UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 15 maja 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) Sp. z o.o. przeciwko A. W. o zapłatę. Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd podał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Sąd uznał, że powód nie wykazał swej legitymacji czynnej, tj. nie wykazał następstwa prawnego pomiędzy (...) SA, z którą pzowany zawarł umowę z dnia 6.12.2011 r., a (...) SA. Sąd wskazał też, że w przedłożonej przez powoda kopii umowy cesji nie została wskazana wierzytelność wobec pozwanego. Powód nie przedłożył załączników zawierających wykaz przelewanych wierzytelności. Sąd podał też, że umowa cesji była niekompletna, nie dołączono bowiem do niej regulaminu wykonywania usługi oraz cennika, które zgodnie z treścią umowy stanowią jej integralną część. Powód dołączył inny regulamin, niż ten z którym zapoznanie się pozwany potwierdził. Ostatecznie Sąd uznał, że powód nie przedstawił żadnych dokumentów źródłowych wskazujących na podstawę, wysokość i sposób naliczenia należności objętej pozwem.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł powód. Sądowi I instancji zarzucił naruszenie art. 65 kc w zw. z art. 509 kc poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do uznania umowy cesji za nieskuteczną oraz naruszenie art. 471 kc poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do zwolnienia dłużnika z obowiązku naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, za które ponosi odpowiedzialność. Nadto naruszenie art. 233 § 1 kpc oraz art. 232 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, prowadzące do błędu subsumcyjnego poprzez stwierdzenie braku legitymacji czynnej powódki. Zarzucił też błędne zastosowanie art. 328 § 2 kpc, art. 229 kpc oraz art. 217 § 1 kpc poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla kórych dowodom zgłaszanym przez powoda Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, jak też naruszenie art. 3 kpc poprzez wydanie orzeczenia niezgodnego z rzeczywistym stanem faktycznym, a tym samym poprzez naruszenie zasady prawdy materialnej.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od strony pozwanej części dochodzonego roszczenia, tj. kwoty 290 zł wraz z odsetkami od dnia złożenia powództwa do dnia zapłaty. Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie kosztów sądowych z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy oparł się na ustaleniach faktycznych, poczynionych prawidłowo przez Sąd Rejonowy, nie znajdując podstaw do czynienia dodatkowych, bądź odmiennych ustaleń, jak też ocenił, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Postępowanie to nie stało w sprzeczności z przepisem art. 232 kpc, nakładającym na stronę obowiązek wskazywania dowodów dla wykazania swych twierdzeń. Nadto Sąd I Instancji, zgodnie z art. 233 § 1 kpc dokonał szczegółowej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów, zaś powód nie wykazał, aby ocena ta miała wykraczać poza granice swobodnej oceny dowodów, przyjmując cechy dowolności. Oprócz wskazywanej własnej oceny dostarczonych Sądowi dowodów powód nie powołał żadnych okoliczności, dyskredytujących ocenę Sądu. Powód nie zgadzał się z oceną dokonaną przez Sąd i jedynie tym uzasadniał zarzut naruszenia powołanego przepisu. Nadto zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na sobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Strona powodowa powinna zatem udowodnić wszystkie okoliczności, z których wywodziła swe roszczenie, licząc się z oddaleniem powództwa w przypadku ich nieudowodnienia.

Podstawę roszczenia powoda stanowiła umowa o usługi telekomunikacyjne zawarta pomiędzy (...) S.A. a pozwanym A. W.. Z umowy tej strona powodowa P. sp. z o o. z siedzibą we W., powołując się na fakt następstwa po poprzedniku (...) S.A., który rzekomo był następcą prawnym (...) SA, wywodziła roszczenie o zapłatę kwoty 290 zł w związku z odstąpieniem przez pozwanego od tejże umowy po upływie 10 dni od jej zawarcia.

Prawidłowo ustalił Sąd I instancji, że strona powodowa nie wykazała swej legitymacji procesowej i już z tego powodu powództwo podlegało oddaleniu. Powód dochodził pozwem roszczenia, powołując się na umowę cesji wierzytelności wynikającej z umowy o usługi telekomunikacyjne zawartej przez pozwanego A. W. z (...) SA, nie przedstawiając jednakże umowy przelewu wierzytelności wskazującej na przelew wierzytelności przysługującej (...) SA, ani też wierzytelności wynikającej z tej konkretnej umowy z (...) S.A. z siedzibą we W. na stronę powodową. Powód, zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji, przedstawił wyłącznie umowę przelewu wierzytelności zawartą pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W. a (...) sp. z o.o. z siedzibą we W., z której wynika, że przelew obejmował wierzytelności wobec dłużników wskazanych w załączniku nr 1 do tej umowy. Do umowy powód nie dołączył jednakże żadnych załączników mogących świadczyć o przelewie wierzytelności względem pozwanego A. W., wynikającej ze wskazanej umowy. Sąd Rejonowy słusznie ocenił, iż tak niekompletny dokument umowy nie spełniał wymogów dowodu wiarygodnego i nie budzącego wątpliwości. Nie sposób w związku z tym wyprowadzać z przedstawionych okoliczności uprawnienie strony powodowej do żądania zapłaty należności przewidzianych w umowie o usługi telekomunikacyjne zawartej przez

pozwanego A. W. z (...) S.A. Powód nie twierdził też i nie wykazał, by pozostawał stroną jakiegokolwiek innego stosunku prawnego, z którego mogłoby wynikać jego uprawnienie do żądania zapłaty względem pozwanego.

Dodatkowo Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że nie zostało również udowodnione, by powództwo było uzasadnione, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Sąd Rejonowy właściwie odmówił wiarygodności i mocy dowodowej samej umowie o świadczenie usług, bowiem na podstawie tego nieczytelnego dokumentu nie sposób jest wyprowadzić wniosek, że pozwany A. W., składając podpis pod tą umową, potwierdził, iż jej integralną częścią jest regulamin i cennik i że zapoznał się z ich treścią. W oparciu o przedstawiony dokument nie sposób było przyjąć, że zawierał on postanowienie tej treści czy zbliżonej. Biorąc pod uwagę, że załączony do pozwu regulamin wskazuje, iż dotyczy on usług wykonywanych przez (...) S.A. i zarówno cennik, jak i regulamin nie zostały podpisane przez pozwanego, Sąd Rejonowy zasadnie powziął wątpliwość, co do prawdziwości twierdzeń powoda jakoby załączone dokumenty były integralną częścią umowy zawartej przez pozwanego A. W. z (...) S.A. i że pozwany zapoznał się z ich treścią.

Dochodząc swego roszczenia w związku z odstąpieniem od umowy o usługi telekomunikacyjne przez pozwanego, strona powodowa nie przedstawiła też żadnego dowodu miarodajnego dla potwierdzenia, że pozwany A. W. złożył „oświadczenie o rezygnacji z umowy", na które powoływała się w pozwie. Nie sposób było traktować jako takiego dowody noty obciążeniowej, zawierającej wzmiankę sporządzoną przez samą stronę powodową, jakoby naliczona opłata wyrównawcza dochodzona pozwem był związana ze złożeniem oświadczenia o odwołaniu zamówienia na usługę abonamentu telefonicznego.

Należy również zaznaczyć, że strona powodowa nie wskazywała także w apelacji żadnych dowodów na przedstawione okoliczności, ani też ich nie dołączyła, co potwierdza słuszność tej oceny, jakkolwiek zaznaczyć należy również, że dowody te dołączone dopiero do apelacji należałoby uznać za spóźnione stosownie do treści art. 381 k.p.c.

Nieuzasadniony był zarzut naruszenia art. 509 k.c. Sąd Rejonowy bowiem dokonał prawidłowej wykładni tego przepisu, wskazując, że dla skuteczności transakcji sprzedaży wierzytelności oznaczonej co do tożsamości, konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności.

Zupełnie gołosłowny, nie poparty choćby konkretnymi twierdzeniami, był zarzut naruszenia art. 471 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do zwolnienia dłużnika z obowiązku naprawienia szkody⁴"wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, za które ponosi odpowiedzialność.

Odnosząc się zaś do podniesionego w uzasadnieniu apelacji zarzutu naruszenia art. 339 § 2 kpc wskazać należy, że przepis ten nie ustanawia bezwzględnego nakazu przyznania za prawdziwe twierdzeń strony powodowej. Art. 339 § 2 k.p.c. wprost stanowi, że w tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach

faktycznych przytoczonych pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przepis ten zatem, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, wprowadza domniemanie prawne, że prawdziwe są twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie czy w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Z treści przepisu jednakże równocześnie wynika wyraźnie, że domniemanie to jest wzruszalne. Sąd Rejonowy przedstawił szczegółowo argumenty wskazujące, iż istnieją uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń przytoczonych w pozwie. Wobec wątpliwości tych Sąd Rejonowy nie był władny rozstrzygnięcie swe oprzeć na samych tylko twierdzeniach powoda zawartych w pozwie. W związku z tym Sąd I instancji słusznie ocenił, że konieczne stało się zatem przeprowadzenie postępowania dowodowego. Wskazać też należy, że Sąd Rejonowy, biorąc pod uwagę bierne zachowanie się pozwanego w procesie, prawidłowo, na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.c. wydał wyrok zaoczny w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda jako bezzasadną, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE