UZASADNIENIE

Powód M. D. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 1.862,73 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa jako renty z tytułu utraconej zdolności do pracy w miesiącu maju 2012 r. Powód wniósł także o zasądzenie na jego przecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wyjaśniał, iż w dniu 6 grudnia 2008 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym doznał on szeregu obrażeń. Odpowiedzialność za sprawcę zdarzenia ponosiła pozwana. Wystąpił do Sądu Rejonowego w Rybniku na drogę sądową przeciwko pozwanej z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia. W dniu 4 maja 2011 r. w powyższej sprawie została zawarta ugoda, na mocy której pozwana zobowiązała się zapłacić na jego rzecz kwotę 40.000 zł. Równocześnie działający w jego imieniu pełnomocnik zrzekł się dalej idących roszczeń związanych z wypadkiem komunikacyjnym. Pismem z dnia 22 lipca 2011 r. pozwana odmówiła wypłacania renty argumentując, iż w ugodzie zrzekł się on dalej idących roszczeń. Powód dalej wyjaśniał, iż pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. uchylił się od skutków prawnych zawartej ugody. Zdaniem powoda zawarta w dniu 4 maja 2011 r. ugoda obejmowała swoim zakresem jedynie przysługujące mu od pozwanej roszczenie o zadośćuczynienie za ból i cierpienie, gdyż ugoda co do zasady nie powinna wykraczać poza sam przedmiot sporu. W przeciwnym bowiem wypadku prowadziłoby to do możliwości obejścia przepisów o kosztach, ponadto uniemożliwiło Sądowi kontrolę zawartej ugody. Gdyby jednakże Sąd nie podzielił powyższej argumentacji powód podniósł, iż uchylił się od zawartej ugody. Powód wyjaśniał, iż działał pod wpływem błędu będąc przekonany, że proponowana kwota

35.0 zł wyczerpuje jedynie roszczenia z tytułu zadośćuczynienia, a inne żądania zostaną zaspokojone odrębnie. Z akt sprawy I C 48/10 nie wynikało bowiem aby strony prowadziły jakiekolwiek negocjacje w przedmiocie renty, przeciwnie pozwana wypłacała ją dobrowolnie. Nadto złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożenia oświadczenia pod wpływem błędu w terminie albowiem termin ten należało liczyć od daty pisma pozwanej odmawiającego spełnienia roszczeń z tytułu renty.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że przed Sądem Rejonowy w Rybniku toczyło się postępowanie z udziałem stron w sprawie o zadośćuczynienie oraz, że w dniu 4 maja 2011 r. strony zawarły ugodę sądową, na mocy której wypłaciła na rzecz powoda kwotę 40.000 zł wraz z kosztami procesu w terminie 14 dni. W punkcie 2 zawartej ugody powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zrzekł się dalej idących roszczeń w tytułu wypadku z dnia 6 grudnia 2008 r. Pozwana podniosła, iż poinformowała powoda, jak i działającą w jego imieniu w postępowaniu dobrowolnym Kancelarię (...) w piśmie z dnia 13 maja 2011 r. o wypłacie ugodzonych kwot i o zamknięciu likwidacji szkody w związku z treścią zawartej umowy. Pozwana dalej podniosła, iż powód wiedział, iż Towarzystwo wypłacało mu dobrowolnie pieniądze za utracone przez niego dochody. Zdaniem pozwanej, powód zrzekając się dalej idących roszczeń z tytułu wypadku komunikacyjnego z dnia 6 grudnia 2008 r. zrzekł się także roszczenia o rentę. Pozwana podniosła ponadto, iż oświadczenie powoda o uchyleniu się skutków prawnych zawartej ugody było nieskuteczne albowiem zostało złożone po upływie roku od dnia wykrycia błędu, a nadto że zostało złożone przez osobę do tej czynności nieuprawnioną.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Rybniku uznał roszczenie powoda M. D. za usprawiedliwione co do zasady.

Orzeczenie to zapadło przy ustaleniu, że w dniu 6 grudnia 2008 r. M. D. brał udział w wypadku komunikacyjnym, za którego skutki odpowiedzialność ponosiła (...) Spółka Akcyjna w W.. W tym czasie pozostawał zatrudniony w charakterze przedstawiciela handlowego w (...) Spółce Akcyjnej w Komornikach. Praca ta przy tym polegała na kontakcie z klientami potencjalnymi bądź obecnymi na terenie miasta i okolic R. oraz w kierunku do O., poszukiwaniu nowych punktów zbytu, uzupełnianiu stanów magazynowych dotychczasowych klientów oraz prowadzeniu rozliczeń, w tym na ściąganiu należności. W wyniku wypadku M. D. odniósł obrażenia w postaci stłuczenia mózgu, złamania kompresyjnego kręgu kręgosłupa L3, złamania kości łokciowej lewej typu M..

M. D. złożył do (...) Spółki Akcyjnej w W. wniosek o likwidację szkody. W toku postępowania likwidacyjnego (...) Spółka Akcyjna w W. wypłaciła na rzecz M. D. kwotę 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 180 zł za zwrot kosztów opieki, kwotę 200 zł za zwrot kosztów leczenia. Nadto Towarzystwo (...) przyznało i wypłacało M. D. kwotę w wysokości 2.000 zł miesięcznie tytułem zwrotu utraconych przez niego w okresie leczenia zarobków netto.

Nie zgadzając się z wysokością przyznanego w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienia pozwem z dnia 18 stycznia 2010 r. M. D. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w

W. o zapłatę dalszej kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie doznane przez niego w związku z doznanymi w dniu 6 grudnia 2010 r. obrażeniami ciała. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt 1 C 48/10.

Mając na uwadze okoliczność, iż M. D. w czasie trwania postępowania sądowego leczył się psychiatrycznie oraz ortopedycznie w związku ze złamaniem kości łokciowej lewej typu M. w toku prowadzonego postępowania w sprawie I C 48/10 został dopuszczony i przeprowadzony dowód między innymi z opinii biegłego z zakresu psychiatrii oraz z zakresu ortopedii i traumatologii.

Biegły sądowy z zakresu neurologii i psychiatrii A. M. we wnioskach końcowych opinii sądowo- psychiatrycznej rozpoznał u M. D. zaburzenia depresyjno - lękowe uwarunkowane sytuacyjnie. Stwierdził również, iż objawy psychopatologiczne w sposób znaczny upośledzają jego zdolności adaptacyjne oraz funkcje poznawcze. Orzekł, iż w związku z powyższym trwały uszczerbek na zdrowiu M. D. z przyczyn psychiatrycznych wynosi 10 %. Biegły stwierdził nadto, iż rokowania co do stanu zdrowia psychicznego M. D. na przyszłość są niepewne. Biegły z zakresu ortopedii i traumatologii natomiast w sporządzonej opinii stwierdził, iż złamanie trzonu kręgu kręgosłupa (...) po leczeniu w gorsecie J. uległo samoistnemu wygojeniu z miernym ograniczeniem ruchomości w badaniu przedmiotowym. Złamanie kości łokciowej lewej typu M. leczono operacyjnie w dniu 31 grudnia 2008 r. Gojenie zostało powikłane brakiem zrostu, utrwalonym podwichnięciem głowy kości promiennej i ograniczeniem ruchomości w stawie łokciowym. Pomimo zastosowanego leczenia operacyjnego stawu rzekomego kości łokciowej lewej w kwietniu 2010 r. kontrola radiologiczna w grudniu 2010 . wykazała niecałkowite wygojenie złamania. Z tego powodu M. D. wymagał dalszej ambulatoryjnej kontroli ortopedycznej. Co do rokowań stanu zdrowia M. D. na przyszłość biegły stwierdził, iż można się u niego spodziewać rozwoju wczesnych zmian zwyrodnieniowych odcinka lędźwiowego kręgosłupa i nasilenia dolegliwości bólowych oraz że ograniczenie ruchomości stawu łokciowego ma charakter utrwalony i nie ulegnie poprawie. Rokowania co do pełnego wygojenia złamania są pomyślne i można oczekiwać pełnego zrostu kostnego za 3-4 miesiące. Mając na uwadze powyższe biegły ustalił 30% trwały uszczerbek na zdrowiu M. D. z przyczyny ortopedycznych.

Po przeprowadzeniu dowodu z zeznań powoda oraz dowodów z opinii biegłych lekarzy sądowych, w piśmie z dnia 17 marca 2011 r. działający w imieniu (...) Spółki Akcyjnej w W. pełnomocnik poinformował Sąd, iż strony wynegocjowały warunki ugody sądowej w sprawie, i tak (...) Spółka Akcyjna w W. zobowiązywał się wypłacić na rzecz M. D. kwotę 40.000 zł w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody oraz zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości 2.417 zł i zwrot Vi wpisu. W piśmie z dnia 17 marca 2011 r. działający w imieniu M. D. pełnomocnik z kolei poinformował Sąd, iż strony porozumiały się w przedmiocie zawarcia ugody sądowej i wniósł o wyznaczenie przez Sąd terminu rozprawy.

Na rozprawie w dniu 4 maja 2011 r. została zawarta pomiędzy M. D. reprezentowanym w tym dniu przez profesjonalnego pełnomocnika a (...) Spółką Akcyjną w W., w imieniu której również działał profesjonalny pełnomocnik ugoda sądowa, w której w punkcie pierwszym strony postanowiły, iż „pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. zapłaci na rzecz powoda M. D. kwotę

40.0 zł w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody a także koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 2.417 zł oraz koszty sądowe w kwocie 1.250 zł" w punkcie drugim natomiast działający w imieniu M. D. pełnomocnik oświadczył, iż „powód zrzeka się dalej idących roszczeń z tytułu wypadku z dnia 6 grudnia 2008 r.". Postanowieniem z dnia 4 maja 2011 r. Sąd w sprawie 1 C 48/10 umorzył postępowanie w sprawie.

Pismem z dnia 13 maja 2011 r. (...) Spółka Akcyjna w W. zawiadomiła M. D. iż w związku z zawartą w dniu 4 maja 2011 r. ugodą sądową przelała na jego rachunek bankowy kwotę 40.000 zł oraz na rachunek bankowy jego pełnomocnika kwotę 3.667 tytułem kosztów procesu. Poinformowała go również, iż w związku z zrzeczeniem się przez niego dalszych roszczeń z tytułu wypadku komunikacyjnego z dnia 6 grudnia 2008 r. powyższymi wypłatami zamyka likwidację szkody.

Mailem z dnia 2 lipca 2011 r. (...) Spółka Akcyjna w W. przesłała skan pisma z dnia 13 maja 2011 r. działającej w imieniu M. D. Kancelarii (...). Na skierowane przez Kancelarię (...) pens w dniu 9 lipca 2011 r. pytanie w sprawie informacji o decyzji w przedmiocie utraconych przez M. D. dochodów, mailem z dnia 10 lipca 2011 r. Towarzystwo (...) odpowiedziało po raz kolejny, iż w oparciu ugodę, wypłatą ugodzonej kwoty zakończyła ona likwidacje szkody, co zostało zawarte w treści pisma z dnia 13 maja 2011 r. W odpowiedzi na maila z dnia 10 lipca 2011 r. działająca w imieniu M. D. Kancelaria (...) w mailu z dnia 16 lipca 2011 r. podniosła, iż renta wyrównawcza nie była przedmiotem sporu sądowego zakończonego podpisaniem ugody, a zatem ugoda nie obejmowała renty. Podniosła, iż świadczenia okresowe o charakterze alimentacyjnym nie mogą zostać ograniczone ugodą.

Pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. działający w imieniu M. D. profesjonalny pełnomocnik złożył (...)

Akcyjnej w W. oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych zawartej przed Sądem Rejonowy w Rybniku ugody sądowej z dnia 4 maja 2011 r., w zakresie w jakim dotyczyła ona zrzeczenia się roszczeń z tytułu utraconych zarobków i renty wyrównawczej.

Biegły lekarz sądowy z zakresu psychiatrii stwierdził u M. D. ograniczone zaburzenia zachowania i emocji w postaci pourazowego zespołu mózgowego, które wynikają z ograniczonego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego mającego charakter trwały, charakteryzującymi się bólami, zawrotami głowy, męczliwością psychiczną, trudnością w koncentracji uwagi i wykonywaniu zadań umysłowych, osłabieniem pamięci, drażliwością, labilnością afektywną, zmniejszoną tolerancją na stres oraz przewlekłe zaburzenia lękowe o charakterze zaburzeń adaptacyjnych związane z traumą doznaną w związku z zdarzeniem z dnia 6 grudnia 2008 r. M. D. od dnia 6 grudnia 2008 r. do nadal jest częściowo niezdolny do pracy z powodu w/w zaburzeń. Mógłby wykonywać pracę spokojną, w biurze, w warunkach stabilnych, nie związaną ze zmianą sytuacji oraz osób współpracujących z nim lub z nim się kontaktujących, bez konieczności szybkiego podejmowania decyzji i nie obciążoną dużą odpowiedzialnością.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd Rejonowy wskazał, że stosownie do art. 58 § 2 kc nieważna jest między innymi czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Mając na uwadze powyższe, Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, iż ugoda zawarta w dniu 4 maja 2011 r. jest ważna w zakresie pkt. 1 oraz w zakresie pkt. 2 jedynie w zakresie rezygnacji przez powoda z dalszych roszczeń o zadośćuczynienie za ból i cierpienie wywołane obrażeniami ciała, które pozostały w związku z wypadkiem z dnia 6 grudnia 2008 r. Natomiast w zakresie rezygnacji z innych roszczeń pozostających w związku z wypadkiem z dnia 6 grudnia 2008 r. Sąd uznał ugodę za nieważną. W wyniku wypadku z dnia 6 grudnia 2008 r. powód doznał szeregu ciężkich obrażeń ciała. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała i wypłacała w sposób dobrowolny kwotę po

2.0 zł miesięcznie z tytułu utraconego przez powoda w związku z leczeniem zarobku netto. Nadto w toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała i wypłaciła na rzecz powoda kwotę 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie w związku z obrażeniami ciała doznanymi w wyniku wypadku. Powód nie zgadzając się jedynie z kwotą wypłaconego zadośćuczynienia wniósł pozew do Sądu o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz dalszej kwoty 30.000 zł z tego tytułu. Strony zatem nigdy nie były w sporze co do wysokości, czy zasadności wypłacanego powodowi świadczenia z tytułu utraty przez niego zarobków. Do zawarcia ugody nadto doszło już po przeprowadzeniu w całości postępowania dowodowego w sprawie I C 48/10 - po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii, z zakresu neurologii, z zakresu ortopedii i traumatologii oraz po przesłuchaniu powoda. Ugoda zatem została zawarta po ustaleniu przez biegłych 40% trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, po ustaleniu, iż nie zostało zakończone leczenie złamanej kości łokciowej powoda, po ustaleniu, iż powód pomimo upływu 3 lat od dnia zdarzenia nadal leczył się psychiatrycznie i stan jego zdrowia psychicznego został oceniony jako niepewny. W tym także czasie powód nadal był zatrudniony u swojego pracodawcy i miał nadzieję wrócić do pracy.

Mając na uwadze, iż proces leczenia złamanej kości łokciowej powoda jeszcze się nie zakończył, a w wyniku wypadku nastąpiło u powoda trwałe i nieodwracalne uszkodzenie jego ośrodkowego układu nerwowego charakteryzujące się bólami, zawrotami głowy, męczliwością psychiczną, trudnością w koncentracji uwagi i wykonywaniu zadań umysłowych, osłabieniem pamięci, drażliwością, Iabilnością afektywną, zmniejszoną tolerancją na stres, Sąd Rejonowy wskazał, że rezygnacja przez powoda z innych jeszcze roszczeń z wyjątkiem zadośćuczynienia przysługujących mu wobec pozwanej, a pozostających w związku z wypadkiem z dnia 6 grudnia 2008 r. pozostawała w sprzeczności z zasadami godziwości, słuszności i uczciwego postępowania. Nie zmienia tego fakt, iż w dniu podpisania ugody powód działał przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien znać znaczenie złożonego oświadczenia. Ugoda w kształcie podpisanym przez strony w dniu 4 maja 2011 r. pozbawiałaby powoda prawa do dochodzenia od pozwanej renty, pozbawiałby go środków utrzymania na przyszłość, co obecnie ma miejsce. Jak bowiem zeznał powód w 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. uznał go za zdolnego do pracy. Wprawdzie toczyło się postępowanie odwoławcze jednakże powód nie stanął przed komisjami, bo jedna była w S., inna w D., a jeszcze inna w G., a dla niego jazda samochodem stanowiła traumatyczne przeżycie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. uznał zatem powoda za zdolnego do pracy w sytuacji, gdy biegły sądowy z zakresu psychiatrii w sporządzonej opinii na potrzeby niniejszego postępowania stwierdził, iż powód jest częściowo niezdolny do pracy. Niezdolność ta trwała przy tym od dnia wypadku i trwa do dnia dzisiejszego. Nie bez znaczenia również dla przyjętego przez Sąd rozstrzygnięcia miała okoliczność, iż wypadek z dnia 6 grudnia 2008 r. nastąpił nie z winy powoda. Gdyby nie doszło do wypadku powód byłyby zdrowym mężczyzną, pracującym na własne utrzymanie i utrzymanie swojej rodziny, nie wymagającym pomocy osób trzecich. Mając na uwadze powyższe, Sąd pierwszej instancji uznał roszczenie powoda o rentę za usprawiedliwioną co do zasady.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana zaskarżając go w całości, wnosząc o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233§ 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe przyjęcie, że materiał dowodowy wskazuje na skuteczne uchylenie się powoda od niekorzystnych dla niego skutków ugody sądowej, pomimo upływu terminu do złożenia przez niego takiego oświadczenia. Złożyła także zarzut wadliwego sporządzenia wyroku przez pominięcie zarzutów pozwanej dotyczących zakresu i terminu uchylenia się od skutków ugody oraz naruszenie przepisów prawa materialnego; a to art. 919§ 1 k.c. przez błędne przyjęcie, że można uchylić się od skutków zawartej ugody sądowej w wybranych jej fragmentach; art. 918 § 1 k.c. w związku z art. 88 § 2 k.c. przez przyjęcie, ż powód skutecznie w terminie prawem przewidzianym uchylił się od skutków zawartej ugody; a to art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 917 k.c. przez uznanie, że zawarta ugoda sądowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

W uzasadnieniu wskazała, że pismo powoda z dnia 29 czerwca 2012i\, w którym to uchyla się on od skutków ugody, zostało doręczone pozwanej w dniu 4 lipca 2012r., a więc po upływie roku od powzięcia przez powoda wiadomości

o stanowisku pozwanej, wobec czego powód bezskutecznie uchylił się od skutków ugody.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji zastosował prawidłową podstawę prawną rozstrzygnięcia, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dokonane ustalenia faktyczne zakresie ustalonym przez Sąd Rejonowy składające się na podstawę rozstrzygnięcia są prawidłowe, znajdują swoją podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i spójny. Dlatego też ustalenia faktyczne Sądu I instancji, Sąd Odwoławczy przyjął w całości jako własne. Ocena prawna ustalonego stanu faktycznego dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i okoliczności podniesione przez skarżącą w apelacji, oceny tej nie niweczą.

Sąd drugiej instancji dokonując oceny prawidłowości i zasadności orzeczenia Sądu Rejonowego nie znalazł podstaw do uwzględnienia twierdzeń podniesionych w apelacji. Zarzuty podniesione w apelacji koncentrują się na okolicznościach, które nie były podstawą orzeczenia, a mianowicie przesłankach uchylenia się powoda od niekorzystnych skutków prawnych zawartej ugody sądowej. Natomiast wbrew zarzutom apelacyjnym, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozwala na dokonanie oceny w tym zakresie, albowiem Sąd pierwszej instancji oparł swoje orzeczenie na innej podstawie prawnej, a mianowicie art. 58 § 2 k.c. i stanowisko swoje szeroko uzasadnił zgodnie wymogami art. 328 § 2 k.p.c.

Sąd Odwoławczy biorąc pod uwagę stanowisko strony apelującej nie znalazł podstaw do rozszerzonego rozważenia stanowisk stron co do zakresu ugody zawartej pomiędzy stronami, albowiem materiał dowodowy zebrany przed Sądem pierwszej instancji był wystarczający do uznania, że czynność prawna polegająca na zawarciu ugody w zakwestionowanej części, była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z poglądami wyrażanymi w doktrynie przez zasady współżycia społecznego rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie aksjologiczne (ocenne), a nie tetyczne (prawne). Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe (por. np. Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327). W wyr. z dnia 2 października 2003 r. (V CK 241/02, Lex nr 175961)

Odnosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż Sąd Rejonowy trafnie podkreślił, że ugoda zatem została zawarta po ustaleniu przez biegłych 40% trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, po ustaleniu, iż nic zostało zakończone leczenie złamanej kości łokciowej powoda, po ustaleniu, iż powód pomimo upływu 3 lat od dnia zdarzenia nadal leczył się psychiatrycznie i stan jego zdrowia psychicznego został oceniony jako niepewny. W tym także czasie powód nadal był zatrudniony u swojego pracodawcy i miał nadzieję wrócić do pracy. Wobec czego zasadnym było uznanie zawartej między stronami ugody za nieważną w zakresie rezygnacji z innych roszczeń pozostających w związku z wypadkiem z dnia 6 grudnia 2008 r. za wyjątkiem roszczeń o zadośćuczynienie za ból

i cierpienie wywołane obrażeniami ciała, które pozostały w związku z wypadkiem z dnia 6 grudnia 2008 r.

Na marginesie podkreślenia wymaga, iż Sąd pierwszej instancji nie badał okoliczności z zakresu ugodowego objęcia zagadnień roszczenia w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Rybniku o sygn. I C 48/10, albowiem zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego nie przedstawiano Sądowi Odwoławczemu pod kontrolę instancyjną. Sąd drugiej instancji poddał kontroli instancyjnej zastosowanie przez Sąd pierwszej instancji art. 58 § 2 k.c., które mając na uwadze argumentację przedstawioną w zaskarżonym orzeczeniu nie budzi zastrzeżeń.

Reasumując, zaskarżony wyrok wstępny jest prawidłowy, dlatego też z mocy art. 385 k.p.c. orzeczono jak sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE