POSTANOWIENIE

Dnia 23 stycznia 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA:	Tadeusz Nowakowski (spr.)
Sędzia SA: Sędzia SA:	Elżbieta Lipińska Franciszek Marcinowski

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu

sprawy z powództwa: R. H.

przeciwko: L. O.

o zabezpieczenie roszczenia

na skutek zażalenia powoda

od postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 18 listopada 2011 r. sygn. akt I C 556/11

p o s t a n a w i a: umorzyć postępowanie wywołane wniesionym przez powoda zażaleniem.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy oddalił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia powództwa o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. W ocenie tego Sądu na obecnym etapie postępowania powód nie uprawdopodobnił roszczenia w stosunku do pozwanej. Powód opierał je na twierdzeniu, że wierzytelność powódki przedawniła się wobec upływu 10-letniego terminu liczonego od daty uprawomocnienia się orzeczenia zapadłego w sprawie I C 3/98. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednak, że w 2001 r. zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, co skutkuje uznaniem, iż został przerwany bieg przedawnienia roszczenia, a późniejsze umorzenie tego postępowania nie niweczy tego skutku.

Postanowienie to zaskarżył powód, wnosząc o jego zmianę przez udzielenie zabezpieczenia zgodnie z wnioskiem. W uzasadnieniu powtórzył zawartą we wniosku argumentację oraz przywołał orzeczenie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym umorzenie postępowania egzekucyjnego na skutek bezczynności wierzyciela wywołuje takie same skutki, jak umorzenie postępowania sądowego na podstawie art. 182 § 2 k.p.c.

Pismem z dnia 12.01.2012 r., które do Sądu Apelacyjnego wpłynęło w dniu 23.01.2012 r. powód cofnął wniesione zażalenie.

Sąd Apelacyjny zważył:

Stosownie do treści art. 391 § 2 k.p.c., który w postępowaniu zażaleniowym, zgodnie z art. 397 § 2 k.p.c., ma odpowiednie zastosowanie, w razie cofnięcia przez stronę środka zaskarżenia sąd drugiej instancji umarza postępowanie nim wywołane i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Wobec takiej redakcji przepisu w doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że cofnięcie zażalenia nie podlega żadnej kontroli ze strony sądu odwoławczego. W konsekwencji sąd ten automatycznie umarza postępowanie zażaleniowe, a jedynie przy orzekaniu o kosztach stosuje odpowiednio przepisy dotyczące cofnięcia pozwu.

Z tych względów, wobec jednoznacznego oświadczenia powoda o cofnięciu wniesionego zażalenia, Sąd Apelacyjny był zobligowany do umorzenia postępowania wywołanego wniesionym przez niego środkiem zaskarżenia, o czym orzeczono w sentencji (na postawie art. 391 § 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.).