WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jolanta Hawryszko (spr.)
Sędziowie:	SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Romana Mrotek
Protokolant:	St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 r. w Szczecinie

sprawy J. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W..

o przyznanie emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 2 października 2012 r. sygn. akt VI U 755/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie,

2.  zasądza od ubezpieczonego J. L. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III AUa 848/12

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. L. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. z 28.05.2012 r. odmawiającej prawa do emerytury i podniósł, że spełnia wszystkie warunki przyznania prawa do emerytury, w szczególności posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że ubezpieczony nie udokumentował 15 lat pracy w warunkach szczególnych na dzień wejścia w życie ustawy.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 2 października 2012 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. L. prawo do emerytury od 2 maja 2012 r. Z ustaleń sądu wynika, że J. L. ur. (...), 23.04.2012 r. złożył wniosek o emeryturę. Na dzień 01.01.1999r organ rentowy uznał za udowodnione 26 lat, 10 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 2 lata i 4 dni pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uznał okres pracy w szczególnych warunkach od 16.05.1979 r. do 18.05.1981 r. w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w M. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Sąd okręgowy ustalił, że od 3.08.1981 r. do 31.08.1993 r . J. L. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) w G. W.. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 13 t. Pracował stale, w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego o masie powyżej 13 ton. Była to praca w warunkach szczególnych (13 lat i 28 dni). J. L. zajmował się przewożeniem przetworów mącznych pojazdem o nazwie mąkowóz.

Sąd okręgowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 nr 39 poz. 353 ze zm.) i na podstawie art. 32 ust. l ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 nr 39 poz. 353 ze zm.); brał także pod uwagę treść przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43 ze zm.). Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów są wymienione w wykazie A, w dziale VIII pod poz. 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43 ze zm.). Ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny 60 lat 2.05.2012 r., posiada wymagany staż emerytalny - okresy składkowe i nieskładkowe, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych, nie pozostaje w zatrudnieniu i nie jest członkiem OFE. Spełnił więc wszystkie przesłanki decydujące o prawie do emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym, co skutkowało przyznaniem emerytury od dnia 2 maja 2012 r.

Apelację od wyroku złożył organ rentowy zarzucając naruszenie przepisów postępowania art. 227 k.p.c. i art. 233 §1 k.p.c. polegające na błędnym uznaniu, że uwzględnienie spornego okresu zatrudnienia od 3.08.1981r. do 31.08.1993 r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 13 ton stanowiło o spełnieniu przez ubezpieczonego wymogu posiadania 15 lat pracy w szczególnych warunkach, podczas gdy sporny okres, przy uwzględnieniu uznanego przez organ rentowy okresu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 2 lat i 4 dni, nie stanowił podstawy do przyznania prawa do spornego świadczenia, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Formułując powyższy zarzut apelujący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy sądowi okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego zasługuje na uwzględnienie. Jakkolwiek sąd okręgowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń i właściwie wskazał podstawy prawne rozstrzygnięcia – co sąd apelacyjny w całości aprobuje – to ostatecznie niewłaściwie obliczył okres pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach. Bezspornie ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach w okresie od 16.05.1979 r. do 18.05.1981 r. czyli 2 lata i 4 dni. Sąd okręgowy prawidłowo ustalił, że w szczególnych warunkach pracował też w spornym okresie od 3.08.1981r. do dnia 31.08.1993 r., czyli 12 lat i 28 dni; łącznie jest to więc okres 14 lat, 1 miesiąc i 2 dni, co stanowi niższy wymiar niż wymagany ustawą. Trafny jest więc zarzut, że ubezpieczony nie posiada 15 lat pracy w szczególnych warunkach i w rezultacie sąd apelacyjny uznał, że ubezpieczony nie spełnił jednej z przesłanek warunkujących nabycie prawa do emerytury, a zaskarżona decyzja z 28 maja 2010 r. jest prawidłowa.

Wobec przedstawionej oceny sąd apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie oraz na podstawie art. 98 §1 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., jak też § 11 ust. 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu orzekł o kosztach procesu za drugą instancję.