WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Zalasiński

Protokolant

st. sekr. sądowy Marta Żuk

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania L. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 15 października 2014 r. (Nr (...) )

w sprawie L. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala L. Z. prawo do emerytury od dnia 01 października 2014r.

Sygn. akt IV U 1253/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu L. Z. prawa do emerytury w wieku obniżonym. Swoje stanowisko organ rentowy uzasadnił tym, iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS uznał, iż dostarczone przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych, które obejmowały okresy pracy od 26 czerwca 1972 r. do 30 kwietnia 1973 r., od 1 maja 1973 r. do 27 kwietnia 1976 r., od 1 maja 1978 r. do 14 września 1983 r. w (...) w Ł. oraz od 15 września 1983 r. do 29 listopada 1993 r. w GS (...) w S. nie spełniają warunków formalnych.

Od decyzji tej odwołanie złożył L. Z.. Podniósł, iż od 2 września 1969 r. do 14 września 1983 r. był zatrudniony w warunkach szczególnych w (...) w Ł., gdzie wykonywał prace wybijania, oczyszczania i wykończenia odlewów, prace w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk lakierniczych oraz dozoru inżynieryjnego-technicznego. Z kolei w czasie od 15 września 1983 r. do 29 listopada 1993 r. pracował w warunkach szczególnych przy produkcji cegły silikatowej (odwołanie k. 1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 3-4).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony L. Z., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 1 października 2014 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury, w którym wskazał, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-4 a. e.). Na podstawie przedłożonych dokumentów, w tym m. in. świadectwa pracy (k. 8-9 a. e.) oraz świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych (k. 10, k. 11 a. e.), organ rentowy uznał za udowodniony staż ubezpieczeniowy L. Z. na dzień 1 stycznia 1999 r. w wymiarze 29 lat, 3 miesięcy i 10 dni. Zdaniem ZUS, ubezpieczony nie wykazał, by pracował w warunkach szczególnych. Powyższe stało się podstawą do wydania w dniu 15 października 2014 r. zaskarżonej decyzji, w której ZUS odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury w wieku obniżonym (k. 16 a. e.).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w okresach od 26 czerwca 1972 r. do 30 kwietnia 1973 r., od 1 maja 1973 r. do 30 września 1975 r., od 1 października 1975 r. do 27 kwietnia 1976 r., od 1 maja 1978 r. do 14 września 1983 r. L. Z. pracował stale i w pełnym wymiarze w (...) w Ł.. Początkowo, ubezpieczony pracował przy wybijaniu odlewów, a następnie jako planista. W okresie od 1 maja 1978 r. do 14 września 1983 r. L. Z. pracował jako mistrz nadzorujący prace spawaczy. Przez cały czas pracował w tym okresie na hali produkcyjnej.

L. Z. od 15 września 1983 r. do 29 listopada 1993 r. był zatrudniony w (...) w S. na stanowisku mistrza, a następnie kierownika oraz szefa produkcji. Do jego zadań należało nadzorowanie procesu produkcji białej cegły silikatowej. Jako mistrz, ubezpieczony przebywał cały czas na hali produkcyjnej. Pracując jako kierownik, więcej czasu przebywał na hali produkcyjnej niż w biurze. Wówczas pracownicy fizyczni podlegali bezpośrednio L. Z..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania ubezpieczonego k. 21-21v, zeznania świadków T. S. k. 13v, H. K. k. 13v, świadectwa pracy k. 8-9 a. e., świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 10, k. 11 a. e., dokumentów znajdujących się w aktach osobowych z (...) w Ł. oraz (...) w S..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Z kolei w art. 27 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy wskazano, iż okres składkowy i nieskładkowy powinien dla mężczyzn wynieść co najmniej 25 lat. W § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43) określono, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Paragraf 4 pkt 1 i 3 wymienionego wyżej rozporządzenia stanowi, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sporną okolicznością w przedmiotowej sprawie było to, czy na dzień 1 stycznia 1999 r. L. Z. legitymował się wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS, ubezpieczony nie przepracował żadnego okresu w warunkach szczególnych.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego daje podstawy do stwierdzenia, iż L. Z. przepracował ponad 15 lat w szczególnych warunkach.

Na wstępie odnieść się należy do zatrudnienia L. Z. w (...) w S. w okresie od od 15 września 1983 r. do 29 listopada 1993 r. Treść zeznań złożonych przez ubezpieczonego oraz zatrudnionego u wyżej wymienionego pracodawcy w podobnym okresie, co L. Z., świadka H. K. jednoznacznie wskazuje, iż wnioskodawca w rzeczywistości stale i w pełnym wymiarze świadczył pracę na stanowisku mistrza, a następnie kierownika oraz szefa produkcji białej cegły silikatowej. Do jego zadań należało bezpośrednie nadzorowanie pracowników fizycznych zatrudnionych przy wyrobie białej cegły silikatowej. Ubezpieczony jako mistrz przebywał cały czas na hali produkcyjnej, później zaś jako kierownik produkcji większość czasu przebywał na hali produkcyjnej. Treść przywołanych zeznań Sąd obdarzył wiarygodnością. Są one logiczne i spójne. Stąd też, cały powyższy okres zakwalifikować należy jako okres pracy w warunkach szczególnych, stosownie do załącznika nr 1, Wykazu A, Działu V poz. 11 w zw. z Działem XIV poz. 24 wymienionego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W rzeczywistości bowiem ubezpieczony sprawował dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w powyższym wykazie tj. przy produkcji cegły silikatowej. Wskazać przy tym należy, iż decydujące znaczenie dla kwalifikacji danego zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych kluczowe znaczenie ma nie nazwa stanowiska określona w dokumentach pracowniczych, a rodzaj faktycznie wykonywanej pracy. Dlatego też samo nieprzedstawienie stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub jego uchybienia formalne nie mogą przekreślać uznania, iż praca o wymienionym charakterze była rzeczywiście świadczona, skoro powyższy wniosek wypływa ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym ze złożonych zeznań.

Oprócz powyższego okresu, do pracy w warunkach szczególnych, stosownie do treści załącznika nr 1, Wykazu A, Działu XIV poz. 12 w zw. z Działem XIV poz. 24 wymienionego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. należy zaliczyć okres pracy L. Z. jako mistrza nadzorującego pracę spawaczy w (...) w Ł. w okresie od 1 maja 1978 r. do 14 września 1983 r. Jak wynika z zeznań ubezpieczonego, oraz świadka T. S., które zostały przez Sąd obdarzone wiarygodnością, przez cały ten czas L. Z. pracował na hali produkcyjnej. Wskazać należy, iż świadek T. S. był w podobnym co ubezpieczony okresie, zatrudniony jako spawacz w (...) w Ł.. Złożone zeznania są logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Stąd też wymienione zatrudnienie wpisuje się w pojęcie wyrażonego w powyższych przepisach dozoru inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace spawaczy określone w Dziale XIV poz. 12

Po zsumowaniu powyższych okresów stwierdzić należy, iż ubezpieczony legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym, L. Z. spełnił wszystkie warunki, wyrażone w przywołanych wyżej przepisach, by być uprawnionym do pobierania emerytury w wieku obniżonym, począwszy od 1 października 2014 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył wniosek o przyznanie spornego prawa i jednocześnie dnia, w którym ukończył 60-ty rok życia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w wyroku.