UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 stycznia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił D. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wobec niespełnienia przesłanek do przyznania świadczenia w myśl art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu ubezpieczeń Społecznych, gdyż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15.01.2014 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( a.r.).

Odwołanie złożył w dniu 29 stycznia 2014 r. D. K. podnosząc, iż orzeczenie Komisji Lekarskiej jest niezgodne z przepisami.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego odrzucenie, gdyż wnioskodawca wniósł odwołanie od orzeczenia Komisji (k. 2, 3).

W wykonaniu wezwania Sądu ubezpieczony wskazał, że jego odwołanie dotyczy decyzji z dnia 17.01.2014 r. (k. 10).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Odwołujący D. K., urodzony w dniu (...), w dniu 4 grudnia 2013 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek – k. 295 t. II a.r.).

Wnioskodawca legitymuje się wykształceniem wyższym ma tytuł mgr pedagogiki kulturalno-oświatowej, ukończył studia podyplomowe menadżerskie, pracował jako nauczyciel, przedstawiciel handlowy, regionalny kierownik sprzedaży, również na stanowisku dyrektora handlowego, dyrektora ds. sprzedaży i marketingu, ostatnio prowadził jednoosobową działalność gospodarczą przez około 4 lata w zakresie składu fabrycznego wyrobów z polietylenu.

Decyzją z dnia 14 marca 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał D. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1.01.2008 r. do 28.02.2010 r. Natomiast w okresie od 1.03.2010 r. do 31.01.2014 r. ubezpieczony kolejnymi decyzjami miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (k. 412 a.r., k. 9 t. II a.r.).

Po złożeniu wniosku z dnia 4 grudnia 2014 r. lekarz orzecznik po rozpoznaniu u D. K. przebytą zatorowość płucną z następową inplantacją filtru do żyły głównej dolnej w 2007 r., przebyte zakrzepowe zapalenie żył głębokich, żylaki kk dolnych, nadciśnienie tętnicze unormowane, orzeczeniem z dnia 20 grudnia 2013 r. uznał badanego za zdolnego do pracy.

Po złożeniu sprzeciwu przez wnioskodawcę orzeczeniem z dnia 15 stycznia 2014 r. Komisja Lekarska ZUS podtrzymała orzeczenie lekarza orzecznika (dok. med. t. II).

Na podstawie powyższego orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 stycznia 2014 r. wydał zaskarżoną decyzję.

Celem ustalenia spornych okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów kardiologa, chirurga naczyń i ortopedy (k. 12).

Biegli specj. z zakresu ortopedii i traumatologii oraz specj. chorób wewn. kardiolog w opinii z 4.06.2014 r. po rozpoznaniu u D. K. stanu po przebytej masywnej zatorowości płucnej 2007 roku, inplantowany filtr do żyły głównej dolnej w 2007 r., żylaki kończyn dolnych, stan po przebytej zakrzepicy żył kk dolnych, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, zespół bólowy prawego barku – w wywiadzie uznali badanego za zdolnego do pracy.

Biegli wskazali, iż opiniowany podaje dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego od około 10 lat, z promieniowaniem do okolicy prawego uda. Pozostaje pod kontrolą ortopedyczną. Leczony zabiegami fizykoterapii, ćwiczeniami kręgosłupa.

Podnieśli, iż schorzenia narządów ruchu wnioskodawcy przy obecnym stopniu zaawansowania i nasilenia objawów, nie sprowadzają ograniczeń do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Jednocześnie biegli wskazali, iż opiniowany przebył w 2007 roku epizod masywnej zatorowości płucnej, poprzedzony zakrzepicą żył głębokich kończyn dolnych. Był leczony w Klinice (...) w PSK 1 w L., a następnie w Klinice (...) w L.. Pozostaje pod kontrolą Poradni (...)

Biegli podnieśli, iż opiniowany wymaga dalszego stałego przyjmowania leku przeciwkrzepliwego doustnie pod ścisłą kontrolą parametrów układu krzepnięcia, ale aktualnie nie stwierdza się objawów zatorowości płucnej, nadciśnienia płucnego, objawów niewydolności krążenia. Wartości ciśnienia tętniczego są kontrolowane lekiem hipotensyjnym.

Taki stan układu krążenia nie stanowi przeciwwskazania do pracy z wyłączeniem dużych wysiłków fizycznych (k. 18-20).

Również biegły sądowy w zakresie chirurgii naczyniowej i chirurgii ogólnej w opinii z dnia 20.10.2014 r. uznał, iż D. K. jest zdolny do pracy. Podniósł, iż dolegliwości zgłaszane przez wnioskodawcę mają charakter przewlekły, utrwalony i wymagają stałego leczenia, ale nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zawodowej (nie stwierdza się objawów niedokrwienia kończyn dolnych i niewydolności żylnej – 32, 33).

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2014 r. wnioskodawca nie zgadzał się z opiniami, nie składał merytorycznych zastrzeżeń, złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego pulmonologa i Sąd powyższy wniosek uwzględnił (k. 42v).

W opinii z 18.02.2015 r. biegły specj. chorób płuc rozpoznał u D. K. przewlekłą zatorowość płucną i nie stwierdził niezdolności do pracy.

Biegły podniósł, iż wnioskodawca przebył w 2007 r. masywną zatorowość płucną w przebiegu zakrzepowego zapalenia żył głębokich kończyn dolnych wymagał leczenia szpitalnego. Od tego czasu przyjmuje na stałe leki p/krzepliwe. Pozostaje w stałej kontroli i leczeniu kardiologicznym i chirurga naczyniowego. Zgłasza utrzymującą się stale duszność po wysiłkową, okresowo bóle w klp, osłabienie. Leków pulmonologicznych nie przyjmuje. Z powodu nasilenia się duszności wysiłkowej, bólów w klp i ogólnego osłabienia był hospitalizowany w Oddziale F. w (...) Publicznym Szpitalu Wojewódzkim im. (...) w L. w styczniu 2015 roku.

Biegły wskazał, iż wyniki badań ani badanie fizykalne nie wykazuje u wnioskodawcy objawów niewydolności oddechowej. Wnioskodawca ma objawy przewlekłej zatorowości płucnej, bez cech nadciśnienia płucnego i niewydolności oddechowej. Wymaga nadal stałego profilaktycznego przyjmowania leków p/krzepliwych /warfin/ pod kontrolą wskaźnika INR, ma ograniczoną wydolność oddechową co skutkuje utrzymującą się dusznością wysiłkową, uczuciem osłabienia bólami w klp. Wnioskodawca nie jest zdolny do pracy wymagającej większego wysiłku fizycznego, jednakże stwierdzany stopień upośledzenia sprawności organizmu wnioskodawcy wynikający z utrzymujących się objawów zatorowości płucnej nie powoduje niezdolności do pracy zdaniem biegłego zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi (k. 52, 53).

W dniu 26 lutego 2015 r. wnioskodawca złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego ortopedy, do którego dołączył wyniki badania rtg, opis badania TK kręgosłupa (k. 55-58, k. 69-74).

W wydanej na zlecenie Sądu opinii uzupełniającej biegły ortopeda nie znalazł podstawy do zmiany opinii z dn. 4.06.2014 r. Podniósł, iż z dodatkowej dokumentacji medycznej nie wynika, iż zmiany dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego i zmiany zwyrodnieniowe bioder mają znaczący stopień zaawansowania. Poza tym w czasie badania ortopedycznego w dniu 4.06.2014 r. nie stwierdzono znaczącego upośledzenia sprawności ruchowej narządów ruchu.

Biorąc powyższe pod uwagę, biegły ortopeda stwierdził, iż wymienione powyżej schorzenia, w okresie dobrej wydolności funkcjonalnej narządów ruchu, nie sprowadzają znaczących ograniczeń do pracy zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi wnioskodawcy. Może on wykonywać prace umysłowe, czy też lżejsze prace fizyczne (k. 93).

W dniu 9 lipca 2015 r. skarżący złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z łącznej opinii biegłych z zakresu ortopedii, chorób płuc i psychiatrii, składając jednocześnie zastrzeżenia do wywołanych opinii.

Postanowieniem z dnia 2.09.2015 r. Sąd dopuścił dowód z łącznej opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: ortopeda, pulmonolog, psychiatria, którym zlecił przeprowadzenie badania ubezpieczonego, zapoznanie się z aktami sprawy i złożoną dokumentacją medyczną i wydanie na tej podstawie opinii na piśmie, w celu ustalenia niezdolności do pracy i jej stopnia oraz daty powstania niezdolności do pracy u ubezpieczonego oraz przewidywanego okresu niezdolności do pracy. W przypadku nie stwierdzenia niezdolności do pracy wskazanie, na czym polega poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego do dnia 1 lutego 2014 r., tj. od pierwszego dnia po okresie ostatnio orzeczonej niezdolności do pracy (k. 100).

Biegli specj. ortopeda, pulmonolog i psychiatra w opinii z 12.10.2015 r. rozpoznali u D. K. stan po przebytej masywnej zatorowości płucnej w 2007 roku, nerwicowe zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane, wielopoziomową artrozę części piersiowej i lędźwiowo-krzyżowej z dyskopatią L-3-L-4,L-5-S-1 z miernym ograniczeniem ruchomości i bez objawów drażnienia korzeni nerwowych, obustronną artrozę bioder, bez upośledzenia wydolności chodu i nie stwierdzili niezdolności wnioskodawcy do pracy po 01.02.2014 roku.

Biegli podnieśli, iż wnioskodawca w 2007 roku, przebył masywną zatorowość płucną, leczony szpitalnie, następnie ambulatoryjnie pod kontrolą Poradni Kardiologicznej. Konsultowany w Poradni Pulmonologicznej. W badaniach spirometrycznych zaburzenia wentylacji płuc z obniżeniem pojemności życiowej. Nie wymagał i nie wymaga leczenia pulmonologicznego. W aktualnym badaniu sądowo-lekarskim, stan kliniczny stabilny. Brak wskazań aktualnie do orzekania o niezdolności do pracy z przyczyn pulmonologicznych,

Biegli podnieśli również, iż u badanego stwierdzono objawy nerwicowe (czynnościowe) zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane; nie stwierdzono natomiast zaburzeń psychicznych, sprowadzających niezdolność do pracy ze względu na stan psychiczny – zarówno obecnie, jak i w przeszłości (w tym po 01.02.2014).Nie można tu zatem mówić o jakiejkolwiek poprawie stanu psychicznego. Podobnie schorzenia narządów ruchu nie czynią wnioskodawcy niezdolnym do pracy w rozumieniu rentowym. Okresowo zaostrzające się dolegliwości mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.

Biegli podkreślili również, iż aktualne badanie z dnia 12.10.2015 r. ujawnia poprawę wydolności kręgosłupa, miernie ograniczona jest ruchomość kręgosłupa, nie stwierdzono objawów drażnienia korzeni nerwowych. Stwierdzony stan wydolności narządów ruchu, nie daje podstaw by uznać wnioskodawcę, przed 01.02.2014 roku i obecnie za niezdolnego do pracy w rozumieniu rentowym (k. 105-108).

Do opinii złożył zastrzeżenia wnioskodawca w piśmie z dnia 15 stycznia 2016 r. oraz na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 r., wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu ortopedii, psychiatrii, pulmonologii, chirurgii naczyniowej i kardiologii.

Postanowieniem z dnia 20.01.2016 r. Sąd postanowił oddalić wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłych ortopedy, psychiatry, pulmonologa, chirurga naczyń i kardiologa z uwagi na wyjaśnienie spornych okoliczności w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy (k. 133).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z opinii biegłych lekarzy sądowych i dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne, przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień. Stan faktyczny ustalony został również na wyjaśnieniach

wnioskodawcy, którym Sąd dał wiarę w całości.

Rozstrzygając w sprawie Sąd oparł się na opiniach biegłych oraz wnioskach w nich przedstawionych. Biegli przeprowadzili bezpośrednie wielokrotne badanie wnioskodawcy, wnikliwie przeanalizowali jego dokumentację medyczną i omówili wpływ zdiagnozowanych u niego schorzeń na zdolność do pracy - przy uwzględnieniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego (posiadanych kwalifikacji). Wyjątkowo szczegółowo przeanalizowali przebieg pracy zawodowej skarżącego (k. 17, 55, 108). Biegli nie stwierdzili u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Wnioski zawarte w powołanych opiniach są wystarczająco uzasadnione i zgodne. Z tych względów powołane opinie Sąd uznał za wiarygodne, miarodajne i wyczerpujące, a przez to przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. II UKN 96/99). Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski biegłych w zakresie nie ustalenia u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Oceny tej w żadnej mierze nie może podważać okoliczność, że wnioskodawca z powołaną opinią i jej wnioskami co do stanu jego zdrowia się nie zgadza. Nie podniósł wnioskodawca żadnych sprecyzowanych zarzutów jak i nie przedłożył dodatkowej dokumentacji, która mogła by stanowić podstawę do dokonania korzystnych dla niego ustaleń w zakresie stanu niezdolności do pracy.

Stwierdzenie, które wnioskodawca zawarł w piśmie z 15.01.2016 r. i złożone na rozprawie, w istocie swej albo nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo pośrednio sprowadzają się do polemiki z wnioskami opinii, gdyż biegli w opinii wzięli pod uwagę opisane dysfunkcje i ich wpływ na niezdolność do pracy wnioskodawcy. Należy mieć na uwadze, iż wszelkie wnioski dowodowe składane przez wnioskodawcę były uwzględnione w toku postępowania a kolejne zmierzają wyłącznie do jego przedłużenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie D. K. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach

i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013
roku, poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje
ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie
równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18
miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do treści przepisu art. 12 ust. l cytowanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Stosownie do ust.

2 cytowanego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła
zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zgodnie zaś z ust. 3 tego przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy dokonywaniu oceny stopnia niezdolności do pracy należy kierować się wskazaniami określonymi w art. 13 ust. l cytowanej ustawy, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości

przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy,

poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Kierując się wynikami postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie, a w szczególności wnioskami wywołanej w sprawie opinii biegłego, oraz treścią cytowanych przepisów Sąd Okręgowy, wobec niespełnienia przez wnioskodawcę jednej z przesłanek, tj. braku niezdolności do pracy, odmówił ustalenia D. K. prawa do renty z tego tytułu. W tym miejscu należy wskazać, że praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku przedstawiciela handlowego, nauczyciel, dyrektora ma charakter pracy umysłowej, a w kontekście stwierdzonych u niego schorzeń oraz stopnia ich zaawansowania, nie jest wyłączone jej świadczenie. Kwalifikacji wnioskodawcy nie można sprowadzać wyłącznie do czynności fizycznych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Z tych względów w ocenie Sądu decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. została wydana prawidłowo, wobec czego odwołanie wnioskodawcy należało oddalić.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE