UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 maja 2015 roku powód K. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Szpitale Wojewódzkie w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na jego rzecz wypłaty odprawy pieniężnej w kwocie 11.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że u pozwanej Szpitale Wojewódzkie w (...) Sp. z o.o. (poprzednio Szpital (...) im. (...) Sp. z o.o. – zmiana firmy Spółki nastąpiła z dniem 2 stycznia 2015 roku) był zatrudniony w okresie od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 17 stycznia 2015 roku na stanowisku Członek Zarządu – Dyrektor ds. (...), za wynagrodzeniem miesięcznym brutto w wysokości 11.000 złotych. Powód wskazał, że jego stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Przyczyną wypowiedzenia było odwołanie powoda z funkcji członka Zarządu pozwanej (podobnie jak pozostałych osób wchodzących w skład Zarządu oraz wszystkich członków Rady Nadzorczej) w wyniku zmian organizacyjnych u pracodawcy w związku z połączeniem Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. (spółka przejmująca) ze Szpitalem św. W. a (...) Sp. z o.o. (spółka przejmowana). Powód podniósł, iż biorąc pod uwagę jego staż pracy w pozwanej Spółce, to nabył on prawo do odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Strona powodowa wskazała, że pozwany pracodawca nie wypłacił powodowi należnej mu odprawy pieniężnej. Pismem z dnia 2 kwietnia 2015 roku powód wezwał pozwaną do uregulowania zaległości, jednak w żaden sposób nie zareagowała ona na przedmiotową korespondencję. Powód dodał, iż domaga się zasądzenia odsetek od dnia 18 stycznia 2015 roku, gdyż jego stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 17 stycznia 2015 roku. Zdaniem strony powodowej w tym dniu powstało roszczenie powoda, a jego wysokość, określona ustawowo, była pozwanej znana. Powód wskazał, że jego roszczenie znajduje oparcie w przepisach art. 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z art.10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

/ pozew k.2-4/

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 sierpnia 2015 roku, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana wskazała, że powód powołuje się na art. 8 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia. Tymczasem, zgodnie z treścią przywołanego art. 10 ust. 1 tej ustawy przepisy art. 5 ust. 3-7 i art. 8 ustawy stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 ustawy. Zdaniem pozwanej, przepisy analizowanej ustawy mają zatem zastosowanie wyłącznie w przypadkach, gdy rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze czynności prawnej (jedno- albo dwustronnej), takiej jak:

1) Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę (kauzalne);

2) Porozumienie (umowa) o rozwiązaniu umowy o pracę.

W ocenie strony pozwanej oczywistym jest, że nie stosuje się przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych (ani wprost ani odpowiednio) w sytuacji, w której przyczyną ustania stosunku pracy jest upływ czasu (art. 30 § 1 pkt 4 Kodeksu pracy). W istocie rzeczy dochodzi wówczas do samoistnego wygaśnięcia stosunku pracy. Pozwana wskazała, iż umowa o pracę zawarta z powodem była rzeczywiście umową na czas określony. Wynika to wprost z treści jej § 1, zgodnie z którym „Pracodawca zatrudnia Pracownika w Szpitalu (...) im. (...) Sp. z o.o. na stanowisku Członka Zarządu – Dyrektora ds. (...), począwszy od dnia 1 maja 2014 roku na czas określony wynikający z czasu trwania mandatu Członka Zarządu, to jest do dnia 30 czerwca 2016 roku”. Zdaniem strony pozwanej jasnym jest, że gdyby wolą stron było wskazanie konkretnej daty ustania stosunku pracy, to nie zawarłby w przedmiotowym zapisie wyrażenia „wynikający z czasu trwania mandatu Członka Zarządu”, ale wskazałby wyłącznie datę dzienną. W takim brzmieniu strona pozwana uznała ową datę dzienną jedynie za treść zapisu umownego mającą charakter informacyjno-wyjaśniający w zakresie trwania kadencji członka zarządu. Stosunek pracy zostaje zaś zawarty nie do tego dnia, ale na czas zasiadania w zarządzie, niezależnie od tego, kiedy nastąpi odwołanie czy rezygnacja. Za taką interpretacją zdaniem pozwanej przemawiają również w sposób jednoznaczny względy celowościowe. W ocenie strony pozwanej wszelkie wątpliwości w tejże kwestii rozwiewa lektura dalszych zapisów przedmiotowej umowy o pracę, zwłaszcza § 11 ust. 2. Zgodnie z tym zapisem umowa rozwiązuje się w szczególności na skutek odwołania z funkcji członka zarządu. Natomiast odwołanie powoda ze składu Zarządu nastąpiło na skutek podjęcia przez Radę Nadzorczą pozwanej stosownej uchwały w dniu 30 grudnia 2014 roku. W § 1 uchwały wskazano datę odwołania na dzień 31 grudnia 2014 roku. Wprawdzie ta sama uchwała zawiera § 2, którym dokonano 2-tygodniowego wypowiedzenia umowy o pracę, ale ta część oświadczenia woli pracodawcy była już niepotrzebna i prawnie irrelewantna wobec treści § 1. Stosunek pracy z powodem wygasł bowiem z dniem 31 grudnia 2014 roku, na skutek zaprzestania przez niego pełnienia funkcji członka zarządu pozwanej. Dalej pozwana argumentowała, że niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, że umowa o pracę z powodem została rozwiązana w trybie 2-tygodniowego wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 w związku z art. 33 Kodeksu pracy), to i tak w takim przypadku nie znajdą zastosowania przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Ustawa ta bowiem, co wynika zresztą z samego jej tytułu, odnosi się wyłącznie do tzw. wypowiedzeń kauzalnych, to jest mających u podstaw przyczyny faktyczne, które muszą istnieć w momencie składania oświadczenia o wypowiedzeniu i powinny zostać wskazane w treści takiego oświadczenia (czyli przyczyny istotne prawnie). Według pozwanej co logiczne, ustalenie takich przyczyn jest niezbędne do ustalenia, czy przyczyny te dotyczący pracowników czy też nie. Strona pozwana podniosła, iż tymczasem w przypadku dokonania wypowiedzenia w trybie art. 33 Kodeksu pracy mamy do czynienia z tzw. wypowiedzeniem abstrakcyjnym, u którego podstawy nie leżą żadne formalne przyczyny (istotne prawnie), ale wyłącznie wola jednej ze stron (pracodawcy). Nie jest zatem możliwe ani dopuszczalne badanie podstawy (causy) wypowiedzenia, a tym samym ustalenie, czy przyczyna mieści się w katalogu „przyczyn niedotyczących pracownika”. Pozwana przyznała, że oczywiście każde działanie człowieka ma swoją rzeczywistą przyczynę, również wystawienie weksla czy wypowiedzenie w trybie art. 33 Kodeksu pracy. Nie chodzi tutaj jednak o przyczynę (motywację) w sensie potocznym, ale o causę w sensie cywilistycznym, czyli istotną prawnie podstawę dokonania czynności prawnej. W przypadku zatem złożenia przez pracodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę w trybie art. 33 Kodeksu pracy nie jest w żadnym razie dopuszczalne badanie jego rzeczywistej motywacji, albowiem w sposób rażący naruszałoby to zasadę absolutnej swobody jednostronnego rozwiązywania umów o pracę w tym trybie, przyjętej w polskim prawie pracy. W tym miejscu pozwana wskazała na treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2012 roku w sprawie I PK 79/12.

/ odpowiedź na pozew k.27-30/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. K. był zatrudniony u pozwanej Szpitale Wojewódzkie w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w okresie od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 17 stycznia 2015 roku. Dnia 2 stycznia 2015 roku nastąpiła zmiana firmy Spółki ze Szpitala (...) im. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Powód był zatrudniony na stanowisku Członek Zarządu – Dyrektor ds. (...), za wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 11.000 złotych brutto.

/Dowód: umowa o pracę k.6-9, świadectwo pracy k.10, odpis z Krajowego Rejestru Sądowego k.11-17, wydruk z Monitora Sądowego i Gospodarczego nr 5 ( (...)) z dnia 9 stycznia 2015 roku k.18—20, zeznania powoda k.68/

Uchwałą nr 16/04/2014 Rady Nadzorczej Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. z dnia 28 kwietnia 2014 roku w sprawie powołania K. K. do pełnienia funkcji Członka Zarządu Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. Rada Nadzorcza powołała powoda do pełnienia funkcji Członka Zarządu Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. Powyższa uchwała weszła w życie z dniem 1 maja 2014 roku.

/Dowód: Uchwała nr 16/04/2014 k.B1 akt osobowych powoda/

Zgodnie z brzmieniem § 11 umowy o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku:

1) Niniejsza umowa ulega rozwiązaniu na skutek wygaśnięcia mandatu Członka Zarządu po upływie kadencji i braku powołania na następną kadencję;

2) Wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę może nastąpić w szczególności na skutek odwołania z funkcji Członka Zarządu;

3) Umowa może być wcześniej rozwiązana za 2.tygodniowym wypowiedzeniem przez każdą ze stron;

4) W sprawach nieuregulowanych niniejszą umową stosuje się przepisy Kodeksu pracy i Kodeksu spółek handlowych.

/Dowód: umowa o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku k.6-9/

W końcowej części wskazanej powyższej umowy o pracę łączącej strony, Kierownik D. Służb Pracowniczych mgr G. S. zamieściła następującą adnotację tj. „Niniejszą umowę o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku otrzymałam dnia 11 czerwca 2014 roku”.

/Dowód: umowa o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku k.B16 akt osobowych powoda/

Uchwałą nr 40/12/2014 Rady Nadzorczej Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. z dnia 30 grudnia 2014 roku w sprawie odwołania Członka Zarządu Spółki oraz rozwiązania zawartej z Członkiem Zarządu Spółki umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia uchwalono, że:

1) Rada Nadzorcza odwołuje z dniem 31 grudnia 2014 roku K. K. z funkcji Członka Zarządu oraz ze składu Zarządu Spółki;

2) Rada Nadzorcza zgodnie z treścią zawartej z K. K. umowy o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku, działając na podstawie § 11 ust. 2 oraz ust. 3 tej umowy, rozwiązuje z dniem 31 grudnia 2014 roku zawartą z K. K. umowę o pracę na czas określony z dnia 12 maja 2014 roku z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 17 stycznia 2015 roku.

Powyższa uchwała weszła w życie z dniem podjęcia.

/Dowód: Uchwała nr 40/12/2014 k.41/

Przyczyną rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem z inicjatywy pracodawcy było odwołanie powoda z funkcji Członka Zarządu pozwanej Spółki w wyniku zmian organizacyjnych u pracodawcy w związku z połączeniem Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. (spółka przejmująca) ze Szpitalem św. W. a (...) Sp. z o.o. (spółka przejmowana).

/dowód: zeznania powoda K. K. k. 68-69 akt/

Dla powoda zawarta przez niego umowa o pracę z dnia 12 maja 2014 roku była standardową umową na czas określony do dnia 30 czerwca 2016 roku, w której znalazł się zapis o możliwości wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

/Dowód: zeznania powoda k.68/

Zarówno w dniu wypowiedzenia umowy o pracę powodowi, jak i w dniu rozwiązania stosunku pracy łączącego strony pozwany zakład pracy zatrudniał ponad 20 pracowników.

/okoliczność bezsporna/

Pismem z dnia 2 kwietnia 2015 roku, skierowanym do pozwanego pracodawcy, powód przypomniał, że do tego dnia nie otrzymał odprawy po odwołaniu go z funkcji członka Zarządu i poprosił o uregulowanie zaległości wraz z odsetkami.

/Dowód: pismo powoda do pracodawcy z dnia 2 kwietnia 2015 roku k.21/

Zgodnie z zaświadczeniem, wystawionym przez pozwanego pracodawcę dnia 5 sierpnia 2015 roku, średnie miesięczne wynagrodzenie powoda, liczone jak do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynosiło 11.000 złotych.

/Dowód: zaświadczenie o zarobkach k.40/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, które poddano ocenie zgodnie z art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U.1964.43.296 z późn.zm.).

Sąd oparł się przy ustalaniu stanu faktycznego na dowodach w postaci dokumentów złożonych do akt, aktach osobowych powoda oraz na zeznaniach powoda.

Dowody z dokumentów uznane zostały za wiarygodne, albowiem nie budzą one zastrzeżeń, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron nie negowała ich mocy dowodowej. Ponadto, Sąd oparł się na zeznaniach powoda, uznając je za wiarygodne i prawdziwe, ponieważ korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Powyższe dowody okazały się pomocne dla ustalenia takich elementów stanu faktycznego jak w szczególności: fakt i okres zatrudnienia powoda u pozwanego pracodawcy, przebieg stosunku pracy oraz okoliczności wręczenia powodowi wypowiedzenia umowy o pracę.

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Specyfika stosunku pracowniczego członka zarządu spółki polega na tym, że odwołanie z funkcji członka zarządu nie jest równoznaczne z rozwiązaniem z nim stosunku pracy, albowiem uchwała o odwołaniu z funkcji członka zarządu powoduje co prawda ustanie korporacyjnego stosunku członkostwa w zarządzie, nie prowadzi jedna do automatycznego rozwiązania stosunku pracy będącego podstawą zatrudnienia na tym stanowisku /art. 203 ksh, porównaj wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2011 roku wydany w sprawie II PK 255/10 LEX/.

W rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie dla jej rozstrzygnięcie miało określenie charakteru prawnego umowy o pracę z dnia 12 maja 2014 roku. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie oparty na stanowiskach procesowych stron, wykładni umowy oraz dokumentów z akt sprawy pozwala wysnuć wniosek, że umowa o pracę zawarta między stronami było umową zawartą na czas określony. Powyższa kontastacja wynika z samej nazwy umowy to jest tego, że wskazano w niej, iż jest to „umowa o pracę na czas określony zawarta w dniu 12 maja 2014 roku w G.”. Ponadto, twierdzenie to należy wywodzić z & 11 ust. 3 umowy, w którym wskazano na okres dwutygodniowy jej wypowiedzenia, który jest dopuszczalny na podstawie art. 33 Kodeksu pracy [Dz.U.1974.21.94 z późn.zm. jak i wynika to z & 7 umowy dotyczącego zakazu konkurencji, w którym wskazano, że pracownik zobowiązuje się do pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą oraz jego następcami prawnymi, czyli dopuszczała ona zmianę pracodawcy, a co za tym idzie także zmianę zarządu i dalsze kontynuowanie umowy terminowej przy zaistnieniu takiej przesłanki.

Determinantem wykładni literalnej treści umowy wskazującej na to, że umowa była umową terminową jest także jej & 11, z którego wynika, że umowa ulegnie rozwiązaniu na skutek wygaśnięcia mandatu Członka Zarządu po upływie kadencji i braku powołania na nową kadencję, zatem również to postanowienie prowadzi do kontastacji, iż z treści umowy nie wynika związanie stron jedną kadencją w zarządzie.

Językowa wykładnia omawianej umowy przesądza tym samym o uznaniu tego aktu woli za umowę na czas określony a nie na czas wykonania pracy. Powyższe rozumienie treści umowy co do zasady nie było sporne pomiędzy stronami, albowiem również powód K. K. w ten sposób odbierał postanowienia w niej zawarte, jak również czynił to były pracodawca, który chociażby w aktach osobowych zawarł adnotację na umowie o dacie jej otrzymania, ze wskazaniem iż była to umowa o pracę na czas określony.

Sąd, na podstawie stanowiska strony pozwanej, co do zasady również mógł mieć przekonanie, iż dla pozwanego stosunek pracy łączący strony miał charakter umowy na czas określony, albowiem w odpowiedzi na pozew pozwany zawarł twierdzenie, że „umowa o pracę zawarta z powodem była rzeczywiście umową na czas określony”. Nie podlegało jednakże nie zauważeniu przez Sąd, że w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew stanowisko pozwanego nie jest spójne, gdyż w pewnej części zdawać by się mogło, iż pozwany tą samą umowę na czas określony zawartą traktuje jako umowę na czas wykonania pracy, czemu jednak przeczą powyżej uczynione uwagi.

Reasumując, wskazać trzeba, iż umowa łączącą strony była umową na czas określony, a nie umową na czas wykonywania określonej pracy. Powyższa konstatacja znajduje potwierdzenie w tezie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2013 roku, wydanego w sprawie II PK 155/12, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że „jeśli umowa o pracę zawarta na czas pełnienia funkcji w organie spółki zawiera możliwość jej wypowiedzenia, jest kontraktem na czas określony, a nie na czas wykonywania określonej pracy” a także chociażby w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2009 roku I PK 182/08, w którym słusznie Sąd Najwyższy podał, iż umowa o pracę na czas pełnienia funkcji członka zarządu spółki handlowej jeżeli przewidziano możliwość jej wcześniejszego wypowiedzenia nie może być kwalifikowana jako umowa na czas wykonania określonej pracy, chyba, że strony niewątpliwie kierowały się zamiatam zawarcia takiej umowy, a z okoliczności wynika, iż bez postanowienia dotyczącego wypowiedzenia tego rodzaju umowa o pracę i tak przez strony zostałaby zawarta. W tej sprawie okoliczności faktyczne przesądzają, iż wolą stron przy zawieraniu umowy o pracę było zawarcie jej na czas określony z możliwością wypowiedzenia i okres trwania umowy nie był jednoznacznie powiązany z okresem trwania kadencji.

Konsekwencją uznania, że sporna umowa o pracę miała charakter terminowy była konieczność rozważenia prawa powoda do odprawy opartej o art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U.2003.90.844 z późn.zm.).

Należy zgodzić się z twierdzeniem strony pozwanej, że umowa o pracę zawarta na czas określony może być rozwiązana za wypowiedzeniem i to wypowiedzenie nie wymaga podawania uzasadnienia. Jednakże powyższe nie świadczy o tym, że do takiej umowy nie stosuje się ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U.2003.90.844 z późn.zm.). Zgodnie z art. 1 cytowanej ustawy jej przepisy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wskazał, iż pod auspicjum ustawy w sposób niewątpliwy wchodzą wszystkie stosunki pracy które uległy rozwiązaniu w drodze wypowiedzenia, niezależnie od tego czy były to umowy na czas określony czy też na czas nieokreślony. Sąd orzekający podziela w całości tezę wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2012 roku wydaną w sprawie II PK 137/11, gdzie wskazano, że wyłączenie umów terminowych spod reżimu ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników /Dz. U Nr 90 poz. 844 ze zm/ nie tylko narusza przepisy tej ustawy, ale także prowadzi do nierespektowania dyrektywy Rady nr 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 roku w sprawie zbliżania ustawodawst Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych, co w skutkach jest jednoznaczne z naruszeniem prawa krajowego.

Niewątpliwym dla Sądu orzekającego jest uznanie za wadliwe twierdzenia strony pozwanej, iż umowa na czas określony która zawiera klauzulę o możliwości jej wypowiedzenia nie powinna być podstawą do zasądzenia odprawy skoro wypowiedzenie jest oderwane od causy. Dla oceny prawa do odprawy nie ma znaczenia czy wypowiedzenie zawiera przyczynę o ile można ustalić w drodze postępowania dowodowego, że przyczyną faktyczną wypowiedzenia były okoliczności niedotyczące pracownika.

Wbrew argumentacji pozwanej, do takiej umowy mają zastosowanie przepisy powyższej ustawy, o ile jest spełniony wymóg zatrudnienia przez zakład pracy co najmniej 20 pracowników. W postępowaniu dotyczącym odprawy pieniężnej pracownik musi wykazać, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących, zaś na pozwanym pracodawcy spoczywa ciężar przeciwdowodu na tę okoliczność.

Materialnoprawną podstawą roszczenia powoda jest regulacja zawarta w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Zgodnie z tym unormowaniem przepisy art. 8 tej ustawy stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nie przekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 tejże ustawy. Z kolei wspomniany art. 8 wskazuje, że pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w odpowiedniej wysokości, uzależnionej od okresu zatrudnienia u pracodawcy.

Z powyżej przytoczonej regulacji wynika, że aby roszczenie powoda okazało się zasadne muszą być spełnione kumulatywnie dwie przesłanki: po pierwsze pozwana musi posiadać status pracodawcy zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, po drugie zaś rozwiązanie stosunku pracy musi być spowodowane wyłącznie przyczyną niedotyczącą pracowników.

Co do zatrudniania przez pozwaną Spółkę większej ilości pracowników niż 20 nie było w przedmiotowym postępowaniu sporu. Z kolei w zakresie drugiej przesłanki powód K. K. dochodził roszczenia o wypłatę odprawy pieniężnej z uwagi na fakt, iż pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników, tj. odwołanie go z funkcji Członka Zarządu pozwanej Spółki w wyniku zmian organizacyjnych u pracodawcy w związku z połączeniem Szpitala (...) im. (...) Sp. z o.o. (spółka przejmująca) ze Szpitalem św. W. a (...) Sp. z o.o. (spółka przejmowana).

Wskazać należy, iż pojęcie wyłącznego powodu zakończenia stosunku pracy należy rozumieć jako wyłączną przyczynę rozwiązania umowy o pracę, bez której nie zostałaby podjęta indywidualna decyzja w sprawie końca zatrudnienia danego pracownika. Zewnętrzne czynniki zwolnień, które nie dotyczą pracownika oraz pracodawcy, np. siły przyrody czy zmiany prawa przekładające się ostatecznie na funkcjonowanie czy strukturę zakładu pracy, stanowią przyczyny niedotyczące pracownika. Powyższe stwierdzenie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2012 roku w sprawie I PK 61/12, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że prawo do odprawy przysługuje w razie rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy i niedotyczących żadnej ze stron. W postępowaniu sądowym, którego przedmiotem jest odprawa pracownik winien udowodnić, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących, a nie musi wykazywać że były to przyczyny dotyczące pracodawcy /porównaj wyrok SN z dnia 24 marca 2011 roku I PK 185/10 LEX/.

Słusznie wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że co do zasady wypowiedzenie umowy o pracę z powodu odwołania pracownika z funkcji członka zarządu spółki handlowej następuje z przyczyn niedotyczących pracowników, chyba że pracodawca udowodni, że przyczyną odwołania z funkcji były okoliczności leżące po stronie pracownika /porównaj wyrok SN z dnia 2 lutego 2010 roku II PK 184/09/. Konsekwencją podzielenia przez Sąd orzekający tych poglądów jest stwierdzenie, że w tej sprawie wystarczającą przesłanką jest wywiedzenie, że powód został odwołany z funkcji przed upływem kadencji i następczo wypowiedziana mu została umowa, co przy braku innych okoliczności uzasadniających skrócenie umowy czyni jego prawo do odprawy uzasadnione. Jeżeli bowiem przyczyna rozwiązania umowy nie dotyczy ani pracodawcy, ani pracownika lub dotyczy pracodawcy, to jest to zawsze przyczyna niedotycząca pracownika/B. C. artykuł Odprawa ustawowa z tytułu rozwiązania umowy o pracę z byłym członkiem zarządu spółki kapitałowej (...) 2014.4.19/

W niniejszej sprawie, jak wynika z twierdzenia powoda, został on odwołany ze stanowiska Członka Zarządu pozwanej Spółki z powodu zmian organizacyjnych zachodzących w pozwanym zakładzie pracy, co niewątpliwie prowadzi do stwierdzenia, że przyczyna rozwiązania stosunku pracy między stronami nie była przyczyną dotyczącą pracownika.

Z powyższych względów, Sąd uznał roszczenie powoda o odprawę pieniężną na podstawie art. 8 w zw. z art. 10 ust 1 ustawy o zwolnieniach, za zasadne, w wysokości ustawą przewidzianej to jest jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę, albowiem powód był zatrudniony w pozwanej krócej niż dwa lata /art. 8 & 1 ustawy/. Sąd zasądził odsetki od należności głównej od dnia 18 stycznia 2015 roku, albowiem prawo do odprawy powstało z dniem rozwiązania umowy o pracę, a zatem był to pierwszy dzień opóźnienia w spełnieniu świadczenia.

W punkcie II wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.690 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany reprezentowany był w niniejszej sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, który wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według przedstawionej umowy oraz zapłaconych przez powoda rachunków. W ocenie Sądu wskazane koszty zastępstwa procesowego są w okolicznościach sprawy uzasadnione wkładem pełnomocnika powoda w rozstrzygnięcie sprawy, a także faktem realnego poniesienia przez powoda kosztów zastępstwa prawnego w podanej wysokości. Ponadto, zasądzona przez Sąd kwota z tytułu zastępstwa procesowego oscyluje w granicach dwukrotności stawki minimalnej, przysługującej w niniejszej sprawie, określonej przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2002.163.1348 z póżn.zm.), a zatem nie może być uznana za nadmiernie wygórowaną.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 108 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 550 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której powód był zwolniony z mocy prawa, o czym orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010.90.594 z późn. zm.).

W punkcie IV wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 11.000 złotych. Zgodnie z przepisem art. 477² § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, co jest postanowieniem obligatoryjnym.

SSR J. W. - B.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE