UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. decyzją z dnia 17 grudnia 2009 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 roku, Nr 24, poz.145), w wyniku obniżenia wskaźnika podstawy wymiaru za okres od dnia 16 grudnia 1984 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku z 2,6 % do 0,7% za każdy rok służby we wskazanym okresie ponownie ustalił W. L. wysokość emerytury policyjnej od dnia 1 stycznia 2010 roku na kwotę 1.317,67 złotych.

W. L. w odwołaniu od powyższej decyzji domagał się jej zmiany poprzez przyznanie emerytury policyjnej obliczonej według dotychczasowych zasad. Nadto wnosił o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny sprawy w przedmiocie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy, na podstawie których wydano niniejszą decyzję, toczącej się pod sygnaturą akt K 6/09.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 21 grudnia 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że za okres od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku ustalił podstawę wymiaru emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości 2,6 % za każdy rok służby (pkt I), w pozostałej części odwołanie oddalił (pkt II) oraz zasądził od wnioskodawcy na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III). Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że W. L. nabył prawo do emerytury policyjnej na podstawie decyzji z dnia 29 lutego 1988 roku. Do wysługi emerytalnej zaliczono mu służbę w Wojsku Polskim od dnia 1 października 1968 roku do dnia 5 grudnia 1984 roku oraz służbę w organach Milicji Obywatelskiej od dnia 16 grudnia 1984 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku. Na podstawie decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. z dnia 27 lutego 2009 roku ustalono wnioskodawcy wysokość emerytury policyjnej na kwotę 1.498,68 złotych. Aktualnie zaskarżoną decyzją w/w organu rentowego z dnia 17 grudnia 2009 roku ponownie ustalono wysokość emerytury policyjnej W. L.. Podstawą do wydania tej decyzji była informacja uzyskana z Instytutu Pamięci Narodowej o przebiegu służby, z której wynikało, że wnioskodawca w okresie od dnia 16 grudnia 1984 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.). Zgodnie z informacją IPN W. L. od dnia 16 grudnia 1984 roku do dnia 30 września 1987 roku pełnił służbę w Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w S. Wydziale V Służby Bezpieczeństwa na stanowisku inspektora na wolnym etacie starszego inspektora, zaś od dnia 1 października 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku był Dowódcą Kompanii Pododdziałów Szkolnych w Wyższej Szkole (...) Ministerstwa Spraw Wewnętrznych im. F. D. w L., przy czym w okresie od dnia 14 października 1986 roku do dnia 26 czerwca 1987 roku był zaliczony w nieetatowy stan słuchaczy Stacjonarnego Studium (...) w L.. W ocenie Sądu I instancji odwołanie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części dotyczącej zaliczenia do okresu służby w organach bezpieczeństwa państwa okresu od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku, tj. okresu kiedy wnioskodawca był etatowym słuchaczem (...) L. jako dowódca Kompanii Pododdziałów (...). Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, organami bezpieczeństwa państwa w rozumieniu tejże ustawy, są: 1) Resort (...) Komitetu (...); 2) Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego; 3) Komitet do (...); 4) jednostki organizacyjne podległe organom, o których mowa w pkt 1-3, a w szczególności jednostki Milicji Obywatelskiej w okresie do dnia 14 grudnia 1954 r.; 5) instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych; 6) Akademia Spraw Wewnętrznych; 7) Zwiad Wojsk Ochrony P.; 8) Zarząd Główny Służby Wewnętrznej jednostek wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe mu komórki; 9) Informacja Wojskowa; 10) Wojskowa Służba Wewnętrzna; 11) Zarząd (...) S. Generalnego Wojska Polskiego; 12) inne służby Sił Zbrojnych prowadzące działania operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze, w tym w rodzajach broni oraz w okręgach wojskowych. Zdaniem Sądu Okręgowego Wyższa Szkoła (...) w L. nie mieści się w katalogu organów wymienionych w art. 2 ust. 1 w/w ustawy, w szczególności zaś w katalogu organów wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy, zatem nie może być uznana za organ bezpieczeństwa państwa w kontekście przepisu art. 2 ust. 1 w/w ustawy. Zgodnie zaś z art. 2 ust. 3 w/w ustawy jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami. Zgodnie z dalszymi ustaleniami Sądu Okręgowego Wyższa Szkoła (...) w L. została powołana rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 1 września 1972 roku w sprawie utworzenia wyższej szkoły oficerskiej resortu spraw wewnętrznych (Dz. U. z 1972 roku, Nr 38, poz. 248), wydanym na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 1958 roku o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1973 roku, Nr 32, poz. 191 ze zm.). Z przepisów w/w rozporządzenia nie wynikało, aby była ona jednostką służby bezpieczeństwa. Co więcej, Wyższa Szkoła (...) w L. nie została z mocy prawa rozwiązana z chwilą utworzenia (...), albowiem została ona zniesiona wcześniej, na podstawie art. 3 ustawy z dnia 31 marca 1965 roku o wyższym szkolnictwie wojskowym (Dz. U. z 1965 roku, Nr 14, poz. 102 ze zm.). Sąd I instancji wskazał również, iż ocena prawna Wyższej Szkoły (...) w L. w kontekście możliwości uznania jej za organ bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów zawarta została w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 listopada 2009 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 322/09 (lex numer 563028), orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2010 roku w sprawie o sygn. akt II AKa 108/10 (lex numer 832778) oraz postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt II UZP 10/11 (OSNP 2012/23-24/298, lex numer 1230289). Sąd Okręgowy w pełni podzielił ocenę prawną zaprezentowaną w powyższych orzeczeniach. Reasumując, Sąd I instancji stwierdził, że okres od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku, tj. okres kiedy wnioskodawca był etatowym słuchaczem Wyższej Szkoły (...) w L. winien zostać wyłączony ze służby w organach bezpieczeństwa państwa. W konsekwencji powyższego podstawę wymiaru świadczeń za wyżej wskazany okres należało, stosownie do art. 15b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, obliczyć przy uwzględnieniu wskaźnika po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy rok służby. W pozostałym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477^{(
14 )}§ 2 k.p.c. (pkt I sentencji wyroku), na podstawie art. 477^{(
14 )}§ 1 k.p.c. (pkt II sentencji wyroku) oraz na podstawie art. 98, 108 k.p.c. w zw. z § 2 oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163 poz. 1349 ze zm.) – pkt III sentencji wyroku.

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. zaskarżył powyższy wyrok w części pkt I, zarzucając mu naruszenie art. 15b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin poprzez niezastosowanie tego przepisu do obliczenia wysokości emerytury policyjnej W. L. za okres od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku.

Wskazując na powyższy zarzut, Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. domagał się zmiany wyroku w zaskarżonej części i oddalenia odwołania od decyzji z dnia 17 grudnia 2009 roku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny w całości aprobuje stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za swoje.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 15b ust. ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2013 roku, poz. 667 ze zm.) w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.), i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 roku, emerytura wynosi:

1) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Na obecnym etapie postępowania okolicznością sporną było to, czy okres od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku, tj. okres kiedy wnioskodawca był etatowym słuchaczem Wyższej Szkoły (...) w L. należy kwalifikować jako okres służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, zaś w konsekwencji, czy przy ustaleniu wysokości świadczenia w odniesieniu do tego okresu winien znaleźć zastosowanie art. 15b ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, czy też art. 15b ust. 1 pkt 2 w/w ustawy.

Jak wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy przepisy o systemie ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, stąd niedopuszczalne są jakiekolwiek odstępstwa, poza wyraźnie określonymi wyjątkami, od zasad objęcia systemem ubezpieczeń społecznych, obowiązku opłacania składek i obliczania wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, a także ich wypłaty. Oznacza to, że niedopuszczalne jest swobodne kształtowanie warunków, na jakich następuje wyliczenie wysokości emerytury. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i jednolitym stanowiskiem doktryny prawa ubezpieczeń społecznych, przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt I UZP 6/08, OSNP 2009/9-10/120, lex numer 468627 i orzecznictwo tam cytowane), co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej.

Z wykładni językowej art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, odsyłającego do art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów wynika wprost, które z organów należy traktować jako ograny bezpieczeństwa państwa.

Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Wyższa Szkoła (...) w L. nie mieści się w katalogu organów wymienionych w art. 2 ust. 1 w/w ustawy, w szczególności zaś w katalogu organów wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy, zatem nie może być uznana za organ bezpieczeństwa państwa w kontekście przepisu art. 2 ust. 1 w/w ustawy.

Z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji wynikało, iż Wyższa Szkoła (...) w L. została powołana rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 1 września 1972 roku w sprawie utworzenia wyższej szkoły oficerskiej resortu spraw wewnętrznych (Dz. U. z 1972 roku, Nr 38, poz. 248), wydanym na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 1958 roku o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1973 roku, Nr 32, poz. 191 ze zm.). Zniesiona została natomiast z dniem 30 września 1989 roku na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 1989 roku w sprawie zniesienia wyższych szkół oficerskich nadzorowanych przez Ministra Spraw Wewnętrznych (Dz. U. z 1989 roku , Nr 37, poz. 204), wydanego na podstawie art. 3 ustawy z dnia 31 marca 1965 roku o wyższym szkolnictwie wojskowym (Dz. U. z 1965 roku, Nr 14, poz. 102 ze zm.).

Tym samym Sąd Okręgowy doszedł do prawidłowego wniosku, że szkoła ta nie wypełnia również dyspozycji art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, zgodnie z którym jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

Reasumując, Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, iż Wyższa Szkoła (...) w L. nie jest organem bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

W dalszej kolejności należało odnieść się do podnoszonej w apelacji okoliczności, że Instytut Pamięci Narodowej, działając w trybie art. 13a ust. 1 i 5 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, przedstawił informację o przebiegu służby z dnia 17 września 2009 roku, z której wynikało, że W. L. w spornym okresie pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Dokument ten był podstawą wydania zaskarżonej decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie z dnia 17 grudnia 2009 roku. Zdaniem Sądu II instancji dokument ten nie był wiążący dla tego organu, jak i dla weryfikujących w/w decyzję sądów co do faktu (przebiegu służby), jak i co do oceny prawnej, czy praca we wskazanych w nim okresach w wyszczególnionych jednostkach stanowiła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Na zasadę niezwiązania organu rentowego i sądu powszechnego informacją IPN wskazał również Trybunał Konstytucyjny. W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 stycznia 2012 roku (K 36/09, OTK-A 2012/1/3, lex numer 1102085), stwierdził bowiem, że informacja o przebiegu służby byłego funkcjonariusza organów bezpieczeństwa PRL, mimo braku możliwości bezpośredniego zakwestionowania jej treści w postępowaniu przed IPN przez funkcjonariusza, którego informacja dotyczy, podlega nie tylko weryfikacji w postępowaniu przed właściwym organem emerytalnym, ale przede wszystkim podlega wszechstronnej kontroli sądowej w postępowaniu wyjaśniającym. W razie bowiem zaskarżenia decyzji organu emerytalnego o ostatecznym ukształtowaniu praw emerytalnych funkcjonariusza rozstrzyga co do istoty sąd powszechny, który nie jest prawnie związany treścią tej informacji. Zobligowany jest on jednak do respektowania kwalifikacji tego dowodu jako dokumentu urzędowego (art. 244 § 1 k.p.c.), sporządzonego w przepisanej formie przez powołany do tego organ państwowy, w zakresie działania tego organu (art. 244 § 1 k.p.c.). Wystawiający taki dokument Instytut Pamięci Narodowej jest organem państwowym, działającym na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 roku o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 424 ze zm.). W zakresie działania tego organu na podstawie art. 13a ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ustawodawca przewidział, sporządzanie na wniosek organu emerytalnego informacji o przebiegu służby wskazanych funkcjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Wspomniana informacja IPN ma charakter zaświadczenia. Przemawia za tym nie tylko jednoznaczne brzmienie art. 13a ust. 5 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin nakazujące powyższą informację traktować jako równoważną z zaświadczeniem o przebiegu służby wydawanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy służb, ale również treść tej informacji nawiązująca do dokumentacji osobowej o zatrudnieniu niezbędnej przy ustalaniu prawa do emerytury. Mamy tu do czynienia z urzędowym potwierdzeniem faktów dotyczących przebiegu służby funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa PRL, wynikających z danych znajdujących się w posiadaniu IPN, tj.: 1) danych osobowych funkcjonariusza; 2) wskazania okresów służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów oraz 3) informacji, czy z dokumentów zgromadzonych w archiwach IPN wynika, że funkcjonariusz w tym okresie, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (art. 13a ust. 4 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin). Podobne stanowisko również wynika z uzasadnienia w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 stycznia 2012 roku. Trybunał w tym orzeczeniu wyraźnie traktuje informację IPN jako dokument urzędowy, co nakazuje uznać jego treść za udowodnioną, nie przesądzając znaczenia tego dokumentu dla wyniku sprawy.

Należy bowiem podkreślić – za doktryną i orzecznictwem - że dokument urzędowy, odpowiadający wymaganiom z art. 244 § 1 k.p.c., korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Domniemania te mogą być obalone w sposób przewidziany w art. 252 k.p.c., tj. przez zaprzeczenie prawdziwości dokumentu i udowodnienie, że oświadczenie organu zawarte w danym dokumencie urzędowym, wystawionym przez ten organ, jest niezgodne z prawdą (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Jędrzejewska Maria, Grzegorczyk Paweł, Weitz Karol, Ereciński Tadeusz, Gudowski Jacek [w:] Ereciński Tadeusz Część pierwsza, tyt. VI dz. III rozdz. 2 oddz. 2 art. 244). Przepis art. 252 k.p.c. nie zawiera żadnych ograniczeń dotyczących rodzaju dowodów, za pomocą których strona powinna wykazać prawdziwość swoich twierdzeń w przedmiocie kwestionowania wartości dowodowej dokumentu urzędowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 roku w sprawie o sygn. akt I CKN 256/01, lex numer 78889).

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, analiza przepisu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów prowadziła do wniosku, iż okres, w którym W. L. był etatowym słuchaczem Wyższej Szkoły (...) w L. nie jest okresem służby w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu tego przepisu, pomimo treści powyższego zaświadczenia wystawionego przez IPN.

Reasumując, Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że okres od dnia 27 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 1988 roku, tj. okres kiedy wnioskodawca był etatowym słuchaczem Wyższej Szkoły (...) w L. winien zostać wyłączony ze służby w organach bezpieczeństwa państwa. W konsekwencji powyższego podstawę wymiaru świadczeń za wyżej wskazany okres należało, stosownie do art. 15b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, obliczyć przy uwzględnieniu wskaźnika po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy rok służby.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE