UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15.02.2013r. powód J. R. po sprecyzowaniu powództwa domagał się od pozwanej (...) S.A. w K. zasądzenia kwoty 50.000zł. tytułem zadośćuczynienia za pogorszenie stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 18.03.1994r. [k.63] oraz kwoty 50 000zł. tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji. Powód podniósł, że w związku z wypadkiem przy pracy stan jego zdrowia ulega pogorszeniu, co skutkowało poddaniu się w dniu 25.02.2013r. kolejnej operacji. Na koszty rehabilitacji składają koszty lekarstw i zabiegów rehabilitacyjnych oraz dojazdów do lekarzy.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wskazując, że powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy schorzeniem będącym przedmiotem operacji i ewentualnego procesu rehabilitacyjnego oraz podniosła zarzut przedawnienia zgłoszonych roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powód jako pracownik pozwanej w dniu 18.03.1994r. uległ wypadkowi przy pracy, w wyniku którego doznał urazu w postaci silnego bólu okolicy lędźwiowej kręgosłupa z promieniowaniem do lewej nogi.

Orzeczeniem komisji lekarskich ZUS z 1995r. ustalono u powoda uszczerbek na zdrowiu w związku z tym zdarzeniem w wysokości 25%, a pozwana wypłaciła mu z tego tytułu jednorazowe odszkodowanie.

Pozwem z dnia 12.10.1995r. powód domagał się od pozwanej kwoty co najmniej 1000zl. tytułem dalszego uszczerbku na zdrowiu oraz co najmniej 2000zł. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę moralną i cierpienia związane ze skutkami wypadku przy pracy. [k. 214]

Powołany w sprawie biegły sądowy A. S. w opinii lekarskiej z maja 1996r. wskazał, że powód w lutym 1989r. przebywał w szpitalu w B. z rozpoznaniem przewlekłego lędźwiobólu typu przeciążeniowego, zespołem (...), rozszczepem kręgu S1, a w kwietniu 1994r. z rozpoznaniem lewostronnego zespołu bólowego korzeniowo-kulszowego. W 1995r. powód przebył dwie operacje: w styczniu 1995r. w związku z wypadnięciem jądra miażdżystego przestrzeni międzykręgowej L4-L5 i ciasnotą śródkanałową L4-L5, L5-S1, w październiku 1995r. w związku z nawrotową przepukliną jądra miażdżystego L4-L5 strony lewej. Biegły rozpoznał u powoda:

-stan po dwukrotnym operowaniu wypadniętego dyska przestrzeni L4-L5 i uwolnieniu korzenie L5 z ucisku z utrzymującym się zespołem bólowym i niedowładem korzeniu L4-L5,

-pourazowa i pooperacyjna niestabilność kręgosłupa lędźwiowego odcinak L4-S1 z dyskopatycznym obniżeniem przestrzeni międzykręgowych L4-L5 i L5-S1,

-nerwicę pourazową.

Ostatecznie biegły ustalił łączny uszczerbek na zdrowiu powoda na 40%, na co składa się 25% z pozycji 95c tabeli uszczerbkowej – urazowe zespoły korzonkowe [bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane lędźwiowo-krzyżowe], 10% z pozycji 91a – uszkodzenie kręgosłupa w odcinku piersiowym Th 12 i lędźwiowym Th 12-L5 ze zniekształceniem i ograniczeniem ruchomości, 5% z pozycji 10b – utrwalona nerwica po ciężkim uszkodzeniu ciała. / tabela uszczerbkowa: rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 17 października 1975 r. w sprawie zasad i trybu orzekania o uszczerbku na zdrowiu oraz wypłacania świadczeń z tytułu wypadków przy pracy, w drodze do pracy i z pracy oraz z tytułu chorób zawodowych. Dz.U. Nr 36, poz. 199/. Biegły wskazał również, że w jego ocenie nie należy się spodziewać poprawy stanu zdrowia powoda oraz, że ewentualne operacje mogą pogorszyć istniejący stan neurologiczno-ortopedyczny. Oceniając stan zdrowia powoda, biegły uwzględnił również bardziej odległe następstwa zdrowotne wypadku tj niestabilność i zwężenie przestrzeni międzykręgowych L4/L5 ; L5/S1 oraz nerwicę pourazową, będąca wykładnikiem przebytych cierpień i przebytych operacji.

Wyrokiem z dnia 12.08.1996r. Sąd Rejonowy w Gliwicach, sygn.akt VI P 1208/95 w sprawie o dalsze odszkodowanie i zadośćuczynienie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 976 zł. oraz kwotę 2000zł. Akta tej sprawy z uwagi na upływ czasu uległy wybrakowaniu [pismo k. 73]. Wyrok został zrealizowany przez pozwaną w październiku 1996r. [k. 221]

W dniu 27.02.2013r. powód przebył operację w trakcie której odbarczono obustronnie korzenie L4 i założono implant z cięgnem na wysokości L3/L4 [k.159], po czym złożył do ZUS kolejny wniosek o odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy.

Organ rentowy odmówił powodowi prawa do tego świadczenia, bowiem ustalony w wysokości 25% uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem nie uległ zmianie. Powód odwołał się od decyzji organu rentowego i w toku postępowania sądowego przeprowadzono dowód z opinii biegłych specjalistów ortopedy i neurologa, którzy rozpoznali u powoda:

-stan po urazie kręgosłupa z 18.03.1994r. z następczymi wypuklinami jąder miażdżystych leczonych operacyjnie z utrzymującym się zespołem skarg subiektywnych i utrwalonymi objawami korzeniowymi,

-zespół korzeniowy szyjny na tle zaawansowanych zmian spondylotycznych – bez związku z wypadkiem przy pracy,

-zespół rowka łokciowego po prawej i cieśni kanału nadgarstka po prawej – bez związku z wypadkiem przy pracy,

-chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego prawego – bez związku z wypadkiem przy pracy.

W ocenie tych biegłych wysokość uszczerbku na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem przy pracy nadal wynosi 25%. Prawomocnym wyrokiem Sąd Rejonowego w Gliwicach z dnia 17.12.2013r. oddalił odwołanie powoda od decyzji ZUS.

Celem ustalenia czy od daty wydania opinii przez biegłego A. S. z dnia 28.05.1996r. stwierdzono u powoda nowe schorzenia bądź nowe odrębne krzywdy pozostające w związku z wypadkiem przy pracy, które nie zostały rozpoznane w tej opinii i których nie można było przewidzieć na dzień wydania, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych specjalistów z zakresu neurologii i traumatologii.

Biegli A. N. i A. G. rozpoznali u ubezpieczonego:

-uraz kręgosłupa lędźwiowego z urazowym wypadnięciem dysku i objawową radikulopatią 18.03.1994r.;

-uogólnione zmiany zwyrodnieniowe-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego;

-zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego prawego;

-ograniczenie ruchomości obu stawów biodrowych najprawdopodobniej na podłożu zmian zwyrodnieniowych.

U powoda w związku z wypadkiem nie stwierdzono nowych schorzeń związanych z tym urazem. W dalszym ciągu utrzymują się bóle kręgosłupa lędźwiowego z ograniczeniem ruchomości. Występująca u powoda uogólniona choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa nie ma związku z wypadkiem przy pracy. Obejmuje ona kręgosłup szyjny i najprawdopodobniej oba stawy kolanowe – które nie uległy urazowi w trakcie wypadku. Orzeczony w związku z wypadkiem przy pracy uszczerbek na zdrowiu powoda nie uległ zmianie. Nadto u powoda nie stwierdzono zaników mięśni w kończynach dolnych, niedowładów ani innych objawów uszkodzenia korzeni nerwowych, które mogłyby świadczyć o pogorszeniu stanu zdrowia z wypadkiem przy pracy. W lutym 2013 roku powód przebył zabieg operacyjny przepukliny jądra miażdżystego na poziomie L3/L4 czyli segment wyżej niż tej który uległ urazowi w 1994r. Wypadek przy pracy wraz z chorobą zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa stanowią współprzyczyny zmian które doprowadziły do konieczności wykonania tego zabiegu. Udział wypadku przy pracy w ocenie biegłych to około dwadzieścia pięć procent. Po zabiegu uzyskano poprawę stanu zdrowia powoda. Obecny stan fizykalny powoda w porównaniu do stanu opisanego w opinii z 1996r. nie uległ pogorszeniu. Operacja była przyczyną dodatkowych cierpień i bólów związanych z zabiegiem.

W związku z rozpoznanymi schorzeniami /zwyrodnieniem wielostawowym odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stawów obwodowych/ powód wymagał i wymaga rehabilitacji, lecz nie jest ona związana z wypadkiem. Zgłaszane przez powoda dolegliwości bólowe związane są z samoistnym procesem zwyrodnieniowym a nie wypadkiem przy pracy; nie mają one charakteru pourazowego ani wrodzonego.

[dowód: akta rentowe powoda, akta sprawy Sądu Rejonowego w Gliwicach VI U 291/13, odpis pozwu i wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 12.08.1996r., sygn. akt VI P 1208/95 k. 214 -216; opinie biegłych A. N., A. G.]

Po operacji z dnia 27.02.2013r. powód nie korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych – okoliczność przyznana.

Powód nie przedłożył żadnych dowodów wskazujących na poniesienie kosztów rehabilitacji związanych z wypadkiem przy pracy – okoliczność bezsporna.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wyżej powołane dowody i zaistniałe okoliczności.

Sąd uznał, że opinie biegłych A. N. i A. G. w całości zasługują na uwzględnienie, bowiem są rzetelne, wyczerpujące i należycie umotywowane. Opinie zostały wydane po szczegółowej analizie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badania przedmiotowego. Wnioski w nich zawarte są jednoznaczne i nie budzą wątpliwości Sądu, szczególnie że pokrywają się z ustaleniami biegłych sądowych zawartymi w opinii sporządzonej dla potrzeb postępowania o jednorazowe odszkodowanie sygn. akt VI U 291/13, jak również orzeczeniami lekarzy orzeczników ZUS. Wszyscy wymienieni lekarze jednoznacznie stwierdzili, że stan zdrowia powoda spowodowany wypadkiem przy pracy z 1994r. nie uległ pogorszeniu, a rozpoznane schorzenia kręgosłupa szyjnego, stawów kolanowych, uogólniona choroba zwyrodnieniowa nie mają związku z wypadkiem przy pracy. Biegli jednoznacznie stwierdzili również, że operacja jaką przebył powód w lutym 2013r. dotyczyła segmentu kręgosłupa, który nie uległ urazowi w trakcie wypadku przy pracy. Zdarzenie to w ¼ przyczyniło się do konieczności wykonania operacji, zasadniczą przyczyną pozostaje jednak samoistna choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna na którą cierpi powód.

Sąd nie podzielił zarzutów powoda do opinii biegłych, uznając je za bezzasadne. Wbrew twierdzeniom powoda, biegli nie stwierdzili u niego istnienia wady wrodzonej – nie ma takiego zapisu w treści opinii. Biegli odnieśli się do braku faktur, realizując tezę dowodową Sądu, który miał na uwadze , że powód domaga się w procesu kosztów leczenia i rehabilitacji, a zatem koniecznym było ustalenie ich wysokości, celowości i związku z wypadkiem przy pracy. Nie sposób podzielić stanowiska powoda, że występujący u niego proces zwyrodnieniowy kręgosłupa jest następstwem wypadku przy pracy, bowiem jak to wyjaśnili biegli choroba ta ma charakter samoistny. Powszechnie wiadomym jest również, że u każdego człowieka w miarę upływu czasu pojawiają się zmiany o charakterze zwyrodnieniowym kręgosłupa. Stwierdzona w wyniku badania MR kręgosłupa z sierpnia 2015r. [k.328] niewielka progresja zmian dyskopatycznych na poziomie L4/S1 stanowi potwierdzenie wniosków biegłych, że choroba powoda ma charakter przewlekły i postępujący, ale nie oznacza, że wystąpiło u powoda jakieś nowe schorzenie/ nowa krzywda/, związane z wypadkiem przy pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie widział podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego i dopuszczania dowodu z opinii kolejnych biegłych w niniejszej sprawie. Nie może być bowiem tak, że Sąd powołuje kolejnych biegłych tylko dlatego, że wnioski z wydanej opinii nie pokrywają się z oczekiwaniami strony, bowiem przekonująca, szczegółowa opinia jest wystarczającą podstawą, na której Sąd może oprzeć swoje ustalenia.

Sąd nie dopuścił dowodu z „opinii” M. W., gdyż ma ona charakter dokumentu prywatnego. Ocena zdrowia powoda wymagała wiadomości specjalnych, a zatem celem jej dokonana, przeprowadzono zgodnie z przepisami – art. 278 i nast. kpc - dowód z opinii niezależnych biegłych sądowych. (...) opinia sporządzona na zlecenie strony procesu nie ma waloru tego rodzaju dowodu ( ma charakter dokumentu prywatnego), a walor tego rodzaju dowodu posiada wyłącznie opinia sporządzona na zlecenie sądu przez osoby przez niego wyznaczone.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 445 kc w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowany może domagać się przyznania od osoby ponoszącej za to odpowiedzialność odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie to obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te już doznane jak i te, które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała wystąpią w przyszłości w związku z pogorszeniem stanu zdrowia, ma charakter całościowy i jednorazowy. [wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2012 r., V CSK 332/11, LEX nr 1228612).

W sprawie sygn. akt VI P 1208/95 Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 12.08.1996r zasądził już od pozwanej na rzecz powoda zadośćuczynienie za krzywdę w związku z wypadkiem przy pracy z marca 1994r. Okoliczność ta niewątpliwie wynika ze złożonych do sprawy odpisów tego orzeczenia, jak i wniesionego w tej sprawie pozwu. W rubrum wyroku wskazano, że sprawa dotyczy dalszego odszkodowania i zadośćuczynienia, co jest adekwatne do żądania pozwu. Z tych przyczyn nieuprawnionym jest stanowisko powoda, że wyrokiem zasądzono na jego rzecz wyrównanie wynagrodzenia. W powoływanej przez powoda opinii biegłego A. S. wydanej na potrzeby postępowania w sprawie VI P 1208/95 wskazano m.in, że nie należy się spodziewać poprawy stanu zdrowia powoda; że ewentualne operacje mogą pogorszyć istniejący stan neurologiczno-ortopedyczny. Oceniając stan zdrowia powoda, biegły uwzględnił również bardziej odległe następstwa zdrowotne wypadku tj niestabilność i zwężenie przestrzeni międzykręgowych L4/L5 ; L5/S1 oraz nerwicę pourazową, będąca wykładnikiem przebytych cierpień i przebytych operacji.

Zadośćuczynienie ma charakter jednorazowy, jednakże w razie ujawnienia się nowej krzywdy, której nie można było przewidzieć w ramach poprzedniego sporu możliwym jest przyznanie dalszego zadośćuczynienia [tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21.11.1967r., III PZP 37/67, OSNCP 1968/7/113]. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, u powoda nie wystąpiła „nowa” krzywda, uzasadniająca przyznanie mu dalszego zadośćuczynienia. Stan zdrowia powoda w zakresie bezpośrednich następstw wypadku przy pracy nie uległ zmianie. Operacja, którą przebył w lutym 2013r. dotyczyła segmentu kręgosłupa, który nie uległ uszkodzeniu w trakcie wypadku przy pracy. Wypadek jedynie w 25% był współprzyczyną zmian, które skutkowały koniecznością tego zabiegu, a zatem należy przyjąć, że doszło jedynie do nasilenia – dalszych, pośrednich – objawów następstwa tego zdarzenia. Okoliczność, że stan zdrowia nie będzie się poprawiał, a ewentualne operacje mogą pogorszyć istniejący stan neurologiczno-ortopedyczny powoda została przedstawiona przez biegłego A. S. w opinii z 1996r., a zatem była objęta wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach w sprawie VI P 1208/95, a co za tym idzie zasądzonym zadośćuczynieniem. W tym też zdaniem Sądu przejawia się wpływ wypadku na konieczność operacji, o którym mowa w opinii A. N. i A. G.. Podobnie biegły A. S. w swej opinii uwzględnił nerwicę pourazową powoda, a zatem również stan psychiczny związany z wypadkiem przy pracy był okolicznością istniejącą i znaną w trakcie postępowania sądowego w sprawie VI P 1208/95. Z tych przyczyn Sąd ostatecznie nie przeprowadził dowodu z opinii biegłych psychiatry i psychologa, uznając że również stan zdrowia psychicznego – jako skutek wypadku - został uwzględniony w zasądzonym na jego rzecz zadośćuczynieniu. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że powód swoją krzywdę psychiczną upatruje przede wszystkim w okolicznościach dotyczących wysokości renty wyrównawczej, a zatem nie związanym z dochodzonym roszczeniem.

Konsekwencją ustalenia, że u powoda nie wystąpiła „nowa” krzywda pozostająca w związku z wypadkiem przy pracy, która nie została objęta poprzednim wyrokiem w sprawie VI P 1208/95 Sąd oddalił powództwo o dalsze zadośćuczynienie jako bezzasadne.

Nie ma bowiem podstaw do żądania ponownego zadośćuczynienia w razie nasilenia się ujemnych skutków naruszenia dobra osobistego, poza sytuacją, gdy są one następstwem zdarzenia nieuwzględnionego wcześniejszym orzeczeniem (por. uchwała SN (7) z dnia 21 listopada 1967 r., III PZP 37/67, OSP 1968, z. 11, poz. 234, z glosą A. S.).

Skoro u powoda nie wystąpiła nowa krzywda uzasadniająca dalsze zadośćuczynienie, brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia o koszty rehabilitacji w związku z operacją z 2013r. Przepis art. 444. § 1 kpc stanowi, że „w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.” Ciężar wykazania tych okoliczności zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 6 kc spoczywa na poszkodowanym. W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał, że poniósł jakiekolwiek koszty rehabilitacji w związku z operacją z 2013r. , a zatem również z tej przyczyny jego roszczenie podlega oddaleniu.

Natomiast jeśli chodzi o koszty leczenia czy rehabilitacji, które ewentualnie zostały poniesione przez powoda przed operacją z 2013r. to również nie zostały one wykazane przez poszkodowane, a nadto uległy przedawnieniu.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 442 § 1 k.c. obowiązującego do dnia 10.08.2007r. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.

Wypadek powoda miał miejsce w dniu 18.03.1994r., a protokół wypadkowy został sporządzony w dniu 20.06.1995r. Mając na uwadze, że decyzją ZUS z 12.12.1995r. przyznano powodowi dalszy uszczerbek na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy, za który odszkodowanie wg wówczas obowiązującego stanu prawnego wypłaciła pozwana, zdaniem Sądu co najmniej od końca roku 1995r. powód miał pełną świadomość o poniesionej szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. W konsekwencji roszczenia powoda związane z wypadkiem przy pracy uległy 3-letniemu przedawnieniu z końcem 1998r., a z dniem 18.03.2004r. upłynął również 10-letni termin przedawnienia.

Termin przedawnienia, o którym mowa w art. 442 k.c. dotyczy wszelkich roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, w tym też roszczeń majątkowych o naprawienie krzywdy niemajątkowej. Do kategorii roszczeń, które ulegają przedawnieniu w trybie art. 442 k.c. zalicza się też roszczenia majątkowe o zadośćuczynienie z art. 445 k.c. i art. 448 k.c. [wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25.06.2013r., I ACa 375/13, LEX nr 1342254]

Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że ustawodawca wprowadzając instytucję przedawnienia roszczeń majątkowych miał na uwadze, że ma ona charakter stabilizujący stosunki prawne i jest gwarancją ich pewności, bowiem dopuszczenie możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej [uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12.2.1991r., III CRN 500/90, OSNCP 1992/7-8/137] .

Sąd podziela również stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, że „terminy przedawnienia roszczeń służą zagwarantowaniu pewności obrotu prawnego i podniesienie takiego zarzutu stanowi realizację prawa podmiotowego i nie może być oceniane jako nadużycie tegoż prawa. Co do zasady nie jest jednak wykluczone dopuszczenie stosowania art. 5 k.c., jako obrony przeciwko zarzutowi przedawnienia. Uznanie zarzutu przedawnienia za naruszający zasady współżycia społecznego może nastąpić w sytuacjach usprawiedliwionych wyjątkowymi okolicznościami. Przy ocenie, czy zarzut przedawnienia stanowi nadużycie prawa uwzględniać należy wszystkie okoliczności konkretnego przypadku, zachodzące tak po stronie zobowiązanego, jak i po stronie poszkodowanego.”[wyrok z dnia 5.07.2013r., I ACa 324/13, lex 1375789].

W rozpoznawanej sprawie, Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności uzasadniających uznanie zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa.

Pozwana była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Powód przegrał sprawę, zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy – art. 98 kpc- winien pokryć jego koszty. Mając na uwadze charakter sprawy tj. że powód wywodzi swoje roszczenia z wypadku przy pracy, za który odpowiedzialność ponosi pozwana , Sąd w oparciu o art. 102 kpc odstąpił od obciążania go kosztami zastępstwa procesowego pozwanej.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o przywołane przepisy prawa Sąd orzekł jak w sentencji.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Przewodniczący:	SSO Grażyna Łazowska
Protokolant:	Kamila Niemczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE