UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23.02.2015 r. powód L. S. C. de S. y (...) S.A. z siedzibą w M. działający przez Oddział w Polsce z siedzibą w W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanego K. F. kwoty 22.139,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz zażądał zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu powód powołał się na zdarzenie z dnia 01.06.2013 r., kiedy to pozwany K. F. miał spowodować wypadek komunikacyjny, w wyniku którego powstała szkoda u poszkodowanego (...) i (...). W związku z powyższym zdarzeniem powód wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 22.139,53 zł. Teraz powód dochodzi od pozwanego, który w jego ocenie jest odpowiedzialny za zaistniałą szkodę, zwrotu kwoty wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia wraz z kwotą odsetek ustawowych naliczonych od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty. Powód powiadomił o powyższym fakcie pozwanego i wezwał go do spłaty zadłużenia, jednak ten dobrowolnie nie uiścił żądanej kwoty.

W dniu 31.03.2015 r. Sąd Rejonowy w Słubicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu.

W dniu 04.05.2015 r. pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia przez stronę powodową i wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zażądał również zwrotu kosztów procesu od powoda na jego rzecz według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, jakoby to on kierował samochodem w dniu wypadku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.06.2013 r. w Belgii w prowincji L. doszło do wypadku komunikacyjnego. Prowadzący pojazd marki C. (...) o nr rej. (...) spowodował wypadek w gminie B., w wyniku którego uszkodzeniu uległa instalacja sygnalizacji świetlnej. Na miejscu zdarzenia zatrzymano trzech Polaków, którzy znajdowali się w stanie nietrzeźwości. Jednym z nich był pozwany K. F.. Zaprzeczył on jakoby był kierowcą pojazdu, który spowodował wypadek. Wskazał, że był jednym z pasażerów i spał na tylnym siedzeniu. Pozwany zeznał, że w tym dniu pił wódkę razem z dwójką swoich kolegów – W. K. i K. K., z którymi jechał w samochodzie, którym spowodowano wypadek. W. K. i K. K. wskazali, że to K. F. był kierowcą samochodu. K. F. zaprzeczył powyższym twierdzeniom i wskazał, że samochodem kierował w tym dniu jego właściciel – W. K..

Dowód:

Okoliczność bezsporna, a nadto:

- zeznania pozwanego K. F., k. 156

Samochód marki C. (...) o nr. rej. (...) w dniu zdarzenia objęty był ubezpieczeniem OC w firmie powoda L. D.. Osobą ubezpieczającą i właścicielem pojazdu była M. Ż..

Pismem z dnia 20.05.2014 r. powód został wezwany przez poszkodowanego Urząd (...) i (...) do wypłaty odszkodowania w kwocie 5.347,97 EUR. W dniu 03.06.2014 r. powód wypłacił żądane odszkodowanie.:

W dniu 19.06.2014 r. pozwany K. F. został wezwany przez powoda do zwrotu kwoty wypłaconego odszkodowania w wysokości 22.139,53 zł, z uwagi na fakt, że kierując pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Pozwany nie uiścił żądanego odszkodowania.

Dowód:

Okoliczności bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest to, że doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym brał udział pozwany K. F.. Pozwany nie kwestionuje również, że powód wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 5.347,97 EUR i teraz żąda od pozwanego w drodze regresu zwrotu wypłaconego odszkodowania w wysokości 22.139,53 zł. Stąd też mając na uwadze treść art. 230 k.p.c. fakty te Sąd uznał za przyznane.

Pozwany kwestionuje jednakże twierdzenie powoda, że to on czasie wypadku był kierowcą samochodu. Pozwany zeznał, że rzeczywiście uczestniczył w wypadku drogowym, ale był tylko pasażerem tego pojazdu.

Ustalenie faktu, kto był osobą kierującą pojazdem kluczowe z uwagi na treść art. 43 pkt 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który wskazuje podmiot legitymowany biernie w przypadku roszczenia regresowego. Zgodnie z art. 43 pkt 1 cytowanej ustawy zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.

W ocenie powoda legitymacja bierna jak i odpowiedzialność pozwanego za powstałą szkodę wynika z notatki Policji w L. z dnia 01.06.2013 r., załączonej do pozwu. W notatce tej można przeczytać, że to pozwany był sprawcą wypadku komunikacyjnego i to on jest odpowiedzialny za uszkodzenie instalacji sygnalizacji świetlnej. Sprawstwo pozwanego mają potwierdzać zeznania pasażerów samochodu – W. K. i K. K. – złożone zaraz po zdarzeniu jak i zeznania B. C., która miała być bezpośrednim świadkiem całego zdarzenia. Pozwany podnosi z kolei, iż brak jest materiału dowodowego potwierdzającego, iż prowadził on samochód w trakcie kolizji. Jedynym dowodem są przedłożone przez powoda kserokopie dokumentów, których wiarygodność kwestionuje, gdyż nie zostały one poświadczone za zgodność z oryginałem.

Sąd podziela w tym względzie stanowisko wyrażone przez pozwanego, iż wartość i moc dowodowa przedstawionej przez stronę powodową dokumentacji, która ma uzasadniać odpowiedzialność powoda za powstałą szkodę, budzi wątpliwości. Problematyka wartości dowodowej kserokopii dokumentu była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa sądowego. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż kserokopia nie stanowi dowodu z dokumentu. Dla uznania kserokopii za dokument, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem będzie umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Stąd też należy podzielić pogląd, iż kserokopie niepotwierdzone „za zgodność z oryginałem” nie mają mocy dowodowej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 27.02.1997 r., sygn. akt III CKU 7/97, wyrok Sądu Najwyższego z 03.04.2009 r., sygn. II CSK 459/08).

Należy wskazać, iż zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych poświadczenia odpisu dokumentu za zgodność z okazanym oryginałem mógł dokonać radca prawny, który reprezentował stronę powodową. Przepis ten również określa sposób dokonywania takiego poświadczenia. Poświadczenie powinno zawierać podpis radcy prawnego, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie – również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) radca prawny stwierdza to w poświadczeniu.

Należy również wskazać, iż jeszcze w toku postępowania powód miał możliwość uzupełnienia braków i poświadczenia kserokopii, gdyż pełnomocnik powoda został zobowiązany przez Sąd w trybie art. 207 § 3 k.p.c. do złożenia pism procesowych i podniesienia twierdzeń i dowodów pod rygorem ich pominięcia. W odpowiedzi pełnomocnik skierował do Sądu pismo, w którym podtrzymał dotychczasowe stanowisko i po raz kolejny załączył do pisma kserokopie dokumentów. Należy zauważyć, że niektóre z nich (k. 121-141, 151-153) zostały parafowane – prawdopodobnie przez pełnomocnika powoda – jednakże w świetle wymogów poświadczenia z ustawy o radach prawnych, takie parafowanie w żadnym wypadku nie może być uznane za skuteczne poświadczenie odpisu dokumentu za zgodność z oryginałem.

Dlatego też mając na uwadze treść art. 6 k.c. Sąd powództwo oddalił. Powód nie wykazał, że pozwany K. F. był w momencie zdarzenia osobą kierującą pojazdem i jest odpowiedzialny za wyrządzoną szkodę. Poza kserokopią dokumentacji załączonej do pozwu i pisma procesowego – która jak wyżej wskazano nie ma żadnej mocy dowodowej i została zakwestionowana przez pozwanego – powód nie przedstawił żadnych innych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. W ocenie Sądu tym samym jego żądanie należało uznać za nieuzasadnione a powództwo oddalić.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi powoda. Zgodnie z żądaniem pozwanego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w myśl § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 z późn. zm.) oraz kwotę 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE