WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy A. G.

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 roku w Lublinie

sprawy R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 31 lipca 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala R. K. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

VII U 1855/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił R. K. prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ według organu emerytalnego nie udowodnił, iż co najmniej przez 15 lat wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych .

Odwołanie od tych decyzji złożył R. K., wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu podniósł, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez 15 lat (k2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. urodzony (...) uprawniony był do renty a następnie od (...) roku otrzymał prawo do emerytury, bowiem osiągnął wiek emerytalny, przyznanej decyzją z dnia 10 kwietnia 2015 roku. Wniosek o wcześniejszą emeryturę złożył w dniu 17 lipca 2014 roku (k. 1-4 t. I a.e.). Do wniosku dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych świadectwa pracy stwierdzające okresy zatrudnienia na dzień 1 stycznia 1999 roku w łącznym wymiarze 26 lat 8 miesięcy i 27 dni. Nadto dołączył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy trolejbusu i autobusu o liczbie powyżej 15 miejsc, wystawione przez syndyka (...) Sp. z o.o. w L. z dnia 29 maja 2014 roku na podstawie, którego zaliczono mu do pracy w szczególnych warunkach 4 lata, 5 miesięcy i 22 dni. Organ emerytalny do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. od 3 lipca 1979 roku do 27 czerwca 1993 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony na podstawie złożonego świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 27 maja 2004 roku, ponieważ wskazane świadectwo nie jest zgodne z ogólnym świadectwem pracy.

W toku postępowania sądowego wnioskodawca podtrzymał swoje stanowisko z odwołania od decyzji organu rentowego i wniósł o uznanie za pracę w szczególnych okresu zatrudnienia w latach 1979-1993 w (...) Przedsiębiorstwie (...).

Sąd dopuścił dowód z przesłuchania w charakterze strony R. K. i świadków H. B. i T. N. (1) oraz akt pracowniczych wnioskodawcy ( k.31 a.s.).

W oparciu o te dowody sąd ustalił, że R. K. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. w okresie od 3 lipca 1979 roku do 24 grudnia 1993 roku. W okresie od 3 lipca 1979 roku do 28 lutego 1980 roku wnioskodawca kierował autobusem marki J. powyżej 50 miejsc, którym rozwoził pracowników po budowach oraz ich przywoził a nadto woził tym autobusem napoje na budowy oraz dzieci na kolonie dodatkowo gdy była taka potrzeba przesiadał się na samochód ciężarowy lub pomagał w naprawie swojego autobusu. Następnie w okresie od 1 marca 1980 roku do 31 lipca 1981 roku pracował na stanowisku konserwatora sprzętu średniego i jednocześnie jako kierowca wózka widłowego z powodu utraty prawa jazdy. Po odzyskaniu prawa jazdy z dniem 1 sierpnia 1981 roku został przeniesiony na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony na którym pracował do końca zatrudnienia tj. do 24 grudnia 1993 roku. W tym czasie kierował samochodami marki: K., Z., J. powyżej 3,5 tony którymi przewoził piach, żwir, pospółkę, materiały budowlane na budowy, asfalt na drogi. Pod koniec zatrudnienia w latach 1989-1993 jeździł samochodem specjalistycznym cysterną, którą woził olej napędowy z rafinerii na budowy i bazy transportu. Zakład mechaniczny zajmował się naprawą samochodów zaś kierowcy pomagali jedynie przy drobnych naprawach typu zmiana koła. Praca była uciążliwa gdyż było gorąco, kurzyło się a ponadto przewożenie paliw i gazów było niebezpieczne. Otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach. Nie przebywał na urlopach bezpłatnych. Praca wykonywana w wymienionych spornych okresach 1979-1980, 1981-1993 na stanowisku kierowcy autobusu i samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i kierowcy cysterny była pracą w szczególnych warunkach. Natomiast do tej pracy nie można zaliczy pracy na stanowisku konserwatora sprzętu ciężkiego od 1 marca 1980r. do 31 lipca 1981 r. jednakże do uprawnień wystarczy zaliczenie jedynie dwóch pierwszych okresów na które ma wystawione świadectwo pracy w szczególnych warunkach.

Sąd obdarzył wiarą zeznania zarówno wnioskodawcy jak i świadków gdyż są one spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają. Świadkowie przesłuchani w sprawie są osobami zatrudnionymi w tym samym czasie i pracowali bezpośrednio z wnioskodawcą- H. B. jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i operator, T. N. (2) jako mechanik. Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować wiarygodność złożonych przez nich zeznań. Świadkowie byli zatrudnieni w tym samym spornym okresie z wnioskodawcą zatem mieli możliwość dokonania bezpośrednich i trafnych spostrzeżeń w zakresie charakteru pracy i rodzaju wykonywanych przez wnioskodawcę czynności podali, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze pracował jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony oraz kierowca autobusu.

Opierając się na przeprowadzonych w toku postępowania dowodach osobowych oraz aktach osobowych, świadectwie pracy w szczególnych warunkach i świadectwie pracy. Sąd ustalił, że wnioskodawca w spornych okresach 1979-1980 i 1981-1993 pracował w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z artykułem 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 roku Nr 39, poz. 353 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1)osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn,

2)  W dniu 1 stycznia 1999 roku mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn oraz okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący 15 lat.

3)  przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego,

4)  rozwiązali stosunek pracy

Według art. 32 ust 1 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Ustęp 2 cytowanego artykułu stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Zgodnie z ustępem 4 wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie z § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 03.07.1979 do 28.02.1980 i od 1.08.1981 do 24.12.1993 r. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych, pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów pracował w warunkach szczególnych. Według wskazanego rozporządzenia była to praca określona w wykazie A w dziale VIII – W transporcie i łączności, pkt. 2.

Mając na uwadze powyższe przepisy i po dokonaniu ustaleń, że wnioskodawca pracował łącznie ponad 15 lat w warunkach szczególnych Sąd ustalił skarżącemu prawo do emerytury od (...)roku tj. od dnia złożenia wniosku bowiem spełnił wszystkie warunki wymagane ustawą. Ukończył 60 lat, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, pracował przez ponad 15 lat w warunkach szczególnych.

Z uwagi na powyższe Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji.