WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013r.

sprawy K. B.

obwinionego z art. 51§1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 15 maja 2013 r. sygn. akt V W 349/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstępuje od wymierzania obwinionemu kary za przypisane mu wykroczenie;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 832/13

UZASADNIENIE

K. B. został obwiniony o to, że w nocy 08 grudnia 2012r w godz. 00.00-03.30 przebywając w mieszkaniu przy ul. (...) we W., poprzez słuchanie głośnej muzyki, śpiewy - karaoke, śmiech i głośne rozmowy, zakłócił spoczynek i ciszę nocną czym działał na szkodę zgłaszającego, Pana: R. B.

tj. o czyn z art. 51 § 1 kw

Wyrokiem z dnia 15 maja 2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków, w sprawie o sygn. akt VW 349/13:

I.  uznał obwinionego K. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, iż działał 8 grudnia 2012r w godzinach od ok. 1.00 do 3.30 tj. wykroczenia z art. 51§1 kw i za to, na podstawie art.51§1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200(dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obwiniony i wywiódł w przepisanym terminie apelację. W jej treści zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę uznania go za winnego zarzuconego mu czynu,

II. rażącą obrazę prawa:

a)  procesowego, w szczególności przez naruszenie:

- zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw),

- zasady res iudicata ( art. 5§1 pkt 8 kpw),

- zasady domniemania niewinności i ind dubio pro reo ( art. 5 kpk w zw. z art. 8 kpw),

b) materialnego przez naruszenie art. 51§1 kw.

Apelujący w treści pisma wniósł o zmianę wyroku przez jego uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po zapoznaniu się i szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy należy uznać, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w sposób prawidłowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Analiza uzasadnienia orzeczenia pozwala na przyjęcie, iż zebrane w sprawie dowody Sąd I instancji dokładnie przeanalizował i wszechstronnie ocenił.

Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu orzekającego odnośnie tego, iż całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczającą podstawę do uznania sprawstwa obwinionego w odniesieniu do zarzuconego mu wykroczenia z art. 51 § 1 kw.

Sąd Okręgowy uznał, iż podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie bezpodstawny. Zarzut taki bowiem tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając ten zarzut należy wykazać jakich mianowicie konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.

W treści apelacji nie wskazano okoliczności, które pozostałyby poza rozważaniem Sądu Rejonowego, ani żadnego argumentu czy dowodu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Odwoławczy w zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Zarzut apelującego, wskazujący na naruszeniu przez Sąd orzekający zasady res iudicata pozostaje całkowicie chybiony. Nie ulegało bowiem w sprawie wątpliwości, iż czyn, za który obwiniony został ukarany w drodze mandatu karnego był odrębnym zdarzeniem od tego, które jest przedmiotem niniejszego postępowania. Jak wynika z dokonanych prawidłowo ustaleń faktycznych w sprawie zachowania, za które został nałożony mandat zostały faktycznie przerwane interwencją Policji (choć jedynie na bardzo krótko). Jakkolwiek po odjeździe funkcjonariuszy Policji natężenie hałasu w mieszkaniu obwinionego uległo obniżeniu – obwiniony i jego goście zaniechali śpiewów to nadal było głośno (rozmowy, śmiech, intensywne stukanie w podłogę). Nie można zatem z pewnością mówić o tym, że K. B. został dwukrotnie ukarany za to samo wykroczenie. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd orzekający słusznie uznał, że czyn obwinionego stanowił znamiona wykroczenia z art. 51 kw (jako wybryk zakłócający spoczynek nocny). Zachowanie ujawnione w mieszkaniu obwinionego w godzinach nocnych z pewnością było takie, które odbiegało od przyjętych norm zachowania mając na uwadze jego porę oraz miejsce. Nie można zaakceptować argumentacji K. B., w której przekonuje on, że zachowanie to nie odbiegało od przyjętego zwyczajowo w danym miejscu i czasie, mając na uwadze wskazywaną przez niego szczególną okoliczność uzasadniającą świętowanie. Zakłócenie spoczynku nocnego polega na uniemożliwieniu, przynajmniej jednej osobie, odpoczęcia w ciszy, która obowiązuje od godz. 22:00 do 6:00, a do takiego zakłócenia niewątpliwie doszło.

Reasumując powyższe, ustalony prawidłowo przez Sąd I instancji stan faktyczny, pozwalał na przyjęcie, iż obwiniony K. B. dopuścił się wykroczenia z art. 51 kw.

Sąd Odwoławczy doszedł jednakże do przekonania, iż czyn ten odznaczał się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości i można go uznać za przypadek zasługujący na szczególne potraktowane z uwagi na jego okoliczności oraz właściwości osobiste sprawcy. Trzeba bowiem zauważyć kilka istotnych kwestii. Po pierwsze, zachowanie, będące przedmiotem niniejszego postępowania, jakkolwiek dla pokrzywdzonego uciążliwe, miało związek ze szczególnym dla obwinionego zdarzeniem w jego życiu jakim jest z pewnością ukończenie studiów i uzyskanie tytułu magistra. Potrzeba uczczenia tego zdarzenia poprzez zorganizowanie w swoim mieszkaniu przyjęcia dla swoich znajomych, pozostaje zrozumiała. Po wtóre, przyjęcie nie odbywało się w środku tygodnia, lecz w weekend. Po trzecie, co przyznał również sam pokrzywdzony, po odjeździe Policji natężenie hałasu w mieszkaniu uległo zmniejszeniu (ustały śpiewy i głośna muzyka), a samego obwinionego pokrzywdzony określił jako osobę grzeczną w codziennych relacjach. Mając powyższe na uwadze (a także dotychczasową niekaralność obwinionego oraz dotychczasowy sposób życia) Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w oparciu o art. 39§1 kw, odstąpił od wymierzenia kary. Zdaniem Sądu Okręgowego już sam fakt prowadzenia postępowania i jego wynik będzie dla K. B. wystarczająco dolegliwą konsekwencją czynu.

Mając na uwadze aktualną sytuację majątkową obwinionego, pozostającego na utrzymaniu rodziców, Sąd, na podstawie art. 636 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k, zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.