UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P.) z dnia 10 września 2015 roku wydanym w sprawie VI K 145/15 orzeczono wobec skazanego A. S. (1) łączną karę:

–

1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz jeden środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności i w miejsce środków karnych zakazu prowadzenia rowerów w strefie ruchu lądowego wymierzonych wyrokami:

○: Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.) wydanym w sprawie VI K 433/12,
○: Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.) wydanym w sprawie VI 179/12,

skracając (na podstawie art. 71 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk) orzeczoną łączną karę pozbawienia wolności o 280 dni, to jest o okres odpowiadający sumie liczby uiszczonych stawek dziennych grzywien orzeczonych w sprawach VI K 433/12 i VI K 179/12,

–

1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzonych wyrokami:

○: Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.) wydanym w sprawie VI K 309/14,
○: Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.) wydanym w sprawie VI K 43/15

zaliczając na jej poczet jeden dzień zatrzymania w sprawie VI K 43/15 – od dnia 22 października 2014 roku godz. 16:45 do dnia 23 października 2014 roku godz. 15:20 – przyjmując, iż jest on równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności oraz okres odbytej kary pozbawienia wolności w sprawie VI K 309/14 od dnia 17 kwietnia 2015 roku.

Równocześnie uznano opisane wyroki w części kar pozbawienia wolności oraz środków karnych w postaci zakazu prowadzenia rowerów za pochłonięte niniejszym wyrokiem łącznym, a w pozostałym zakresie za podlegające odrębnemu wykonaniu. Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzono postępowanie o wydanie wyroku łącznego co do wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P.) wydanego w sprawie VI K 317/09. A. S. (1) zwolniono od zapłaty kosztów sądowych (związanych z postępowaniem w sprawie o wydanie wyroku łącznego) obciążając nimi Skarb Państwa.

Opisany wyrok łączny zaskarżony został przez skazanego A. S., który we wniesionej apelacji stwierdził, że wyrok ten jest w stosunku do jego osoby niesprawiedliwy „ze względu na wprowadzenie mi (A. S. (1) – M. P.) wyroku do odbycia, który przed wydaniem wyroku łącznego miałem (A. S. (1) – M. P.) w zawieszeniu”. Według skazanego w jego postępowaniu nie było żadnych elementów skutkujących takim właśnie orzeczeniem. Postulował on jednocześnie zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez „ponowne zawieszenie jego wyroku”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Zaprezentowana w tym środku odwoławczym argumentacja sprowadza się jedynie do kwestionowania rozstrzygnięcia, którym orzeczono wobec A. S. (1) w ramach wyroku łącznego karę pozbawienia wolności bez zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Nastąpiło to w sytuacji, gdy jedna z wcześniej wymierzonych i podlegających łączeniu kar pozbawienia wolności orzeczona została właśnie z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Apelacja skazanego nie zawiera- poza dezaprobatą wskazanego rozstrzygnięcia – żadnych argumentów, jakie pozwoliłyby na wzruszenie zaskarżonego wyroku łącznego. Z tego też względu winno się ją ujmować w kategoriach oczywistej bezzasadności.

Przystępując do rozważań – mających na celu określić trafność kwestionowanego orzeczenia koniecznym zdaje się przedstawienie dotychczasowych wyroków skazujących A. S. (1). Wymienionemu wymierzono:

I. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P.) z 27 listopada 2009 roku wydanym w sprawie VI K 317/09 za przestępstwo określone w art. 207 § 1 k.k. popełnione w okresie od 2004 roku do 17 czerwca 2009 roku karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat – postanowieniem Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P.) z 31.08.2010 roku zarządzono wykonanie tej warunkowo zawieszonej kary,

II. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu (VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P.) z 24 stycznia 2013 roku wydanym w sprawie VI K 433/12 za przestępstwo określone w art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w dniu 21 września 2012 roku 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych jak również środki karne w postaci:

○: zakazu prowadzenia rowerów w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat,
○: świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 100 złotych,
○: podania wyroku do publicznej wiadomości;

postanowieniem Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w P.) z 27 maja 2015 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności,

I. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w P.) z 06 czerwca 2013 roku wydanym w sprawie VI K 179/12 za przestępstwo określone w art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w dniu 21 marca 2012 roku karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat oraz grzywnę w wymiarze 130 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych jak również środki karne w postaci:

○: zakazu prowadzenia rowerów w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat,
○: świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 100 złotych,
○: podania wyroku do publicznej wiadomości;

postanowieniem Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w P.) z 27 maja 2015 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności,

I. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w P.) z 29 stycznia 2015 roku wydanym w sprawie VI K 309/14 za przestępstwo określone w art. 244 kk popełnione w dniu 1 października 2014 roku karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

II. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym w siedzibą w P.) z 14 maja 2015 roku wydanym w sprawie VI K 43/15 za:

–: wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. karę 500 złotych grzywny,
–: przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k. popełnione w dniu 21 października 2014 roku karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz karę 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych z zaliczeniem na jej (grzywny) poczet jednego dnia zatrzymania od 22.10.2014 r. godz. 16:45 do 23.10.2014 r. godz. 15:20 przyjmując, iż jest on równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

Te dotychczasowe skazania A. S. (1) rozpatrywane pod kątem znajdującego się w apelacji zarzutu pozwalają na stwierdzenie, że autor apelacji kwestionuje orzeczenie wobec niego kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 3 skarżonego wyroku łącznego), w przypadku jakiego to rozstrzygnięcia winno być wobec niego zastosowane dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Tak jak to słusznie ujął organ meriti w przypadku A. S. (1) winny mieć zastosowanie przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 czerwca 2015 roku, co jednoznacznie wynika z regulacji zawartej w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396 z 2015 r.). Dlatego więc Sąd Rejonowy w Wieluniu możliwość orzeczenia wobec skazanego A. S. kary łącznej upatrywał poprzez ferowanie takiego rozstrzygnięcia w dwóch grupach sankcji odnoszących się odpowiednio do:

a) wyroków wydanych w sprawach VI K 433/12 i VI K 179/12,

b) wyroków wydanych w sprawach VI K 309/14 i VI K 43/15.

Podzielić przy tym należy trafne stanowisko tego sądu o potrzebie zastosowania w rozpatrywanej sprawie reguły (wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 25 lutego 2005r. – I KZP 36/04 mającej moc zasady prawnej) stanowiącej odejście od „konfiguracyjnej” interpretacji zbiegu przestępstw i kary łącznej, które kieruje się ku wykładni „restryktywnej”, jaka nie daje swobody w doborze wyroków podlegających łączeniu, a w istocie kar jednostkowych wymierzonych nimi za poszczególne przestępstwa.

Jedynie w sposób sygnalityczny – ze względu na (o czym już wspomniano) zawarte w apelacji zarzuty – rozważyć winno się rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 1 zaskarżonego wyroku o orzeczeniu łącznej kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz jednego zakazu prowadzenia rowerów w strefie ruchu lądowego na okres 10 lat w miejsce kar i środków karnych wymierzonych wyrokami opisanymi w punktach II i III (wydanymi odpowiednio w sprawach VI K 433/12 i VI K 179/12). Zaprezentowana w pisemnych motywach skarżonego wyroku argumentacja w tej mierze jest w pełni akceptowana przez organ odwoławczy i brak jest podstaw do jej ponownego przytaczania.

Wbrew jednakże zawartemu w środku odwoławczym A. S. postulatu nie istnieją jakiekolwiek przesłanki do wzruszenia kwestionowanego wyroku w pozostałym zakresie. Sąd Rejonowy w Wieluniu jednoznacznie dał wyraz – co podziela Sąd Okręgowy – elementom skutkującym takim, a nie innym orzeczeniem zawartym w punkcie 3 wyroku łącznego. Tym rozstrzygnięciem, co należy przypomnieć – wymierzono skazanemu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w miejsce kar:

–: 6 miesięcy pozbawienia wolności (wymierzonej wyrokiem wydanym w sprawie VI K 309/14),
–: 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat (wymierzonej wyrokiem wydanym w sprawie VI K 43/15).

Przy tym rozstrzygnięciu Sąd I instancji uwzględnił brzmienie (na dzień 30 czerwca 2015 roku) art. 89 § 1 k.k., który to przepis dawał możliwość (zgodnie z nowelizacją Kodeksu karnego dokonaną ustawy z 05 listopada 2009 r. obowiązującą od 08 czerwca 2010 roku, a więc już przed datami dokonania przypisanych powyższymi wyrokami czynów A. S.) orzeczenia łącznej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdy „łączone” są kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania, ale tylko wtedy gdy zachodzą przesłanki z art. 69 k.k. Jak słusznie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił organ go ferujący – te pozwalające na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej – czynniki po stronie skazanego nie istnieją. Sąd Rejonowy w Wieluniu dogłębnie przeanalizował, powołując się na zebrany – zgodnie również z art. 571 § 1 k.p.k. – materiał dowodowy, zachowanie A. S. (3), który jednoznacznie określa podejście skazanego do popełnionych przez niego przestępstw, ale również obrazuje jego zachowanie się w trakcie izolacji będącej efektem orzekanych wobec niego dotychczas sankcji. Z tego też względu zastosowanie wobec A. S. kolejny raz instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności w żaden sposób nie czyniłoby zadość celom kary, zwłaszcza w sytuacji gdy już wcześniej w sposób pożądany nie skorzystał on z danej mu – właśnie poprzez dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzekanych kar – szansy. Przecież wobec tak wymierzonych w sprawach VI K 317/09, VI K 433/12 i VI K 179/12 Sądu Rejonowego w Wieluniu sankcji podejmowano decyzje o zarządzeniu wykonania tych kar pozbawienia wolności. I w końcu – na co również uwagę zwrócił Sąd I instancji – o podejściu A. S. (1) do kwestionowanego w apelacji rozstrzygnięcia jednoznacznie świadczy jego wypowiedź na rozprawie w dniu 10 września 2015 roku. Nie mieści się ona z pewnością w ramach dopuszczalnej krytyki zapadłego wobec niego orzeczenia, a jedynie wina być ujmowana w kategoriach podejścia skazanego do obowiązującego porządku prawnego. Poza niedającymi się cytować elementami tej wypowiedzi aprobowane również nie może być stwierdzenie skazanego, jakoby wyrok łączny miał na celu polepszenie jego sytuacji. Wyrok łączny bowiem jest instytucją, jaka w sposób adekwatny jest w stanie odzwierciedlić właściwą reakcję karną wobec sprawców więcej niż jednego przestępstwa. Odmienne podejście stanowiłoby zły dla społeczeństwa sygnał o swoistej bezkarności tej kategorii skazanych.

Z przedstawionych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy podkreślając, że zarzuty zawarte w apelacji A. S. (1) stanowią jedynie pozbawioną podstaw polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego w Wieluniu (w VI Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w P.).

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. poz. 461 z 2013 roku – tekst jednolity) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. N. kwotę 120 złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w kwocie 27,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu w niniejszym postępowaniu odwoławczym, jakie to należności ani w całości, ani w części obrońcy temu nie zostały przez A. S. przekazane.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w związku z tym, że skazany przebywa w zakładzie karnym, gdzie nie uzyskuje żadnych dochodów, a nadto nie posiada jakichkolwiek wartościowych przedmiotów Sąd Okręgowy zwolnił go od zapłaty poniesionych w postępowaniu odwoławczym wydatków obciążając nimi Skarb Państwa.

Arleta Puzder Marek Podwójniak Jacek Klęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE