UZASADNIENIE

L. M. został obwiniony o to, że:

w dniu 12 maja 2015 roku o godz. 16.25 w miejscowości (...) gm. W., pow. S. na trasie (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez K. K.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 23 października 2015r.:

I.obwinionego L. M. uznał za winnego tego, że w dniu 12 maja 2015 roku o godz.16.25 w miejscowości (...), gm. W., pow. S. na trasie (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu w wyniku czego najechał na tył samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez K. K., która wykonała manewr gwałtownego hamowania, a następnie manewr skrętu w prawo w miejscu gdzie nie było to dozwolone, co wyczerpało dyspozycję art. 86 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 100 złotych;

II.zwolnił obwinionego z kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zarzucił orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że w czasie przedmiotowego zdarzenia, kierując samochodem osobowym obwiniony nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że utrzymywał on odstęp niezbędny do uniknięcia kolizji.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez jego uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji w prawidłowy sposób zebrał i ocenił dowody oraz okoliczności ujawnione w toku postępowania, a na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Nie budzi także wątpliwości, że postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało przeprowadzone starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest dokładna, nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Ponadto uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk i pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości rozstrzygnięcia. Tamże Sąd I instancji szczegółowo wskazał dowody, którym dał wiarę oraz wyjaśnił, z jakich powodów na taką jego ocenę zasłużyły. Również szczegółowo wskazał dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. W ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i należy stwierdzić stanowczo, iż Sąd ten nie popełnił błędu, jaki zarzuca mu skarżący w swojej pisemnej apelacji.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Siedlcach.

Kluczowe znaczenie dla ustalenia sprawstwa obwinionego miały zarówno wyjaśnienia samego obwinionego, jak i zeznania świadków, z których wynika, iż przedmiotowego dnia doszło do kolizji, w której uczestniczyli obwiniony i K. K.. Wprawdzie sam obwiniony negował fakt jego przyczynienia się do przedmiotowej kolizji, jednakże sama treść jego wyjaśnień wskazuje, iż w wyniku gwałtownego zahamowania samochodu przez pokrzywdzoną dokonał on najechania na tylną część jej pojazdu, co skutkowało zderzeniem obu pojazdów. Nie ulega też wątpliwości, co Sąd Rejonowy szczegółowo wykazał w treści uzasadnienia wyroku, iż K. K. w dużym stopniu przyczyniła się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia poprzez podjęcie manewru skrętu w prawo w miejscu do tego niedozwolonym, co sama potwierdziła niejako w toku swoich zeznań. Tymczasem skarżący wskazując na fakt przyczynienia się pokrzywdzonej do zaistnienia przedmiotowej kolizji, przesuwa cały ciężar winy właśnie na jej osobę. Stanowisko takie pozostaje jednak błędne, czemu wyraz dał Sąd I instancji przyjmując do zaistnienia zdarzenia z dnia 12 maja 2015r., obok zawinienia K. K., także zawinienie obwinionego, który jechał zbyt blisko za pojazdem pokrzywdzonej. Biorąc jednak pod uwagę specyfikę spraw dotyczących kolizji, w szczególności ich dynamikę, nie sposób było wykluczyć, iż w tym wypadku obwiniony zachował bezpieczną odległość od poprzedzającego go pojazdu kierowanego przez K. K.. Sąd Rejonowy słusznie przyjął w tym zakresie, iż gdyby obwiniony zachował odpowiednią odległość do samochodu pokrzywdzonej, nawet w przypadku jaki miał miejsce na gruncie niniejszej sprawy, tj. podjęcia przez nią gwałtownego hamowania, ażeby dokonać skrętu w prawo, do kolizji obu pojazdów nie doszłoby. W niniejszym wypadku obwiniony takiej bezpiecznej odległości jednak nie zachował, co skutkowało zderzeniem obu pojazdów. W myśl przepisów kodeksu drogowego, kierowca jest zobowiązany do utrzymywania bezpiecznego odstępu między pojazdami, niezbędnego do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego auta. Ustawodawca nie wskazał jednak ile miałaby wynosić rzeczona bezpieczna odległość. Wprawdzie obwiniony wskazał, iż w tym wypadku odległość jego pojazdu od samochodu pokrzywdzonej tuż przed zderzeniem musiała wynosić minimalnie 10 metrów i taką właśnie odległość przyjął on za bezpieczną. Podkreślania w tym miejscu wymaga, iż zachowanie odpowiedniego odstępu między pojazdami jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Im większy dystans pomiędzy pojazdami, tym dłuższy czas na reakcję w przypadku niespodziewanej sytuacji i większe szanse na uniknięcie kolizji. Przepisy zobowiązują kierowcę do zachowania bezpiecznej odległości, czyli takiej, która pozwoli na uniknięcie zderzenia. Zachowanie zbyt małego odstępu często bywa przyczyną kolizji drogowych, jak miało miejsce w niniejszym przypadku. Skoro zatem pomimo nieprzepisowego zachowania kierującej pojazdem O. (...) doszło do zderzenia tego pojazdu z samochodem obwinionego, musiał on jechać zbyt blisko pokrzywdzonej, w innym wypadku przy zachowaniu bezpiecznej odległości pozwalającej na dokonanie odpowiednich manewrów asekuracyjno – obronnych, na co kierowca samochodu R. (...) zdecydowanie nie miał czasu, do kolizji tej nie doszłoby.

Reasumując zatem, podkreślić należy, iż poczynione przez Sąd Rejonowy w Siedlcach ustalenia w zakresie tak stanu faktycznego, winy obwinionego L. M. odnośnie zarzucanego mu czynu, są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że L. M. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wymierzona obwinionemu kara nie nosi cech rażącej surowości. Jest adekwatna do stopni zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Uwzględnia rozmiar szkody i sytuację materialną obwinionego. Nie było więc podstaw do zmiany wyroku poprzez odstąpienie od jej wymierzenia.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obwinionego utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 23 października 2015r.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 119 kpw, art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), obciążając nimi obwinionego.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE