Sygn. akt I ACa 1505/12
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SA Roman Dziczek (spr.)
Sędzia SA Edyta Jefimko
Sędzia SO del. Tomasz Wojciechowski
Protokolant st. sekr. sąd. Ewelina Borowska
po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2013 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa W. S.
przeciwko Polskiemu Biuru (...)w W.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt I C 1085/97
1.
prostuje oczywistą niedokładność w treści punktu II. 2 wyroku w ten sposób, że dodaje wyrazy „z uwzględnieniem wypłat dokonanych przez pozwanego na podstawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 12 listopada 1997 r. sygn.. akt I C 1085/97, zmienionego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 23 lipca 2009 r. sygn. akt I ACz 1098/09.”;
2. oddala apelację pozwanego;
3.
zasądza od Polskiego Biura (...)
w W. na rzecz W. S. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasadził od Polskiego Biura (...) w W. na rzecz W. S. kwotę 151 455,07 zł z ustawowymi odsetkami szczegółowo opisanymi w pkt 1.1-40 sentencji wyroku; zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem renty wyrównawczej kwotę po 4 936,15 zł miesięcznie, poczynając od kwietnia 2012 r. przy uwzględnieniu wypłat dokonanych przez pozwanego od kwietnia 2012 r. tytułem zabezpieczenia roszczenia zgodnie z postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2009 r. wraz z ustawowymi odsetkami oraz po 200 zł miesięcznie z ; pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 2 509,16 zł (I.), umorzył postępowania tytułem renty na zwiększone potrzeby, poczynając od stycznia 1997 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu.
Sąd Okręgowy przedmiotowym wyrokiem orzekał o żądaniu powoda w części wcześniej nie rozstrzygniętej, tj. o żądaniu zasądzenia renty z tytułu utraconych zarobków w kwotach stanowiących 4,6 krotność przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w danym kwartale, ogłaszanego przez GUS, wskazanych w piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2012 r. przy uwzględnieniu wypłaconych kwot oraz na przyszłość i o żądaniu zasądzenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwotach po 2000 zł miesięcznie poczynając od stycznia 1997 r., a następnie po 2500 zł miesięcznie poczynając od stycznia 2000 r., po 3000 zł miesięcznie od stycznia 2004 r. i po 3500 zł miesięcznie od marca 2009 r. i na przyszłość.
Sąd ten ustalił, że w dniu 17 października 1996 r. W. S. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, którego sprawcą był obywatel Rumunii, a pojazd był ubezpieczony w zakresie oc obowiązującym w Polsce.
Powód został przewieziony do szpitala po rozpoznaniu złamania lewej kości udowej, krwiaka powłok brzucha, złamania żeber po lewej stronie, wstrząśnienia mózgu. Przebywał w szpitalu w K. od 17 X 1996 r. do 9 listopada 1996 r., a następnie w W. od 14 maja 1997 r. do 6 lipca
1997 r. W czasie tego ostatniego pobytu rozpoznano u niego przepukliny pourazowe powłok brzusznych; wówczas też dokonano u niego przeszczepu kostnego talerza biodrowego.
Trzeci pobyt w szpitalu miał miejsce w okresie 16 października 1997 r. do 4 grudnia 1997 r. z powodu zaburzenia zrostu kości udowej lewej, a czwarty od 4 lutego 1998 r. do 4 marca 1998 r.
Powód poza urazami szczegółowo opisanymi przez Sąd pierwszej instancji utracił zdolność do pracy zarobkowej, ale nie wymagał opieki osób trzecich.
U powoda stwierdzono m.in. 30% uszczerbku w związku ze złamaniem uda lewego, 10% uszczerbku z powodu pobrania przeszczepu z talerza biodrowego, 5% uszczerbku z powodu złamania żeber; z powodu obrażeń neurologicznych stwierdzono 30% uszczerbek na zdrowiu, a z powodu zaburzeń psychicznych i neurologicznych - 75 - 80% uszczerbku na zdrowiu. Łączny uszczerbek na zdrowiu u powoda wynosi 175- 180%.
Sąd Okręgowy wskazał jakie kwoty zostały wypłacone powodowi w poszczególnych okresach przez ZUS z tytułu niezdolności do pracy; było to łącznie 91 935,46 zł. Ustalił także, że w okresie od 1997 r. do końca marca 2012 r. pozwany wypłacił powodowi tytułem renty tymczasowej kwotę 409 600 zł.
Powód od maja 1994 r. do stycznia 1997 r. prowadził w R. działalność gospodarczą w zakresie naprawy i regeneracji układów wydechowych silników samochodowych, zatrudniał jednego pracownika, wynajmował lokal. Zarabiał miesięcznie ok. 2700 zł.
Sąd pierwszej instancji przyjął, przy uwzględnieniu kwot tymczasowo wypłaconych powodowi w związku z udzielonym zabezpieczeniem, że w okresie od października 1996 r. do 31 marca 2012 r. uzyskałby z tytułu prowadzonej działalności łączny dochód 151 455,07 zł, przy uwzględnieniu przeciętnego wynagrodzenia w poszczególnych okresach i mnożnika 2,14.
W zakresie pomocy osób trzecich, rehabilitacji i przyjmowania leków Sąd Okręgowy uznał za udowodnione wydatki w wysokości po 200 zł miesięcznie.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji żądanie zasadzenia renty mało co do zasady oparcie w dyspozycji art. 444 § 2 k.c., a kwotą podlegająca zasądzeniu powinna być kwota 151 455,07 zł za okres do 1 marca 2012 r., tj. do wydania opinii przez biegłego sądowego. Od kwietnia 2012 r. za właściwą kwotę renty z tytułu utraconych zarobków Sąd uznał kwotę 4 936,15 zł miesięcznie, przy uwzględnieniu wypłat tytułem zabezpieczenia.
Kwota zasądzona miała oparcie w dyspozycji art. 444 § 2 k.c. i art. 361 § 2 k.c. Sąd odwołał si do mnożnika 2,14 i danych statystycznych o wysokości miesięcznego przeciętnego wynagrodzenia. Przy czym pomniejszył tak uzyskane kwoty o rentę z ZUS. Odwołał się także do opinii biegłego K., którą w całości podzielił.
Zasądzając świadczenia rentowe za okres do wydania opinii przez biegłego Sąd zsumował (skapitalizował) należności za poszczególne miesiące, ale zasadził odsetki od poszczególnych rat rentowych.
W zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb Sąd pierwszej instancji uznał za udowodnione żądanie jedynie w wysokości 200 zł miesięcznie.
O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., a o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c.
Apelację w części zasądzającej rentę z tytułu zwiększonych potrzeb wniósł pozwany zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 824' k.c. oraz przepisu art. 233 k.p.c.
Wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w zakresie renty na zwiększone potrzeby oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny zważył co następuje:
Apelacja nie jest uzasadniona.
Na wstępie zauważyć należy, że Sąd Apelacyjny dokonał sprostowania, na podstawie art. 350 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. punktu II.2 sentencji wyroku Sądu Okręgowego poprzez dodanie w opisie kwot zasądzonych „z uwzględnieniem wypłat dokonanych przez pozwanego na podstawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 12 listopada 1997 r., sygn. akt I C 1085/97, zmienionego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. akt I ACz 1098/09." Innymi słowy, kwoty wypłacone na podstawie wskazanych postanowień zabezpieczających z tytułu zwiększonych potrzeb, korygują kwotę do wypłaty wynikającą z tej części wyroku.
Treść postanowień zabezpieczających niewątpliwie obejmowała także rentę z tytułu zwiększonych potrzeb, a kwota zasądzona wyrokiem z tego tytułu nie była kwotą wynikającą z różnicy kwoty należnej i kwoty tymczasowo wypłaconej.
Przy tak doprecyzowanej treści za niezasadny należało uznać zarzut, że Sąd Okręgowy dowolnie ustalił kwotę należną z tytułu zwiększonych potrzeb na 200 zł miesięcznie. Jest to kwota niewielka i niewygórowana i zgodnie z doświadczeniem życiowym, niewątpliwie nienadmierna do usprawiedliwionych potrzeb poszkodowanego powoda.
Również nie można mówić o naruszeniu prawa materialnego, albowiem w realiach objęcia ochroną ubezpieczeniową oraz zaistnienia zawinionego zdarzenia szkodzącego powołane w apelacji przepisy miały zastosowanie w sprawie i prawidłowo były subsumowane przez Sąd Okręgowy.
Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. zasądzając na rzecz powoda wynagrodzenie adwokackie w stawce minimalnej.