UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2015 r. T. D. wraz z żoną E. D. (2), córką M. D. (2) i jej chłopakiem D. C. we wczesnych godzinach rannych wyruszyli w podróż samochodem marki V. (...) nr rej. (...), rocznik 1991 z miejscowości K. na uroczystość weselną do P.. Pojazd prowadził T. D., miejsce na przednim fotelu pasażera zajmowała E. D. (2), zaś na tylnej kanapie siedzieli: M. D. (2) na miejscu za T. D. i D. C. (1) na miejscu za E. D. (2). W czasie drogi wszyscy mieli zapięte pasy bezpieczeństwa.

We wspólną podróż wyruszyli także inni członkowie rodziny, którzy poruszali się trzema innymi samochodami. Kierujący (...) poruszał się jako trzeci spośród pojazdów, za nim samochodem (...) jechał syn P. D. ze swoją dziewczyną.

/dowody:

-: wyjaśnienia oskarżonego – k. 151 – 154;
-: zeznania D. C. – k. 189 – 190;
-: zeznania E. D. (2) – k. 133 – 134;
-: zeznania M. D. (2) – k. 140 – 141./

Tego dnia było mroźno, droga miejscami była śliska i oblodzona.

/dowody:

-: zeznania E. D. (2) – k. 133 – 134;
-: zeznania M. D. (2) – k. 140 – 141./

Odcinek trasy z miejscowości Ł. do G. T. D. wraz z rodziną pokonywał jadąc drogą krajową nr (...) i po godz. 9:00 przejeżdżał przez miejscowość K.. Droga była kręta, wobec czego T. D. jechał z prędkością nieprzekraczającą 50 km/h. Było wówczas słonecznie, bez opadów, temperatura powietrza była ujemna.

/dowody:

-: wyjaśnienia oskarżonego – k. 153 – 154;
-: zeznania D. C. – k. 189 – 190;
-: zeznania M. D. (2) – k. 140 – 141;
-: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego – k. 4 – 6./

Na łuku drogi w prawo patrząc w kierunku jazdy T. D., usytuowanym w odległości kilkudziesięciu metrów przed posesją nr (...) w miejscowości K., gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, nawierzchnia jezdni była mokra i śliska. T. D. wjeżdżając w opisany łuk drogi nie dostosował prędkości do panujących tam warunków drogowych, wówczas zaczął gwałtownie hamować i kręcić kierownicą, stracił panowanie nad pojazdem i przejechał oś jezdni, a następnie uderzył w prawidłowo poruszający się z przeciwnej strony samochód S. T. nr rej. (...) prowadzony przez J. P. (1).

/dowody:

-: wyjaśnienia oskarżonego – k. 153 – 154;
-: zeznania D. C. – k. 189-190;
-: zeznania E. D. (2) – k. 133 – 134.
-: zeznania J. P. (1) – k. 135;
-: zeznania M. D. (2) – k. 140 – 141;
-: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego – k. 4 – 6 wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 7 – 12;
-: protokoły oględzin pojazdów – k. 13 – 16./

Na skutek zderzenia pasażerowie pojazdu V. (...) doznali następujących obrażeń:

-: M. D. (1) w postaci obrażeń kręgosłupa z porażeniem kończyn dolnych (złamania trzonu L-l z całkowitym zwichnięciem przednim na poziomie Th-12/L-l z plegią kończyn dolnych i całkowitym zniesieniem wszystkich rodzajów czucia, obrażeń narządów jamy brzusznej pod postacią wstrząsu krwotocznego, oderwania dwunastnicy od żołądka, rozerwania krezki jelita cienkiego, stłuczenia wstępnicy i poprzecznicy oraz rozległego krwiaka pozaotrzewnowego, a także stłuczenia klatki piersiowej ze stłuczeniem serca, pourazowym stłuczeniem i rozwarstwieniem podnerkowej części aorty brzusznej bez progresji rozwarstwienia i pourazowej odmy opłucnowej prawostronnej, które to obrażenia spowodowały ciężką chorobę realnie zagrażającą życiu;
-: E. D. (1) w postaci stłuczenia mózgu w okolicy ciemieniowej lewej, stłuczenia głowy z obrażeniami twarzy i złamaniami twarzoczaszki, obrażenia klatki piersiowej pod postacią złamania mostka, seryjnego złamania żeber IV do VIII strony lewej z pourazową odmą opłucnową lewej jamy oraz złamania kręgosłupa lędźwiowego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności (...), twarzoczaszki, narządu oddechowego i narządu ruchu, na okres powyżej 7 dni;
-: D. C. (1) w postaci powierzchownego stłuczenia powłok klatki piersiowej, szyi i okolicy lędźwiowej, stłuczenia stawu kolanowego prawego i stawu lewego skokowego, które to obrażenia spowodowały naruszenie funkcji narządu ruchu i tkanek miękkich powłok ciała na okres poniżej 7 dni.

/dowody:

-: pisemne opinie sądowo-lekarskie biegłego lek. A. W. dot. obrażeń D. C., M. D. i E. D. – k.122, 124, 126;
-: dokumentacja medyczna – k. 26 – 113./

Badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu nie wykazało u T. D. i J. P. (1) obecności alkoholu.

/dowody: protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 2, 3./

Podczas oględzin miejsca zdarzenia o godz. 10:00 temperatura powietrza wynosiła minus 5 stopni C., przy gruncie również minus 5 stopni C., nawierzchnia drogi była mokra.

/dowód: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego – k. 4 – 6./

T. D. (lat 50) jest żonaty, ma troje dzieci, na jego utrzymaniu pozostają żona i córka M.. Legitymuje się wykształceniem średnim, z zawodu jest zootechnikiem. Oskarżony pracuje jako l. (...), uzyskując z tego tytułu dochód w wysokości (...)zł miesięcznie netto. Nie był dotychczas karany sądownie.

/dowody:

-: dane oskarżonego – k. 151-152;
-: Informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k. 156./

T. D. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i co do zasady złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym przez sąd stanem faktycznym, a nadto od początku deklarował wolę dobrowolnego poddania się karze (k. 153 – 154).

W szczególności zbieżnie z ustaleniami sądu i pozostałym materiałem dowodowym opisał cel podróży w dniu 14 lutego 2015 r., wskazując pasażerów prowadzonego przez siebie samochodu i zajmowane przez nich w pojeździe miejsca. Odnośnie panujących tego dnia warunków pogodowych wyjaśnił, iż pogoda była dobra, nie padało, było sucho i zaczynało świecić słońce. Przyznał, iż w nocy był lekki mróz, natomiast w czasie drogi wydawało mu się, że mrozu nie ma. Dalej wyjaśnił, iż ok. 15 km przed G. droga była kręta i na serpentynach wpadł w poślizg, tracąc kontrolę nad samochodem. Jego zdaniem, trwało to sekundy i wtedy samochód zjechał na drugi na pas. Oskarżony zapamiętał uderzenie, a dopiero po wyjściu z samochodu dotarło do niego, że zderzyli się z samochodem ciężarowym.

W odpowiedzi na pytanie przesłuchującego, wyjaśnił, iż trudno mu określić prędkość pojazdu, natomiast w jego ocenie najpierw jechał z prędkością 50 km/h, którą zmniejszał na kolejnych zakrętach, wobec czego mógł jechać z prędkością ok. 40 km/h. W odpowiedzi na pytanie przesłuchującego wskazał również, iż było ślisko, a on tego nie czuł, a potem okazało się, że na krótkim odcinku drogi właśnie na tym zakręcie było oblodzenie.

W czasie przesłuchania oskarżony opisał również przebieg wydarzeń już po zderzeniu, wyrażając przy tym żal z powodu zaistniałego zdarzenia, w szczególności z uwagi na obrażenia doznane przez córkę, deklarując jednocześnie, iż pomaga jej w szpitalu.

W końcowej części przesłuchania oskarżony wyraził wolę poddania się karze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz kontynuowania pracy zarobkowej, zaś oskarżyciel publiczny uwzględniając jego stanowisko skierował do sądu wniosek w trybie art. 335 kpk.

Przystępując do oceny wyjaśnień oskarżonego T. D., wskazać należało, iż co do zasady sąd nadał im walor wiarygodności. W szczególności w ocenie sądu na prawdzie polegały jego wyjaśnienia dotyczące celu podróży, osób poruszających się wraz z nim samochodem, ich usadowienia w pojeździe, bowiem w tym zakresie były jednolite z zeznaniami świadków M. D. (2), E. D. (2) i D. C., a w konsekwencji sąd wszystkim przywołanym depozycjom we wskazanym zakresie dał wiarę.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dotyczącym miejsca, w którym doszło do zdarzenia oraz przebiegu wydarzeń tuż po wypadku były spójne z zeznaniami powołanych już wyżej świadków oraz świadka J. P., a także z dowodem w postaci protokołu oględzin miejsca oględzin wypadku, a wobec spójności wskazanych dowodów, sąd ocenił je jako wiarygodne. Podobnie sąd ocenił wyjaśnienia w zakresie deklarowanej przez oskarżonego prędkości prowadzonego samochodu w chwili zdarzenia, gdyż w tym zakresie pozostawały w zgodzie z zeznaniami świadków D. C. i E. D. (2), uznając w konsekwencji iż wszystkie powołane depozycje polegały na prawdzie.

W ocenie sądu prawdziwe były wyjaśnienia oskarżonego, z których wynikało, iż na łuku drogi, nawierzchnia była śliska i stracił panowanie nad samochodem, bowiem w tym zakresie korespondowały z zeznaniami świadków D. C., M. D. (2), E. D. (2), J. P. (3) oraz protokołem oględzin miejsca wypadku drogowego. Otóż D. C. (1) wskazywał, że w pewnym momencie oskarżony zaczął gwałtownie hamować i skręcać kierownicą, z kolei M. D. (2) zeznała, iż na zakręcie jej ojciec zaczął gwałtownie kręcić kierownicą w jedną i drugą stronę. Ponadto z dowodów w postaci zeznań M. D. (2), J. P. (3) i protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego wynikało, iż nawierzchnia w tym miejscu była śliska. Zdaniem sądu wskazane dowody wzajemnie się uzupełniały, tworząc logiczny obraz zdarzenia i uznając je za wiarygodne, sąd uczynił je podstawą ustaleń faktycznych.

Sąd nie dał wiary T. D. tylko w zakresie, w jakim wskazywał, że wyłącznie na tym fragmencie drogi, na którym doszło do zdarzenia, nawierzchnia jezdni była oblodzona, albowiem w tym zakresie pozostawały one w sprzeczności z zeznaniami świadków E. D. (2) i M. D. (2), a także J. P. (3). Otóż E. D. (2) opisując podróż, wskazała w swych zeznaniach, iż tego dnia „było mroźno, droga miejscami była oblodzona, była jakby taka szadź”, zaś M. D. (2) podała, iż „miejscami na drodze było ślisko”. W ocenie sądu zeznania te polegały na prawdzie, bowiem obie kobiety wyraźnie wskazały, iż nie mają żalu do oskarżonego, nie chciały jego ścigania, a zatem nie miały również powodu, by niezgodnie z prawą podawać okoliczności niekorzystne dla oskarżonego. W konsekwencji skoro pasażerki pojazdu V. (...) jeszcze przed zdarzeniem zorientowały się, że tego dnia podczas podróży nawierzchnia jezdni była miejscami śliska, to tym bardziej świadomość tego musiał mieć kierujący pojazdem oskarżony. Za taką oceną wyjaśnień oskarżonego przemawiały również zeznania J. P. (3), który wprawdzie jechał z przeciwnej strony, ale opisując warunki panujące tego dnia, podawał m.in, iż: „droga była czysta, lekko mokra”, zaś sąd nie miał powodu, by odmówić im wiarygodności, tym bardziej iż w pełni znalazły odzwierciedlenie w protokole oględzin miejsca wypadku drogowego.

Zeznania świadków M. D. (2), E. D. (2), D. C. i J. P. (3) w dotychczas nieomówionym zakresie sąd również ocenił jako w pełni wiarygodne, bowiem były jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Wprawdzie pomiędzy ich relacjami pojawiły się drobne rozbieżności, jednakże w ocenie sądu wynikały one z dynamiki zdarzenia i nie miały rzutującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji nie podważały ich wiarygodności.

P. D. jako syn oskarżonego odmówił składania zeznań.

Sąd w pełni podzielił pisemne opinie sądowo-lekarskie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania, bowiem w swej treści były ona pełne, jasne i niesprzeczne, a nadto zostały sporządzone przez specjalistę z dziedziny medycyny dysponującego odpowiednimi kwalifikacjami oraz doświadczeniem. Nie kwestionowała ich również żadna ze stron postępowania.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów i protokołów zgromadzonym w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Prokurator zarzucił oskarżonemu, iż w dniu 14 lutego 2015 roku około godziny 9:30 w miejscowości K. woj. (...), w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki (...) o nr rej (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, przejechał oś jezdni, a następnie uderzył w jadący z przeciwka samochód ciężarowy (...) o nr rej (...) w następstwie czego pasażerowie jego pojazdu doznali następujących obrażeń ciała:

-: M. D. (2) w postaci obrażeń kręgosłupa z porażeniem kończyn dolnych- (złamania trzonu L-l z całkowitym zwichnięciem przednim na poziomie Th-12/L-l z plegią kończyn dolnych i całkowitym zniesieniem wszystkich rodzajów czucia, obrażeń narządów jamy brzusznej pod postacią wstrząsu krwotocznego, oderwania dwunastnicy od żołądka, rozerwania krezki jelita cienkiego, stłuczenia wstępnicy i poprzecznicy oraz rozległego krwiaka pozaotrzewnowego, a także stłuczenia klatki piersiowej ze stłuczeniem serca, pourazowym stłuczeniem i rozwarstwieniem podnerkowej części aorty brzusznej bez progresji rozwarstwienia i pourazowej odmy opłucnowej prawostronnej, które to obrażenia spowodowały ciężką chorobę realnie zagrażającą życiu;
-: E. D. (2) w postaci stłuczenia mózgu w okolicy ciemieniowej lewej, stłuczenia głowy z obrażeniami twarzy i złamaniami twarzoczaszki, obrażenia klatki piersiowej pod postacią złamania mostka, seryjnego złamania żeber IV do VIII strony lewej z pourazową odmą opłucnową lewej jamy oraz złamania kręgosłupa lędźwiowego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności (...), twarzoczaszki, narządu oddechowego i narządu ruchu, na okres powyżej 7 dni;
-: D. C. (1) w postaci powierzchownego stłuczenia powłok klatki piersiowej, szyi i okolicy lędźwiowej, stłuczenia stawu kolanowego prawego i stawu lewego skokowego, które to obrażenia spowodowały naruszenie funkcji narządu ruchu i tkanek miękkich powłok ciała na okres poniżej 7 dni.

Zdaniem Prokuratora czyn oskarżonego wypełniał znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk.

Art. 177 kk określa znamiona przestępstwa wypadku, które polega na umyślnym bądź nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, skutkujących objętych nieumyślnością następstwami w postaci obrażeń ciała u innej osoby określonych w art. 157 § 1 kk (§ 1 art. 177 kk) bądź też śmiercią albo ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu (§ 2 art. 177 kk).

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, iż T. D. nieumyślnie naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu lądowym polegającą na obowiązku dostosowania prędkości do panujących warunków drogowych. Tego dnia temperatura powietrza była ujemna, z zeznań E. D. (2) i M. D. (2) wynikało, iż wcześniej podczas podróży wystąpiły miejsca o śliskiej nawierzchni. Niewątpliwie tego rodzaju warunki – zwłaszcza na odcinku trasy o zwiększonym stopniu trudności z uwagi na liczne zakręty – implikowały konieczność poruszania się nie tylko z prędkością administracyjnie dopuszczalną, ale taką którą pozwoliłaby na jej bezpieczne pokonanie nawet w przypadku wystąpienia śliskiej nawierzchni.

Zdaniem sądu T. D. jako doświadczony kierowca, winien był uwzględnić, iż już na wcześniejszych odcinkach trasy miejscami było ślisko z uwagi na panujące warunki pogodowe i w konsekwencji mógł przewidzieć możliwość wystąpienia śliskiej nawierzchni również na kolejnych odcinkach trasy, a tym samym pokonując kolejny już zakręt na fragmencie drogi w miejscowości K., winien był znacznie zmniejszyć prędkość. Innymi słowy poruszając się z prędkości tylko niewiele niższą niż administracyjnie dopuszczalna na fragmentach drogi charakteryzujących się zwiększonym niebezpieczeństwem z uwagi na ukształtowanie terenu i w panujących warunkach pogodowych, T. D. mógł przewidzieć możliwość spowodowania wypadku, a zatem również wystąpienia skutków w postaci obrażeń ciała u pasażerów. Pomimo tego nie zachował należytej ostrożności wymaganej w tej sytuacji od doświadczonego kierowcy i nie zmniejszył prędkości do bezpiecznej, co skutkowało podjęciem przez niego niebezpiecznego w warunkach śliskiej nawierzchni manewru gwałtownego hamowania i w konsekwencji utratą panowania nad pojazdem, zjechaniem na przeciwległy pas ruchu i zderzeniem z samochodem ciężarowym.

Przechodząc z kolei do uzasadnienia wypełnienia przez oskarżonego pozostałych znamion przestępstwa z art. 177 kk w zakresie spowodowanych skutków, w pierwszej kolejności zaznaczyć należało, iż sąd błędnie w opisie czynu przypisał oskarżonemu następstwo w postaci lekkich obrażeń ciała, jakich doznał D. C. (1), bowiem tego rodzaju skutki pozostają poza zakresem penalizacji tego przepisu. Sąd w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 marca 2014 r., sygn. akt I KZP 1/14, publ. m.in. O SNKW 2014/7/54, KZS 2014/5/26, LEX nr 1441242, iż: „ przestępstwo określone w art. 177 § 1 lub § 2 k.k., popełnione na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, w następstwie którego inna osoba - niebędąca pokrzywdzonym tym przestępstwem - odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni albo poniosła szkodę w mieniu, zgodnie z art. 10 § 1 k.w., stanowi jednocześnie wykroczenie określone w art. 86 § 1 kw.” W tej sytuacji zgodnie z zaprezentowanym w powołanym orzeczeniu stanowiskiem „ nie należy obrażeń tych ujmować zarówno w konkluzji aktu oskarżenia (art. 332 § 1 pkt 2 kpk.), jak również w opisie czynu przypisanego w wyroku (art. 413 § 2 pkt 1 kpk).” Jednocześnie konsekwentnie osoba, która doznała takich obrażeń ciała, nie jest pokrzywdzonym w sprawie o przestępstwo z art. 177 kk, a zatem obrażenia D. C. winny zostać wyeliminowane z opisu czynu przypisanego T. D..

Dalej sąd zważył, iż wobec obrażeń jakich doznała M. D. (2) stanowiących wedle opinii biegłego chorobę realnie zagrażającą życiu, T. D. swym czynem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk. Wprawdzie M. D. (2) wyraźnie wskazywała, iż nie chce, by jej ojciec poniósł odpowiedzialność za czyn na jej szkodę, niemniej jednak wypadek znamienny w skutki w postaci ciężkich obrażeń ciała nie ma charakteru przestępstwa wnioskowego.

Wreszcie sąd zważył, iż pierwotnie prokurator zarzuciła oskarżonemu również następstwa w postaci średnich obrażeń ciała powstałych u E. D. (2) (nie kwalifikując jednakże jego czynu kumulatywnie z art. 177 § 1 kk). Wprawdzie materiał dowodowy stwarzał podstawy do przypisania mu tychże następstw, jednakże sad dostrzegł potrzebę wyeliminowania ich z opisu z uwagi na brak wniosku o ściganie od E. D. (2). W tym zakresie strony postępowania podzieliły to stanowisko, zgodnie wnosząc o uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu, po wyeliminowaniu z jego opisu obrażeń powstałych u E. D. (2).

Sąd eliminując z opisu czynu te obrażenia, kierował się treścią art. 177 § 3 kk wedle którego ściganie przestępstwa z art. 177 § 1 kk a zatem znamiennego w skutki w postaci średnich obrażeń ciała z art. 157 § 1 kk w sytuacji gdy pokrzywdzonym jest wyłącznie osoba najbliższa, ustawodawca uzależnił od jej wniosku o ściganie, zaś E. D. (2) wyraźnie wskazywała, iż nie chce, by jej mąż był ścigany za czyn na jej szkodę.

Zauważyć należało, iż tryb ścigania za wypadek w przypadku pokrzywdzenia osób najbliższych w zależności od rodzaju spowodowanych następstw, ustawodawca określił odmiennie, kierując się wagą spowodowanych skutków. Z uwagi na większy ładunek bezprawności przestępstwo z art. 177 § 2 kk ścigane jest z urzędu, zaś w przypadku wypadku skutkującego tylko średnimi obrażeniami ciała ustawodawca uznał, iż ochronie w pierwszej kolejności winien podlegać szczególny stosunek wiążący pokrzywdzonego ze sprawcą i w konsekwencji woli pokrzywdzonego uzależnił możliwość ścigania (vide R. Stefański, Wnioskowy tryb ścigania przestępstwa średniego wypadku drogowego, publ. Prokuratura i Prawo 11-12, 2009, s. 30).

W ocenie sądu w realiach niniejszej sprawy pomimo różnorodzajowości obrażeń pokrzywdzonych, czyn oskarżonego w zakresie dotyczącym E. D. (2) zachował wnioskowy charakter ścigania, bowiem pokrzywdzonymi czynem oskarżonego były wyłącznie osoby najbliższe (jak wskazywano D. C. (1) nie był pokrzywdzonym tym czynem na gruncie przepisu art. 177 kk). Sąd nie podzielił przy tym stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale I KZP 45/05 z dnia 15 grudnia 2005 r. publ. OSNKW 2006/1/4, Prok.i Pr.-wkł. 2006/2/4, Wokanda 2006/9/12, Biul.SN 2005/12/13, iż: „ względnie wnioskowy tryb ścigania przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. (art. 177 § 3 k.k.), w wypadku co najmniej dwóch pokrzywdzonych, znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy są nimi osoby najbliższe (art. 115 § 11 k.k.), a doznane przez nie obrażenia stanowią uszczerbek na zdrowiu określony w art. 157 § 1 kk”.

Zauważyć bowiem należało, iż wykładnia literalna przepisu art. 177 § 3 kk nie prowadziła do takich wniosków, na co również zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w powołanym orzeczeniu, bowiem przepis ten uzależnia wnioskowy charakter przestępstwa z art. 177 § 1 kk tylko od faktu pokrzywdzenia czynem wyłącznie osób najbliższych dla sprawcy, nie stawiając w tym zakresie dalszych warunków. W konsekwencji zdaniem sądu przepis ten winien mieć zastosowanie również w sytuacji, w której pokrzywdzeni będący osobami najbliższymi dla oskarżonego ponieśli różnorodzajowe obrażenia z punktu widzenia kwalifikacji prawnej, tj. zarówno z art. 157 § 1 kk, jak i opisane w art. 177 § 2 kk. Okoliczność, że w takiej sytuacji mamy do czynienia z jednym czynem, który w zakresie ciężkich obrażeń ciała wypełnia znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk ściganego z urzędu, nie powinna rzutować na uznanie, iż w zakresie skutków znamionujących przestępstwo z art. 177 § 1 kk traci on swój wnioskowy charakter. Powszechnie przyjmuje się, iż w sytuacji gdy sprawca swym zachowaniem wypełnia znamiona dwóch przestępstw: ściganego na wniosek oraz ściganego z urzędu - w braku wniosku o ściganie – ponosi on odpowiedzialność tylko za przestępstwo ścigane z urzędu i zdaniem sądu analogicznie należało odnieść się również do sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie.

Dalej sąd zważył, iż skoro ustawodawca w przypadku pokrzywdzenia osób najbliższych odmiennie określił tryb ścigania w zależności od powstałych skutków, nadając w tym zakresie prymat różnym dobrom, to interes pokrzywdzonego wyrażający się w woli zaniechania ścigania bliskiej mu osoby za spowodowane u niego średnie obrażenia ciała powinien zostać uwzględniony również w sytuacji, w której czynem została pokrzywdzona inna osoba najbliższa, która poniosła obrażenia skutkujące koniecznością ścigania sprawcy z urzędu. W ocenie sądu uzależnianie wnioskowego charakteru przestępstwa z art. 177 § 1 kk od tożsamości kwalifikacyjnej obrażeń poniesionych przez pokrzywdzone osoby najbliższe pozostaje w sprzeczności z ratio legis takiego trybu ścigania i może godzić w dobro w postaci szczególnych więzi łączących sprawcę z pokrzywdzonym, a których ochronę miał na względzie ustawodawca konstruując treść art. 177 § 3 kk. Zdaniem sądu skoro E. D. (2) tak stanowczo wyraziła, iż nie życzy sobie ścigania swojego męża za spowodowanie obrażeń jakich doznała, to jej stanowisko w tym zakresie powinno zostać uwzględnione, tym bardziej, iż wykładania literalna powoływanego przepisu się temu nie sprzeciwiała. Także R. S. choć wprawdzie zaakceptował pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale I KZP 45/05 na gruncie obowiązujących przepisów prawnych, to jednak ocenił to rozwiązanie jako nieprawidłowe i postulował de lege ferenda by znieść wszelkie ograniczenia tego trybu przyjęte na gruncie art. 177 § 3 kk, a zatem by zachować wnioskowy charakter przestępstwa także, gdy wśród pokrzywdzonych są inne osoby nienależące do kręgu osób najbliższych i wówczas opis czynu nie obejmowałby obrażeń doznanych przez osobę najbliższą (R. S., Wnioskowy tryb ścigania….., s. 36).

Przedstawione przez sąd stanowisko spotkało się z akceptacją stron postępowania, bowiem zarówno prokurator, jak i oskarżony obecni podczas posiedzenia zgodnie wnieśli o wyeliminowanie z opisu czynu obrażeń doznanych przez E. D. (2).

Na marginesie zaznaczyć należało, iż pozostawienie w opisie czynu skutków w postaci obrażeń poniesionych przez E. D. (2) skutkować musiałoby kwalifikacją kumulatywną z art. 177 § 1 kk i art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a takiej nie przyjęto również w akcie oskarżenia (vide postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2008 r., IV KK 429/07, OSNwSK 2008, nr 1, poz. 71).

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego winnym tego, że oskarżonego T. D. uznaje za winnego tego, że w dniu 14 lutego 2015 roku około godziny 9:30 w miejscowości K. woj. (...), w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki (...) o nr rej (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, przejechał oś jezdni, a następnie uderzył w jadący z przeciwka samochód ciężarowy (...) o nr rej (...) w następstwie czego pasażerowie jego pojazdu doznali następujących obrażeń ciała:

-: M. D. (2) w postaci obrażeń kręgosłupa z porażeniem kończyn dolnych- (złamania trzonu L-l z całkowitym zwichnięciem przednim na poziomie Th-12/L-l z plegią kończyn dolnych i całkowitym zniesieniem wszystkich rodzajów czucia, obrażeń narządów jamy brzusznej pod postacią wstrząsu krwotocznego, oderwania dwunastnicy od żołądka, rozerwania krezki jelita cienkiego, stłuczenia wstępnicy i poprzecznicy oraz rozległego krwiaka pozaotrzewnowego, a także stłuczenia klatki piersiowej ze stłuczeniem serca, pourazowym stłuczeniem i rozwarstwieniem podnerkowej części aorty brzusznej bez progresji rozwarstwienia i pourazowej odmy opłucnowej prawostronnej, które to obrażenia spowodowały ciężką chorobę realnie zagrażającą życiu;
-: D. C. (1) w postaci powierzchownego stłuczenia powłok klatki piersiowej, szyi i okolicy lędźwiowej, stłuczenia stawu kolanowego prawego i stawu lewego skokowego, które to obrażenia spowodowały naruszenie funkcji narządu ruchu i tkanek miękkich powłok ciała na okres poniżej 7 dni

tj. występku z art. 177 § 2 kk, przy czym jak już wskazywano ujęcie w opisie czynu obrażeń ciała, jakich doznał D. C. (1) uznać należało za nieprawidłowe.

Sąd w pełni zaakceptował karę zawnioskowaną przez prokurator uzgodnioną z oskarżonym T. D. w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, uznając iż pozostawała w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także nie przekraczała stopnia jego winy. Dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz przyznanie się do winy, a także wyrażony żal sąd potraktował jako znaczące okoliczności łagodzące. Ze zgromadzonych dowodów wynikało również, iż oskarżony nie był osobą zdemoralizowaną, prowadził ustabilizowany tryb życia, bardzo przejął się spowodowanym wypadkiem, zaangażował się w pomoc córce i jej rehabilitację.

Nadto zgodnie z wnioskiem sąd w oparciu o art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres 2 lat tytułem próby. Zdaniem sądu prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego była jednoznacznie pozytywna. Ponownie podkreślić należało, iż nie był on dotychczas karany, przypisane mu przestępstwo miało charakter nieumyślny i w ocenie sądu w dalszym życiu oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego. Wyznaczony okres próby jest wystarczający, by przekonać się, czy oskarżony prawidłowo wykorzysta daną mu szansę.

Ponadto na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk oskarżony został zobowiązany do kontynuowania pracy zarobkowej, bowiem w ocenie sądu będzie to miało pozytywny wpływ na dalsze życie oskarżonego.

Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983r. poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 zł, zaś na podstawie art. 627 kpk obciążył go wydatkami postępowania w łącznej kwocie 430 zł, uznając iż oskarżony uzyskuje dochody pozwalające mu na zapłatę należności sądowych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE