Sygn. akt VIII K 345/15
Dnia 10 lutego 2016 roku
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny w Siemiatyczach w składzie:
Przewodniczący: SSR Elżbieta Smoktunowicz
Protokolant: Marta Kobus
Przy udziale Prokuratora Ewy Grykowskiej
po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 roku sprawy:
A. N. s. J. i E. z domu G.
Urodzonego w dniu (...) w S.,
oskarżonego o to, że:
I. W dniu 13 października 2015 roku o godz. 0:52 w D. na ul. (...), w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości 1,07 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości- tj. o czyn z art. 178a § 4 KK
II. W miejscu i czasie jak w pkt. I, w trakcie kontroli drogowej w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego do zaniechania prawnej czynności służbowej szarpał za ubranie i stawiał czynny opór wobec interweniujących funkcjonariuszy publicznych sierż. M. C. i sierż. T. K. powodując rozerwanie kieszeni kurtki służbowej sierż. M. C. naruszając tym jego nietykalność cielesną
tj. o czyn z art. 224 § 2 KK w zb. z art. 222 § 1 KK
I. Oskarżonego A. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia na podstawie art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazuje go, a na podstawie art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.
II. Na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę łączną w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności
III. Na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat.
IV. Na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia na rzecz pokrzywdzonego M. C. nawiązki w kwocie 200 (dwieście) złotych.
V. Na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych.
VI. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami procesu.
VIII K 345/15
Wymierzając oskarżonemu A. N. karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i § 2 kk.
Zgodnie z art. 53 § 1 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Z kolei § 2 wskazanego przepisu wskazuje, że wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.
Wymierzając oskarżonemu A. N. karę Sąd wziął pod uwagę zasady wymiaru kary określone w art. 53 kk, w szczególności okoliczności popełnienia czynu, rozmiar wyrządzonej szkody, stopień zawinienia, a także względy prewencji indywidualnej i ogólnej.
Sąd dopatrzył się szeregu okoliczności obciążających oskarżonego, przede wszystkim faktu wielokrotnej karalności oskarżonego. Przestępcza przeszłość oskarżonego świadczy o braku w jego postawie poszanowania dla porządku prawnego. Oskarżony nie zrozumiał naganności swojego postępowania, nie widać u niego poprawy i krytycznego stosunku do popełnionych czynów.
W ocenie Sądu dla osiągnięcia celów kary wobec oskarżonego nie jest wskazane zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, albowiem wobec oskarżonego nie można przyjąć pozytywnej prognozy, że nie dopuści się on ponownie popełnienia przestępstwa. Wobec tego Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Mając na uwadze całość okoliczności wpływających na wymiar kary Sąd uznał, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia zawinienia i będzie w wystarczającym stopniu dolegliwa, a jednocześnie taki wymiar kary jest niezbędny dla osiągnięcia jej celów przede wszystkim celu wychowawczego i zapobiegawczego. W przekonaniu Sądu taka kara jest w stanie zapobiec w przyszłości popełnianiu przestępstw przez oskarżonego.
Mając na względzie wskazane powyżej okoliczności obciążające, Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat uznając, że jest to zakaz dostatecznie dotkliwy, który spełni swoją rolę jaką jest ochrona uczestników ruchu drogowego przed kierowcą umyślnie naruszającym podstawowe zasady ruchu drogowego.
Jednak orzekając zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, Sąd w sposób omyłkowy wskazał niewłaściwą podstawę orzeczenia tego środka karnego poprzez wpisanie w punkcie III wyroku art. 42 § 2 kk zamiast art. 42 § 3 kk.
Na podstawie art. 46 § 2 kk orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. C. nawiązkę w kwocie 200 złotych.
Sąd mając na uwadze treść art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego obligatoryjne świadczenie pieniężne w wysokości 10. 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 627 kpk, a o opłacie na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U z 1983 r Nr 49 poz. 223 z późń zm.)