UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25.10.2002r. J. M. w Urzędzie D. B. Wydział Działalności Gospodarczej i Zezwoleń dla D. B. założył działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą wykonywania działalności gospodarczej w W. przy ul. (...) lok. 200 w W.. W dniu 03.11.2009r. Urząd Statystyczny w W. nadał (...) numer regon (...). Jako rodzaj przeważającej prowadzonej działalności określone zostało świadczenie usług w zakresie transmisji danych, w zakresie telekomunikacji przewodowej, w tym dystrybucji programów telewizji w wersji analogowej, cyfrowej, oraz udostępnianie sieci Internet, które oferowane były dla indywidualnych zainteresowanych odbiorców. Firma (...) usługę w zakresie dostarczania abonentom sygnału programów telewizji cyfrowej świadczyła za pomocą odbiornika satelitarnego B. drd 694 o nr (...), modułów C. a także kilku kart systemu dostępowego Cyfry + w tym karty o nr (...), które w wyniku podpisania umowy abonenckiej nr (...) z firmą (...) + na zasadzie najmu J. M. posiadał legalnie. Zarówno karta dostępu o nr (...) jak i dekoder zostały przekazane J. M. przez Cyfrę + wyłącznie do użytku prywatnego celem odbioru sygnałów oferowanych w danym abonamencie przez Cyfrę +. Pomimo, iż CANAL + (...) sp. z o.o. nie posiadał zgody ze strony (...) na wydawanie sublicencji dla operatorów sieci kablowych w celu reemisji programów należących do tego nadawcy J. M. posługiwał się tymi przedmiotami do nadawania sygnału telewizyjnego. W okresie od połowy 2008 r. do połowy 2009 r. J. M. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej prowadził z (...) Sp. z o.o. będącym wyłącznym dystrybutorem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej programów należących do (...) negocjacje, których przedmiotem było zawarcie umowy umożliwiającej rozpowszechnianie przez (...) programu firmy (...). W ich wyniku dnia 25 maja 2009 r. J. M. otrzymał od (...) sp. z o.o. projekt umowy, która miała być zawarta pomiędzy (...), (...) J. M., w ramach której nadawca (...) w L. zezwalał J. M. w ramach licencji na reemisję programu kanału (...) dla abonentów sieci (...) w okresie 3 lat od podpisania umowy przez obydwie strony. Zgodnie z treścią projektu umowy reemisja tego kanału miała nastąpić począwszy od dnia 01 czerwca 2009 r. J. M. w ramach oferowanych przez swoją firmę programów telewizji cyfrowej nie mając jednakże podpisanych stosownych umów z dystrybutorem firmą (...) Sp. z o.o., a tym samym uprawnień przy użyciu nie przekazanego przez (...) sp. z o.o. sprzętu w postaci dekodera oraz kart kodowych umożliwiających legalną reemisję programów (...), oferował już w okresie od grudnia 2008 roku do dnia 09 marca 2010r. dostęp do należących do (...) z siedzibą w L. kanałów tematycznych o nazwach (...), (...) S. – fi oraz (...) wprowadzając je do swojej oferty. Powyższą wiedzę pracownicy działu księgowości (...) Sp. z o.o. uzyskali w trakcie prowadzonej z (...) J. M. negocjacji umowy kiedy to do (...) sp. z o.o. wpłynęła pisemna informacja wskazująca liczbę abonentów kanałów nadawcy (...) w sieci (...) za okres od stycznia 2009 r. do kwietnia 2009 r. Okoliczność ta znalazła również potwierdzenie w trakcie kolejnych podjętych przez (...) Sp. z o.o. czynności sprawdzających po zapoznaniu się z ofertą handlową firmy (...) zamieszczoną na stronie internetowej tego operatora www.jmdi.pl. (...), (...) oraz (...) S.-fi były oferowane abonentom, znajdując się w wykazie dostępnych programów firmy (...). Wobec zaistniałej okoliczności pomimo, iż w dniu 27 lipca 2009r. do (...) Sp. z o.o. w W. wpłynął projekt umowy osobiście podpisany przez J. M. w związku z okolicznością dokonywanego przez niego rozpowszechniania od grudnia 2008 r. reemisji trzech programów (...) w swojej sieci operatorskiej bez uzyskania zgody nadawcy i podpisanej umowy z (...), postanowiono o nie zawieraniu umowy operatorskiej z firmą (...).

W dniu 09 marca 2010 r. w związku z uzyskaną wiedzą informacją odnośnie rozpowszechniania przez (...) cudzego nadania w postaci sygnału telewizyjnego programów (...), (...), oraz S. – fi należących do (...) i udostępniania go za opłatą swoim klientom funkcjonariusze (...) W. VI udali się wraz z reprezentantem firmy (...) oraz specjalistą L. (...) O. L. pod adres siedziby firmy (...) tj. na ul. (...) lok. 200 w W. a następnie do budynku przy ul. (...) gdzie znajdowała się serwerownia telewizyjna. Z uwagi na obecność funkcjonariuszy J. M. poprosił wówczas Ł. K. (1) tj. pracownika (...) zajmującego się uruchamianiem, wdrażaniem oraz konserwacją usług telewizyjnych aby dyskretnie nie zauważony przez nikogo wyłączył kanały (...) co uczynił. W wyniku przeszukania pomieszczeń firmy (...) funkcjonariusze Policji zabezpieczyli sprzęt w postaci odbiornika satelitarnego B. drd 694 o nr (...) wraz z okablowaniem, moduły C., kilka kart systemu dostępowego Cyfry + w tym karty o nr (...), oraz dokumentację związaną ze świadczonymi przez tę firmę usługami telekomunikacyjnymi. J. M. oraz Ł. K. (2) zostali zatrzymani. Łączna wartość szkody poniesionej przez (...) w związku z rozpowszechnianiem i dostarczaniem abonentom firmy (...), programów (...) w okresie od grudnia 2008 r. do 09.03.2010 r. bez uprawnienia nadawcy, stanowiła kwotę nie mniejszą niż równowartość 10 000 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków T. G. (k. 322 – 323, 667 - 668); A. Ś. (k. 135 – 136, 286 – 291, 668 - 669); M. W. (k. 406 – 408, 738); protokołu przesłuchania świadka M. K. (k. 323 - 324); protokołu przesłuchania świadka O. L. (k. 24 - 25); protokołu przesłuchania świadka Ł. K. (1) (k. 39 – 41, 263 - 265); zeznań E. G. (k. 292 – 293, 668); protokołu przesłuchania świadka M. S. (k. 291); częściowych wyjaśnień oskarżonego J. M. (k. 45, 114, 260 - 263); protokołu zatrzymania (k. 3, 4); protokołów przeszukania (k. 5 - 7, 9 – 11, 27 - 29, 36 - 37); protokołu oględzin wraz z materiałem poglądowym (k. 13 - 19); zawiadomienia o przestępstwie (k. 22); zaświadczenia (k. 31 - 34); wniosku (k. 35); protokołu zajęcia mienia (k. 48 - 51); dokumentacji zabezpieczonej przez policję (k. 53 - 61); protokołów oględzin (k. 75 - 78); protokołu oględzin (k. 80 - 81); załączników do protokołu oględzin (k. 82 - 97); potwierdzenia odbioru (k. 100 - 101); dokumentacji mailowej (k. 102 – 103, 124); umowy (k. 115); zwrotnego poświadczenia odbioru (k. 122 - 123); zawiadomienia o przestępstwie (k. 141 - 145); umowy wraz z załącznikami (k. 149 - 169); zaświadczenia (k. 170 - 172); warunków umowy (k. 180 - 192); dokumentacji mailowej (k. 193); wykazu programów (k. 194 - 202); korespondencji mailowej (k. 229 - 230); dokumentów złożonych przez oskarżyciela posiłkowego (k. 277 - 283); dokumentów z Cyfry (...) (k. 311 - 316); pisma z (...) (k. 320); dokumentów z Cyfry (...) (k. 333 - 338, k. 341 - 372); dokumentów złożonych przez oskarżyciela posiłkowego (k. 379 - 403).

