UZASADNIENIE

Obwiniona S. K. nie pracuje, utrzymuje się z (...)w kwocie około (...)złotych, na utrzymaniu ma dziecko w wieku (...). (d: dane osobopoznawcze k. 25)

W dniu 5 sierpnia 2015 r. około godziny 16:10 S. K. jechała pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) (...) z O. w kierunku miejscowości B.. Miejsce pasażera obok kierowcy w jej pojeździe zajmował M. M. (1). W tym samym czasie, w tym samym kierunku, za pojazdem obwinionej poruszał się pokrzywdzony P. G. (1). Jechał wraz z (...)córką pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...). P. G. (1) jest funkcjonariuszem policji; w dniu zdarzenia poruszał się pojazdem prywatnym , był w ubraniu cywilnym. W okolicy miejscowości Z., gm. (...), na prostym odcinku drogi, pokrzywdzony rozpoczął manewr wyprzedzania jadącego przed nim pojazdu marki A. (...). Zjechał na lewy pas ruchu , zrównał się z pojazdem obwinionej. Wówczas obwiniona , kierująca wyprzedzanym pojazdem, zaczęła zwiększać prędkość swego pojazdu nie pozwalając tym samym pokrzywdzonemu na wykonanie manewru. P. G. (1) wykonywał manewr wyprzedzania na odcinku 200-300m. Zmuszony był hamować oraz zaniechać rozpoczętego manewru. Widząc nadjeżdżający z przeciwnego kierunku ruchu pojazd , wrócił na prawy pas kontynuując jazdę za pojazdem marki A. (...). Zachowanie obwinionej na drodze wzbudziło w pokrzywdzonym obawę , iż może ona znajdować się w stanie po spożyciu alkoholu. Pokrzywdzony jechał dalej za obwinioną, która po przejechaniu około 200m gwałtownie zahamowała i skręciła w prawo, w drogę prowadzącą nad (...). Pokrzywdzony zmuszony został do gwałtownego hamowania. Skręcił w prawo za obwinioną. Zaparkował swój pojazd za pojazdem obwinionej, po czym wysiadł i udał się w stronę kierującej pojazdem marki A. (...). Wylegitymował się przed obwinioną, podając swój stopień służbowy, imię nazwisko, powód podjętej czynności, oraz okazując legitymację służbową; zażądał dokumentów potwierdzających jej tożsamość. Obwiniona odmówiła twierdząc, że nie ma on prawa jej legitymować. Pokrzywdzony zadzwonił do Dyżurnego (...) i poprosił o interwencję. Tożsamość obwinionej ustalił przybyły na miejsce patrol Policji w osobie: (...). P. P. i (...). D. W. (1), którzy wylegitymowali obwinioną. Funkcjonariusze Policji przebadali kierowców obu pojazdów na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wynik badań 0.00 promila .

Obwiniona odmówiła przyjęcia mandatu karnego w kwocie 350 złotych.

Droga, na której doszło do zdarzenia jest drogą dwukierunkową, jednojezdniową o nawierzchni asfaltowej o dopuszczalnej prędkości 90 km/h.

(d: notatka urzędowa k. 4; protokół badania stanu trzeźwości k. 5, k. 6; zeznania świadka: P. G. k. 29-30, k. 8v, D. W. k. 25v, M. M. k. 30-30v, pismo obwinionej k. 31-33; wyjaśnienia obwinionej k 25-25v, płyta CD k. 28, k. 34)

Obwiniona S. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że w dniu 5 sierpnia 2015 r. około godziny 16:00 poruszała się drogą (...). Jechała wraz kolegą M. M. (3), z którym rozmawiała po drodze. Był to prosty odcinek drogi, warunki drogowe były dobre. Stwierdziła, że była skupiona podczas jazdy na tym, co działo się przed nią. Przyznała, że w pewnym momencie zauważyła poruszający się równolegle w stosunku do niej pojazd marki V. (...). Nie wie skąd on się pojawił, nie widziała go wcześniej. Zauważyła go dopiero jak wyprzedzał jej pojazd . Mężczyzna kierujący nim rezygnował z dalszego wykonania manewru wyprzedzania. Przekonana była, że kierowca zaprzestał dalszego wykonania manewru z uwagi na znajdujący się w odległości kilkudziesięciu metrów przed nim zakręt w lewo. Obwiniona twierdziła, że nie przyspieszała i nie przypomina sobie, żeby z naprzeciwka jechał jakiś inny pojazd. Była zaskoczona, że obwiniony wyprzedza ją widząc zakręt. Dodała, że poruszała się z prędkością około 90-100 km/h. Ponadto obwiniona wyjaśniła, że po zaistniałym zdarzeniu pokrzywdzony jechał za nią przez całą drogę nad (...)zachowując dość bliską odległość od jej pojazdu. Podczas gdy skręcała w drogę prowadzącą nad (...) pojazd pokrzywdzonego prawie uderzył w tył jej pojazdu. Do zderzenia pojazdów jednak nie doszło. Obwiniona twierdziła, że pojazd pokrzywdzonego zatrzymał się za jej pojazdem uniemożliwiając jej wykonanie jakiegokolwiek manewru. Następnie pokrzywdzony wysiadł z samochodu, przedstawił się, wyciągając legitymację policyjną, po czym poprosił ją o wylegitymowanie się. Mężczyzna ten był w ubraniu cywilnym. Obwiniona oświadczyła, iż nie okazała pokrzywdzonemu swojego dowodu tożsamości gdyż przestraszyła się nie umundurowanego funkcjonariusza, który krzyczał twierdząc, że była pijana.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, iż podczas wyprzedzania jej pojazdu przez P. G. (1) nie zwiększała prędkości , uznając je za przejaw przyjętej przez nią linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenie. Twierdzenia obwinionej pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego.

Pokrzywdzony P. G. (1) zeznał, że na prostym odcinku drogi, na wysokości (...) (...) z O. w kierunku B., na odcinku mierzącym około 200-300 m. długości podjął manewr wyprzedzania jadącego przed nim pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). Podczas wykonywania tego manewru pojazd wyprzedzany zaczął przyspieszać uniemożliwiając mu dokończenie rozpoczętego już manewru. Pokrzywdzony oświadczył, iż zmuszony był zaprzestać dalszego wykonywania manewru gdyż z przeciwka wyjechał inny pojazd, a kierowca pojazdu wyprzedzanego nadal przyspieszał. Przerwał manewr wracając na prawy pas ruchu. Pokrzywdzony zeznał, że jechał za pojazdem obwinionej około 50-100 m. zanim zaczął wyprzedzać. Poruszał się wówczas z prędkością około 80-85 km/h. Wykonując manewr wyprzedzania jechał lewym pasem przez odcinek do 200 m znajdując się na wysokości słupka przednich drzwi pojazdu obwinionej. W tym czasie obwiniona przyspieszała . Gdy wrócił na pas prawy rezygnując z wyprzedzania, prędkość z jaką się poruszał wynosiła około 110 km/h, a zanim schował się za pojazd obwinionej musiał hamować bo z naprzeciwka jechał samochód. Gdyby obwiniona nie przyspieszyła to wykonałby manewr wyprzedzania na odcinku 50 m. W ocenie pokrzywdzonego obwiniona dobrze widziała , że ją wyprzedzał i celowo zaczęła przyspieszać. Odcinek drogi, na którym zaczął wyprzedzać miał do 300 m. długości, nie było na nim zakazu wyprzedzania. Świadek zaprzeczył, żeby powodem chowania się za samochód A. było zbliżanie się do zakrętu, gdyż znajdował się od niego w odległości około 100 m. Po powrocie na swój pas jechał za obwinioną około 150-200 m, poczym obwiniona gwałtowanie zahamowała skręcając w prawo. Zmusiła go do gwałtownego hamowania. Zmniejszył prędkość do 10-15km/h. Pokrzywdzony zeznał, iż udał się za tym pojazdem gdyż miał podejrzenie, że jego kierowca może znajdować się w stanie nietrzeźwości. Wskazywał na to manewr uniemożliwiający pokrzywdzonemu wykonanie manewru wyprzedzania oraz nagłe i gwałtowne hamowanie.

Pokrzywdzony stanął za pojazdem obwinionej uznał bowiem , że zatrzymała się w punkcie docelowym. Okazał legitymację służbową, przedstawił się z imienia, nazwiska i jednostki służbowej, poprosił o dokumenty. Obwiniona odmówiła ich okazania twierdząc, że nie ma takiego obowiązku, po czym odeszła wraz z pasażerem jej pojazdu w stronę plaży.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka uznając je za spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne. Pokrzywdzony nie znał wcześniej obwinionej, spotkał się z nią po raz pierwszy, nie miał powodu by obciążać jej , tym bardziej, że do zderzenia pojazdów nie doszło. Oświadczył, iż sytuacja na drodze była niebezpieczna i wzbudziła jego obawy co do stanu w jakim znajdowała się kierująca pojazdem A.. Pokrzywdzony jechał wówczas z małym dzieckiem. Jego zdenerwowanie wywołane zachowaniem kierującej A. uznać należy za uzasadnione.

Sąd podzielił również zeznania świadka D. W. (1), funkcjonariusza Policji, który obsługiwał przedmiotowe zdarzenie. Sąd nie znalazł podstaw aby nie dać im wiary. Świadek wykonywał czynności w ramach swoich obowiązków służbowych.

Oceniając zeznania M. M. (3) – pasażera pojazdu marki A. (...), Sąd miał na uwadze, iż jest on kolegą obwinionej. W jego relacji nie sposób nie zauważyć dążenia do przedstawienia przebiegu zdarzenia w korzystny dla niej sposób. Świadek zeznał, że nie wie czy to była próba wyprzedzania, to było zjechanie na lewy pas i wjechania za ich pojazd . Jednocześnie zeznał, iż widział samochód pokrzywdzonego jadący lewym pasem ruchu równolegle do pojazdu obwinionej, pokonał on w ten sposób około 50-100 m. W ocenie świadka wrócił on na swój pas bo nadjechał z naprzeciwka inny pojazd. Dodał, że obwiniona jechała wówczas ze stałą prędkością nie przyspieszała ani nie zwalniała. Oświadczył, iż jak pokrzywdzony podjął manewr wyprzedzania to był prosty odcinek przed zakrętem. Na jezdni była podwójna ciągła. Następnie świadek zeznał, iż nie widział miejsca w którym pokrzywdzony rozpoczął manewr wyprzedzania ani jakie było tam oznakowanie poziome. Przyznał, że samochodzie słuchali radia i rozmawiali. Po zatrzymaniu na parkingu pokrzywdzony prosił obwinioną o dokumenty, zarzucał jej że jest pijana. Powiedział że jest policjantem , wyciągnął coś i pomachał. Powiedzieli mu, że nie okażą mu dowodów, że idą na plażę się opalać.

Sąd nie dał wiary zeznaniom wyżej wymienionego świadka uznając je na niespójne, pozostające w sprzeczności z relacją pokrzywdzonego .

Przedłożone przez obwinioną do akt sprawy nagranie zostało sporządzone już po zaistniałym zdarzeniu. Odzwierciedla przebytą przez obwinioną trasę, jej ukształtowanie i oznakowanie . Nie pozwala jednak na dokładne stwierdzenie, w którym miejscu wykonywany był przedmiotowy manewr . Nie jest to możliwe tym bardziej , iż na podstawie wyjaśnień obwinionej i zeznań pasażera jej pojazdu nie sposób wskazać miejsca, w który pokrzywdzony miał ten manewr rozpocząć. Obwiniona stwierdziła, iż zauważyła samochód pokrzywdzonego jak jechał już równolegle z nią.

Zachowanie kierującej pojazdem marki A. (...) polegające na przyspieszaniu podczas wykonywania przez pokrzywdzonego manewru wyprzedzania, spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i mogło doprowadzić do zderzenia pokrzywdzonego z jadącym z przeciwka samochodem bądź pojazdem obwinionej . Obwiniona i pokrzywdzony jechali z pasażerami, pokrzywdzony z małym dzieckiem.

Przedmiotem ochrony określonym w art. 86 kw jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności. Zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym – art. 3, każdy uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić lub w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lipca 1976 r. VI KRN 135/76 każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i technika prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także od powstrzymywania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierującemu pojazdem wyprzedzanym zabrania się w czasie wyprzedzania i bezpośrednio po nim zwiększania prędkości. Wyprzedzanie jest jednym z bardziej niebezpiecznych manewrów . Wymaga nie tylko zachowania szczególnej ostrożności przez kierującego pojazdem wyprzedzającym , konieczna jest także współpraca kierującego pojazdem wyprzedzanym , wymagane jest szeroko rozumiane współpartnerstwo w ruchu , aby manewr ten był jak najszybszej przeprowadzony -por. wyrok SN z 11 04 1979r V KRN 41/79, Komentarz do Prawa o ruchu drogowym R. S. Wydanie II (...) .

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że obwiniona nie zastosowała się do powyższych obowiązków. Podczas wykonywania przez kierującego pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) manewru wyprzedzania jej pojazdu, zwiększyła swoją prędkość, zmuszając go do hamowania , przerwania manewru w celu uniknięcia zderzenia z pojazdem nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku. Tym samym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Art 65 § 2 kw przewiduje, że karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do okoliczności wymienionych w § 1 niniejszego przepisu- tożsamości własnej lub innej osoby, swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zamieszkania lub zatrudnienia.

Czynu tego można dopuścić się przez zaniechanie. Sprawca popełnia w/w wykroczenie , gdy uprawniony organ domaga się ujawnienia danych w sytuacjach określonych w ustawie (Kodeks wykroczeń. Komentarz, Lex 2010 r. uwagi do art. 65 kw). Z art. 14. ust 1 ustawy o Policji wynika, iż w granicach swych zadań Policja wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe w celu m in rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń. Policjanci wykonując powyższe czynności mają prawo legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości- art. 15ust 1 pkt 1 cyt. ustawy .

Sposób w jaki pokrzywdzony legitymował obwinioną zgodny jest z Rozporządzeniem w sprawie postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów. Pokrzywdzony przedstawił się, podał swój stopień, przyczynę podjęcia czynności , okazał legitymację służbową.

Sytuacja opisana w niniejszym postępowaniu uprawniała funkcjonariusza policji do podjęcia działania w myśl art. 1 ust. 2 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o Policji.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać należy , że obwiniona dopuściła się również wykroczenia stypizowanego w art. 65 § 2 kw. Została pouczona przez P. G. (1)- funkcjonariusza Policji o obowiązku okazania dokumentu tożsamości i w sposób celowy nie okazała go. Okazanie tego dokumentu, po przybyciu na miejsce zdarzenia umundurowanych funkcjonariuszy Policji należy uznać jedynie jako wolę przywrócenia naruszonego stanu prawnego.

Omówione zachowania obwinionej winny być oceniane jako dwa odrębne czyny wyczerpujące znamiona z art. 86 § 1 kw i art. 65 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności Sąd orzekł wobec obwinionej karę grzywny w wysokości 300 złotych. Orzeczona kara, w ocenie Sądu, jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej i społecznej szkodliwości popełnionych czynów i nie może być postrzegana jako rażąco surowa.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 33 § 1 i 2 kw. Obwiniona swoim zachowaniem okazała lekceważenie podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, orzeczona kara musi stanowić dla niej ostrzeżenie, że taka postawa nie może być w żaden sposób tolerowana.

Ponadto za okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność za wykroczenie drogowe- k 11 . Sąd nie dopatrzył się w stosunku do obwinionej żadnych istotnych okoliczności łagodzących.

Sąd obciążył obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych i opłatą w kwocie 30 złotych na podstawie art. 118§1kw .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE