UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 stycznia 2014 roku powódka (...) sp. z o.o. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. kwoty 22 173,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 2 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z pozwanym ustną umowę w zakresie budowy stanu surowego obiektów 810 i 420 na budowie S. w O.. Powód wyjaśnił, że powódka w dniu 2 września 2013 r. przedstawiła ofertę wykonania prac na podstawie informacji o zakresie zadania uzyskanych od pozwanej. Przedstawiona oferta powódki nr. (...) dotyczyła wykonania określonych prac żelbetonowych. W ocenie powódki określona w fakturze VAT nr (...) kwota 22.173,00 zł powinna zostać uiszczona w całości, gdyż przedmiot umowy został wykonany w całości. Pomimo wielokrotnie podejmowanych prób ugodowego rozwiązania sporu nie dały one oczekiwanego rezultatu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 marca 2015 r. (...) S.A. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postepowania.

Pozwana potwierdziła, że pomiędzy stronami została zawarta umowa o wykonanie stanu surowego obiektu 810 i 420 bez zachowania formy pisemnej. Pozwana potwierdziła również zasadność przysługującego powodowi wynagrodzenia za wykonane roboty jednak tylko co od zasady, kwestionując jego wysokość określoną w wystawionej fakturze nr (...) jak i żądaniu objętym powództwem na kwotę 22 173,00 zł. Pozwana podnosiła, że powódka nie spełniła świadczenia w całości i zgodnie z jego treścią. Pozwana kwestionowała wskazaną w fakturze nr (...) wysokość wynagrodzenia powódki opiewającej na kwotę 22 173,00 zł z uwagi na nie uwzględnienie w jej wysokości dolegliwości nagłego i niespodziewanego przerwania wykonania robót w postaci powstałych kosztów przestoju sprzętu i poszukiwania nowego wykonawcy do kontynuowania robót oraz kosztów usunięcia usterek.

Sąd ustalił, co następuje:

Bezspornym pomiędzy stronami jest fakt zawarcia ustnej umowy na wykonanie stanu surowego obiektów 810 i 420 na budowie S. w O.. Bezsporna była również zasadność przysługującego powodowi wynagrodzenia za wykonane prace. Przedmiotem sporu była wysokość wynagrodzenie za wykonane prace.

Powódka przedstawiła pozwanej ofertę nr (...).

Dowód: oferta (...) (k. 12-13), oświadczenie powódki (k. 14)

Pismem z dnia 9 października 2013 r. powódka poinformował pozwaną o braku możliwości dalszej współpracy przy wykonaniu robót w zakresie zadania „ wykonanie stanu surowego obiektu nr 810 i 420 na budowie S. w O.”. Powodem zakończenia współpracy był fakt, iż o rzeczywistym zakresie koniecznych do wykonania robót , stopniu ich skomplikowania oraz o faktycznych kosztach związanych z realizacją robót powódka dowiedziała się dopiero w drugiej połowie września 2013 r. po wejściu na teren budowy.

Dowód: pismo z dnia 9 października 2013 r. z dowodem doręczenia (k. 15-16, 17) pismo z dnia 16 października 2013 r. (k. 18)

W dniu 15 listopada 2013 r. odbył się odbiór wykonanych przez firmę (...) sp. z o.o. elementów obiektu 420. Płyta żelbetonowa została wylana bez zastrzeżeń. Za wykonanie prac żelbetonowych powódka wystawiła fakturę nr (...) opiewającą na kwotę 22 173,00 zł.

Dowód: notatka służbowa z dnia 15 listopada 2013 r. (k. 19), zeznania B. M. (k. 94-96), obmiar robót (k. 49), faktura nr (...) (k. 21) rozliczenie budowlane (k. 22).

W związku z występującymi w grudniu 2013 r. warunkami atmosferycznymi nie było należytych warunków do usunięcia usterek wskazanych w notatce służbowej z dnia 15.11.2013 r. W dniu 28 marca 2014 r. nastąpił odbiór robot budowlanych przez (...) sp. z o.o. S.K.A. Wykonawcy (...) a.s. stwierdzono w nich te same usterki, które stwierdzono w pierwszym protokole ze spisem usterek.

Dowód: pismo powódki (k. 20), tłumaczenie protokołu odbioru wraz z wykazem usterek (k. 102-106).

Wezwaniami do zapłaty z dnia 2 maja 2014 r. i 17 czerwca 2014 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty 22 173,00 zł za budowę stanu surowego obiektu 810 i 420.

Dowód: wezwane do zapłaty (k. 24-27, 28-30).

Strony prowadziły rozmowy w sprawie polubownego zakończenia sporu jednak nie przyniosły one rezultatu.

Dowód: mail (k 52), propozycja porozumienia (k. 53) odpowiedź powoda (k. 31-32), projekt umowy (k. 43-48) pismo powódki (k. 51), mail (k. 55), kosztorys (k. 56), pisma pozwanego (k. 62, 63, 64-65, 66-67, 68-69, 70-71, 18, 23).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. M. uznając je za w pełni wiarygodne dla Sądu, ponieważ były logiczne, konsekwentne i spójne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez (...) sp. z o.o. sp. k. przeciwko (...) Przedsiębiorstwu Budowlanemu S.A. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka oparła swoje roszczenie na tym, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z pozwaną umowę o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonania stanu surowego obiektu 810 i 420 na budowie S. w O.. Powódka wskazała, że za wykonane roboty wystawił pozwanej fakturę VAT na kwotę 22 173,00 zł.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, że pomiędzy stronami została zawarta umowa o dzieło w postaci wykonania stanu surowego obiektu 810 i 420 bez zachowania formy pisemnej. Pozwana potwierdziła również zasadność przysługującego powodowi wynagrodzenia za wykonane roboty jednak tylko co od zasady, kwestionując jego wysokość.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż z analizy całego materiału dowodowego wynika, że strony łączyła umowa, której przedmiotem było wykonanie dzieła w postaci wykonania stanu surowego obiektu 810 i 420 na budowie S. w O., a nie jak twierdzi strona powodowa umowa o roboty budowlane. W przedmiotowej sprawie należy zauważyć, że działania powoda miały doprowadzić do konkretnego oznaczonego rezultatu w postaci wykonania stanu surowego obiektu 810 i 420 na budowie S. w O..

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że umowa o roboty budowlane dotyczy przedsięwzięć o znacznie większych rozmiarach, zindywidualizowanych właściwościach zarówno fizycznych, jak i użytkowych i – poza nielicznymi wyjątkami – objętych wymogiem projektowania oraz zinstytucjonalizowanego nadzoru (wyrok SN z 18 maja 2007 r., I CSK 51/07). W ocenie Sądu umowa zawarta pomiędzy powodem i pozwaną nie posiadała elementów przedmiotowo istotnych umowy o roboty budowlane.

Według art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Zgodnie zaś z 647 k.c. przez umowy o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidziane umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, a w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Brak jest nadto jakichkolwiek dokumentów, które dla wykonania robót budowlanych lub remontowych są niezbędne stosownie do odpowiednich przepisów prawa budowlanego i przy wykonywaniu takich robót są sporządzane (plany i projekty, dzienniki budowy), w których byłyby uwzględnione prace wykonywane przez powoda. Istotność przekazania takich dokumentów potwierdził Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 30 września 2010 r. w sprawie o sygn. akt: I CSK 542/09. Ponadto z materiału zgromadzonego w sprawie jasno wynika, że powód był podwykonawcą określonych robót budowlanych, a nie przewidzianego w umowie obiektu jako całości zatem zawarta pomiędzy stronami umowa powinna być kwalifikowana jako umowa o dzieł.

Sąd zatem mając powyższe na uwadze uznał, iż strony zawarły umowę o dzieło, a nie umowę o roboty budowlane. Przedmiotowa umowa podlegała przepisom kodeksu cywilnego (art. 627 ‑ 646 k.c.) oraz zawierała wszystkie elementy istotne umowy o dzieło (essentialia negotii), i tym samym należy stwierdzić, że umowa była ważna i wiązała strony (pacta sunt servanda – umów należy dotrzymywać). Nadto art. 627 k.c. wyraźnie stwierdza, że przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie powód wykonał na rzecz pozwanej dzieło zgodnie z zamówieniem pozwanej (notatka służbowa, obmiar robót oraz wystawiona faktura VAT), a pozwana nie zapłaciła wynagrodzenia powodowi z tytułu wykonanego dzieła.

Zgodnie z art. 6 k. c., na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar jego udowodnienia.

Zdaniem Sądu powódka wykazała fakt wykonania dzieła w sposób należyty, gdyż zgodnie z art. 357 k.c. jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a jakość rzeczy nie jest oznaczona przez właściwe przepisy lub przez czynność prawną ani nie wynika z okoliczności, dłużnik powinien świadczyć rzeczy średniej jakości. Płyta żelbetonowa została wylana przez powódkę bez zastrzeżeń. Wniesione zastrzeżenia przez pozwaną były związane z jej ponadnormatywnymi wymaganiami, które nie zostały uzgodnione pomiędzy stronami w momencie ustalania oferty i zawierania umowy. Strona pozwana nie wykazała, że zawarta pomiędzy stronami umowa przewidywała wykonanie dzieła ze starannością charakterystyczną dla betonu architektonicznego, a zatem wykonanie dzieła ze starannością dopuszczalną przy betonie konstrukcyjnym należy uznać za zasadne. Pozwana nie wykazała również, że przekazała stronie powodowej konieczne plany do właściwego osadzenia marek, a zatem czyniony przez stronę pozwaną zarzut należy uznać za bezzasadny. Pozwana strona była obciążona wykazaniem w procesie wad dzieła świadczonego przez powódkę. Z porównania notatki służbowej z dnia 15.11.2013 r. zawierającej usterki dzieła oraz termin ich usunięcia z protokołem odbioru dzieła dokonanym przez inwestora w dniu 09.01.2014 r. wynika, że usterki dzieła nie zostały usunięte. Dotyczy to w szczególności położenia marek na obiekcie 810 oraz 420. Z porównania tych dokumentów, że wbrew twierdzeniom pozwanego, naprawy usterek nie zostały wykonane przez pracowników pozwanego. Prace, o których zeznawał świadek B. M. dotyczyły więc innych obiektów niż te, za których wykonanie powódka wystawiła fakturę. Część prac wykonywała była przez innych podwykonawców, a część przez pracowników pozwanej. Należy zatem uznać że pozwana nie wykazała, że wady spisane w notatce były wadami istotnymi oraz, że pozwana poniosła jakiekolwiek koszty związane z naprawą prac wykonanych przez powódkę. W ocenie Sądu pozwany nie wykazał również wysokości poniesionych kosztów. Należy zatem uznać, że pozwana bez uzasadnienia odmówiła częściowego odbioru wykonanych prac oraz zapłaty za wykonaną część robót.

Zgodnie z art. 643 k.c. zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem.

Strony umówiły się na ryczałtowe wynagrodzenie, zatem skoro dokonano obmiarów, zatwierdzonych przez uprawnionego przedstawiciela pozwanego, zatem brak podstaw do odmowy wypłaty należnego wynagrodzenia.

W ocenie Sądu nie można również obarczać odpowiedzialnością za powstałe dolegliwości związane z przerwaniem robót przez stronę powodową, skoro dopiero na etapie realizacji zadania ujawniły się okoliczności, których powódka nie mogła przewidzieć na etapie składania oferty. Strony nie zawarły umowy pisemnej, przed przystąpieniem do prac, zatem brak podstaw do obciążania powódki karami umownymi za odstąpienie od umowy.

Jeszcze raz podkreślić należy, że powódka domaga się wynagrodzenia tylko za wykonane prace i według ustalonej oferty oraz dokonanych dwustronnie obmiarów.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 22 173,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 2 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty. Na kwotę tę składa się wymagalna należność wynikająca z faktury VAT nr (...) z dnia 18 grudnia 2013 roku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. stanowiącym, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak wynika z §2, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie licząc od dnia 2 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k. p. c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Łączna kwota kosztów postępowania poniesiona przez powoda wyniosła 3 526,00 zł. Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 1 109,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.)

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE