UZASADNIENIE

Powódka M. W. (1) domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na swoją rzecz kwoty 6.000, zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 272,06 zł tytułem refundacji kosztów dojazdu wraz z ustawowymi odsetkami od 10 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17, zł. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że 15 maja 2013 roku uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym w L., zaś sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Podała także, że na skutek powyższego zdarzenia doznała obrażeń ciała tj.: urazu kręgosłupa szyjnego, urazu kręgosłupa piersiowego, skręcenia kręgosłupa lędźwiowego, zaś następstwem wypadku są również zaburzenia adaptacyjne. Argumentowała również, że pierwszej pomocy medycznej udzielono jej w (...) w L., gdzie zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, leczenie farmakologiczne i dalsze leczenie w (...), Uzasadniała poza tym, że podczas wizyty w Poradni Lekarza POZ 28 maja 2013 roku rozpoznano u niej ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, po czym skierowano ją do Poradni Psychologicznej, natomiast 07 czerwca 2013 roku otrzymała skierowanie na rehabilitację. Powódka wskazała nadto, że przechodziła rehabilitację w Centrum Diagnostyczno Terapeutycznym (...) w L., a konsultacje psychologiczne odbywała w (...) przy M. w L., uskarżając się na występowanie koszmarów sennych związanych z wypadkiem, niepokój, rozdrażnienie, obniżony nastrój oraz płaczliwość. Podała również, że konieczność odbywania specjalistycznych wizyt oraz dojazdów rodziny na odwiedziny przyczyniła się do strat finansowych, gdyż dojazdy odbywały się pojazdem marki R. (...) o pojemności silnika 1149 cm³ oraz pojazdem F. (...), zaś w celu realizacji regularnych dojazdów do placówek medycznych pokonano trasę o długości 325,5 km, co oznacza, że przy uwzględnieniu stawki za 1 km wynoszącej 0,8358 zł/km poniesione koszty dojazdów wynoszą 272,06 zł. Powódka uzasadniała nadto, że przed wypadkiem była bardzo sprawna fizycznie, bez problemu mogła chodzić na basen, jeździć na rowerze i spacerować po górach, jednak powypadkowe dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego uniemożliwiło jej prawidłowe funkcjonowanie, a przy wykonywaniu prac domowych wymagała pomocy męża i dzieci. Podniosła także, że za pośrednictwem firmy (...) sp. z o.o. w L. wystąpiła w piśmie z 19 czerwca 2013 roku o przyznanie kwoty 11.000, zł zadośćuczynienia oraz kwoty 245,97 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, zaś strona pozwana pismem z 09 lipca 2013 roku przyznała kwotę 5.000, zł tytułem zadośćuczynienia, natomiast pismo z 19 sierpnia 2013 roku zawierające roszczenie o przyznanie kwoty 272,06 zł tytułem refundacji kosztów dojazdu pozostało bez odpowiedzi. Według powódki, przyznana jej przez stronę pozwaną kwota zadośćuczynienia jest zaniżona i nie odpowiada rozmiarowi doznanej przez nią krzywdy.

Strona pozwana (...) S.A. w Ł. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17, zł. W uzasadnieniu wskazała, że przyznane i wypłacone powódce zadośćuczynienie jest adekwatne do rozmiaru doznanej przez nią krzywdy. Zakwestionowała także żądanie zwrotu kosztów dojazdu w kwocie 272,06 zł.

Powódka w piśmie procesowym z 17 kwietnia 2014 roku rozszerzyła powództwo o kwotę 1.878,13 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że w trakcie procesu likwidacji szkody 09 października 2013 roku zgłosiła dodatkowe roszczenie o zapłatę kwoty 1.878,13 zł z tytułu utraconego dochodu w związku z niezdolnością do pracy w okresie od 16 maja 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku, jednak strona pozwana do dnia dzisiejszego nie przyjęła odpowiedzialności za utracony dochód.

Strona pozwana w piśmie procesowym z 04 maja 2014 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości, w tym również jego rozszerzonej części, podnosząc, że rozszerzenie powództwa o utracone wynagrodzenie należy uznać za spóźnione i podlegające oddaleniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) urodzona (...) mieszka w L. wraz z mężem i dwójką studiujących dzieci. Ze swoją rodziną aktywnie spędzała wolny czas uczęszczała na basen, jeździła na rowerze. Przynajmniej raz w miesiącu wraz z rodziną wyjeżdżała na wycieczki w góry, co sprawiało jej wiele radości i satysfakcji. W 2013 roku była zatrudniona w (...) sp. z o.o. w P. na stanowisku związanym z kontrolą jakości. Przysługiwało jej wynagrodzenie za pracę w stałej wysokości 4.250, zł brutto (3.010,26 zł netto).

dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków k. 95, zeznania świadka M. W. (2) k. 110-111, zeznania świadka G. W. k. 111, zeznania świadka K. W. k. 111–112, przesłuchanie powódki M. W. (1) e-protokół z 22 lipca 2015 roku k. 159.

W dniu 15 maja 2013 roku w L. M. W. (1) uczestniczyła w wypadku samochodowym jako pasażerka pojazdu, który został uderzony w tył przez inny samochód. Sprawca powyższego zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z (...) S.A. w Ł..

dowód: okoliczności bezsporne, informacja Wydziału Ruchu Drogowego KPP w L. z 05 czerwca 2013 roku k. 58, zeznania świadka M. W. (2) k. 110-111, przesłuchanie powódki M. W. (1) e-protokół z 22 lipca 2015 roku k. 159.

Bezpośrednio po wypadku M. W. (1), została przewieziona karetką pogotowia ratunkowego na Izbę Przyjęć (...) Centrum (...) w L., gdzie stwierdzono u niej skręcenie kręgosłupa szyjnego i piersiowego. Zalecono stosowanie środków przeciwbólowych oraz kołnierza ortopedycznego. Nazajutrz zgłosiła się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej i otrzymała skierowanie do poradni ortopedycznej. Następnie podjęła leczenie u lekarza ortopedy w Centrum (...) sp. z o.o. w L., które kontynuowała do końca sierpnia 2013 roku. Konsultowana była też przez lekarza neurologa. W dniu 07 czerwca 2013 roku otrzymała skierowanie na rehabilitację i do końca sierpnia 2013 roku wielokrotnie przechodziła zabiegi rehabilitacyjne w Centrum (...) sp. z o.o. w L.. Przez okres trzech miesięcy nosiła kołnierz ortopedyczny, zaś w związku z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego stosowała środki przeciwbólowe. Pozostawała na zwolnieniu lekarskim od 16 maja 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku. W trakcie wizyty u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej 28 maja 2013 roku rozpoznano u M. W. (1) reakcje na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne oraz skierowano ją do Poradni Psychologicznej. Po wypadku komunikacyjnym z 15 maja 2013 roku M. W. (1) zaczęła odczuwać lęk przed jazdą samochodem i pojawiały się wspomnienia z wypadku. W okresie od czerwca do początku sierpnia 2013 roku trzykrotnie odbyła wizyty u psychologa w (...) S.A. w L..

dowód: historia choroby powódki k. 21–26, 28–32, 35–44, opinia psychologiczna z 01 lipca 2013 roku k. 33, skierowanie na fizjoterapię k. 34, zaświadczenie z 07 czerwca 2013 roku k. 46, skierowanie do poradni specjalistycznej z 28 maja 2013 roku k. 48, skierowanie do poradni specjalistycznej k. 50, akta szkody nr U/125922/2013 na płycie CD k. 67, zaświadczenia lekarskie k. 96–98, zeznania świadka M. W. (2) k. 110-111, zeznania świadka G. W. k. 111, zeznania świadka K. W. k. 111–112, przesłuchanie powódki M. W. (1) e-protokół z 22 lipca 2015 roku k. 159.

M. W. (1) 15 maja 2013 roku została odwieziona z Izby Przyjęć (...) Centrum (...) w L. do swojego miejsca zamieszkania przez męża M. W. (2) samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) o pojemności silnika 1.999 cm³. Trasa przejazdu wyniosła 3,5 km. Następnie powyższym pojazdem w okresie od 16 maja 2013 roku do 28 maja 2013 roku została trzykrotnie przewieziona do Centrum (...) sp. z o.o. w L. oraz jednokrotnie do (...) S.A. w L. w celu odbycia wizyt lekarskich. Trasa przejazdu z miejsca zamieszkania M. W. (1) do Centrum (...) sp. z o.o. w L. i z powrotem wynosiła 10,6 km, natomiast trasa przejazdu z miejsca zamieszkania M. W. (1) do (...) S.A. w L. i z powrotem wynosiła 6 km. Ponadto 03 czerwca 2013 roku M. W. (1) została przewieziona do (...) S.A. w L. przez swoją córkę G. W. samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) o pojemności silnika 1.149 cm³ w celu odbycia wizyty u ginekologa. Następnie powyższym pojazdem w okresie od 03 czerwca 2013 roku do 26 sierpnia 2013 roku przebyła 22–krotnie trasę do Centrum (...) sp. z o.o. w L. w celu odbycia wizyt u lekarza ortopedy, neurologa oraz zabiegów rehabilitacyjnych. Ponadto trzykrotnie została przewieziona do (...) S.A. w L. w celu konsultacji z psychologiem.

dowód: oświadczenia dotyczące poniesionych kosztów dojazdu k. 12–14, kserokopia prawa jazdy G. W. k. 15, kserokopia prawa jazdy M. W. (2) k. 16, kserokopia dowodów rejestracyjnych k. 17–20, zeznania świadka M. W. (2) k. 110-111, zeznania świadka G. W. k. 111, zeznania świadka K. W. k. 111–112, przesłuchanie powódki M. W. (1) e-protokół z 22 lipca 2015 roku k. 159.

W związku z zakupem lekarstw, kołnierza ortopedycznego, wykonania badań w okresie od 16 maja 2013 roku do 30 sierpnia 2013 roku M. W. (1) poniosła koszty w łącznej kwocie 1.083,97 zł.

dowód: faktury VAT k. 27, 45, 47, 49, 51 – 52.

W okresie dwóch miesięcy od chwili wypadku M. W. (1) z uwagi na intensywne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego nie była w stanie angażować się w zwykłe czynności życia codziennego. Przez dłuższy czas leżała, natomiast obowiązki domowe związane z przyrządzaniem posiłków, sprzątaniem, robieniem zakupów musieli przejąć jej mąż oraz dwoje dzieci. Wskutek urazu doznanego w przedmiotowym wypadku M. W. (1) przez kilka miesięcy musiała istotnie ograniczyć swoją aktywność życiową. Wraz z rodziną musieli zrezygnować z corocznego wyjazdu w góry z okazji urodzin jej syna. W okresie leczenia skutków urazu zrezygnowała również z uczęszczania na basen i jazdy na rowerze. Przez około rok po wypadku nie wyjeżdżała na wycieczki górskie. Po upływie okresu zwolnienia lekarskiego M. W. (1) powróciła do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy.

dowód: zeznania świadka M. W. (2) k. 110-111, zeznania świadka G. W. k. 111, zeznania świadka K. W. k. 111–112, przesłuchanie powódki M. W. (1) e-protokół z 22 lipca 2015 roku k. 159.

Wskutek wypadku komunikacyjnego z 15 maja 2013 roku M. W. (1) doznała skręcenie kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego, uraz kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego. Powyższy uraz skutkuje do chwili obecnej bólami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych. Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych oraz przy wysiłku fizycznym i zmuszają M. W. (1) do przyjmowania leków przeciwbólowych. W wyniku przebytego urazu M. W. (1) doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. W przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego.

dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii k. 136–140.

W okresie niezdolności do pracy z powodu urazów powstałych w wyniku wypadku z 15 maja 2013 roku, czyli od 16 maja 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku M. W. (1) otrzymała wynagrodzenie za pracę w wysokości: za miesiąc maj 2013 roku 3.520,92 zł brutto (2.672,15 zł netto), za miesiąc czerwiec 2013 roku 2.876,40 zł brutto (2.409,70 zł netto), za miesiąc lipiec 2013 roku 2.972,28 zł brutto (2.483,28 zł netto), a za miesiąc sierpień 2013 roku 3.252,22 zł brutto (2.597,78 zł netto), czyli średnio 3.155,46 zł brutto (2.540,73 zł netto).

dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków, k. 95.

Pismem z 19 czerwca 2013 roku M. W. (1), za pośrednictwem firmy (...) sp. z o.o. w L., zgłosiła (...) S.A. w Ł. szkodę powstałą wskutek wypadku komunikacyjnego z 15 maja 2013 roku, wnosząc o przyznanie kwoty 11.000, zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 245,97 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na leczenie. (...) S.A. w Ł. pismem z 09 lipca 2013 roku poinformowała o przyznaniu na jej rzecz kwoty 5.000, zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 245,97 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pismem z 01 sierpnia 2013 roku zgłoszono (...) S.A. w Ł. kolejne roszczenie o zapłatę na rzecz M. W. (1) kwoty 838, zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, zaś (...) S.A. w Ł. w piśmie z 16 sierpnia 2013 roku poinformowała o przyznaniu powyższej kwoty odszkodowania. W dniu 09 października 2013 roku zgłoszono kolejne roszczenie, wnosząc o zapłatę na rzecz M. W. (1) kwoty 1.878,13 zł tytułem utraconego dochodu w związku z niezdolnością do pracy w okresie od 16 maja 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku. W piśmie z 30 października 2013 roku (...) S.A. w Ł. powiadomiła firmę reprezentującą M. W. (1) o przyznaniu na jej rzecz kwoty 1.878,12 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu. M. W. (1) 19 grudnia 2013 roku złożyła w Sądzie Rejonowym w Lubinie pozew przeciwko (...) S.A. w Ł..

dowód: decyzja wypłaty odszkodowania z 09 lipca 2013 roku k 54, pismo z 19 czerwca 2013 roku – zgłoszenie szkody k. 55–57, akta szkody nr U/125922/2013 na płycie CD k. 67.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo częściowo zasługiwało na uwzględnienie. W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej z polisy OC wobec powódki za skutki zdarzenia komunikacyjnego z 15 maja 2013 roku pozostawała okolicznością bezsporną pomiędzy stronami. Strona pozwana uznała roszczenie powódki w przedmiocie zadośćuczynienia do wysokości wypłaconej jej dotychczas z tego tytułu kwoty 5.000, zł, uznała również na etapie postępowania przesądowego roszczenie z tytułu zwrotu utraconego dochodu, wypłacając na rzecz powódki kwotę 1.878,12 zł. W rzeczywistości spór dotyczył wysokości należnego powódce zadośćuczynienia i zasadności zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w trakcie leczenia.

Odnosząc się do kwestii wysokości należnego powódce zadośćuczynienia, należy mieć na względzie charakter powyższego jednorazowego świadczenia pieniężnego. Na podstawie art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie art. 445 § 1 kc w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie, czyli krzywdy, stanowi rekompensatę pieniężną za doznaną krzywdę przejawiającą się ujemnymi przeżyciami związanymi z cierpieniem fizycznym i psychicznym osoby poszkodowanej wynikającym z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ma na celu ułatwienie przezwyciężenia przez poszkodowanego ujemnych przeżyć psychicznych i przyniesienia mu równowagi emocjonalnej naruszonej przez doznane cierpienia fizyczne i psychiczne. Mimo tego, że obowiązujące przepisy nie wskazują kryteriów jakimi powinien kierować się sąd przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak odpowiednie zasady jak i kryteria ustalania wysokości takiego świadczenia pieniężnego zostały ukształtowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie prawa. Biorąc pod uwagę niewymierny i kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, należy zaznaczyć, że świadczenie z tytułu zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi być pochodną wielkości doznanej krzywdy i przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 29 sierpnia 2013 roku, w sprawie I CSK 667/12: „Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stad jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalna wartość.” Ponadto Sąd Najwyższy w wyroku z 09 listopada 2007 roku, w sprawie V CSK 245/07 stwierdził, że: „ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.” Decydującym kryterium przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia ma rozmiar doznanej krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość jednorazowego świadczenia pieniężnego, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 08 sierpnia 2012 roku, w sprawie I CSK 2/12).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentacji lekarskiej, niekwestionowanej opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, zeznań świadków oraz przesłuchania powódki wskazuje na to, że powódka wskutek wypadku komunikacyjnego z 15 maja 2013 roku doznała obrażeń ciała w postaci: skręcenia kręgosłupa szyjnego, urazu kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego. Mimo tego, że powódka nie wymagała hospitalizacji bezpośrednio po wypadku, to intensywne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego, będące następstwem doznanego urazu, stanowiły istotną dolegliwość i dyskomfort dla powódki. W pierwszym okresie po wypadku powódka nie była w stanie wykonywać obowiązków domowych takich jak: sprzątanie, gotowanie, czy robienie zakupów, które musiał przejąć jej mąż oraz dzieci, co dla aktywnej i zaradnej osoby jak powódka stanowiło istotny dyskomfort psychiczny. Doznany uraz w okresie pierwszych dwóch miesięcy zdezorganizował funkcjonowanie rodziny powódki, która wymagała opieki i w związku z tym dzieci musiały mimo zajęć na uczelniach w każdy weekend, a czasem w tygodniu przyjeżdżać pomagać powódce. Mimo tego, że proces leczenia powódki nie był długotrwały, wynosił około 3,5 miesiąca, to jednak charakteryzował się dużą intensywnością. Powódka leczyła się u lekarza ortopedy, neurologa oraz przeszła liczne zabiegi rehabilitacyjne. Nadto musiała stosować kołnierz ortopedyczny, co stanowiło dla niej kolejny istotny dyskomfort. Niewątpliwie proces leczenia, w ramach którego odbyła liczne wizyt u lekarzy specjalistów oraz przeszła zabiegi rehabilitacyjne, był dla powódki uciążliwy, wymagał także zaangażowania najbliższych członków jej rodziny, którzy dowozili ją do placówek medycznych. Z zeznań świadków: M. W. (3) – męża powódki, G. W. – córki powódki, K. W. – syna powódki oraz z przesłuchania powódki wynika, że odczuwane przez nią dolegliwości bólowe kręgosłupa były bardzo dokuczliwe i sprawiały jej dużo cierpienia. Co więcej, w wyniku przedmiotowego wypadku powódka zaczęła odczuwać lęk przed jazdą samochodem, często wspominała wypadek, stała się niespokojna i rozdrażniona. Powyższe zaburzenia lękowe pourazowe udało jej się przezwyciężyć dzięki pomocy psychologa. Niewątpliwie na rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy ma również konieczność ograniczenia jej aktywności fizycznej przez okres kilku miesięcy po wypadku, bowiem musiała zrezygnować z uczęszczania na basen i jazdy na rowerze. Szczególną przykrość sprawiła jej zwłaszcza konieczność rezygnacji przez okres kilku miesięcy z wycieczek górskich, na które wyjeżdżała wcześniej z rodziną przynajmniej raz w miesiącu, a szczególnie z corocznego wyjazdu związany z dniem dziecka i urodzinami syna. Powyższe ustalenia zostały dokonane przede wszystkim w oparciu o dokumentację medyczną jak również zeznania świadków czyli osób najbliższych dla powódki jej męża i dzieci oraz przesłuchanie jej samej. Sąd nie znalazł podstaw dla odmówienia im wiarygodności, a poza tym świadkowie posiadali najszerszą wiedzę jeśli chodzi o skutki zdarzenia z 15 maja 2013 roku dla codziennego funkcjonowania powódki. Ponadto jak wynika z opinii biegłego sądowego z zakresu (...) powódka w związku z wypadkiem z 15 maja 2013 roku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%, a ponadto w przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez żadną ze stron i należy przyznać jej pełen walor wiarygodności, bowiem była jasna, logiczna i rzeczowo przez biegłego uzasadniona. Wskazać należy, że z istoty celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy, jak w tym przypadku, wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim przypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeśli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym.

Po dokonaniu analizy całokształtu okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu rodzaju obrażeń ciała po wypadku, charakteru doznanego urazu, długotrwałości leczenia, stopnia natężenia dolegliwości bólowych, wystąpienia uszczerbku na zdrowiu i ujemnego wpływu urazu na sytuację życiową powódki, Sąd uznał, na podstawie art. 445 § 1 kc, że rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy uzasadnia przyznanie jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 10.000, zł. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tego tytułu w wysokości 5.000, zł, Sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 5.000, zł, uwzględniając roszczenie w tym zakresie. Natomiast powództwo obejmujące żądanie dopłaty do zadośćuczynienia ponad uwzględnioną kwotę, podlegało oddaleniu.

Odnośnie roszczenia odszkodowawczego powódki należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zakresem powyższego przepisu objęte są m.in. koszty leczenia, dojazdów do placówek medycznych oraz utracony dochód w związku z niezdolnością do pracy. W przypadku roszczenia dotyczącego zwrotu kwoty 1.878,13 zł z tytułu utraconych przez powódkę dochodów w okresie niezdolności do pracy w okresie od 16 maja 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku, należy wskazać, że strona pozwana spełniła już świadczenie odszkodowawcze z tego tytułu na etapie postępowania przesądowego. Z analizy akt szkody nr U/125922/2013 na płycie CD, wynika bowiem, że strona pozwana pismem z 30 października 2013 roku poinformowała firmę reprezentującą powódkę o przyznaniu na rzecz powódki kwoty 1.878,12 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu. Zasadność powyższej kwoty wynika z wysokości wynagrodzenia powódki w okresie niezdolności do pracy określonej w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wysokości zarobków. Wobec tego, że dochodzona w rozszerzonym powództwie kwota z tytułu utraconych dochodów została już wypłacona powódce przez stronę pozwaną jeszcze przed wniesieniem pozwu, to powództwo w zakresie powyższego roszczenia podlegało oddaleniu.

Natomiast odnośnie roszczenia powódki dotyczącego zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych, należy uznać, że w przeważającej mierze zasługiwało na uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, że art. 444 § 1 kc obejmuje swoim zakresem obowiązek zwrotu wszelkich wynikłych z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia kosztów, w tym uzasadnionych i celowych kosztów dojazdów na leczenie. Koszty związane z dotarciem do placówek medycznych w ramach procesu leczenia i rehabilitacji wynikają z konieczności leczenia skutków urazu i pozostają w związku z wypadkiem, wskutek którego doszło do powstania urazu. Powódka dochodziła zwrotu kosztów dojazdu na leczenie prywatnymi samochodami. Według Sądu, charakter doznanego przez powódkę urazu kręgosłupa, odczuwane przez nią dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchomości oraz odległości między placówkami medycznymi a miejscem zamieszkania powódki w tej samej miejscowości uzasadniają wykorzystanie do dojazdów na leczenie prywatnego samochodu osobowego. Okoliczność przewożenia powódki w celu odbywania wizyt lekarskich i rehabilitacji samochodami marki F. (...) o nr rej. (...) oraz R. (...) o nr rej. (...) potwierdzają w swoich zeznaniach M. W. (2), G. W., K. W. i powódka w trakcie przesłuchania. Ponadto przedłożone oświadczenia dotyczące poniesionych kosztów dojazdu na leczenie z wyszczególnionymi dojazdami do Centrum (...) sp. z o.o. w L. oraz (...) S.A. w L. znajduje swoje potwierdzenie w dokumentacji medycznej powódki. Z powyższych oświadczeń wynika, że powódka została odwieziona z Izby Przyjęć szpitala w L., ponadto była przewożona do (...) S.A. w L. do Centrum (...) sp. z o.o. w L. w celu odbycia wizyt lekarskich i rehabilitacji. Nadto miarodajne są odległości przejazdów, wynoszące 3,5 km w przypadku odwiezienia powódki z Izby Przyjęć szpitala w L. do miejsca zamieszkania, 10,6 km w przypadku jednorazowego przejazdu do Centrum (...) sp. z o.o. w L. na trasie tam i z powrotem oraz 6 km w razie jednorazowego przejazdu do (...) S.A. w L. na trasie tam i z powrotem. Według Sądu, tylko koszty jednego przejazdu do (...) S.A. w L. 03 czerwca 2013 roku w celu odbycia wizyty u lekarza ginekologa nie podlegają zwrotowi przez stronę pozwaną, bowiem konsultacja ginekologiczna nie pozostaje w związku z charakterem doznanego urazu przez powódkę w wypadku z 15 maja 2013 roku. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, powódka w sposób uzasadniony i celowy odbyła przejazdy w ramach procesu leczenia skutków urazu na łącznej trasie 292,5 km. W związku z tym, że dojazdy odbywała prywatnymi samochodami osobowymi, to w zakresie rozliczenia kosztów dojazdu należy odpowiednio zastosować zasady określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Z uwagi na to, że dojazdy były wykonywane przy użyciu samochodów osobowych o pojemności silnika powyżej 900 cm³, to zastosowanie znajdzie § 2 pkt 1 lit „a” powyższego rozporządzenia, stanowiący, że koszty podlegające zwrotowi za 1 kilometr przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ wynoszą 0,8358 zł. Zatem biorąc pod uwagę łączną trasę uzasadnionego przejazdu powódki na leczenie i rehabilitację, wynoszącą 292,5 km, przemnożoną przez stawkę za 1 km, wynoszącą 0,8358 zł, oznacza, że powódce przysługuje zwrot kosztów dojazdu na leczenie w kwocie 244,47 zł.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone na podstawie art. 481 § 1 i § 2 kc. W przypadku kwoty 5.000, zł z tytułu zasądzonej dopłaty do zadośćuczynienia, Sąd uznał, że odsetki ustawowe przysługują od 10 lipca 2013 roku do dnia zapłaty. Wymagalność odsetek ustawowych od kwoty zadośćuczynienia nastąpiła następnego dnia od dnia wydania decyzji o wypłacie zadośćuczynienia w zaniżonej wysokości, co miało miejsce 09 lipca 2013 roku. Natomiast w przypadku kwoty 244,47 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów odsetki ustawowe przysługują od 19 grudnia 2013 roku czyli od dnia złożenia pozwu, bowiem dopiero w pozwie zostało sformułowane żądanie zwrotu kosztów dojazdu. Natomiast roszczenie odsetkowe za okres wcześniejszy niż uwzględniony podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów procesu zapadło na podstawie art. 100 kpc, oraz podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W niniejszej sprawie zaszły okoliczności uzasadniające dokonanie stosunkowego rozdzielenia kosztów procesowych stron. Powództwo M. W. (1) zostało uwzględnione w stosunku do zgłoszonego żądania w 64%, natomiast strona pozwana utrzymała się ze swoimi żądaniami w 36%. Niezbędne koszty procesu powódki wyniosły łącznie 2.125, zł, na które składały się: opłata sądowa od pozwu i rozszerzonego powództwa w kwocie 408, zł, zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego w kwocie 500, zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200, zł oraz opłata skarbowa od złożenia pełnomocnictwa w kwocie 17, zł. Koszty strony pozwanej wyniosły łącznie 1.217, zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od złożenia pełnomocnictwa. Biorąc pod uwagę, że koszty procesu wyniosły łącznie 3.342, zł, a powódka powinna ponieść 36% kosztów, czyli kwotę 1.203,12 zł, zaś zapłaciła 2.125, zł, to strona pozwana obowiązana jest do zwrotu powódce kwoty 921,88 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Natomiast w zakresie brakujących kosztów procesu z tytułu części wynagrodzenia biegłego sądowego (kwota 175,60 zł), Sąd nakazał stronom, na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosownie do stosunku w jakim utrzymały się ze swoimi żądaniami, aby uiściły te koszty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie, przy czym powódka powinna uiścić kwotę 63,22 zł (36% z kwoty 175,60 zł), zaś strona pozwana kwotę 112,38 zł (64% z kwoty 175,60 zł).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE