszelkich środków celem ustalenia jego miejsca pobytu, nieprawidłowe przerzucenie w toku postępowania jurysdykcyjnego na oskarżyciela publicznego obowiązku ustalania miejsca pobytu w/w świadka, podczas gdy Sąd dysponował takimi samymi uprawnieniami do zwrócenia się do odpowiednich organów Policji, Straży Granicznej, itp. z poleceniem dokonania tychże ustaleń, a następnie odczytanie protokołu jego zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym i ich zakwestionowanie, skutkujące rozstrzygnięciem płynących stąd wątpliwości na korzyść oskarżonego M. G., co doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych, w oparciu o niepełny oraz wadliwie zgromadzony materiał dowodowy i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia.

Podnosząc powyższy zarzut, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż słusznie sam apelujący zaznaczył, iż nieprzesłuchanie w niniejszej sprawie T. G. – stanowiło w niniejszej sprawie istotny brak postępowania przygotowawczego – w myśl art. 345 § 1 k.p.k. Zeznania ww. świadka miały bowiem kluczowe znaczenie z punktu widzenia zarzucanego M. G. czynu zabronionego z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., szczegółowo opisanego w pkt III części wstępnej zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji zatem w sposób spóźniony skorzystał z dyspozycji art. 397 § 1 k.p.k. Ujawniony brak postępowania przygotowawczego istniał wszak bezsprzecznie przed rozpoczęciem rozprawy. W konsekwencji nieprzedstawienia przez prokuratora dowodów, do których został wezwany w trybie ww. przepisu, Sąd I instancji nie był uprawniony do rozstrzygnięcia zaistniałych wątpliwości na korzyść oskarżonego – w myśl art. 397 § 4 k.p.k. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2010 r., sygn. akt WA 10/10, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa rok 2010, nr 10, poz. 89, str. 48) i uniewinnienia M. G. od zarzucanego mu czynu.

Pamiętać przy tym należy, iż na oskarżycielu publicznym jako podmiocie fachowym ciąży obowiązek skrupulatnego zebrania materiału dowodowego na poparcie kierowanej do Sądu skargi. Prokurator winien ze swej strony dochować należytej staranności i przedstawić Sądowi I instancji materiał dowodowy pozwalający na sprawne przeprowadzenie postępowania sądowego. Przewodniczący składu sędziowskiego - kierując rozprawą i czuwając nad jej prawidłowym przebiegiem - winien dysponować materiałem dowodowym pozwalającym na rozstrzygnięcie sprawy na pierwszym jej terminie.

Z analizy akt sprawy jednoznacznie wynika, iż w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt III części wstępnej wyroku, oskarżyciel publiczny w zasadzie nie przytoczył faktów i dowodów, na których oskarżenie się opiera. Trudno bowiem jako pełnowartościowy dowód traktować protokół przeprowadzonego w dniu 26.11.2009 r. okazania T. G. osób, w tym m.in. M. G., który – co istotne - został nieprawidłowo sporządzony. Za Sądem I instancji wypada jedynie powtórzyć, iż relacja ww. osoby zapisana jest w osobie trzeciej i niesposób ustalić, czy protokół ten stanowi protokół zeznań czy też wyjaśnień – nie wykreślono bowiem alternatywnych sformułowań druku protokołu, a T. G. nie podpisał pouczenia o odpowiedzialności świadka za fałszywe zeznania, ani z treści protokołu nie wynika, że został wyraźnie pouczony, że jako podejrzany o szeroko rozumiany współudział w przestępstwie może odmówić zeznań w sprawie M. G.. Nadto, słusznie zaakcentował także Sąd I instancji, iż T. G. nie wskazał podczas okazania kiedy, ile i jakie narkotyki miałby kupić od M. G..

Z uwagi na powyższe, zasadne było uchylenie w części zaskarżonego wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy czym Sąd Rejonowy rozważy zwrot sprawy oskarżycielowi publicznemu - w myśl art. 345 § 1 k.p.k., albowiem to Prokurator winien zebrać dowody winy oskarżonego i sformułować akt oskarżenia w taki sposób, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie, a w niniejszej sprawie istnieje konieczność przesłuchania świadka, którego zeznania mają stanowić podstawę oskarżenia w zakresie czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku. W tych okolicznościach to Prokurator winien, uznając celowość i zasadność zarzutu, przesłuchać świadka T. G. i podjąć decyzję o ewentualnym przekazaniu aktu oskarżenia do Sądu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE