UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 stycznia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz na § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił ustalenia J. G. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wskazując, że ubezpieczony na dzień 01 stycznia 1999 r. nie osiągnął 25-letniego okresy składkowego i nieskładkowego oraz nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. G. kwestionując przyjęcie w postępowaniu administracyjnym, że nie spełnia łącznie wszystkich ustawowych przesłanek ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym oraz domagając się: zmiany tej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do tej emerytury od dnia następnego po zgłoszeniu wniosku o emeryturę oraz zasądzenia od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 09 marca 2015 r. w sprawie VI U 547/14 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

J. G. (urodz. dnia (...)) w dniu 13 stycznia 2014 r. złożył wniosek o przyznanie mu emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wiek 60 lat osiągnął on w dniu (...) Ubezpieczony jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i we wniosku o emeryturę wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z dwóch powodów:

- nieosiągnięcia wymaganego ogólnego stażu emerytalnego w wymiarze co najmniej 25 lat,

- nieudowodnienia okresu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27,

przy czym emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Powołany art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej mówiąc o dotychczasowych przepisach, które wymagają legitymowania się przez osobę wnioskującą o emeryturę okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odwołuje się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego stwierdza, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy przy ocenie uprawnień ubezpieczonego do emerytury na podstawie powołanych przepisów zaliczył mu do okresu pracy w szczególnych warunkach okresy jego zatrudnienia w Zakładach (...) w Ś. (następnie (...) SA) od dnia 01 sierpnia 1980 r. do dnia 31 maja 1984 r. oraz od dnia 01 listopada 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. – 4 lata.

Rozważania co do możliwości zakwalifikowania innych okresów pracowniczego zatrudnienia ubezpieczonego do pracy w szczególnych warunkach należy rozpocząć należy od wskazania, iż w okresie:

1) od września 1975 r. do dnia 14 lutego 1976 r. ubezpieczony pracował w Fabryce (...) we W. najpierw od dnia 05 września 1975 r. do dnia 15 stycznia 1976 r. przy przyuczeniu do zawodu spawacza, a następnie do końca zatrudnienia jako spawacz;

2) od dnia 23 maja 1972 r. do dnia 31 maja 1975 r. w Zakładach (...) na stanowisku workarza;

3) od dnia 17 maja 1976 r. do dnia 27 stycznia 1977 r. w Zakładach (...) w Ś. na stanowisku ślusarza;

4) od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. w Zakładach (...) w Ś. na stanowisku maszynisty maszyn transportowych w Wydziale Przygotowania D.;

5) od dnia 01 sierpnia 1980 r. do dnia 31 maja 1984 r. w Zakładzie (...) w Ś. na stanowisku operatora urządzeń rębalni drewna i korowalni w W. D.;

6) od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. w Zakładach (...) w Ś. na stanowisku operatora suwnicy w W. D.;

7) od dnia 01 listopada 1998 r. do dnia 31 sierpnia 2001 r. we (...) S.A. w Ś. na stanowisku operatora urządzeń rębalni drewna i korowalni.

Okresy pracy ubezpieczonego na stanowisku operatora urządzeń rębalni drewna i korowalni (wskazane wyżej w punktach 5 i 7) organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu do okresu pracy w szczególnych warunkach.

Okolicznością oczywistą dla Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie było to, że bez zaliczenia ubezpieczonemu do wymaganego co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach okresów jego pracowniczego zatrudnienia w Zakładach (...) w Ś.:

- od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. na stanowisku maszynisty maszyn transportowych,

- od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. na stanowisku operatora suwnicy (wskazane wyżej punkt 4 i 5) nie będzie się on legitymował tym wymaganym okresem.

Pozostałe okresy jego pracowniczego zatrudnienia:

1) od dnia 05 września 1975 r. do dnia 14 lutego 1976 r. - 5 miesięcy i 10 dni,

2) od dnia 23 maja 1972 r. do dnia 31 maja 1975 r. – 3 lata 8 dni,

3) od dnia 17 maja 1976 r. do dnia 27 stycznia 1977 r. – 8 miesięcy i 12 dni,

4) od dnia 01 sierpnia 1980 r. do dnia 31 maja 1984 r. – 3 lata i 10 miesięcy,

5) od dnia 01 listopada 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. - 2 miesiące

- w sumie 8 lat i 2 miesiące.

Przedsiębiorstwo Usługowo Produkcyjne (...) w T. wystawiając ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 20 grudnia 2013 r. zakwalifikowało pracę ubezpieczonego J. G. na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego (w okresach od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. oraz od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. jako pracę w szczególnych warunkach według wykazu A, działu VIII (w transporcie) pozycji I (ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie) oraz według stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 07 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładkach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego wykazu A, działu III (w transporcie), poz. 1, pkt 4 (operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego).

Zdaniem Sądu I instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy wykluczał możliwość tego rodzaju kwalifikacji pracy ubezpieczonego według wskazanego przez pracodawcę działu i punktu wykazu A.

Sąd ten zważył, że po pierwsze sam ubezpieczony opisując swoją pracę w powyższych dwóch okresach (istotnych dla spełnienia warunków nabycia dochodzonego świadczenia), podawał w czasie informacyjnego wysłuchania najpierw, że od dnia 20 kwietnia 1979 r. pracując na stanowisku operatora maszyn i urządzeń pracował na stanowisku jako rębakowy i obsługiwał urządzenia rębalni drewna, aby na kolejnym posiedzeniu rozprawowym informacyjnie wyjaśnić, że pracując jako operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego wykonywał rozładunek drewna z wagonów (w 90 % swego czasu pracy) i rozładunek zrębków (w 10 % swego czasu pracy). Rozładunek ten dotyczył wałków drewna o długości od 1 m do 2,40 m. Ubezpieczony wyjaśnił też, że 90 % swojego czasu pracy na wskazanym stanowisku pracował na rębalni i korowalni, a 10 % czasu pracy przy rozładunku drewna i zrębków jako suwnicowy. W innym fragmencie swoich wyjaśnień – po okazaniu mu odpisów dokumentów z jego akt osobowych – wyjaśnił z kolei, że cały czas pracował w rębalni i korowalni jako operator urządzeń rębalni i korowalni, a tylko do czasu do czasu jako suwnicowy. Tę ostatnią wersję podał on w czasie przeprowadzania dowodu z jego przesłuchania.

Powyższym okolicznościom wskazywanym przez ubezpieczonego zaprzeczały jednak dowody z odpisów dokumentów zebranych w jego aktach osobowych (nadesłanych przez J. H. – pracodawcy ubezpieczonego). Wniosek w sprawie zmiany warunków pracy i płacy oraz pismo Zakładów (...) w Ś. z dnia 13 czerwca 1984 r. potwierdzały jednoznacznie zmianę stanowiska pracy J. G. z operatora urządzeń rębalni i korowalni na stanowisko operatora suwnicy. Od tego momentu wszystkie kolejne angaże i inne pisma z akt osobowych powoda aż do dnia 31 października 1998 r. określały stanowisko pracy ubezpieczonego jako „suwnicowy”. Przykładowo wskazać w tym miejscu można pismo kierownika W. D. z dnia 28 września 1992 r. (w którym stwierdzono, że J. G. jest pracownikiem zatrudnionym na stanowisku suwnicowego wyładunku drewna), czy też pismo z dnia 13 lutego 1996 r. adresowane do kierownika tego Wydziału (w którym proszono o udzielenie J. G. ostrzeżenia na piśmie za nieprawidłowe wykonywanie pracy na suwnicy w dniu 08 lutego 1996 r. (zm. III), w wyniku czego doszło do uszkodzenia chwytaka nr 4 z winy operatora).

Dopiero z dniem 01 listopada 1998 r. (po ukończeniu przez ubezpieczonego przeszkolenia przywarsztatowego w okresie od dnia 01 grudnia 1997 r. do dnia 31 marca 1998 r.) ponownie zmieniono mu warunki pracy, powierzając stanowisko operatora urządzeń rębalni i korowalni (pismo pracodawcy z dnia 30 listopada 1998 r., wniosek o zmianę z dniem 01 listopada 1998 r. stanowiska pracy z suwnicowego na powyższe stanowisko operatora).

Także w okresie od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. ubezpieczony nie pracował na stanowisku operatora urządzeń rębalni i korowalni, gdyż umowa o pracę z dnia 20 kwietnia 1979 r. zatrudniała go na stanowisku maszynisty maszyn transportowych, a kolejne pisma pracodawcy wskazywały to stanowisko pracy aż do dnia 01 sierpnia 1980 r., kiedy to powierzono mu stanowisko operatora urządzeń rębalni i korowalni (wniosek w sprawie zmiany warunków pracy i płacy z dnia 01 lipca 1980 r.).

Sąd Okręgowy stwierdził, że dowody z kserokopii dokumentów z akt osobowych ubezpieczonego były jednoznaczne i w sposób wiarygodny i spójny wskazywały na stanowiska jego pracy, zajmowane w poszczególnych okresach, a w konsekwencji także na rodzaj wykonywanej pracy. Mocy dowodowej tych dokumentów nie pozbawiły inne przeprowadzone w sprawie dowody, a w szczególności zeznania świadków: B. S. (1), A. M. (1), M. K. (1) i S. K. (1).

W ocenie tego Sądu dowody te generalnie potwierdzały pracę ubezpieczonego na stanowiskach operatora urządzeń transportowych (transporterów łańcuchowych, linowych do transportu drewna oraz zrębków) i operatora suwnicy przy rozładunku drewna, a więc okoliczności potwierdzone dokumentami zebranymi w aktach osobowych ubezpieczonego.

Sąd I instancji oceniając wiarygodność i moc dowodową zeznań tych świadków odmówił im wiarygodności w tych fragmentach, w których twierdzili oni, że ubezpieczony będąc zatrudnionym na stanowiskach suwnicowego i operatora maszyn transportowych, pracował na innym stanowisku – operatora urządzeń rębalni i korowalni.

Zdaniem tego Sądu dowody z akt osobowych ubezpieczonego miały większą moc dowodową i wiarygodność, gdyż w powyższym wypadku pozbawione logiki i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego byłyby działania ówczesnego pracodawcy powoda ( Zakładów (...) w Ś.), który jako pracodawca zatrudniający znaczną liczbę pracowników i posiadający wyspecjalizowane służby kadrowe, tworzyłby dokumentację pracowniczą niezgodną z rzeczywistym stanem rzeczy, sporządzając dokumenty, które potwierdzałyby tylko fikcyjne zatrudnienie ubezpieczonego na przykład na stanowisku operatora suwnicy i operatora maszyn transportowych.

Sąd Okręgowy przypomniał, że prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione a temu służą dokumenty. Dlatego w tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok S.A. w Białymstoku z dnia 12 listopada 2013 roku, III AUa 220/13, LEX nr 1394155).

W ocenie tego Sądu praca ubezpieczonego na tych stanowiskach - wbrew wystawionemu przez jego pracodawcę świadectwu z dnia 20 grudnia 2013 r. – nie mogła zostać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach, wskazaną w wykazie A, dziale VIII, pod poz. 1 z tej istotnej przyczyny, że nie odpowiadała rodzajowi pracy wskazanemu w tym dziale i w tej pozycji. Praca przy rozładunku drewna z wagonów, czy samochodów nie była bowiem pracą przy załadunku i wyładunku oraz przeładunku materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie. Drewno pocięte na odcinki określonej długości nie należy do tego rodzaju materiałów. Chociaż niektórzy świadkowie twierdzili, że przy rozładunku drewna w tej formie powstawał pył, czy to z drewna, czy też z resztek innych materiałów pozostałych po wcześniejszych przewozach, to było to zapylenie w ujęciu stricte potocznym, a nie normatywnym. Drewno nie może być bowiem kwalifikowane jako materiał pylisty, gdyż jego struktura (konsystencja) jest twarda, zbita, a jego rozładunek nie powoduje zapylenia, które powstaje przy materiałach o rzeczywistej strukturze właściwej dla materiałów pylistych (np. cement, zboże, piasek czy nawozy sztuczne).

Okoliczność tę dostrzegał także świadek A. M. (zatrudniony na stanowisku kierownika zmiany i zastępcy kierownika W. D. w latach 1979 – 2001), choć twierdził jednocześnie, że w czasie rozładunku drewna powstało zapylenie.

Sąd I instancji podkreślił też, że jak wynika z zeznań świadków ubezpieczony nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy rozładunku zrębków. Niezależnie od tego w jakich proporcjach ubezpieczony w czasie swojego normatywnego czasu pracy rozładowywał zrębki i drewno (90 do 10, czy 10 do 90), jego praca na stanowisku operatora suwnicy nie była pracą stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Sam ubezpieczony w zakresie tych proporcji przedstawiał różne stanowiska, podobnie jak świadkowie. Za najbardziej wiarygodną – zdaniem tego Sądu – przyjąć należy podaną przez ubezpieczonego w trakcie informacyjnego wysłuchania wersję, zgodnie z którą 10 % czasu pracy pracował on przy rozładunku zrębków, (które należy zakwalifikować do materiału pylistego), a 90 % przy rozładunku drewna.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony nie spełnia warunku nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach w postaci legitymowania się co najmniej 15 letnim okresem tego rodzaju zatrudnienia.

Sąd ten ustalił na podstawie zeznań świadków: Z. Z. i P. A. oraz przesłuchania J. G., że legitymował się on 25 letnim okresem uprawniającym do emerytury, gdyż brakujący staż pracowniczy (suma okresów składkowych i nieskładkowych) uzupełniony został jego pracą w gospodarstwie rolnym rodziców w okresach:

- od dnia 09 lutego 1970 r. do dnia 22 maja 1972 r.,

- od dnia 16 marca 1977 r. do dnia 30 grudnia 1978 r.

W tym okresie ubezpieczony wykazał, że korzystał z odroczenia odbycia zawodowej służby wojskowej z powodu konieczności pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.

Okoliczność powyższa nie wpływała jednak na wydane rozstrzygnięcie, skoro ubezpieczony nie spełnił innego warunku nabycia prawa do emerytury, wskazanego w § 4 pkt 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.

Uznając, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami, Sąd I instancji orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł J. G. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

1) niezastosowanie art. 184 w związku z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z F.U.S., podczas gdy z zebranego w tej sprawie materiału wynika, że ubezpieczony spełnił wszelkie warunki do uzyskania na podstawie tychże przepisów prawa do wcześniejszej emerytury, a zwłaszcza, że przepracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych, wobec tego - zgodnie z dyspozycją tych przepisów – powinien uprawnienie takie nabyć,

2) naruszenie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze polegające na nieprawidłowym zakwalifikowaniu pracy w okresie od dnia 13 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r., czyli zamiast w wykazie A, dział VI, poz. 3 w leśnictwie przemyśle drzewnym i papierniczym - obsługa urządzeń do mechanicznego rozdrabniania drewna (produkcja zrębków) zakwalifikowanie wykaz A, dział VIII - ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów,

3) naruszenie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze polegające na nieprawidłowym zakwalifikowaniu pracy w okresie od dnia 13 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. poprzez niesłuszne przyjęcie, że praca ubezpieczonego w okresie od dnia 13 czerwca 1984 r. do dnia 01 listopada 1998 r. jako operatora urządzeń rębalni i korowalni nie była pracą rzeczywiście wykonywaną jak wynikało to z zeznań świadków i odwołującego, ponieważ zdaniem Sądu z akt osobowych wynikało, że stanowisko pracy było określane jako suwnicowego, co nie odpowiadało rodzajowi pracy wskazanemu w tym dziale i w tej pozycji, pomimo, że w świadectwie pracy wskazano, że w aktach pracowniczych pojawiają się stanowiska maszynista maszyn transportowych operator urządzeń rębalni i korowalni, operator suwnicy, a zmiana nazwy stanowiska miała charakter wewnętrzny , przy czym nie nastąpiła zmiana faktycznie wykonywanej pracy,

4) sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego polegające na naruszeniu:

a) art. 233 § 1 i art. 382 k.p.c. przez niedokonanie oceny wiarygodności i mocy dowodu z dokumentu - dowodu z legitymacji ubezpieczeniowej z którego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że ubezpieczony od dnia 20 kwietnia 1979 r. rozpoczął pracę jako rębakowy,

b) art. 224 i art. 233 § 1 k.p.c. przez niedostateczne wyjaśnienie sprawy i niezgodne z zebranym materiałem dowodowym obejmującym zeznania świadków bezpośrednich przełożonych - brygadzisty B. S. (2) , Kierownika Wydziału - A. M. (1) oraz S. K. (2) - dyspozytora - wszystkich pracowników W. D. „Celulozy”, z których wynikało, że ubezpieczony pracował w wydziale przygotowania drewna jako operator urządzeń rębalni i korowalni będącym jego podstawowym stanowiskiem, a w przypadku konieczności wynikających z usprawiedliwionych potrzeb pracodawcy pracował na stanowisku suwnicowego, które jak wskazywali wszyscy świadkowie było również stanowiskiem pracy w warunkach szczególnych,

c) art. 227 k.p.c. polegające na pominięciu przez Sąd Okręgowy wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, czyli nie przeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego i nie rozważeniu w sposób bezstronny okoliczności wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w okresach od dnia 13 czerwca 1984 r. do dnia 01 listopada 1998 r. - dowodu załączonego do odwołania w postaci kopii uchwały Nr (...) Zarządu F. Ś. z dnia 10 sierpnia 1999 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach. Z treści załącznika do wskazanej powyżej uchwały w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że stanowiska w wydziale przygotowania drewna, a więc na tym, na którym pracował i nadal pracuje ubezpieczony, są stanowiskami, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, tj. na stanowisku zarówno -operatora urządzeń korowalni i rębalni, jak i operatora suwnicy, maszynisty suwnic, pomocnika suwnicowego. Nie uwzględnienie tego elementu materiału dowodowego skutkowało, że Sąd nieprawidłowo ustalił, że ubezpieczony nie spełnił warunku legitymowania się co najmniej 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych,

d) niezasadnym i bezkrytycznym przyjęciu, wbrew doświadczeniu Sądu, z innych spraw związanych z rozpatrywanymi odwołaniami innych byłych pracowników (...), że w latach osiemdziesiątych dokumentacja pracownicza była prawidłowa li tylko, dlatego, że byłe przedsiębiorstwo państwowe dysponowało wyspecjalizowaną służbą pracowniczą i w związku z tym dokumentacja pracownicza była zgodna ze stanem rzeczywistym, jeżeli jak wynika z wielu spraw prowadzonych przed Sądem Okręgowym Wydziałem VI, stan wynikający z dokumentów pracowniczych dotyczący nazewnictwa stanowisk, zakresu czynności określonych w dokumentacji w zestawieniu z faktycznie wykonywaną pracą, w szczególności w zakresie określania rodzaju czynności pracowniczych w świadectwach pracy w warunkach szczególnych był przeważnie nieprawidłowy, na co zwrócił świadek A. M. (1),

e) nieprawidłowe i wbrew charakterystyce drewna wykorzystywanego przy produkcji, które było dostarczane jako drewno nie okorowane uznanie, że nie pyliło ono, co jest niezgodne z rzeczywistością, ponieważ w czasie transportu transporterami łańcuchowymi, linowymi kora o różnej wielkości odrywała się powodując zapylenie, co podkreślali świadkowie: A. M. (1) i S. K. (1).

W uzasadnieniu apelacji ubezpieczony dokonał streszczenia postępowania sądowego pierwszo-instancyjnego oraz uzasadnił podniesione w niej zarzuty i twierdzenia.

W konkluzji apelacji skarżący wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że J. G. przysługuje prawo do emerytury, bądź ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Po uzupełnieniu postępowania dowodowego w postępowaniu apelacyjnym okazało się, że apelacja J. G. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Odnosząc się na wstępie do zarzutu naruszenia prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. wskazać należy, że przepis ten nie może być przedmiotem naruszenia sądu, gdyż nie jest on źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu (por. wyrok S.N. z dnia 04 listopada 2010 r., III UK 25/10, LEX nr 794799).

Podnoszony w apelacji zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 382 k.p.c. również uznać należy za chybiony, ponieważ sąd pierwszej instancji nie może naruszyć tego przepisu, który znajduje zastosowanie w postępowaniu apelacyjnym.

Z apelacji tej wynika również zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 224 i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedostateczne wyjaśnienie sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody, że w spornych okresach zatrudnienia w Zakładach (...) w Ś.: od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. i od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. wykonywał prace, odpowiednio: maszynisty maszyn transportowych i operatora suwnicy/suwnicowego.

Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, LEX nr 174185).

W ocenie Sądu II instancji wobec zawartej w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 20 grudnia 2013 r. (k. 16 akt ZUS) informacji, zgodnie z którą cyt. „W aktach pracowniczych pojawiają się nazwy stanowiska: Maszynista Maszyn Transportowych, Operator Urządzeń Rębalni i Korowalni, Operator Suwnicy. Nazewnictwo stanowisk u Pracodawcy wynikało z wewnętrznych przepisów zakładu pracy. Zmiana nazwy stanowisk miała charakter wewnętrzny, przy czym nie nastąpiła zmiana rodzaju faktycznie wykonywanej pracy” zachodziła konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu sądowym pierwszoinstancyjnym celem precyzyjnego ustalenia charakteru prac wykonywanych przez ubezpieczonego w spornych okresach zatrudnienia oraz zasad, na jakich zakład pracy kwalifikował te okresy jako okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach, czego jednak Sąd Okręgowy nie uczynił.

Podobnej treści informacja znajduje się również w przedłożonym w postępowaniu apelacyjnym świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 28 lutego 2013 r. wystawionym przez (...) S.A. w Ś. dla E. B. (koperta k. 141 akt sprawy).

Zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 224 i art. 233 § 1 k.p.c. jest zatem uzasadniony w tym sensie, że Sąd ten bez uzupełnienia postępowania dowodowego we wskazany wyżej sposób uznał przeprowadzone w sprawie dowody za wystarczające dla poczynienia istotnych ustaleń faktycznych w sprawie.

W związku z powyższym, na mocy art. 382 k.p.c., celem uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z zeznań świadków: E. C., która wystawiała świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach dla E. B. oraz W. N. specjalisty BHP zatrudnionego w (...) S.A. w Ś. na okoliczności jak w tezie dowodowej postanowienia z dnia 03 lutego 2016 r. w sprawie III AUa 1013/15 (k. 152 akt sprawy 00:03:17).

Świadek E. C. zeznała (k. 152 akt sprawy 00:04:21), że o zakwalifikowaniu prac wykonywanych przez pracowników jako prac w szczególnych warunkach decyduje to, czy zajmowane przez nich stanowiska wymienione są w ogólnozakładowym wykazie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach. Dla zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w poz. 1, działu VIII, wykazu A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, wystarczyło samo wykonywanie ciężkich prac załadunkowych i wyładunkowych. Świadek ten nie miał wiedzy o charakterystyce prac wykonywanych na poszczególnych stanowiskach.

Świadek W. N. zeznał (k. 153 akt sprawy 00:10:31), że zakwalifikowanie pracy jako pracy w szczególnych warunkach odbywa się na podstawie wykazu wprowadzonego uchwałą zarządu (...) S.A. z 1999 r. w oparciu o zarządzenie resortowe. Wykaz ten odbiega jednak pod względem nazewnictwa stanowisk pracy od wykazu zarządzenia resortowego. W ocenie tego świadka praca na stanowisku maszynisty maszyn transportowych i na stanowisku suwnicowego ma taki sam charakter. Świadek opisał również pracę operatora urządzeń w rębalni i korowalni. W jego ocenie treść angaży odzwierciedla faktycznie wykonywaną pracę, zaś świadczenie pracy na innych stanowiskach ma miejsce w sytuacjach wyjątkowych – są to czynności o jednostkowym charakterze.

Sąd II instancji dał wiarę zeznaniom świadków uznając, że są one spontaniczne, szczere, uzupełniają się wzajemnie, a ponadto znajdują oparcie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a w szczególności w treści dokumentów zawartych w aktach osobowych pochodzących z okresów, których dotyczą.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony spełnia łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), przesłanki ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, a w szczególności przesłankę w postaci osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. w dniu 01 stycznia 1999 r., wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej).

Nie jest przedmiotem sporu i nie budzi wątpliwości spełnianie pozostałych przesłanek ustalenia mu prawa do emerytury z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej.

Ocena kwestii spełniania przesłanki z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej zależy od odpowiedzi na pytanie, czy okresy zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w Ś.: od dnia 20 kwietnia 1979 r. do dnia 31 lipca 1980 r. i od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. podlegają zaliczeniu do wymaganego w przepisach dotychczasowych okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W odniesieniu do tych okresów Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...) w T., będący następcą prawnym Zakładów (...) w Ś., wystawił świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 10 grudnia 2013 roku (k. 16 akt em. ZUS), w którym wskazał, że J. G. w tych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w tych okresach prace wymienione w poz. 1, działu VIII, wykazu A rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm., nazywanego dalej rozporządzeniem), tj. ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących na stanowisku operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego – stanowisko i charakter pracy odpowiadający pod względem rodzaju wykonywanej pracy i zakresu obowiązków stanowisku wymienionym w pkt 4, poz. 1, działu VIII, wykazu A zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 07 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MPCHiL z dnia 03 sierpnia 1987 r. Nr 4, nazywanego dalej zarządzeniem resortowym).

Świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający te świadectwa nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie (por. wyrok S.N. z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067).

Tym samym treść tego dokumentu podlega weryfikacji zarówno w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego przed sądami ubezpieczeń społecznych.

Sąd Apelacyjny zauważa, że nazwa stanowisk pracy ubezpieczonego w spornych okresach nie odpowiada nazwie tego stanowiska podanej w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 10 grudnia 2013 r. (k. 16 akt em. ZUS).

Ponadto Sąd ten podkreśla, że decydującą rolę w analizie charakteru pracy wnioskodawcy z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji jednego z wykazów, stanowiących załączniki do rozporządzenia (por. wyrok S.N. z dnia 01 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638).

Tymczasem przeprowadzone w postępowaniu apelacyjnym dowody z zeznań świadków: E. C. (k. 152 akt sprawy 00:04:21) i W. N. (k. 153 akt sprawy 00:10:31), korespondując z treścią ogólnozakładowego wykazu stanowisk pracy wprowadzonego uchwałą zarządu (...) S.A z dnia 10 sierpnia 1999 r. (k. 7-15 akt sprawy) oraz z treścią angaży zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy potwierdzają, że to nie rozporządzenie, lecz powyższy wewnętrzny wykaz był w istocie podstawą kwalifikowania prac jako prac w szczególnych warunkach.

Powyższe okoliczności podważają miarodajność tego świadectwa dla ustalenia faktu wykonywania przez ubezpieczonego w spornych okresach zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku prac w szczególnych warunkach.

Podkreślenia wymaga jednak, że w sądowym postępowaniu odwoławczym fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a do sądu należy ocena ich wiarygodności (por. wyrok S.N. z dnia 02 lutego 1996 r., II URN 3/95, LEX nr 24774).

W związku z powyższym J. G. ma szerokie możliwości udowodnienia faktu świadczenia w spornych okresach zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia, przy zastosowaniu różnorodnych środków dowodowych.

Z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego, czy centralny związek spółdzielczy, w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych, ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne, że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim wykazie może – w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych – stanowić negatywną przesłankę dowodową (por. wyrok S.N. z dnia 16 listopada 2010 r., I UK 124/10, LEX nr 707404).

W przypadku ustalenia, że stanowisko pracy ubezpieczonego widniejące na dokumentach dotyczących spornego okresu zatrudnienia, figuruje w wykazie stanowiącym załącznik do właściwego zarządzenia resortowego albo uchwały, zachodziłoby zatem domniemanie faktyczne, że w okresie zatrudnienia na tym stanowisku wykonywał on prace w szczególnych warunkach.

W świetle przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów z treści angaży i innych dokumentów dotyczących spornych okresów zatrudnienia, a zawartych w aktach osobowych, J. G. zajmował w tych okresach kolejno następujące stanowiska pracy: od dnia 20 kwietnia 1979 r. od dnia 31 lipca 1980 r. maszynisty maszyn transportowych i od dnia 01 czerwca 1984 r. do dnia 31 października 1998 r. operatora suwnicy/suwnicowego.

Powyższe stanowiska pracy nie są wymienione w pkt 1-4, poz. 1 „Ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie”, działu VIII „W transporcie i łączności”, wykazu A, stanowiącego załącznik do zarządzenia resortowego.

Tym samym zasadne jest przyjęcie, że w odniesieniu do okresów zatrudnienia na tych stanowiskach nie zachodzi domniemanie faktyczne, że ubezpieczony wykonywał prace w szczególnych warunkach.

Prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione, a temu służą dokumenty. Dlatego, w tej kategorii spraw podkreśla się, że już tylko zeznania świadków lub przesłuchanie stron, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków lub przesłuchaniu stron, w sytuacji gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne (por. wyrok S.A. w Szczecinie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 374/12, LEX nr 1223476 oraz powołane w uzasadnieniu wyroki S.A. we Wrocławiu: z dnia 17 stycznia 2012 r., III AUa 1482/11, LEX nr 1110006 i z dnia 22 lutego 2012 r., III AUa 1734/11, LEX nr 1129735).

W związku z powyższym zeznania świadków: B. S. (3) (k. 54 akt sprawy 01:13:21), A. M. (1) (k. 55 akt sprawy 01:34:04), M. K. (2) (k. 56 akt sprawy 01:56:54), S. K. (1) (k. 56 akt sprawy 02:10:22), E. C. (k. 152 akt sprawy 00:04:21) i W. N. (k. 153 akt sprawy 00:10:31) oraz przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony (k. 94 akt sprawy 01:24:20) zasługują na wiarę w zakresie, w jakim korespondują z treścią dokumentów dotyczących spornych okresów zatrudnienia.

Okoliczność wykonywania przez J. G. w spornych okresach zatrudnienia prac polegających na rozładunku drewna znajduje oparcie w dokumentach zawartych w aktach osobowych dotyczących tych okresów, tj.: umowy o pracę z dnia 20 kwietnia 1979 roku, angaży: z dnia 05 lipca 1979 r., z dnia 13 czerwca 1984 r., z dnia 26 sierpnia 1984 r., z dnia 20 sierpnia 1985 r., z dnia 12 maja 1986 r., z dnia 10 października 1986 r., z dnia 20 lutego 1987 r., z dnia 02 września 1987 r., z dnia 01 sierpnia 1988 r., z dnia 16 sierpnia 1988 roku, z dnia 10 grudnia 1988 r., z dnia 24 stycznia 1989 r., z dnia 31 maja 1989 r., z sierpnia 1989 r., z października 1989 r., z dnia 26 lutego 1992 r., z dnia 17 grudnia 1994 r. i z dnia 12 maja 1996 r., upomnienia z dnia 11 kwietnia 1980 r., sprzeciwu od ukarania z dnia 24 kwietnia 1980 r., wniosku w sprawie zmiany warunków pracy lub płacy z dnia 01 lipca 1980 roku, wniosku w sprawie zmiany warunków pracy lub płacy z dnia 01 czerwca 1984 r., wyniku badania psychologicznego nr 120/89 z dnia 23 lutego 1989 r., podkładki do opinii z dnia 28 września 1992 r., wniosku o udzielenie ostrzeżenia z dnia13 lutego 1996 r. z adnotacją o udzieleniu ostrzeżenia, wniosku o zmianę stanowiska pracy z dnia 18 listopada 1997 r. i wniosku w sprawie zmiany warunków pracy lub płacy z listopada 1998 r.

Zeznania świadków: B. S. (3) (k. 54 akt sprawy 01:13:21), A. M. (1) (k. 55 akt sprawy 01:34:04), M. K. (2) (k. 56 akt sprawy 01:56:54) i S. K. (1) (k. 56 akt sprawy 02:10:22), dotyczące rodzaju prac wykonywanych przez ubezpieczonego w spornych okresach w zakresie, w jakim wskazują, że w okresach tych wykonywał prace przy rozładunku drewna uznać należy za wiarygodne, ponieważ korespondują z treścią wymienionych wyżej dokumentów. W pozostałym zakresie zeznania tych świadków oraz przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony (k. 94 akt sprawy 01:24:20), wskazujące na wykonywanie w spornych okresach pracy operatora urządzeń rębalni drewna, nie zasługują na wiarę, ponieważ pozostają w sprzeczności z treścią w/w dokumentów dotyczących tych okresów oraz z treścią zeznań świadka W. N. (k. 153 akt sprawy 00:10:31), który potwierdził, że nazewnictwo zajmowanego stanowiska pracy co do zasady odpowiadało wykonywanej pracy.

Sąd II instancji nie podzielił również stanowiska apelującego, zgodnie z którym wykonywane w spornych okresach prace przy rozładunku drewna należy zakwalifikować jako prace w szczególnych warunkach wymienione w poz. 1 „Ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie”, działu VIII „W transporcie i łączności”, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

Sąd ten zauważył, że wprawdzie niewątpliwie J. G. w tych okresach wykonywał ciężkie prace wyładunkowe, lecz nie dotyczyły one „materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie”, ponieważ nie można tak zakwalifikować drewna, zaś przeprowadzone w sprawie dowody nie dają podstaw do przyjęcia, że rozładowywał inne jeszcze materiały.

Tym samym zasadne jest uznanie, że w spornych okresach zatrudnienia ubezpieczony nie wykonywał prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Ponieważ nawet w przypadku zaliczenia do wymaganego do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym okresu wykonywania prac w szczególnych warunkach spornych okresów zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w Ś.: od dnia 23 maja 1972 r. do dnia 31 maja 1975 r. (3 lata i 9 dni) oraz od dnia 17 maja 1976 r. do dnia 27 stycznia 1977 r. (8 miesięcy i 12 dni) nie miałby on na dzień 01 stycznia 1999 r. co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach bezprzedmiotowe było analizowanie tych okresów.

W konsekwencji zasadne jest przyjęcie, że J. G. nie spełnia spornej przesłanki ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej.

Ponieważ dla ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym ubezpieczony musi spełniać łącznie wszystkie przesłanki wynikające z treści z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, wobec nie spełniania przesłanki z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, brak jest podstaw prawnych do przyznania mu tego świadczenia.

W związku z powyższym za niezasadne uznać należy zarzuty naruszenia prawa materialnego wynikające z apelacji, a w szczególności art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy emerytalnej oraz przepisów rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.

Uznając apelację J. G. za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Grażyna Czyżak SSA Barbara Mazur

WYROK

UZASADNIENIE