UZASADNIENIE

Grupa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ż. w dniu 04.02.2015r. złożyła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o orzeczenie nakazem zapłaty, aby pozwany- T. W. zapłacił na rzecz powoda kwotę 20 083,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 5 lutego 2015r. do dnia zapłaty, wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty z dnia 13 lutego 2015r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 11.03.2015r. pozwany złożył sprzeciw i nie podał żadnego uzasadnienia złożonego sprzeciwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Grupa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ż. w ramach współpracy gospodarczej sprzedawała i dostarczała pozwanemu napoje alkoholowe.

dowód: faktury VAT k . 31- 32, list przewozowy

W następstwie wykonania umowy, strona powodowa wystawiła faktury VAT nr (...) z dnia 10.07.2013r., nr (...) z dnia 12.07.2013r., nr (...) z dnia 12.07.2013r.

/Dowód: faktury VAT k 6,8,10

Wszelkie płatności z tytułu wykonania umowy miały być regulowane w formie przelewu .

/Dowód: faktury VAT k.31-32

Roszczenie objęte żądaniem pozwu zostało przez Grupę (...) S.A. następnie wniesione jako wkład niepieniężny na podwyższony kapitał zakładowy spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Tym samym, powodem w niniejszej sprawie stała się ww. spółka.

Dowód: umowa k 15- 27

Pozwany zalega z zapłatą powodowi kwoty 20 083,68 zł.

/Dowód: faktury VAT k 31-32, list przewozowy

Po upływie terminu płatności powódka wystosowała do strony pozwanej wezwanie do zapłaty z dnia 03.09.2014r.

/Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 03.09.2014r. wraz z potwierdzeniem nadania do strony pozwanej k. 34-35/

Do chwili obecnej pozwany nie uregulował zobowiązań wynikających z przedmiotowych faktur

Dowód: oświadczenie powoda

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, których autentyczność nie budziła wątpliwości.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 5 k.p.c), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c).

Pozwany nie uczynił zadość normie wynikającej z art. 232 k.p.c. zgodnie z którą, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. ( por. wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99, Prok. i Pr.-wkł. 2000, nr 2, poz. 27)

Sąd zważył co następuje:

Strony niniejszego sporu łączyła umowa sprzedaży o której mowa w art. art. 535 kodeksu cywilnego. Sprzedaż jest umową dwustronnie zobowiązującą. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny. Świadczenie jednej strony jest więc odpowiednikiem świadczenia drugiej strony.

Konsensualny, odpłatny i wzajemny charakter umowy sprzedaży przesądza o tym, iż samo przyjęcie towaru za oferowaną na fakturze cenę stosownie do art. 488 § 1 k.c. rodzi natychmiastowy obowiązek zapłaty, o ile strony uprzednio nie zawierały umowy odmiennie regulującej warunki zapłaty (wyrok SA w Katowicach z 17 stycznia 1992 r., I ACr 3/92, OSA 1992, z. 7, poz. 61).

Obowiązkiem kupującego jest zapłacenie ceny, tj. ustalonej sumy pieniężnej określonej w stosunkach krajowych (art. 358 § 1 k.c.), której wysokość ma odpowiadać wartości przedmiotu sprzedaży (cena).

Zapłata bezgotówkowa jest formą stosowaną obecnie powszechnie w obrocie gospodarczym. Powszechność tej formy została wymuszona ustawowo z jednej strony dla zapewnienia bezpieczeństwa, a z drugiej zaś kontroli legalności obrotu.

Jeżeli w umowie nie uregulowano inaczej, obowiązek zapłaty, jako dług oddawczy, ukształtowany jest zgodnie z regułą wyrażoną w art. 454 § 1 zd. 2 k.c.

Świadczenie ceny przez kupującego powoduje wygaśnięcie zobowiązania dopiero wówczas, gdy sprzedawca otrzymał gotówkę lub też uznany został jego rachunek bankowy albo obciążony został rachunek kupującego. Przyjmuje się, iż spełnienie świadczenia bezgotówkowego następuje w dniu uznania rachunku bankowego wierzyciela, chyba że strony postanowiły inaczej .

Podstawowym obowiązkiem sprzedającego jest przeniesienie na kupującego własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego stanowiącego przedmiot zbycia. Skutek rozporządzający sprzedaży dokonuje się niejako automatycznie, a główny obowiązek zbywcy sprowadza się do wydania rzeczy, wydania dokumentów dotyczących zbytej wierzytelności itp. do rąk kontrahenta. Działanie takie zmierza bowiem do wywołania skutku prawnego w postaci całkowitego lub częściowego umorzenia zobowiązania (wyrok SA w Poznaniu z 28 grudnia 2005 r., I ACa 735/05, LEX nr 186149). Wydanie powinno nastąpić we właściwym miejscu i czasie.

Głównym obowiązkiem kupującego wobec sprzedawcy jest obowiązek zapłaty ceny. Naruszenie tego obowiązku musi być traktowane jako niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania dłużnika w umowie wzajemnej. Istotnym obowiązkiem kupującego jest obowiązek odbioru rzeczy będących przedmiotem sprzedaży. Wykonanie tego obowiązku polega na objęciu rzeczy we władanie, w sposób odpowiadający właściwościom przedmiotu i postanowieniom umowy.

Powód wywiązał się ze swojego zobowiązania. Pozwany zaś nie dotrzymał warunków płatności, gdyż nie zapłacił ceny wynikającej z wystawionych faktur. Termin zapłaty określony w fakturach dawno minął.

Z powyższych względów orzeczono jak w pkt. 1 wyroku, zgodnie z żądaniem pozwu.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów procesu oparty został na dwóch podstawowych zasadach:

a) zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty procesu,

b) zasadzie kosztów niezbędnych i celowych, wedle której zwrotowi podlegają jedynie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony.

Przegrywającym sprawę w niniejszym postępowaniu jest pozwany i na nim spoczywa obowiązek zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów.

O tym, czy strona przegrała sprawę, decydują kryteria obiektywne. Bez znaczenia jest zatem to, czy o negatywnym dla strony wyniku sprawy przesądziły przesłanki formalne lub merytoryczne albo też wina w prowadzeniu procesu (postanowienie SN z dnia 9 października 1967 r., I CZ 81/67, Lex nr 6221).

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez pełnomocnika zalicza się wynagrodzenie , nie wyższe jednak niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd obowiązkowego stawiennictwa strony.

Koszty w niniejszej sprawie wyniosły ogółem 2 672,16zł. Na kwotę tą złożyły się następujące koszty: opłaty sądowej- 252zł,zwrot innych kosztów ( Prowizja e-C.) - 3,16zł, opłaty od pełnomocnictwa- 17 zł, koszty zastępstwa procesowego 2 400zł

Orzeczenie w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego uzasadnia par.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. Nr. 163, poz 1349 z póź. zm.).

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

13.01.2016r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE