Sygn. akt IV U 280/15
Dnia 11 grudnia 2015r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
|
Przewodniczący |
SSO Jacek Witkowski |
|
Protokolant |
st. sekr. sądowy Małgorzata Wierzbicka |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015r. w S.
odwołania M. W.
od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
z dnia 30 stycznia 2015 r. (Nr (...) )
w sprawie M. W.
przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
o zwrot nienależnie pobranej renty rodzinnej rolniczej
zmienia zaskarżoną decyzję i stwierdza, że M. W. nie jest zobowiązana do zwrotu renty rodzinnej za okres od 01 czerwca 2014 r. do 30 września 2014 r.
Sygn. akt IV U 280/15
Decyzją z dnia 30.01.2015 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego zobowiązał M. W. do zwrotu kwoty 2.871,12 zł za okres od 1.06.2014 r. do 30.09.2014 r. jako nienależnie pobranej renty rodzinnej. Jako podstawę prawną organ rentowy wskazał treść art. 32 ustawy z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2013 r. poz. 1403)
Od decyzji tej odwołanie złożyła M. W., która wnosiła o jej zmianę poprzez odstąpienie żądania zwrotu renty rodzinnej. Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego zawartych w tej ustawie z dnia 20.12.1990 r., a w szczególności art. 28 ust. 1, a także art. 28 ust. 9.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż ubezpieczona nabyła w drodze darowizny grunt rolny o łącznej powierzchni powyżej 1 ha. Zgodnie z art. 32 ustawy, wypłata renty rodzinnej ulega zawieszeniu, jeżeli osoba pobierająca rentę rodzinną prowadzi jednocześnie działalność rolniczą.
Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:
Ubezpieczona M. W. była uprawniona do renty rodzinnej jako studentka wyższej uczelni do 30.09.2014 r. W dniu 19.05.2014 r. na mocy umowy darowizny otrzymała ona wraz z mężem grunt rolny o powierzchni 1,44 ha od teściów (akt notarialny k. 271 akt KRUS). O fakcie tym powiadomiła organ rentowy w dniu 12.01.2015 r. W związku z tym pozwany przyjął, że ubezpieczona prowadzi działalność rolniczą i naliczył nadpłatę renty rodzinnej w części uzupełniającej za okres od 1.06.2014 r. do 30.09.2014 r. Zaskarżoną decyzją z dnia 30.01.2015 r. zobowiązał M. W. do zwrotu kwoty 2.871,12 zł (k. 277 akt KRUS).
W toku postępowania odwoławczego Sąd ustalił, iż M. W. miała przyznane prawo do renty rodzinnej po zmarłej matce do 30.09.2014 r. Zamieszkuje ona wraz z mężem w domu swoich teściów we wsi G.. W pobliżu domu znajdują się grunty rolne, które poprzednio były własnością teściowej K. W.. Wymieniona będąca na rencie przekazała w drodze darowizny te grunty swoim synom, z których jeden jest mężem ubezpieczonej i darowizna dotyczyła ich obojga. Grunty te od wielu lat nie były obrabiane (zeznania świadków: E. W. i A. P. k. 34 v a.s.). Ubezpieczona w dacie przekazania nieruchomości rolnej była studentką wyższej szkoły na terenie S., zaś jej mąż pracuje jako mechanik poza rolnictwem. Wymienieni świadkowie nigdy nie widzieli ubezpieczonej i jej męża pracujących na polu. Grunt ten porośnięty jest krzewami i stanowi ugór. Świadek E. W. jest sąsiadką ubezpieczonej, zaś A. P. jest sołtysem wsi przez cztery kadencje.
Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków i ubezpieczonej. Zeznania te są spójne i przekonywujące. W związku z tym Sąd przyjął, że M. W. w okresie objętym zaskarżoną decyzją nie prowadziła działalności rolniczej. Nadmienić należy, iż teść ubezpieczonej również nie jest rolnikiem i wykonuje zawód murarza.
W świetle powyższych ustaleń Sąd uznał, że ubezpieczona nie jest zobowiązana do zwrotu części uzupełniającej renty rodzinnej, gdyż obaliła domniemanie prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu art. 6 pkt 3 ustawy z 20.12.1990 r. Zasadnie ubezpieczona powołała się na orzecznictwo Sądu Najwyższego tj. uchwałę z dnia 6.05.2004 r. II UZP 5/04. Teza zawarta w tej uchwale znajduje zastosowanie do jej sytuacji. Wykładnia art. 28 ust. 1, 3 i 4 cyt. ustawy prowadzi do wniosku, że brak faktycznego prowadzenia działalności rolniczej przez właściciela gruntu nie pozbawia go prawa do części uzupełniającej świadczenia.
Sąd Okręgowy podzielając stanowisko Sądu Najwyższego uznał, że M. W. nie jest zobowiązana do zwrotu kwoty określonej w zaskarżonej decyzji z dnia 30.01.2015 r.
Powyższe Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 477 14 § 2 kpc.