UZASADNIENIE

Powódka wnosiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 85.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16.12.2014 roku tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią jej ojca zgodnie z art. 448 kc w zw. z art. 24§1 kc.

Ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, 09 kwietnia 2015 wypłacił powódce 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W odpowiedzi na pozew (k. 21)wniósł o oddalenie powództwa nie kwestionując swojej odpowiedzialności za skutki wypadku w wyniku którego śmierć poniósł ojciec powódki podnosząc jedynie, że żądanie jest wygórowane, a powódka nie wykazała faktu konsultacji specjalistycznych oraz leczenia po śmierci ojca.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu10.01.2001 roku doszło od wypadku w którym śmierć poniósł ojciec powódki J. K.. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu za nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa ruchu drogowym i wypadek ze skutkiem śmiertelnym. W chwili wypadku ochrony ubezpieczeniowej z tytułu OC udzielał mu pozwany.

Powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł. Decyzja z dnia 09 kwietnia 2015 roku pozwany przyznał powódce kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Powódka B. K. w chwili wypadku miała 15 lat. Po śmierci ojca 2 lata później zmarła matka, Powódka wychowywała się u dorosłego rodzeństwa. Relacje między powódką a zmarłym ojcem były bardzo serdeczne. Była najmłodsza z trojki rodzeństwa. W chwili wypadku zamieszkiwała z rodzicami i starszym bratem. Starsza siostra powódki mieszkała oddzielnie. Po śmierci ojca na jakiś czas wprowadziła się do domu rodzinnego by wspierać matkę ,która pozostawała w depresji. Zmarły w chwili wypadku miał lat 42, był emerytem górniczym, dodatkowo pracował jako kierowca. Dbał o rodzinę, pomagał żonie w gospodarstwie domowym i opiece nad dziećmi, chodził na wywiadówki do szkoły, pomagał w nauce, organizował im wolny czas i zabawy grając w gry planszowe, wyjeżdżając na wycieczki do C.. Z najmłodszą córką, powódką w niniejszej sprawie, pojechał odwiedzić rodzinę w Niemczech, powódka ten wyjazd wspomina jako bardzo atrakcyjny. Jednocześnie J. K. cieszył się dużym autorytetem wśród dzieci. Rodzina liczyła się z jego zdaniem, dbał o dyscyplinę, uczył dzieci szacunku do pracy i wzajemnej pomocy. Małżonkowie K. posiadali ogród, uprawiali truskawki i cała rodzina była zaangażowana w uprawę a potem sprzedaż truskawek.

Śmierć ojca powódka bardzo przeżyła, buntowała się przeciwko temu, miała żal, że to właśnie ją spotkała taka tragedia. Powódka nie leczyła się psychiatrycznie lub neurologicznie po śmierci ojca Nie korzystała z pomocy psychologa. Bardzo powoli wracała do równowagi psychicznej. Ale oprócz własnej traumy musiała uczestniczyć niejako w depresji matki.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów w postaci:

- wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu w sprawie II K 206/01 –k. 5,

- wniosku zgłoszenia szkody 34-37 i informacji o dacie zgłoszenia szkody –k. 39,

- decyzji o przyznaniu 15.000 zł zadośćuczynienia –k. 47,48

- zeznań świadków: Z. D. na rozprawie w dniu 04 listopada 2015, G. S. i zeznań powódki na rozprawie w dniu 21 grudnia 2015 roku.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychiatry . Powódka po śmierci ojca nie korzystała z konsultacji specjalistycznych i leczenia, przy czym nie można wskazać, że takiej konsultacji nie potrzebowała i, że w sposób normalny i naturalny przeżywała żałobę po nagłej śmierci osoby bliskiej. Brak leczenia należałoby wiązać bardziej z tym, że powódka była wówczas osobą małoletnią, a matka powódki załamała się po śmierci męża i w niedługim czasie zmarła. Opinia sporządzona aktualnie nie określałaby stanu emocjonalnego powódki bezpośrednio i w okresie kilu następnych lat po wypadku. Zdarzenie mało miejsce 14 lat temu, aktualnie powódka jest osoba dorosłą, od 6 lat pozostaje w związku małżeńskim, ma swoją rodzinę i jej stan emocjonalny jest zupełnie inny niż przed kilkoma laty. Z tych względów przeprowadzenie tego dowodu do ustalenia rozmiaru cierpień powódki po wypadku było w ocenie Sądu zbędne.

Sąd zważył:

Sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w zw. 24 § 1 k.c. także wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 roku wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia spowodowanego deliktem. Ponieważ pozwany w chwili zaistnienia wypadku udzielał ochrony ubezpieczeniowej kierującemu samochodem sprawcy wypadku Szewczykowi to zgodnie z art. 34 i 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych z 22 maja 2003 roku przy zastosowaniu art. 159 ust. 1 tej ustawy oraz na podstawie art. 822 k.c. w związku z art. 415 k.c. ponosi on odpowiedzialność za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę i delikt, w wyniku którego ojciec powódki poniósł śmierć.

W art. 34 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych mieści się również podstawa prawna odpowiedzialności ubezpieczyciela za zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dobra osobistego w postaci zerwania więzi rodzinnej powódki ze zmarłym wskutek deliktu ojcem. Skoro posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest między innymi śmierć, to w ramach zawartej umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel przejmuje odpowiedzialność sprawcy. W niniejszej sprawie pozwany swojej odpowiedzialności nie kwestionował, kwestionował natomiast rozmiar żądanej kwoty zadośćuczynienia. Podstawą zadośćuczynienia w odniesieniu do powódki są przepisy art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

W ocenie Sądu jednak żądana przez powódkę kwota 85.000 zł tytułem zadośćuczynienia, jest wygórowana i nie zasługuje na akceptację. Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia miał na uwadze, fakt że finansowa rekompensata powinna służyć nie tylko wyrównaniu krzywdy, jaką niewątpliwie jest tak gwałtowne zerwanie więzi pomiędzy dzieckiem a ojcem, ale także powinna mieć na względzie inne czynniki wpływające na jej wysokość. W niniejszej sprawie niewątpliwie długi upływ czasu od chwili wypadku wpływa na mniejszą obecnie intensywność negatywnych przeżyć związanych ze śmiercią ojca. Trzeba mieć również na uwadze fakt , ze doznania związane z śmiercią ojca, poczucie smutku i przygnębienia nasiliły się u powódki dwa lata później z powodu śmierci matki, za którą pozwany nie odpowiada.

Niemniej w świetle ustalonych okoliczności, w ocenie Sądu, niewątpliwie istniała szczególnie silna więź rodzinna między powódką a jej zmarłym w wyniku wypadku komunikacyjnego ojcem, Więź emocjonalna przejawiała się w bliskich i serdecznych kontaktach córki z ojcem. Wraz ze śmiercią ojca powódka straciła nadzieję na pomoc ojca w jej edukacji, i dalszym dorosłym życiu. Śmierć ta nastąpiła w wieku dojrzewania powódki, u progu jej dorosłego życia i dlatego miała silniejszy wpływ na jej dalsze życie.

Więź rodzinna, w szczególności więź łącząca dziecko z ojcem jest dobrem osobistym podlegającym ochronie prawnej. Utrata ojca wskutek zdarzenia stanowiącego delikt i zerwanie tej więzi rodzinnej stanowi naruszenie dóbr osobistych i w niniejszej sprawie uzasadnia przyznanie powódce zadośćuczynienia w myśl art. 24 § 1 k.c. w związku z art. 448 k.c. Zerwanie więzi emocjonalnej między powódką a ojcem spowodowało u powódki długotrwały ból, cierpienie, poczucie krzywdy i osamotnienia.

Reasumując Sąd uznał, że właściwą i wyważoną kwotą świadczenia z tytułu zadośćuczynienia będzie 75.000 zł, co odpowiada wymiarowi doznanej przez powódki krzywdy. Przy założeniu, że B. K. otrzymała już kwotę 15.00 zł , należało na jej rzecz zasądzić kwotę 60.000 zł o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku. Powódka roszczenie zgłosiła w dniu 26 listopada 2014 roku co wynika z informacji ubezpieczyciela i numeru wniosku zgłoszenia zaczynającego się od liczb wskazujących na datę złożenia wniosku PL (...). Zgodnie z art. 14 ust 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Termin ten zatem upłynął 26 grudnia 2014 roku i z ta data Sąd zasądził odsetki za opóźnienie a nie z datą 16 grudnia 2014 roku jak domagała się powódka w pozwie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 100 kpc proporcjonalnie rozkładając koszty na każdą ze stron. Powódka wygrała w 70%. Zatem pozwana winna zwrócić jej opłatę od uwzględnionej części pozwu tj. 3000 zł i 70 % kosztów zastępstwa procesowego, co przy kosztach 3617 zł daje w zaokrągleniu kwotę 2532 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE