UZASADNIENIE

Powód K. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5001 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 29 sierpnia 2014 roku samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność T. R. został uszkodzony w wyniku kolizji komunikacyjnej z winy drugiego uczestnika kolizji ubezpieczonego u pozwanego. Powód podał, że poszkodowana zgłosiła szkodę u pozwanego. Powód wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu kwotę 2330,29 zł tytułem bezspornej części odszkodowania. Poszkodowany nie zgodził się z wysokością szkody. Powód podał, że nabył wierzytelność od poszkodowanego na podstawie umowy cesji.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 27 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że w dniu 29 sierpnia 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został pojazd poszkodowanego T. R. i wypłacił z tego tytułu kwotę 2330,29 zł. Pozwany wskazał, że kwestionuje rozmiar i wartość szkody i tym samym wysokość żądanego odszkodowania. Poza tym zakwestionował wskazany przez powoda koszt naprawy z uwzględnieniem części oryginalnych. Podał, że uszkodzony pojazd był pojazdem 10-cio letnim ze znacznym przebiegiem (prawie 190 000 km) oraz naprawiany po wcześniejszych uszkodzeniach.

W związku z wydaną opinią przez biegłego i wskazania kosztów niezbędnej naprawy uszkodzonego pojazdu w piśmie procesowym z dnia 27 października 2015 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1556,73 zł żądając zasądzenia łącznie kwoty 6557,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz wniósł o zasądzanie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 18 listopada 2015 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa także w zakresie objętym rozszerzonym powództwem.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 sierpnia 2014 r. stanowiący własność T. R. pojazd marki V. (...) o numer rejestracyjny (...) został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego.

okoliczności bezsporne.

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu.

okoliczność bezsporna.

Pozwany po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i po wyliczeniu kosztów naprawy wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.330,29 zł.

Dowód: decyzja – k. 12 akt.

Pismem z dnia 15 czerwca 2014 r. powód działając w imieniu poszkodowanego wezwał pozwanego do wypłaty odszkodowania w łącznej kwocie 7 591,70 zł.

Dowód: wezwane do wypłaty odszkodowania - k. 16 akt.

W dniu 18 listopada 2014 r. powód nabył wierzytelność przysługującą T. R. od pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody komunikacyjnej.

Dowód: umowa cesji wierzytelności - k. 18 akt.

Uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 29 sierpnia 2014 r., przywracające pojazd do stanu sprzed szkody, według cen rynkowych na rynku lokalnym przy użyciu do naprawy zamienników dobrej jakości – równoważnym oryginalnym częściom, zgodnie z technologią producenta w nieautoryzowanej stacji obsługi lub warsztacie naprawczym, według średnich rynkowych stawek roboczogodzin na lokalnym rynku z daty szkody wynoszą 8888,02 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia wraz z opinią uzupełniającą biegłego sądowego A. M. wraz z kalkulacją naprawy - k. 41 – 45, 62-66 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz w oparciu o pisemną opinię i uzupełniającą biegłego sądowego A. M..

Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd w całości zaaprobował opinie sporządzone przez biegłego sądowego A. M.. Opinia pisemna wraz z opinią uzupełniającą sporządzone zostały w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Biegły dokonał obliczenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych, a także po zarzucie pozwanego z wykorzystaniem zamienników wysokiej jakości, zgodnie z technologią producenta, z zastosowaniem średnich stawek roboczogodzin stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach z branży motoryzacyjnej na lokalnym rynku.

Należ zaznaczyć, iż pozwany, pomimo zobowiązania pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c. do przedłożenia akt szkody nie przedłożył ich, co sąd ocenił zgodnie z treścią wskazanego artykułu.

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że powód na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 listopada 2014 r., wszedł w ogół praw poszkodowanego T. R. związanych ze szkodą powstałą w wyniku zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2014 r. w pojeździe marki V. (...) o numer rejestracyjny (...), zgodnie z art. 509 § 2 k.p.c. Pozwany nie kwestionował skuteczności zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał, bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 2 330,29 zł.

Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania przyznanego poszkodowanemu przez pozwanego.

Na mocy art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W myśl natomiast art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Odnosząc powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru, o którym mowa w § 1 art. 363 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanego uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, mając na uwadze umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 18 listopada 2014 r. przez T. R., wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadza art. 824¹ § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody

W świetle przeprowadzonej opinii oraz opinii uzupełniającej biegłego sądowego A. M. nie ulega wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody. Biegły sądowy wskazał, że koszty naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z tytułu szkody zaistniałej w dniu 29 sierpnia 2014 r., przywracające pojazd do stanu sprzed szkody, według cen rynkowych na rynku lokalnymi przy użyciu do naprawy oryginalnych części zamiennych lub zamienników wysokiej jakości wynosi 8888,02 zł brutto. Biegły wskazał ponadto, iż z raportu optymalizacji wynika, że na dzień zdarzenia dostępne były części zamienne dobrej jakości w postaci mocowania zderzaka oraz reflektora górnego. Ponadto biegły wskazał, iż są to części równoważne częściom oryginalnym.

Podkreślić należy, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrost wartości pojazdu (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. III CZP 80/11).

Pozwany nie wykazał, aby naprawa pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu do naprawy zamienników dobrej jakości i przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę na lokalnym rynku doprowadziła do ewentualnego wzrostu wartości tego pojazdu.

Wobec tego Sąd, uwzględniając opinię biegłego sądowego A. M., wcześniej wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.330,29 zł oraz rozszerzenie przez powoda powództwa, w pkt I wyroku na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i z art. 436 §2 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c w zw. z art. 363§1 k.c. i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 557,73 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2014 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych- Dz. U. 2013.392 j.t.). Pozwany nie kwestionował daty zgłoszenia szkody wskazanej przez powoda, ani nie przedłożył akt szkody, a zatem odsetki Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,00 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 1200,00 zł stanowiącą wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, kwota 251,00 zł stanowiąca opłatę od pozwu, kwota 78 zł stanowiąca opłatę od rozszerzonego powództwa oraz kwota 650,75 zł stanowiąca pobraną i wykorzystaną zaliczkę na przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Sąd zasądził, zatem od pozwanego na rzecz powoda, kwotę 6 557,73 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Nadto w pkt III wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 – tekst jedn. ze zm.) nakazano zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 249,25 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

SSR Sylwia Roszak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE