Sygn. akt IV Ka 333/15
Dnia 12 czerwca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Ewa Rusin (spr.) |
|
Sędziowie: |
SSO Waldemar Majka SSO Elżbieta Marcinkowska |
|
Protokolant: |
Ewa Ślemp |
przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,
po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2015 r.
sprawy K. Ś.
syna J. i A. z domu B.
urodzonego (...) w W.
oskarżonego z art. 279 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 16 lutego 2015 r. sygnatura akt III K 935/13
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego K. Ś. uniewinnia od przypisanego mu czynu;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. z Kancelarii Adwokackiej w W. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III. stwierdza, że wydatki w sprawie ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt IV Ka 333 /15
Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu oskarżył K. Ś. o to, że 9 października 2011 roku w M. w woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą zabrał w celu przywłaszczenia szufladę kasy fiskalnej o wartości 320 złotych oraz znajdujące się w jej zamkniętym wnętrzu pieniądze w kwocie 3181 złotych, które uzyskał po rozbiciu szuflady kasy fiskalnej powodując łączną szkodę w wysokości 3501 złotych na szkodę J. S., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk.
Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 16 lutego 2015r. sygn. akt III K 935 /13:
I. Oskarżonego K. Ś. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku z art. 279 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 60 § 1 kk i art. 60 § 6 pkt 3 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
II. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwotę 1657, 85 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. Ś. z urzędu;
III. zwolnił oskarżonego od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania zaliczając je na rachunek tegoż Skarbu Państwa i nie wymierzył mu opłaty.
Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy. Na podstawie art. 427 § 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 5 § 2 kpk , 7 kpk i 410 kpk przez uchybienie zasadom wyrażonym w tych przepisach, a w szczególności przez pominięcie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego i niezastosowanie zasady in dubio pro reo.
2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, polegający na przypisaniu oskarżonemu winy i sprawstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniany całościowo a nie wybiórczo, nie pozwala na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.
Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:
- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;
- zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego K. Ś. za II instancję, według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył co następuje;
Apelacja jest zasadna i skutkuje postulowanym orzeczeniem reformatoryjnym.
Jakkolwiek Sąd Rejonowy przeprowadził wszelkie możliwe dowody, także z własnej inicjatywy, to jednak ich końcowa ocena niesłusznie doprowadziła do uznania sprawstwa a następnie skazania oskarżonego. Trafnie apelujący w swym uzasadnieniu wykazał, iż zebrane w sprawie dowody nie stanowią przekonującej podstawy ustalenia sprawstwa oskarżonego, poza jednokrotnym oświadczeniem procesowym oskarżonego o przyznaniu się do czynu ( nie wspartym jakimikolwiek wyjaśnieniami co do jego okoliczności ) nie występują żadne dowody ani nawet poszlaki, wskazujące na oskarżonego jako współsprawcę zarzucanego mu czynu. W takiej sytuacji dowodowej oczywistym błędem prokuratora było kierowanie aktu oskarżenia wobec K. Ś., jak także kierowanie wniosku o skazanie w trybie art. 335 kpk, skoro ponadto nie występowały przesłanki z § 2 tego artykułu tj. „ w świetle zebranych dowodów wyjaśnienia podejrzanego nie budzą wątpliwości”, bo przecież oskarżony żadnych wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym nie składał, nie chciał także odpowiadać na zadawane pytania( k. 72 akt).
Pierwotne oświadczenie procesowe o przyznaniu się do winy oskarżony przed sądem odwołał, wyjaśniając powody takiego stanowiska. Samo przyznanie się do winy, bez złożenia wyjaśnień co do okoliczności czynu ( czasu, miejsca, sposobu działania, przedmiotu przestępstwa czy udziału innych osób) pozwalających zidentyfikować sprawcę i bezsprzecznie ocenić , czy oskarżony mógł być sprawcą czynu, nie posiada żadnej wartości dowodowej. Notatka urzędowa z dnia 3 lipca 2013r., w formie kopii faksowej ( k. 62 akt) na którą powołuje się Sąd I instancji, nie stanowi dowodu procesowego, bo przecież w myśl art. 393 § 1 kpk nie wolno odczytywać notatek dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu, natomiast z przesłuchania podejrzanego należy sporządzić protokół ( art. 143 § 1 pkt. 2) kpk).
Jakkolwiek Sąd Rejonowy przeprowadził bezpośredni dowód z zeznań funkcjonariuszy policji prowadzących czynności rozpytania oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, ale nie przyniosło to żadnych nawet poszlak przeciwko oskarżonemu. Świadek M. W. nie potrafi przedstawić żadnych szczegółów tych czynności, zaprzeczył jednocześnie stosowaniu niedozwolonych metod przesłuchania, w tym przemocy fizycznej, na które to działania policji powołuje się oskarżony ( o których opowiedział swemu opiekunowi, świadkowi D. F.). Także świadkowie R. F. i K. S. żadnych szczegółów rozpytania oskarżonego nie pamiętają
Wedle zeznań jedynego bezpośredniego świadka czynu P. B. i dokonanego na podstawie jej spostrzeżeń portretu pamięciowego ( k. 32-35 akt), sprawca kradzieży był niskiego wzrostu ok. 160 – 165 cm, miał na głowie kaptur, czapkę i szalik zasłaniający twarz, wcześniej do sklepu wszedł równie niski młody mężczyzna o brązowych oczach, z charakterystyczną naroślą na twarzy. Żadnym z nich na pewno nie był oskarżony, który jest wysokim mężczyzną o wzroście 180 cm i niebieskich oczach. Już ten dowód jest wystarczającym do ekskulpowania oskarżonego.
Zdecydowanym wsparciem zeznań P. B. są zeznania świadka K. B., przechodzącej w pobliżu sklepu krytycznego wieczoru ( k. 190-191 akt), która kojarzy oskarżonego z widzenia, ale nie widziała go wtenczas w pobliżu sklepu, widziała natomiast 2-ch młodych chłopców wieku 13-14 lat. Zatem i ten dowód ma dla oskarżonego charakter alibijny.
Świadkowie J. i L. S. ( właściciele sklepu) nie posiadali żadnych informacji, wskazujących na oskarżonego jako sprawcę czynu.
Zignorował Sąd I instancji zeznania świadka D. F., w dacie zarzucanego czynu ówczesnego opiekuna oskarżonego, który z całą pewnością zeznał, iż w tamtej dacie co niedzielę po obiedzie osobiście odwoził oskarżonego do internatu w Ś.. Ponieważ internat był czynny od 15 -ej w niedzielę, więc nastąpiło to nie wcześniej - zeznania H. B., kierownika internatu - k. 189-190 akt. Z zeznań tego drugiego świadka także wynika, iż wychodzący wychowankowie internatu byli obowiązani wpisywać się do zeszytu wyjść, ale czy faktycznie krytycznego wieczoru oskarżony opuścił internat bez wiedzy opiekunów nie sposób wykazać dokumentami, bo aktualnie ten zeszyt już nie istnieje. Nie sposób więc za pomocą wskazanych tu dowodów obalić twierdzenia alibijne oskarżonego, iż w chwili zarzucanego mu czynu przebywał od godz. 17- ej w internacie w Ś., a nie oddalonym o 33 km miejscu przestępstwa w M.. Nie spełniają kryteriów prawidłowej oceny z art. 7 kpk depozycje Sądu Rejonowego, jakoby to niemożność udokumentowania zeszytem wyjść pobytu oskarżonego w internacie i jednocześnie wypadki wychodzenia młodzieży z internatu bez wpisywania się do zeszytu stanowiła skuteczne uzasadnienie do zanegowania linii obrony oskarżonego. Takiej treści argumentacja jest sprzeczna z zasadą in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk, gdyż wątpliwości dowodowe zalicza na niekorzyść oskarżonego.
Należy także zdecydowanie podkreślić, że na miejscu kradzieży zostały zabezpieczone dwa ślady biologiczne ( k.4-5), ale nie wskazały one przecież na sprawstwo oskarżonego, nie zostały poddane badaniom porównawczym. Nadto na odnalezionej kasetce nie ujawniono śladów, pozwalających powiązać oskarżonego z przestępstwem. Nie ulega też wątpliwości, że sprawcy kradzieży mieli odjechać samochodem osobowym koloru ciemnego ( co widział świadek Z. O.), ale nie ustalono żadnych danych tego auta. Godzi się wyeksponować także i to, że w toku procesu nie ujawniono żadnych poszlak wskazujących na możliwość poruszania się oskarżonego samochodem o takich cechach.
Skoro więc w sprawie nie ujawniono dowodów sprawstwa i winy oskarżonego co do zarzucanego mu współudziału w kradzieży, to w postępowaniu apelacyjnym konieczną stała się zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego.
W konsekwencji tej treści wyroku należało stwierdzić, że wydatki w sprawie ponosi Skarb Państwa ( art. 632 pkt. 2 kpk).
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie §14 ust. 2 pkt. 4 oraz § 19 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz.U. Nr 163 poz.1348 z późn. zm.