WYROK

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 sierpnia 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 2.180 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 29 lipca 2014 r. oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazała, iż w wyniku kolizji uszkodzony został należący do firmy (...), O., (...) spółka jawna w S. pojazd I. (...). Sprawcą kolizji była osoba ubezpieczona u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Poszkodowana wynajęła u powódki samochód zastępczy, a następnie scedowała na nią roszczenia odszkodowawcze. Pozwana przyjmując swą odpowiedzialność co do zasady, odmówiła jednak zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 września 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, który zaskarżyła w całości; wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie strony powodowej kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady i co do wysokości. Zgłosiła zarzut niewykazania roszczenia oraz zakwestionowała stawkę najmu, okres i podstawy swej odpowiedzialności. Zakwestionowała również, że faktura VAT (...) została zapłacona.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 czerwca 2014 r. w wyniku szkody komunikacyjnej, uszkodzeniu uległ pojazd I. (...) o numerach rejestracyjnych (...) V, stanowiący własność spółki (...), O., (...) spółka jawna w S.. Pojazd wykorzystywany był przez pracownika spółki (...), który pełnił u poszkodowanej funkcję kierownika budów i dojeżdżał wskazanym pojazdem do miejsc ich prowadzenia.

Dowód:

- oświadczenie, k. 13,

- zeznania świadka J. L., k. 48 – 49.

W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia oświetlenia, lewego tylnego błotnika oraz zderzaka pojazdu, co uniemożliwiło użytkowanie go. Pojazd był dla poszkodowanego niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej. J. L. wykorzystywał auto w swojej pracy do wykonywania ciążących na nim obowiązków związanych z pełnioną funkcją kierownika budowy. Poszkodowania nie miała innego pojazdu, który mogłaby przekazać do użytkowania swojemu pracownikowi. Pracownik ten został upoważniony do wynajęcia w imieniu poszkodowanej pojazdu zastępczego.

Dowód:

- oświadczenie, k. 13,

- zeznania świadka J. L., k. 48 – 49.

W dniu 6 czerwca 2014 r. (...) DEVELOPER (...), O., (...) spółka jawna w S. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę najmu samochodu zastępczego. Przedmiotem umowy najmu był samochód marki S. (...) o nr rej. (...) W. Czynsz najmu za okres pierwszych 7 dni wynosił 220 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu, zaś począwszy od dnia ósmego – 180 zł netto za każdą rozpoczętą dobę najmu. Ponadto koszt podstawienia i odbioru pojazdu na terenie Gminy M. S. wynosił 50 zł (§ 2 umowy).

(...) DEVELOPER (...), O., (...) spółka jawna w S. upoważniła J. L. do odbioru samochodu zastępczego oraz reprezentowania spółki w sprawie prowadzonej likwidacji szkody o numerze PL (...).

Pracownik poszkodowanej użytkował samochód zastępczy od dnia 6 czerwca 2014 r.

Dowód:

- umowa najmu, k. 14 – 14v,

- protokół zdawczo odbiorczy, k. 15 – 15v,

- upoważnienie, k. 16.

Uszkodzony pojazd w dniu 6 czerwca 2014 r. został poddany oględzinom. W dniu 10 czerwca 2014 r. ubezpieczyciel zatwierdził kosztorys naprawy. W dniach od 13 do 14 czerwca 2014 r. do warsztatu dostarczono części niezbędne do naprawy pojazdu oraz przystąpiono do naprawy.

Dnia 16 czerwca 2014 r. po zakończeniu naprawy pojazd zastępczy został zwrócony powódce. Naprawa pojazdu odbywała się w warsztacie (...) w S..

Za najem powódka wystawiła (...) DEVELOPER (...), O., (...) spółce jawnej fakturę na kwotę łącznie 2.180 zł netto (7 dni po 220 zł, 3 dni po 180 zł i po 50 zł za podstawienie i odbiór samochodu).

Dowód:

- faktura k. 20,

- zeznania świadka J. L., k. 48 – 49.

W dniu 16 czerwca 2014 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji, na podstawie której przelał na powódkę swoją wierzytelność pieniężną z tytułu odszkodowania w zakresie kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego i wszystkich kosztów z tym związanych, przysługującą mu w następstwie szkody komunikacyjnej z dnia 5 czerwca 2014 r.

Dowód:

- umowa cesji, k. 17.

Pismem z dnia 27 czerwca 2014 r. powódka poinformowała pozwaną o wynajęciu od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przez poszkodowanego samochodu zastępczego, jak również o zawarciu umowy cesji wierzytelności. Jednocześnie powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty, na którą opiewała faktura VAT nr (...) tytułem usługi wynajmu pojazdu zastępczego, w terminie 14 dni o dnia otrzymania pisma. Pismo powódki zostało doręczone ubezpieczycielowi w dniu 14 lipca 2014 r.

Dowód:

- zawiadomienie o cesji, k. 18, wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 19.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nią umowy cesji oraz art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Strona pozwana w sposób lakoniczny i ogólnikowy zaprzeczyła twierdzeniom powódki i zakwestionowała podstawy swojej odpowiedzialności. Pozwana ograniczyła się bowiem do wskazania formuły, że „zaprzecza twierdzeniom pozwu”, nie wyjaśniając przy tym merytorycznych przyczyn „kwestionowania okresu i stawki najmu oraz podstaw swojej odpowiedzialności”. I tak, nie zaprzeczono w sposób jednoznaczny twierdzeniom powoda, iż sprawca szkody ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, nie podważano przedstawionego w pozwie przebiegu postępowania likwidacyjnego (co do dat dokonywania oględzin, przesłania kosztorysu poszkodowanemu itp.), nie podniesiono zarzutu zawyżenia w umowie z poszkodowanym stawek za wynajem. Przedstawiciel poszkodowanego zeznał, iż sprawca szkody złożył oświadczenie, potwierdzające swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie; skoro zatem pozwana nie twierdzi, iż nie ubezpieczała sprawcy szkody, to podstawa odpowiedzialności nie może budzić wątpliwości. Przyjmując za prawdziwe twierdzenia pozwu (do których pozwana się nie ustosunkowała w sprzeciwie) szkodę zgłoszono 6.06.2014 r. (piątek), w tym samym dniu ubezpieczyciel przesłał zaakceptowany kosztorys. Zatem zamówienie części możliwe było 9.06.14 (poniedziałek), jak wynika z treści pozwu otrzymano je 13 i 14.06, czyli do naprawy warsztat musiał przystąpić już w międzyczasie, skoro pojazd zwrócono po naprawie 16.06 (poniedziałek). Trudno w tak przedstawionym przebiegu naprawy dopatrzyć się jakiejkolwiek opieszałości po stronie porządkowanego czy zakładu naprawczego. W świetle zeznań świadka nie budzi wątpliwości konieczność wynajmu auta zastępczego, z doświadczenia wynika, iż obowiązki kierowników budów wykonywane są także w weekendy. Brak jest podstaw, by kwestionować wiarygodność tych zeznań. Pozwana dowodów przeciwnych nie przedstawiła, nie podniosła tez argumentacji mogącej prowadzić do uznania zeznań świadka za niewiarygodne. W sytuacji, gdy pojazd jest niezbędny pracownikowi poszkodowanej spółki do prowadzenia działalności gospodarczej i nie dysponuje on innym, orzecznictwo od dawna przyjmuje, iż konieczność wynajmu pojazdu zastępczego i poniesione w związku z tym wydatki są normalnym następstwem utraty możliwości korzystania ze swojego pojazdu. Co za tym idzie, uznać należało iż poszkodowana była uprawniona do korzystania z pojazdu zastępczego do chwili zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu. Z kolei wysokość stawki za najem wynika z zawartej przez poszkodowaną i powódkę umowy. Wprawdzie rację ma strona pozwana, że umowa jest dokumentem prywatnym, jednak w niniejszej sprawie jest to wystarczające dla przyjęcia, że między stronami została zawarta taka umowa, jak w przedstawionym przez powódkę dokumencie, skoro widnieją na nim podpisy obu stron. Dokument ten dowodzi zatem, że obie podpisane w nim strony złożyły zawarte tam oświadczenia (art. 245 k.p.c.), co jest równoznaczne z zawarciem umowy. Zarzutów dotyczących zawyżenia stawek, a więc przyczynienia się poszkodowanego do zwiększenia szkody, pozwana nie podniosła.

Z tego względu powództwo uwzględniono w całości.

Odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku; gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jak wynika z przestawionej korespondencji, powódka wezwała pozwaną do zapłaty pismem doręczonym w dniu 14 lipca 2014 r. z 14 dniowym terminem zapłaty. Termin zapłaty upływał w dniu 28 lipca 2014 r., a zatem, odsetki należą się od dnia następnego.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349 z późn. zm.), zasądzając na rzecz powoda równowartość opłaty od pozwu (109 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika z opłatą skarbową (617 zł)

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3.  przedłożyć z apelacją, zażaleniem lub za 28 dni.