UZASADNIENIE

Ubezpieczona E. S. wniosła odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 22 lipca 2015r. znak (...), którą to decyzją organ rentowy rozpoznał wniosek z dnia 28 października 2013r., odmawiając wnioskodawczyni prawa do emerytury na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2014r. poz. 191 ze zmianami; dalej również: KN). W decyzji wskazano, że wnioskodawczyni nie udowodniła okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 30 lat oraz okresu pracy nauczycielskiej wynoszącego co najmniej 20 lat.

Skarżąca zarzuciła decyzji naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 379 pkt 3 kpc i art. 227 kpc, naruszenie art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie Dz.U. z 2015r. poz. 748 ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna) z uwagi na nierozpatrzenie wniosku z dnia 28 maja 2015r. oraz naruszenie art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r., Nr 8 poz. 43 ze zmianami; dalej: rozporządzenie RM z 1983r.; dodać należy, że bez bliższego wyjaśnienia takiego stanu rzeczy skarżąca przywołała tytuł rozporządzenia i brzmienie jego §4 sprzed zmian, które weszły w życie w latach 1996 i 1997) poprzez nieprzyznanie świadczenia rekompensacyjnego w przypadku gdy skarżąca złożyła przedmiotowy wniosek oraz spełniła ustawowe kryteria. W związku z tymi zarzutami ubezpieczona wniosła o uchylenie przedmiotowej decyzji i przyznanie skarżącej emerytury zgodnie ze złożonym wnioskiem wraz z rekompensatą oraz o zwrot kosztów postępowania wg norm przepisanych, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ rentowy. Skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodów z dokumentów na okoliczność wykazania wymaganych okresów składkowych, nierozpatrzenia sprawy w terminie przez organ rentowy oraz złego stanu zdrowia skarżącej.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że skarżąca w dniu 28 maja 2015r. złożyła wniosek o przyznanie emerytury wraz rekompensatą z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wskutek braku odpowiedzi na w/w wniosek skarżąca w dniu 28 lipca 2015r. złożyła prośbę o wypłatę emerytury, ponieważ nie otrzymała ani decyzji o przyznaniu emerytury, ani wypłaty świadczenia emerytalnego. W dniu 17 sierpnia 2015r. skarżącej doręczono decyzję z dnia 22 lipca 2015r., odmawiającą przyznania emerytury ze względu na nieudokumentowanie okresów składkowych i nieskładkowych. Twierdzono, że organ rentowy ponownie rozpatrzył wniosek o emeryturę złożony przez skarżącą w dniu 28 października 2010r. (powinno być: 28 października 2013r.), który został już prawomocnie zakończony decyzją z dnia 3 lutego 2014r. znak (...). Organ rentowy przedmiotem sprawy uznał uprzednio złożony przez skarżącą wniosek o przyznanie emerytury. W związku z powyższym w niniejszej sprawie zaistniała nieważność postępowania, gdyż takie samo roszczenie między tymi samymi stronami postępowania zostało już rozstrzygnięte. Przedmiotowa decyzja z dnia 22 lipca 2015r. jest zatem nieważna, stąd zachodzi konieczność jej uchylenia.

W ocenie skarżącej organ rentowy dopuścił się również naruszenia art. 227 kpc poprzez pominięcie faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy poprzez nieuwzględnienie okresów składkowych i nieskładkowych. W uzasadnieniu organ nie dokonał dokładnej analizy dokumentacji skarżącej, z której wynika, że skarżąca przebyła 20-letni okres pracy w jednostkach wskazanych w ustawie tj. szkołach publicznych, gdyż jak wynika z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 7 listopada 2001r. wystawionego przez Szkołę Podstawową nr (...) w T. oraz świadectwa pracy ze Szkoły Podstawowej nr (...) w T., skarżąca od 1 września 1984r. do 31 sierpnia 1985r. pracowała na stanowisku nauczyciel, a następnie w okresie od 1 września 1985r. do 31 sierpnia 2006r. zatrudniona została na stanowisku nauczyciel plastyki, nauczyciel wychowawca świetlicy szkolnej, z czego wynika, że pracowała w placówce oświaty ponad 20 lat.

Zarzucono ponadto niewydanie decyzji w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania w/w decyzji. Skarżąca złożyła wniosek w dniu 28 maja 2015r., a do dnia dzisiejszego nie uzyskała żadnej decyzji w niniejszej sprawie stwierdzającej przyznanie świadczenia emerytalnego wraz z rekompensatą za pracę w szczególnych warunkach / w szczególnym charakterze lub jego odmowę.

Skarżąca zwróciła uwagę również na naruszenie art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z §4 rozporządzenia RM z 1983r. poprzez nieprzyznanie świadczenia rekompensacyjnego skarżącej. Twierdzono, że skarżąca spełnia wszystkie kryteria z tych przepisów, ponieważ wiek emerytalny 55 lat osiągnęła w roku 2009 i było to jeszcze w okresie 5 lat od ustania zatrudnienia, gdyż stosunek pracy ustał jeszcze w dniu 31 sierpnia 2006r. Ponadto skarżąca udowodniła przed 1 stycznia 2009r. co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Świadczy chociażby już o tym decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 3 lutego 2014r. (znak: ENMS/6/144005884), w której organ rentowy wyliczył skarżącej na dzień 1 stycznia 1999r. staż w szczególnych warunkach pracy w wysokości 13 lat 9 miesięcy i 22 dni. Biorąc pod uwagę natomiast okoliczności, że skarżąca wykonywała pracę w szczególnych w warunkach i charakterze do 31 sierpnia 2006r., stąd osiągnęła wymagany ustawowo staż pracy. Skarżąca osiągnęła w dniu złożenia wniosku o przyznanie świadczenia emerytalnego (28 maja 2015r.) wymagany ustawowo wiek. Zgodnie z ustawą z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (obecnie Dz.U. z 2015r. poz. 965 ze zmianami), a dokładniej z art. 4, spełniła łączne kryteria ustawowe uzależniające nabycie emerytury pomostowej. Dodatkowo podkreślono, że skarżąca w październiku 2014r. przeszła chorobę nowotworową, co znaczącą wpłynęło na stan zdrowia skarżącej i uniemożliwiło wykonywanie dalszej pracy zawodowej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany domagał się jego oddalenia. Wyjaśniono, że ubezpieczona w dniu 28 października 2013r. zgłosiła wniosek o polską emeryturę przyznawaną na podstawie przepisów ustawy emerytalnej oraz rozporządzenia RM z 1983r. przy uwzględnieniu postanowień rozporządzeń unijnych, aktualnie: rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L nr 166 z dnia 30 kwietnia 2004r.) i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (Dz.U. UE L nr 284 z dnia 30 października 2009r.) - z tytułu zgłoszonych okresów ubezpieczenia wyżej wymienionej na terenie Polski i Wlk. Brytanii. W dniu 3 lutego 2015r. pozwany na podstawie przepisów ustawy emerytalnej i rozporządzenia RM z 1983r. wydał decyzję o odmowie przyznania prawa do polskiej emerytury określonej przepisami art. 184 ustawy emerytalnej. Od decyzji tej ubezpieczona nie złożyła odwołania i decyzja ta stała się prawomocna. Uwzględniając oświadczenie skarżącej z dnia 2 czerwca 2014r., w ramach rozpatrzenia wniosku z dnia 28 października 2013r. pozwany na podstawie przepisów ustawy Karta Nauczyciela wydał zaskarżoną decyzję o odmowie przyznania emerytury nauczycielskiej. Rozpatrując nowy wniosek z dnia 19 grudnia 2014r., pozwany na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 maja 2009r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz.U. z 2009r., nr 97, poz. 800 z późn. zm.) w dniu 26 sierpnia 2015r. wydał decyzję o odmowie przyznania nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. W związku z wnioskiem z dnia 28 maja 2015r. na podstawie przepisów ustawy emerytalnej pozwany wydał decyzję o przyznaniu polskiej kapitałowej emerytury dla zainteresowanej od dnia 15 czerwca 2015r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

W związku ze złożonym odwołaniem od decyzji z dnia 22 lipca 2015r. przytoczono art. 88 KN i wyjaśniono, że ubezpieczona nie udowodniła łącznie 30 letniego okresu ubezpieczenia, w tym 20 lat pracy w jednostkach, o których mowa w art. 2 pkt. 1 Karty Nauczyciela. W ocenie organu rentowego pozwany uwzględnił na dzień wydania zaskarżonej decyzji wszystkie udokumentowane i nie budzące wątpliwości polskie okresy ubezpieczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona, ur. w dniu (...), w przebiegu kariery zawodowej była zatrudniona od dnia 22 października 1973r. do dnia 21 stycznia 1974r. jako stażystka w Państwowym Ośrodku (...) w P.. Następnie od dnia 1 marca 1974r. do dnia 30 sierpnia 1975r. pracowała jako kierownik świetlicy w (...) Spółdzielni (...) w P., gdzie zajmowała się koordynowaniem i planowaniem działalności kulturalno-oświatowej dla okolicznych mieszkańców i młodzieży. W okresie od dnia 1 października 1975r. skarżąca studiowała na Wydziale S. Pięknych (...) w T., jednak kierunku tego nie ukończyła – zaliczyła 3 semestry. W dniu 16 lutego 1980r. ubezpieczona urodziła syna A.. W dniu 1 października 1980r. podjęła studia na Wydziale (...) (...) w T., na których uzyskała absolutorium w dniu 30 września 1984r., zaś stopień magistra – w dniu 29 września 1994r.

W okresie od dnia 1 września 1984r. do dnia 31 sierpnia 1985r. wnioskodawczyni była zatrudniona jako nauczyciel w Szkole Podstawowej Nr (...) im. Bohaterów W. 1939 w T., a następnie od dnia 1 września 1985r. do dnia 31 sierpnia 2006r. również jako nauczyciel w Szkole Podstawowej Nr (...) w T.. Ponadto w okresie od dnia 1 września 1995r. do dnia 31 grudnia 1995r. ubezpieczona była zatrudniona dodatkowo na 10/18 etatu jako nauczyciel w Szkole Podstawowej Nr (...) w T.. W okresie zatrudnienia w Szkole Podstawowej Nr (...) w T. wnioskodawczyni korzystała z urlopów bezpłatnych jednodniowych i kilkudniowych przed wrześniem 2004r. (łącznie były to 22 dni) oraz w jednym dłuższym okresie, tj. od dnia 1 września 2004r. do dnia 31 sierpnia 2006r. Stosunek pracy z tą Szkołą (...) ustał na wniosek skarżącej, tj. na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 KN.

(bezsporne, ponadto świadectwa pracy, zaświadczenia, kopia dyplomu k.8-15, świadectwa pracy, oświadczenie co do sprawowania opieki nad dzieckiem, odpis aktu urodzenia dziecka, oświadczenie co do zakresu obowiązków jako kierownika świetlicy, zaświadczenia (...) i Rp-7 i decyzja o zmianie nazwiska k.7-9, 11-12 i 14-19 tomu I akt emerytalnych oraz k.4-5 i 7 tomu II akt emerytalnych)

Ubezpieczona złożyła w dniu 28 października 2013r. wniosek o emeryturę z Karty Nauczyciela, zgłaszając tylko okresy ubezpieczenia w Polsce. Decyzją z dnia 3 lutego 2014r. pozwany odmówił ubezpieczonej prawa do emerytury, wskazując wprawdzie, że rozpoznano w ten sposób powyższy wniosek, jednak na podstawie przepisów ustawy emerytalnej i rozporządzenia RM z 1983r. Wnioskodawczyni nie składała odwołania od tej decyzji.

(bezsporne, ponadto wniosek k.1-6 tomu I akt emerytalnych, decyzja k.9 tomu II akt emerytalnych)

W piśmie z dnia 2 czerwca 2014r. ubezpieczona zwróciła się do pozwanego o informację o stanie postępowania z jej wniosku z 2013r. o emeryturę nauczycielską, w wyniku czego doręczono jej na właściwy adres opisaną wyżej decyzję z dnia 3 lutego 2014r. W dniu 19 grudnia 2014r. skarżąca złożyła kolejny wniosek o emeryturę, jednak bez wskazania, czy domaga się wcześniejszej emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej i rozporządzenia RM z 1983r., czy tez emerytury na podstawie Karty Nauczyciela. Tego samego dnia ubezpieczona złożyła wniosek o nauczycielskie świadczenie kompensacyjne. Pierwszy ze wskazanych tu wniosków pozostaje rozpoznania, zaś drugi z nich został rozpoznany decyzją odmowną z dnia 26 sierpnia 2015r. znak (...).

(bezsporne, ponadto pismo skarżącej z 2 czerwca 2014r., pismo wyjaśniające pozwanego z dnia 12 czerwca 2014r. z notatką, wnioski o emeryturę i nauczycielskie świadczenie kompensacyjne oraz decyzja z dnia 26 sierpnia 2015r. – k.11-13, 14-19, 21-23 i 33 tomu II akt emerytalnych)

W dniu 28 maja 2015r. ubezpieczona złożyła kolejny wniosek o emeryturę, który uwzględniono decyzją z dnia 1 września 2015r. w oparciu o przepisy ustawy emerytalnej, w związku z osiągnięciem przez skarżącą z dniem 15 września 2015r. wieku emerytalnego.

(bezsporne, ponadto wniosek i decyzja k.23-27 i 35-36 tomu II akt emerytalnych)

W dniu 22 lipca 2015r. pozwany wydał zaskarżoną decyzję zaznaczając, że czyni to w rozpoznaniu wniosku z dnia 28 października 2013r. i w oparciu o przepisy Karty Nauczyciela. W załączniku decyzji, tj. karcie przebiegu zatrudnienia, wskazano, że sumaryczny staż skarżącej wynosi 25 lat, 7 m-cy i 28 dni, w tym okresy składkowe – 21 lat, 1 m-c i 14 dni. W karcie tej nie ujęto okresu niewykonywania pracy z powodu opieki nad dzieckiem A., ur. dnia (...) oraz wykluczono ze stażu skarżącej okresy urlopów bezpłatnych.

(bezsporne, ponadto decyzja z kartą przebiegu zatrudnienia k.28-29 tomu II akt emerytalnych)

W żadnym z wniosków skarżąca nie domagała się przyznania prawa do emerytury pomostowej, w tym z rekompensatą. Skarżąca nie przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego.

(bezsporne, ponadto powołane wyżej wnioski)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione, gdyż skarżąca nie spełnia przesłanek stażowych przyznania wnioskowanego prawa.

Co do zarzucanych organowi rentowemu uchybień przepisom procedury wystarczy wskazać, że usterki formalne postępowania administracyjnego przed organem rentowym schodzą w sądowym postępowaniu kontrolnym na dalszy plan. Istotą procesu przed Sądem Ubezpieczeń Społecznych jest ocena, czy doszło do naruszenia norm przede wszystkim prawa materialnego. Tylko takie naruszenie przez organ rentowy przepisów proceduralnych mogłoby być brane pod uwagę w niniejszym procesie, które zaskarżonej decyzji odbierałoby przymiot aktu administracyjnego. Na takie błędy pozwanego się nie wskazuje. W kontekście zarzucanego organowi rentowemu naruszenia Kodeksu postępowania cywilnego można dodać tyle, że przepisy tego Kodeksu nie znajdują zastosowania w toku postępowania przed organem rentowym.

Następnie należy zauważyć, że drugą konsekwencją tego, iż postępowanie wywołane odwołaniem od decyzji organu rentowego jest postępowaniem kontrolnym, jest inna zasada orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Otóż przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie, tak więc w postępowaniu wywołanym odwołaniem Sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu.

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie jednoznacznie wskazuje, który wniosek i w oparciu o jakie przepisy rozpoznano. Skoro decyzję tę oparto o przepisy Karty Nauczyciela – notabene zgodnie z wyraźną w tej kwestii uwagą w przedmiotowym wniosku z dnia 28 października 2013r., w przeciwieństwie do decyzji z dnia 3 lutego 2014r. – to nie mają znaczenia zarzuty dotyczące nieprzyznania prawa do emerytury w oparciu o przepisy ustawy emerytalnej w związku z przepisami rozporządzenia RM z 1983r., czy przepisy ustawy o emeryturach pomostowych. Dodać można jedynie tyle, że pozostaje nierozpoznany wniosek ubezpieczonej z dnia 19 grudnia 2014r. (k.14-19 tomu II akt emerytalnych), o ile więc skarżąca będzie nadal zainteresowana emeryturą wcześniejszą z art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej (którego przesłanek zresztą nie spełnia, gdyż nie ukończyła 55 lat przed końcem 2008r.), to twierdzenia w tym kierunku może forsować w postępowaniu wywołanym tymże wnioskiem z dnia 19 grudnia 2014r.

Wobec powyższego okazuje się, że istotą niniejszej sprawy było to, czy ubezpieczona spełnia przesłanki przyznania jej prawa do emerytury w oparciu o art. 88 ust. 1 i 2a KN. Zgodnie z tymi przepisami nauczyciele mający trzydziestoletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze, zaś nauczyciele szkół, placówek, zakładów specjalnych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich - dwudziestopięcioletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze
w szkolnictwie specjalnym, mogą - po rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy - przejść na emeryturę (ust. 1) przy czym nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r. zachowują prawo do przejścia na emeryturę bez względu na wiek, jeżeli spełnili warunki do uzyskania emerytury, określone w ust. 1, w ciągu dziesięciu lat od dnia wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. przed 2009r., oraz nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczona, niebędąca członkiem otwartego funduszu emerytalnego, nie twierdziła, aby była nauczycielem szkolnictwa specjalnego, tak więc musiałaby wykazać trzydziestoletni okres zatrudnienia i 20 lat pracy nauczycielskiej. Skarżąca nie spełnia jednak obu przesłanek stażowych.

Po pierwsze należy przypomnieć, że ubezpieczona wyraźnie zaznaczyła we wniosku z dnia 28 października 2013r., iż w okresie od dnia 1 października 2004r. do dnia 24 lipca 2013r. była zatrudniona na terenie Wielkiej Brytanii i okresy tego zatrudnienia chce rozliczyć z tamtejszym organem do spraw emerytur. Stanowisko to wiązało organ rentowy przy wydawaniu decyzji i w konsekwencji wiąże Sąd w niniejszym postępowaniu kontrolnym.

Po drugie w ocenie Sądu w załączniku zaskarżonej decyzji – karcie przebiegu zatrudnienia – ujęto wszystkie okresy ubezpieczenia w Polsce, za wyjątkiem okresu nieskładkowego opieki nad dzieckiem do lat 4 (por. art. 7 pkt 5 ustawy emerytalnej). Okres ten w znacznej mierze, bo już od dnia 1 października 1980r., pokrywał się z uznanym za udowodniony okresem studiów, a więc nie mógł być ponownie zaliczony, co wynika z art. 11 ustawy emerytalnej. Zasadnie przy tym organ rentowy nie uwzględnił w stażu skarżącej żadnego z urlopów bezpłatnych (łącznie 2 lata i 22 dni), gdyż nie są to okresy wymienione w ustawie emerytalnej jako okresy składkowe, nieskładkowe lub uzupełniające. Staż sumaryczny obliczony przez organ rentowy, a wynoszący 25 lat, 7 m-cy i 28 dni, został wobec powyższego zaniżony tylko o okres od dnia 16 lutego 1980r. (dnia urodzenia dziecka) do dnia 30 września 1980r. (dnia poprzedzającego rozpoczęcie studiów), a więc o 7 m-cy i 15 dni, czyli powinien wynosić 26 lat 3 m-ce i 13 dni. Na marginesie warto zauważyć, że nawet doliczenie do tego stażu okresu 2 lat i 22 dni urlopów bezpłatnych nie spowodowałoby wykazania stażu sumarycznego wynoszącego co najmniej 30 lat. Skarżąca nie zaproponowała tak w kolejnych wnioskach, jak i w odwołaniu, a tym bardziej nie wykazała, żadnych dalszych okresów składkowych bądź nieskładkowych. Z pewnością okresem takim nie może być okres studiów na Wydziale S. Pięknych (...) (zaświadczenie k.14), jako że po pierwsze ubezpieczona nie ukończyła tego kierunku i po drugie uwzględniono jej jako okres nieskładkowy okres studiów na na innym kierunku na Wydziale (...) (...), zgodnie zaś z art. 7 pkt 9 ustawy emerytalnej okresem nieskładkowym jest okres nauki w szkole wyższej na jednym kierunku, pod warunkiem ukończenia tej nauki, w wymiarze określonym w programie studiów.

Po trzecie skarżąca jako okres pracy nauczycielskiej wskazała okres od września 1984r. do końca sierpnia 2004r. (por. odwołanie i protokół rozprawy). Okres ten dawałby wynoszący równe 20 lat wymaganego stażu pracy nauczycielskiej, jednak tylko wtedy, gdyby wnioskodawczyni nie korzystała w tym czasie z urlopów bezpłatnych. Takowe urlopy bezpłatne jednak wystąpiły w wymiarze 22 dni (z pozostałego urlopu bezpłatnego skarżąca korzystała
po sierpniu 2004r.) – zostały one ujęte w niekwestionowanym przez strony świadectwie pracy k.8.

Po czwarte nie mógł być uznany za okres pracy nauczycielskiej okres zatrudnienia ubezpieczonej od marca 1974r. do sierpnia 1975r. na stanowisku kierownika świetlicy (...) Spółdzielni (...) w P.. Należy tu wskazać na przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 1972r. Karta prawa i obowiązków nauczyciela (Dz.U. Nr 16, poz. 114 ze zmianami) obowiązującej od dnia 1 maja 1972r. do dnia 1 września 1982r., która znajdowała zastosowanie – zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 – m.in. w stosunku do nauczycieli, wychowawców i innych pracowników pedagogicznych państwowych szkół i innych placówek oświatowych i szkoleniowych, wychowawczych, opiekuńczo-wychowawczych, utworzonych i działających na podstawie ustawy z dnia 15 lipca 1961r. o rozwoju systemu oświaty i wychowania (Dz.U. Nr 32, poz. 160). Ustawa ta w pkt 6 Działu II Szkoły i placówki oświatowo-wychowawcze wymieniała formy opieki wychowawczej nad dziećmi i młodzieżą, wskazując w art. 21 ust. 2 i 3 na wychowanie pozaszkolne organizowane w młodzieżowych domach kultury i domach kultury dzieci i młodzieży, ośrodkach i szkolnych klubach sportowych, w świetlicach dziecięcych i młodzieżowych, w ogrodach jordanowskich, w stałych i sezonowych placówkach wczasowych i w innych formach, mając na celu rozwijanie zainteresowań i uzdolnień młodzieży, zbliżenie młodzieży do spraw techniki, stwarzanie sprzyjających warunków dla społecznej działalności oraz organizowanie kulturalnego wypoczynku, rozrywki i wychowania fizycznego. W tej kwestii trzeba podkreślić to, że skarżąca nie przedstawiła dowodu, aby świetlica, w której była wówczas zatrudniona, była świetlicą dziecięcą lub młodzieżową, utworzoną i działającą na podstawie ustawy o rozwoju systemu oświaty i wychowania. Z niekwestionowanego przez pozwanego oświadczenia ubezpieczonej (k.11 tomu I akt emerytalnych) wynika, że była ona zatrudniona w świetlicy przyzakładowej, działającej
na rzecz różnych grup wiekowych, w tym na rzecz seniorów. Nie sposób ponadto pominąć, że w omawianym okresie wnioskodawczyni nie miała jeszcze uprawnień pedagogicznych (nabyła je około 10 lat później), a więc choćby i z tego tytułu praca na omawianym stanowisku nie może być uznana za pracę nauczyciela, wychowawcy lub innego pracownika
pedagogicznego.

Skoro ubezpieczona nie spełnia wszystkich wymaganych łącznie przesłanek przyznania jej emerytury z art. 88 KN, zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Skutkowało to oddaleniem odwołania na podstawie art. 477¹⁴§1 kpc.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE