UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo Gminy G. przeciwko pozwanym solidarnie I. B., J. B. i B. B. (1) o zapłatę kwoty 2.452,53 zł. z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.995,44 zł. od 1 lipca 2014r. i orzekł o kosztach procesu.

Sąd I instancji ustalił, że B. B. (2) zawarł 1 stycznia 1994r. z powódką umowę dzierżawy terenu, który za wiedzą i zezwoleniem powódki, z własnych środków zabudował murowanym garażem. Umowa została wypowiedziana pismem z 31 stycznia 1995r., a garaż nakazano rozebrać i usunąć do 30 kwietnia 1995r. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi, a B. B. (2) zmarł 18 listopada 2010r. W okresie od 19.11.2010r. do 30.6.2014r. garaż znajdował się w posiadaniu pozwanych będących spadkobiercami ustawowymi B. B. (2). Powódka wezwała pozwanych pismem z 8.11.2013r. do zapłaty zadłużenia powstałego z tytułu użytkowania garażu według stanu na 31.10.2013r. w kwocie 3.449,98 zł., ale pozwani nie odpowiedzieli na to wezwanie.

Ustalając powyższe Sąd Rejonowy ocenił żądanie jako niewykazane co do wysokości, a jednocześnie wskazał, że dochodzona należność obejmująca okres po śmierci B. B. (2) nie stanowiła długu spadkowego, stąd dochodzenie przez powódkę powyższej należności na podstawie z art. 1034 § 1 k.c. nie znajdowało uzasadnienia w okolicznościach sprawy. Podniósł, że podstawy dochodzenia powyższej należności upatrywać należało w przepisach art. 225 k.c. i 224 k.c., ale powódka nie wykazała nawet, że jest właścicielem nieruchomości zabudowanej przedmiotowym garażem. Przede wszystkim jednak mimo, że pozwani kwestionowali wysokości dochodzonego roszczenia, powódka nie wykazała wysokości dochodzonej należności, stąd powództwo podlegało oddaleniu.

W apelacji powódka zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że nie wykazała wysokości roszczenia oraz że pozwani ją kwestionowali,

- naruszenie prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c., 227 k.p.c. 328 § 2 k.p.c., 382 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 278 k.p.c. polegające na zaniechaniu przyjęcia przez sąd I instancji prawnej podstawy odpowiedzialności pozwanych z art. 225 i 224 k.c. mimo, że okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie na taką podstawę wskazywały, braku uwzględnienia dowodów potwierdzających wysokość stawki wynagrodzenia opartego o akt prawa miejscowego, braku oceny istniejącego między stronami stosunku prawnego, niedopuszczeniu z urzędu dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego celem ustalenia średnich stawek rynkowych wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z garażu za okres dochodzony pozwem,

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 224 i 225 k.c., art. 6 k.c., art. 65 k.c. poprzez ich niezastosowanie, art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami poprzez ich wadliwe zastosowanie prowadzące do bezzasadnego zakwestionowania stawki wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanych solidarnie kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Ponadto na podstawie art. 381 k.p.c. wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z Zarządzeń Prezydenta Miasta G. ustalających wysokość stawek czynszu dzierżawnego za wydzierżawiane grunty oraz powierzchnie użytkowe budynków, na okoliczność ustalenia stawki wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie dochodzonym w pozwie.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie mogła odnieść skutku.

Sąd Okręgowy przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji i ich ocenę prawną za wyjątkiem oceny, iż powódka winna wykazać dokumentem prawo własności do zabudowanej garażem nieruchomości. Pozwani nie kwestionowali tytułu powódki do nieruchomości zbudowanej garażem przyznając w sprzeciwie od nakazu zapłaty ( k. 26 akt), iż nieruchomość zabudowana garażem pozostaje w użytkowaniu wieczystym powódki. Była to więc okoliczność bezsporna.

Wskazana przez powódkę w pozwie, piśmie procesowym z 18 marca 2014r. ( k. 36-38 akt) i na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015r. podstawa odpowiedzialności pozwanych z art. 1034 k.c., w okolicznościach faktycznych sprawy, a to dochodzenia od pozwanych, jako spadkobierców ustawowych zmarłego w dniu 18 listopada 2010r. B. B. (2), należności z tytułu bezumownego korzystania z terenu zabudowanego przez niego garażem, za okres po jego śmierci, jak zasadnie przyjął Sąd Rejonowy nie mogła zostać zaakceptowana. Należność ta bowiem naliczana od dnia następnego po śmierci spadkodawcy nie stanowiła długu spadkowego. Powódka dopiero w apelacji ocenę tę przyjęła i zaakceptowała. W tej sytuacji, oceniając wskazaną przez powódkę podstawę faktyczną dochodzonego roszczenia, a to bezsporny fakt korzystania przez pozwanych, po śmierci B. B. (2) z nieruchomości zabudowanej przez niego garażem, trafnie przyjął sąd I instancji, iż podstawy odpowiedzialności pozwanych, upatrywać należało w przepisach art. 225 i 224 k.c. Stąd niezrozumiały jest zarzut apelacji naruszenia przepisów art. 233 § 1 k.p.c., gdyż właśnie na tej podstawie prawnej Sąd Rejonowy ocenił zasadność powództwa. Trafnie przy tym ocenił, że powódka nie wykazała wysokości roszczenia i z tego względu powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Dla wykazania wysokości dochodzonej należności, powódka dołączyła do pozwu jedynie wydruk „Korekty finansowej za okres od 19.11.2010r. do 30.6.2014r. …” (k. 6 akt), oraz kopię adresowanego do pozwanych wezwania do zapłaty z 8 listopada 2013r. Jak wskazał Sąd Rejonowy istnieje rozbieżność pomiędzy kwotami z wydruku z października 2013r., a wskazanym na 31.10.2013r. saldem zadłużenia z wezwania do zapłaty. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani zaprzeczyli wysokości żądania, a na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015r. ich pełnomocnik zarzucił, iż mechanizm wyliczenia należności dochodzonych pozwem nie jest dla nich zrozumiały. Podniósł, że pozwana I. B. przez jakiś czas uiszczała na rzecz powódki należność z tytułu korzystania z garażu, ale należność ta została jej zwrócona przez Gminę.

W tych okolicznościach, a przede wszystkim wobec istniejącej rozbieżności co do wysokości zadłużenia wynikającego z wydruku „Korekta finansowa…” za październik 2013r. wskazującego na zadłużenie w wysokości 1.929,05 zł. i wezwania do zapłaty kwoty 3.449,98 zł. jako salda zadłużenia na 31 października 2013r., to na powódce - a nie jak zarzuca powódka w apelacji na pozwanych - spoczywał ciężar udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia. Wyjaśnienia rozbieżności we wskazanych wyżej wyliczeniach, a tym samym zrodzonych wątpliwości co do prawidłowości naliczenia ich wysokości za okres wskazany w pozwie, z pewnością nie usuwa powoływanie się przez powódkę na zarządzenia Prezydenta Miasta ustalające stawki czynszowe za wydzierżawiane grunty. Z zarządzeń tych wynika bowiem jedynie wysokość stawki czynszu, a nie mechanizm wyliczenia przez powódkę dochodzonego roszczenia w kontekście różniącego się za ten sam okres tj październik 2013r. stanu należności. Zgłoszone w tym zakresie w apelacji wnioski dowodowe nie zasługiwały więc na uwzględnienie, a ponadto wbrew twierdzeniom powódki ocenić je należało na podstawie art. 381 k.p.c. jako spóźnione. Pełnomocnik powódki bowiem obecny na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2015r., mimo podtrzymania przez pełnomocnika pozwanych zarzutów w zakresie wyliczenia wysokości dochodzonego roszczenia, nie zgłosił w tym przedmiocie żadnych wniosków dowodowych.

Również opinia biegłego, który miałby zostać powołany dla ustalenia średnich stawek rynkowych wynagrodzenia, nie prowadziłaby do wyjaśnienia procesu przedstawionych przez powódkę wyliczeń. Bezpodstawny przy tym jest zarzut apelacji niedopuszczenia przez sąd I instancji z urzędu dowodu z opinii biegłego. Nie jest bowiem rzeczą sądu przeprowadzanie z urzędu, na podstawie art. 232 k.p.c. dowodów zmierzających do wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, szczególnie, gdy strona jest w procesie reprezentowana przez fachowego pełnomocnika.

Ponieważ powódka wbrew obowiązkowi z art. 6 k.c. nie wykazała wysokości roszczenia, zasadnie Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Z powyższych względów ponieważ zarzuty apelacji nie mogły odnieść skutku, apelacja jako bezzasadna została oddalona na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od powódki na rzecz pozwanych solidarnie zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym w wysokości 300 zł. na podstawie § 6 pkt 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z 28.9.2002r. ( Dz. U. 2013, poz. 461 t.j.)

SSR (del. Roman Troll) SSO Teresa Kołeczko-Wacławik SSO Magdalena Balion-Hajduk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE