Sygn. akt II AKa 351/15
Dnia 30 listopada 2015r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydz. Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)
Sędziowie: SA – Jarosław Góral
SO (del.) – Ewa Jethon
Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber
Prokurator Jerzy Mierzewski
po rozpoznaniu dnia 30 listopada 2015 r. w W.
sprawy E. N. urodz. (...) w K.
s. J.
oskarżonego o czyn z art. 157 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 2 lipca 2015 r. sygn. akt XII K 214/14
utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części;
zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa;
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. kwotę 738 zł – w tym 23% VAT – z tytułu zwrotu kosztów obrony oskarżonego z urzędu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie.
Wyrokiem z dnia 2 lipca 2015 r.E. M. N. skazany został za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie Sąd Okręgowy w Warszawie warunkowo zawiesił na 3 – letni okres próby.
Wyrok ten zaskarżyła apelacją na korzyść obrońca oskarżonego. Zarzuciła mu na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i wniosła o zmianę wyroku, w zaskarżonej części, przez orzeczenie kary w wymiarze 3 – miesięcy pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 1 roku.
Zarzut apelacji okazał się chybiony, dlatego nie mógł skutecznie doprowadzić do korekty wyroku. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd I instancji miarkując karę orzeczoną wobec oskarżonego uwzględnił wszelkie zachodzące w sprawie okoliczności, tak obciążające, jak i łagodzące – w tym te z nich, które obrońca obecnie wskazuje w apelacji.
Przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. zagrożone jest karą od 3 miesięcy do
5 lat pozbawienia wolności, orzeczenie – jak chce skarżący – kary minimalnej nie uwzględniałoby okoliczności obciążających oskarżonego – jak choćby działanie w stanie nietrzeźwości, czy zaatakowanie nożem osoby śpiącej, a więc nie mogącej choćby próbować uniknąć doznanych w następstwie działania oskarżonego obrażeń.
Już z tych tylko powodów rozstrzygnięcie o jakie wnosi obrońca należałoby uznać za niewspółmierne do stopnia zawinienia. Orzekając wobec oskarżonego karę 1 roku pozbawienia wolności, a więc w wysokości 1/5 ustawowego zagrożenia, ukształtował ją Sąd w sposób bezsprzecznie umiarkowany, zgodnie z regułami art. 53 § 1 i 2 k.k. Tak orzeczonej kary w żadnej mierze nie można uznać z niewspółmiernie surową i to w stopniu rażącym, a więc w odczuciu społecznym za niesprawiedliwą.
Podobnie należy ocenić okres warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Okres 3 – letni jest zbliżony do minimalnego (na czas popełnienia przestępstwa wynosił – 2 lata), a nie maksymalnego wynoszącego lat 5. Nadto w sytuacji gdy Sąd nie nałożył na oskarżonego obowiązków z art. 72 k.k., ani nie oddał oskarżonego pod dozór kuratora – tak ukształtowanej kary nie można uznać za niewspółmiernie surową, tym bardziej, w sposób, aż rażący – jak wymaga tego przepis art. 438 pkt 4 k.p.k.
Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny uznał zarzuty apelacji za bezzasadne i orzekł o utrzymaniu wyroku w zaskarżonej części w mocy.