Oskarżony J. M. podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 09.03.2010r. (k. 47) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Wyraził jednocześnie chęć dobrowolnego poddania się karze oraz skorzystanie z zaznajomienia się z aktami sprawy. Podczas kolejnego przesłuchania w dniu 06.06.2010r. (k. 114) oskarżony J. M. wyjaśnił, że od 25 lat prowadzi własną działalność gospodarczą o nazwie (...) J. M., która to firma zajmuje się dostarczaniem usług multimedialnych w postaci telefonu, telewizji oraz internetu dla klientów indywidualnych oraz dla firm. Oświadczył, że od początku 2009r. jego firma prowadziła rozmowy z (...) dotyczące wyrażenia zgody na udostępnianie przez firmę (...) sygnału (...) i (...) S. – fi. Rozmowy prowadzone były ze strony (...) z M. W. zaś ze strony (...) podejmował rozmowy osobiście. Kontakt był głównie droga mailową, przy czym mogło się zdarzyć, że był on również telefoniczny. Jak wyjaśnił po dniu 25 maja 2009 roku wpłynęło do (...) pismo od (...) datowane na ten dzień dotyczące zgody na rozpowszechnianie programów (...), (...) S. – fi i (...). W przypadku zaakceptowania warunków i sprawdzeniu danych zawartych w umowie miał ją podpisać i odesłać do (...). W dniu 23.07.2009r. podpisana umowa została odesłana. Po jej odebraniu przez (...) w dniu 27.07.2009r. w dniu 24.08.2009r. pracownik E. G. skontaktowała się drogą mailową z pracownikiem M. S. z zapytaniem kiedy umowa ta zostanie podpisana i przesłana przez (...). W odpowiedzi uzyskała informację, że wszystko jest w porządku i sprawa przekazana zostanie do działu sprzedaży. Jak oświadczył w związku z tym uznając, że umowa zostanie podpisana i przesłana w późniejszym terminie polecił w dniu 24.08.2009r. pracownikowi (...) Ł. K. (1) wprowadzenie tych kanałów do oferty programowej (...). Wyjaśnił, że nie pamięta czy zostały przesłane karty dostępu na emitowany sygnał. Na rozprawie (k. 260 - 263) oskarżony J. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że miał zezwolenie na nadawanie wszystkich kanałów (...) ponieważ w jego ocenie umowa ta została zawarta z uwagi na okoliczność otrzymania przez (...) umowy od (...) a następnie jej podpisania i zwrotnego wysłania do (...). Nie otrzymał jedynie od (...) ani od (...) kart do odbioru telewizji ani odbiorników. Posiadał jedynie kontakt do osoby od której miał je otrzymać. Oznajmił, że programy (...) zaczął nadawać mniej więcej w czerwcu 2009 roku a więc po otrzymaniu umowy w maju 2009 roku, która dotyczyła trzech kanałów tego nadawcy. Jak oświadczył ponieważ z uwagi na nieotrzymanie z powrotem podpisanej umowy od (...) zaniepokoił się, wówczas jeden z jego pracowników tj. E. G. skontaktowała się z (...) skąd otrzymała za pośrednictwem maila informację, że wszystko jest w porządku i umowa została podpisana. Umowy tej nigdy nie otrzymał. Wyjaśnił, że ponieważ negocjacje z (...) trwały przez długi czas to mogła się zdarzyć taka sytuacja, że w ofercie (...) zostały zawarte programy (...) przy założeniu, że umowa zostanie finalnie podpisana. Oskarżony oświadczył, że po jakimś czasie okoliczność braku nadesłania umowy przez (...) ucichła i w tym okresie do (...) nie była wysyłana opłata za nadawanie programów (...) lecz nie miał tego świadomości. Dodał, że po ich sporządzeniu przez danego pracownika osobistym przez niego podpisaniu każdego dnia miesiąca z firmy (...) wysyłane jest po kilkadziesiąt raportów do poszczególnych nadawców. Po odczytaniu wyjaśnień złożonych w dniu 09.03.2010r. oznajmił, że składając wówczas wyjaśnienia nie miał pełnej wiedzy. Dopiero po zapoznaniu się w firmie z dokumentacją zauważył, że jest inaczej niż myślał. Po odczytaniu wyjaśnień z dnia 06.06.2010r. potwierdził je jako zgodne z prawdą dodając, że nie jest w stanie precyzyjnie określić początku nadawania sygnału. Nie pamiętał w jaki sposób mimo braku kart dostępu nadawał sygnał od (...). Oskarżony J. M. odnośnie historii raportu abonentów telewizji (...) wysłanej za pośrednictwem maila oznajmił, że osoba wysyłająca tego maila sama stwierdziła taką okoliczność. Oskarżony wyjaśnił, że nie nadawał kanałów (...) przed majem 2009. Oznajmił, że wobec okoliczności, iż (...) i (...) uważały, że nie jest uprawniony do nadawania tych kanałów prowadził rozmowy mające na celu rozliczenie się za ten okres, lecz druga strona nie była tym zainteresowana.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, wina oskarżonego jak i okoliczności popełnienia przez niego czynu zabronionego nie budzą żadnych wątpliwości. O popełnieniu przez oskarżonego J. M. przestępstwa świadczy zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Pierwszorzędnymi dowodami świadczącymi o popełnieniu przez oskarżonego J. M. zarzucanego mu czynu są zeznania pracowników (...) Sp. z o.o. tj. menagera sprzedaży T. G. (k. 322 – 323, 667 - 668), dyrektora sprzedaży A. Ś. (k. 135 – 136, 286 – 291, 668 - 669), przedstawiciela handlowego M. W. (k. 406 – 408, 738), oraz M. K. (k. 323 - 324). I tak świadek T. G. o ile nie prowadził negocjacji pomiędzy (...) a (...) odnośnie wyrażenia zgody na nadawanie przez (...) kanałów (...) to jednak wyraźnie oznajmił, że w okresie zarzucanego oskarżonemu czynu okoliczność dostępności w ofercie firmy (...) kanałów (...) bez stosownych umów w tym zakresie wynikała z raportów ilości użytkowników kanałów (...), informacji telefonicznej uzyskanej z Biura (...), w tym po dodatkowym sprawdzeniu na stronie internetowej tej firmy oferowanych kanałów telewizyjnych. Jednocześnie z treści zeznań T. G. wynika, iż nie miał on wiedzy by oskarżony instalował jakieś nielegalne urządzenia a jedynie, że używał odbiorników, które nie były autoryzowane przez (...) i (...). Świadek A. Ś. w ramach złożonych zeznań wskazał, że to firma (...) posiadając umowę z (...) na dystrybucję kanałów (...) na terenie Polski pośredniczy w podpisywaniu umów wyrażających zgodę na ich emisję w sieciach kablowych. Z treści zeznań świadka wynika, że o ile pomiędzy J. M. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. M. a (...), na rzecz którego działało (...) Sp. z o.o. w drugiej połowie 2008r. rozpoczęły się rozmowy handlowe w związku ze zgłoszoną przez tego operatora chęcią zawarcia umowy na rozpowszechnianie w sieci (...) programu (...), to umowa pomiędzy (...) a (...) przesłana została dopiero w dniu 25 maja 2009r. i na jej mocy po jej podpisaniu przez (...) reemisja programu miała się rozpocząć z dniem 01 czerwca 2009r. przy czym dotyczyła ona jedynie kanału (...) a nie (...) S. – fi i (...). Również z zeznań tego świadka wynika, iż biorąc udział w nadzorowaniu prowadzonych rozmów handlowych z (...), po dokonaniu sprawdzenia powziął wiedzę, że na stronie internetowej (...), operator ten w swojej ofercie oprócz innych udostępnianych kanałów posiada wszystkie kanały (...). Jednocześnie świadek oznajmił, że do (...) przesłany został z firmy (...) wzór raportu dotyczący ilości abonentów (...), z którego ponad wszelką wątpliwość okazało się, że firma (...) jeszcze przed podpisaniem projektu umowy wyrażającej zgodę na udostępnianie kanału (...) już w grudniu 2008r. emitowała wszystkie kanały (...) przy czym nie miała ona na to zgody nadawcy, ponieważ sam fakt podpisania przez (...) umowy i jej przesłania do (...) nie upoważniał do tego. Również świadek A. Ś. nie posiadał wiedzy jakim sprzętem posługiwała się firma (...). Także świadek M. W. prowadząc w ramach (...) negocjacje biznesowe współpracy z (...) stwierdził, iż miały one na celu wprowadzenie jedynie kanału podstawowego (...) do (...) bez kanałów dodatkowych. Świadek zaznaczył, że w czasie prowadzonych rozmów operator ten nie miał możliwości nadawania kanałów (...). Jak się jednak okazało z ulotek oraz z liczby abonentów mogących oglądać kanały (...), operator (...) już w trakcie prowadzenia negocjacji posiadał w swojej ofercie wszystkie trzy kanały (...). Świadek wyraźnie oznajmił przy tym, że nie było żadnej zgody na nadawanie kanałów (...) dodając, że nie istniała nigdy konieczność czy też możliwość nadawania tych kanałów w formie pilotażowej bądź też w testowej. Co istotne świadek nadmienił, że o ile nie posiada wiedzy odnośnie okoliczności, by firma (...) posiadała jakieś nielegalne oprogramowanie to jednak wskazał, że istnieje techniczna możliwość po zakupieniu dekodera od operatora satelitarnego jak P. lub Cyfra + przekierowania z tego dekodera kanału stacji czołowej i rozprowadzania go w ramach swojej sieci. Z treści zeznań M. K. a więc osoby, która ustalała zasady raportowania ilości abonentów przez operatora (...) w ramach negocjowanej umowy wynika zaś, iż z rozmowy telefonicznej oraz treści nadesłanego maila od pracownika (...) B. T. (dokumentacja mailowa k. 193) uzyskała ona informację z której wynikało, iż operator ten nadaje programy (...) od grudnia 2008r.

Przesłuchani świadkowie potwierdzają zatem realizację programów (...) bez zgody nadawcy przez (...) J. M. jeszcze przed wysłaniem projektu umowy przez (...). Zeznania świadków są logiczne, przekonujące, spójne zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie i znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Wszyscy świadkowie są jednocześnie osobami obcymi dla oskarżonego i nie mają żadnych powodów aby celowo pomawiać go o zachowanie, którego nigdy się nie dopuścił.

Za zgodne z prawdą Sąd uznał także treść zeznań świadka O. L. (k. 24 - 25). O. L. zeznania złożył zgodnie z zapamiętanym przez siebie przebiegiem zdarzenia. Ich treść znajduje potwierdzenie w zeznaniach T. G., A. Ś., M. W., oraz Ł. K. (1). Świadek ten będąc specjalistą w firmie (...) wraz z pracownikiem (...) P. C. i funkcjonariuszami Policji brał udział w kontroli firmy (...), w trakcie której stwierdzono, iż (...) J. M. bez zgody licencjonodawcy kanałów (...) retransmitowała kanały (...), (...), oraz (...) S. – fi. Ze złożonych zeznań przez świadka wynika, że o ile na początku kontroli nie można było stwierdzić czy rzeczywiście urządzenie to odbierało kanały (...) to jednak w pierwszej kolejności wskazywały na to zarówno same opisy na urządzeniach, zaś po bliższej analizie statusu tego urządzenia okazało się, że zostało ono zdalnie wyłączone już po rozpoczęciu czynności. Co więcej świadek oznajmił, że w trakcie rozpytania przez funkcjonariuszy Policji oskarżonego przyznał on, że kanały (...) były odbierane z satelity i retransmitowane nielegalnie w jego sieci bez stosownych umów, w tym oświadczył, że wydał polecenie służbowe swojemu pracownikowi do ich odłączenia z jego sieci dystrybucyjnej.

Wiarygodnością Sąd obdarzył również zeznania złożone przez świadka Ł. K. (1) (k. 39 – 41, 263 - 265) a więc osoby zajmującej się w firmie (...) uruchamianiem, wdrażaniem oraz konserwacją usług telewizyjnych. Świadek składając zeznania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 09.03.2010r. potwierdził, że kanały (...), (...) S. – fi, oraz (...) były „od ponad pół roku dostępne w pakiecie cyfrowym o nazwie MAXI, pakiet ten posiadał ok. 1000 klientów” dodając, że były one odbierane za pomocą dwóch kart Cyfry + i dwóch modułów C.. Co więcej z treści złożonych zeznań wynika, iż oskarżony zwrócił się do niego z prośbą o odłącznie tych kanałów w chwili dokonywanej kontroli przez Policję, co uczynił. Z powyższego dodatkowo wynika zatem, że oskarżony mając pełną świadomość nie tylko co do reemisji tych kanałów przez swoją firmę ale także doskonale zdając sobie sprawę z faktu, iż dokonuje ich rozpowszechniania bez zgody nadawcy, polecił pracownikowi ich odłączenie, co miało zataić fakt ich retransmisji. Zeznania świadka są przekonujące i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w tym w treści zeznań O. L..

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania złożone przez świadków E. G. (k. 292 – 293, 668) tj. pracownika (...) oraz M. S. (k. 291) pełniącego funkcję dyrektora do spraw marketingu. Należy wskazać, że jak wynika z treści zeznań E. G. nie miała ona wiedzy odnośnie instalowania przez oskarżonego nielegalnych urządzeń. Zeznania obydwu świadków były przydatne głównie dla potwierdzenia kontaktowania się przez (...) z (...). Należy jednakże wskazać, że o ile jak wynika z treści zeznań złożonych przez świadków do kontaktu mailowego w istocie doszło, co znajduje także potwierdzenie w załączonej do akt sprawy dokumentacji mailowej (k. 102 – 103, 124), to jednak okoliczność ta nie stanowi w żadnym wypadku o okoliczności, iż oskarżony nie miał świadomości, iż rozpowszechnia sygnał kanałów (...) bez zgody nadawcy. Jak wynika zarówno już z samej treści maila oraz z zeznań świadka M. S., był on dyrektorem do spraw marketingu, w związku z czym nie zajmował się dystrybucją ani tym bardziej podpisywaniem umów z operatorami, albowiem w ramach pełnionej funkcji odpowiadał jedynie za działania reklamowe. Z treści maila wynika, że odpowiedzi na zapytanie E. G. udzielił grzecznościowo nie znając sprawy i przekazał ją dalej. Oczywistym jest, że dany operator powinien kontaktować się w tym celu z działem sprzedaży przy czym nie budzi wątpliwości, iż oskarżony prowadząc działalność gospodarczą jak sam zaznaczył od ok. 25 lat a więc będąc w pełni doświadczonym przedsiębiorcą doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Sąd uwzględnił wyjaśnienia złożone przez oskarżonego J. M. (k. 45, 114, 260 - 263) uznając, iż są one wiarygodne jedynie w części, a mianowicie w zakresie, w jakim znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Oskarżony w trakcie składania wyjaśnień początkowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W późniejszych składanych wyjaśnieniach o ile kwestionował swoją winę to jednak nie negował okoliczności, iż prowadził negocjacje z (...) celem zawarcia umowy umożliwiającej emisję kanału (...), oraz, że następnie wszystkie trzy kanały tej telewizji były dostępne w ofercie programowej (...), a nadto, że po wpłynięciu umowy od (...) i jej podpisaniu przez siebie odesłał ją z powrotem czego (...) nigdy zresztą nie kwestionowało. Tak złożone wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w treści zeznań świadków T. G., A. Ś., M. W., M. K., O. L. oraz korelują z pozostałym nieosobowym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Nie można było jednakże uznać za wiarygodne tej części wyjaśnień oskarżonego, w których próbował przekonać Sąd, że prowadził negocjacje z (...) od początku 2009 roku i że dotyczyły one wyrażenia zgody na udostępnianie przez firmę (...) sygnału (...) i (...) S. – fi a nie tylko (...), a także, że programy (...) zaczął nadawać mniej więcej w czerwcu 2009 roku oraz, że uznał, iż umowa jest aktualna przy czym nie miał świadomości, że za nadawanie tych programów nie była wysyłana opłata. Tak złożone wyjaśnienia nie tylko wyraźnie kłócą się z wersją przedstawioną przez przesłuchanych świadków ale także nie znajdują odzwierciedlenia w dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Jak wynika bowiem z projektu z dnia 1 czerwca 2009r. (k. 149 - 169), umowa ta nie zawierała upoważnienia do reemisji programów (...) S. – fi oraz (...). Projekt ten dotyczył tylko i wyłącznie rozpowszechniania programu (...) na co wyraźnie wskazuje pkt 2 umowy. Pomimo tej okoliczności i faktu obowiązywania umowy od 1 czerwca 2009r. (...) J. M. wobec braku wejścia umowy w życie nie był upoważniony do dokonywania reemisji tych kanałów chociażby z uwagi na brak stosownego zestawu dekodującego umożliwiającego odkodowanie tych programów. O nadawaniu programów z grupy (...) od grudnia 2008r. świadczy także treść dokumentacji mailowej (k. 193), wykaz programów oferowanych przez (...) w tym okresie (k. 194 - 202), oraz dokumentacja złożona przez oskarżyciela posiłkowego (k. 277 – 283, 379 - 403). Nie ulega przy tym żadnych wątpliwości, że oskarżony jako osoba profesjonalnie zajmująca się działalnością na rynku kablowym nie mógł nie wiedzieć, że nadawanie takiego sygnału wiąże się z koniecznością uzyskania zgody od nadawcy poprzez zawarcie stosownej umowy i późniejszych dokonywanych z tego tytułu opłat. Co więcej już z samych wyjaśnień oskarżonego mimo, że negował ten fakt wynika, iż zdawał sobie sprawę z okoliczności, iż przedmiotowa umowa nie została zawarta. Oskarżony podczas składanych wyjaśnień stwierdzał bowiem, że prowadził negocjacje handlowe z (...) będącym wyłącznym dystrybutorem programów nadawanych przez (...) tym samym nie mógł nie wiedzieć, że nie jest to tryb ofertowy, który nie ma zastosowania w momencie gdy są właśnie prowadzone negocjacje i nie stosuje się w takim przypadku art. 66 § 1 kc. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie należało zatem uznać za przyjętą przez niego linię obrony, a więc związane były z obraną taktyką mającą na celu zrzucenie z siebie odpowiedzialności karnej.

Z zabezpieczonych w siedzibie firmy (...) dokumentów (protokoły oględzin k. 75 – 78, 80 – 81, załączniki k. 82 - 97) wynika, iż pomiędzy (...) J. M. a poszczególnymi klientami zawierane były już w 2008 r. umowy, w których w ramach wykupionego pakietu zawierały one sygnały z kanałami (...).

Jak wynika z dokumentacji nadesłanej z Cyfra (...) (k. 333 - 338, k. 341 - 372) oskarżony usługę w zakresie dostarczania abonentom sygnału programów w ramach (...) telewizji cyfrowej świadczył za pomocą kilku kart systemu dostępowego Cyfry + w tym karty o nr (...), które w wyniku podpisania umowy abonenckiej nr (...) z firmą (...) + na zasadzie najmu posiadał legalnie. Z powyższego wynika, że reemisji kanałów (...) dokonywał za pomocą tzw. dekodera abonenckiego czego oskarżony jako podmiot profesjonalnie zajmujący się działalnością na rynku kablowym nie mógł nie wiedzieć.

Protokół zatrzymania (k. 3, 4), protokoły przeszukania (k. 5 - 7, 9 – 11, 27 - 29, 36 - 37), protokół oględzin wraz z materiałem poglądowym (k. 13 - 19), zawiadomienie o przestępstwie (k. 22), zaświadczenia (k. 31 - 34), wniosek (k. 35), protokół zajęcia mienia (k. 48 - 51), dokumentacja zabezpieczona przez policję (k. 53 - 61), potwierdzenia odbioru (k. 100 - 101), umowa (k. 115), zwrotne poświadczenie odbioru (k. 122 - 123), zawiadomienie o przestępstwie (k. 141 - 145), zaświadczenie (k. 170 - 172), warunki umowy (k. 180 - 192), korespondencja mailowa (k. 229 - 230), dokumenty złożone przez oskarżyciela posiłkowego (k. 277 - 283), dokumenty z Cyfra (...) (k. 311 - 316), pismo z (...) (k. 320), pismo złożone przez oskarżyciela posiłkowego (k. 457 - 458), pismo z Urzędu Skarbowego (k. 681), pismo z Urzędu Skarbowego (k. 696), oraz dane o karalności (k. 73, 246, 429, 547, 695) miały znaczenie uzupełniające.

W świetle wyżej ustalonego stanu faktycznego zaistnienie czynu zabronionego, sprawstwo i wina oskarżonego J. M. nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd dokonał zmiany opisu czynu i kwalifikacji prawnej ustalając, iż oskarżony dopuścił się go w okresie od grudnia 2008 r. do 09 marca 2010 r. będąc właścicielem firmy (...) z siedzibą w W., przy ul. (...) lok. 200, kiedy to bez uprawnienia nadawcy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, rozpowszechniał cudze nadanie w postaci sygnału telewizyjnego programów (...), (...) oraz (...) S. –fi należących do (...) poprzez dostarczanie go klientom swojej firmy, działając na szkodę (...), co wyczerpało znamiona art. 116 ust. 2 w zw. z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków oraz dokumentacji ewidentnie wynika, że wszystkie trzy kanały z grupy (...) tj. (...), (...) i (...) S. – fi znajdowały się w ofercie (...) J. M. i były udostępniane zainteresowanym odbiorcom już od grudnia 2008. Zmiana opisu czynu związana była zaś z okolicznością, iż ponowne postępowanie dowodowe nie pozwoliło na ustalenie, iż oskarżony montował jakiekolwiek nielegalne urządzenia. Żaden ze świadków nie miał w tym zakresie takiej wiedzy. Co więcej zgromadzony materiał dowodowy prowadzi do przekonania, iż oskarżony reemisji kanałów (...) dokonywał za pomocą tzw. dekodera abonenckiego i karty dostępu o nr (...), które nie zostały specjalnie zaprojektowane lub przystosowane do obchodzenia zabezpieczeń usług chronionych. Oskarżony był w posiadaniu tych urządzeń legalnie i otrzymał je na zasadzie najmu wobec podpisanej z firmą (...) + umowy abonenckiej. Jednocześnie ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika by urządzenia te nosiły ślady ingerencji, mającej zmienić ich przeznaczenie. Wobec okoliczności, iż przedmioty te nie zaliczają się zatem do urządzeń niedozwolonych w rozumieniu art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 05.07.2002r. o ochronie niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną opartych lub polegających na dostępnie warunkowym, kwalifikację powyższą należało wyeliminować.

Żadnych wątpliwości nie budzi jednakże okoliczność, iż oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 116 ust. 2 w zw. z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Należy wskazać, że czyn z art. 116 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych dotyczy rozpowszechniania cudzych przedmiotów praw własności intelektualnej bez zgody uprawnionego podmiotu, bądź też wbrew jego warunkowym, a w konsekwencji bez ponoszenia jakichkolwiek związanych z tym obciążeń finansowych przy czym kryminalizowane zachowanie takiego sprawcy polega na „rozpowszechnianiu" i wystarczające jest by nastąpiło ono jednorazowo, zaś dla warunków odpowiedzialności karnej za ten czyn nie jest wymagane aby rozpowszechnianie odbywało się w długim okresie czasu. Warunkiem karalności jest okoliczność rozpowszechniania cudzego utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub nadania „bez uprawnienia" albo „wbrew jego warunkom". Znamieniem kwalifikującym opisanym art. 116 ust. 2 cyt. ustawy jest okoliczność dopuszczenia się przez sprawcę czynu przestępnego z art. 116 ust. 1 w „celu osiągnięcia korzyści majątkowej". Żadnych wątpliwości nie budzi zatem, iż oskarżony w całości wypełnił znamiona tego czynu. Będąc bowiem właścicielem firmy (...) z siedzibą w W., przy ul. (...) lok. 200 bez uprawnienia nadawcy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, rozpowszechniał cudze nadanie w postaci sygnału telewizyjnego programów (...), (...) oraz (...) S. –fi należących do (...) poprzez dostarczanie go klientom swojej firmy unikając tym samym ponoszenia opłaty związanej z uzyskaniem licencji do korzystania z tego sygnału. Oskarżony swego czynu był świadomy i zdawał sobie sprawę w jakim procederze uczestniczy.

Reasumując, w niniejszej sprawie Sąd uznając, iż zdarzenie z udziałem oskarżonego miało incydentalny charakter i w związku z powyższym nie zachodzi potrzeba ze względu na cele kary jej wymierzania i doprowadzenia do wyroku skazującego ponieważ byłoby to niewspółmierne do wagi i charakteru czynu oskarżonego postanowił skorzystać w stosunku do oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego, którego przesłanki określa art. 66 i 67 k.k. Jednocześnie Sąd w tym względzie zastosował obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy z dnia 06.06.1997 r. Kodeks karny w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., Nr 396), tj. przed datą 01 lipca 2015 r. Sąd kierował się bowiem dyrektywą z art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Oskarżony J. M. dopuścił się przestępstwa, które jest zagrożone karą do trzech lat pozbawienia wolności. Stopień winy oskarżonego jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu nie są znaczne. Ponadto okoliczności popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Ustalony bowiem został w sposób bezsporny zarówno sam fakt rozpowszechniania przez oskarżonego cudzego nadania w postaci sygnału telewizyjnego jak i rodzaj kanałów oraz okres w jakim do niego dochodziło. Nadto okoliczność braku przyznania się do winy nie stanowi przeszkody w warunkowym umorzeniu postępowania. Dotychczasowa postawa oskarżonego, który nie był karany za jakiekolwiek przestępstwa była nienaganna (dane o karalności k. 73, 246, 429, 547, 695), jego właściwości i warunki osobiste, oraz dotychczasowy sposób życia wskazują na uzasadnione przypuszczenie Sądu, że oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie nadal w dalszym ciągu przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Te szczegółowe przesłanki dotyczące osoby oskarżonego uzasadniają w związku z powyższym dodatnią prognozę kryminologiczną wobec niego.

Zdaniem Sądu wyznaczony okres próby w wymiarze 2 lat pozwoli w pełni zweryfikować trafność postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Jednocześnie Sąd zobowiązał oskarżonego J. M. do naprawienia szkody na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) w wysokości 10 000zł. w terminie 4 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody było konieczne z uwagi na okoliczność, iż oskarżony swoim bezprawnym zachowaniem wyrządził szkodę majątkową (...). Tak nałożony na oskarżonego obowiązek uzupełnia tym samym warunkowe umorzenie postępowania i będzie stanowił dla oskarżonego istotną dolegliwość dodatkowo uświadamiając mu jednocześnie zarówno wagę jak i znaczenie naruszonego przez niego przepisu, co w efekcie zapobiegnie popełnieniu czynów zabronionych w przyszłości. Jednocześnie środek ten sprawi, że oskarżony nie będzie kojarzył warunkowego umorzenia z uwolnieniem od odpowiedzialności. Wniosek złożony przez oskarżyciela opiewał wprawdzie na wyższą kwotę jednak w tym przypadku Sąd był związany kierunkiem zaskarżenia uprzednio wydanego wyroku.

Na podstawie art. 100 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr 1/125/10 wymienionych na k. 71 pod poz. 1-4, 12.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe zarejestrowane w wykazie dowodów rzeczowych Nr 1/125/10 (k. 71) pod poz. 5 - 11 należało zwrócić oskarżonemu jako uprawnionemu.

Zgodnie z art. 627 k.p.k., art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w tym opłatą albowiem w ocenie Sądu sytuacja materialna pozwala oskarżonemu na ich uiszczenie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE