Decyzją z dnia 19 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 15 czerwca 2015 roku, odmówił G. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 31 lipca 2015 roku, która nie uznała ubezpieczonej za niezdolną do pracy. /decyzja akta ZUS/.
Orzeczeniem z dnia 08 lipca 2015 roku lekarz orzecznik ZUS orzekł, że G. J. nie jest niezdolna do pracy / orzeczenie - akta ZUS/.
Na skutek wniesionego przez wnioskodawczynię sprzeciwu Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 31 lipca 2015 roku stwierdzono, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy / orzeczenie – akta ZUS/.
W dniu 26 sierpnia 2015 roku wnioskodawczyni odwołała się od powyższej decyzji z dnia 19 sierpnia 2015 roku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /odwołanie – k. 2/.
Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 10 września 2015 roku pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji / odpowiedź na odwołanie - k. 3/.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
G. J., urodzona (...), posiada wykształcenie zawodowe, kasjer sprzedawca (bezsporne).
W dniu 15 czerwca 2015 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy /wniosek – k. 1 akt ZUS/.
Z kardiologicznego punktu widzenia wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej. Cierpi ona na nadciśnienie tętnicze, które jest kontrolowane lekami, przewlekłą niewydolność serca I wg (...). Rozpoznano u niej również marskość nerki lewej, niedrożność lewej tętnicy nerkowej, przewlekłe zapalenie oskrzeli, hipercholestrolemię, łuszczycę krostkową, nikotynizm, stan po cholecystektomii. Wnioskodawczyni leczy się kardiologicznie z powodu nadciśnienia tętniczego. Nie rozpoznano u niej innych schorzeń kardiologicznych niż nadciśnienie tętnicze i przewlekłą niewydolność serca. Z powodu nadciśnienia tętniczego G. J. była kilkukrotnie hospitalizowana w szpitalu im. WAM w lutym 2015 roku i w maju 2015 roku, gdzie przy jej wypisie wskazano, że uzyskano ,, normalizację i stabilizację wartości ciśnienia tętniczego. Z dolegliwości kardiologicznych wnioskodawczyni nie zgłasza innych poza skokami wartości ciśnienia tętniczego oraz męczeniem się. Ostatnie badanie w postaci USG serca wykazało dobrą prawidłową funkcję skurczową mięśnia lewej i prawej komory serca, nie wykazując innych istotnych patologii układu krążenia poza przerostem mięśnia lewej komory serca z frakcją wyrzutową EF 55 % co oznacza, że w normie. Wnioskodawczyni nie przechodziła zawału mięśnia sercowego, nie była kwalifikowana do inwazyjnych zabiegów kardiologicznych. Na podstawie dokumentacji medycznej brak jest danych do stwierdzenia występowania u niej groźnych powikłań nadciśnienia tętniczego w postaci na przykład udaru mózgu. Nie stwierdzono u wnioskodawczyni takich patologii układu krążenia, które uzasadniałyby stwierdzenie niezdolności do wykonywania pracy zawodowej / opinia biegłego sądowego kardiologa R. G. –k.7 –10/.
Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na dokumentacji zawartej w aktach rentowych i aktach sprawy, w tym dokumentacji medycznej wnioskodawcy oraz na opinii biegłego kardiologa.
Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:
Odwołanie jest niezasadne.
Zgodnie z art.57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1. jest niezdolny do pracy;
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;
3. niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).
Zgodnie zaś z art.14 ust. 1 oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia /ust. 2a/. Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 1. Rozstrzygnięcia komisja lekarska dokonuje w formie orzeczenia /ust. 2e, ust. 2f/. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (ust. 3).
Dokonując oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.
Tak więc ocena niezdolności do pracy przebiega w dwu płaszczyznach: medycznej (biologicznej), gdzie brany jest pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność psychofizyczną organizmu i stopień przystosowania organizmu do ubytków anatomicznych, kalectwa, skutków choroby, a także socjalnej (ekonomicznej), na której uwzględnia się posiadane kwalifikacje, wiek, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej, a także możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitację lub przekwalifikowanie zawodowe.
Warunki określone w art.12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r., II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396).
W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę naruszenie sprawności organizmu wnioskodawczyni nie jest tego rodzaju, by uniemożliwiało jej wykonywanie pracy.
Powyższego ustalenia Sąd dokonał w oparciu o powołaną - ostatecznie niekwestionowaną przez strony opinię biegłego kardiologa.
Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii. Opinia ta nie zawiera żadnych braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.
Została ona wydana po przeprowadzeniu przez biegłego stosownych badań i analizie dostępnej, złożonej przez wnioskodawczynię dokumentacji lekarskiej, w tym przedstawionych wyników i wywiadu lekarskiego. Określił on schorzenia występujące u badanej oraz ocenił ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do poziomu jej kwalifikacji zawodowych.
Zdaniem Sądu, opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.
W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę ubezpieczona nie przedstawiła żadnych zasadnych argumentów w celu skutecznego podważenia wydanej w sprawie ekspertyzy. Zarzuty wnioskodawczyni sprowadzały się jedynie do własnej odmiennej oceny stanu zdrowia. Dlatego też Sąd nie odmówił opinii wiarygodności i mocy dowodowej.
Biegły kardiolog wskazał, że stwierdzone u wnioskodawczyni zaburzenia kardiologiczne nie powodują jej niezdolności do pracy. Występuje co prawda u G. J. nadciśnienie tętnicze, które jest jedną z najczęstszych chorób populacji jednakże u wnioskodawczyni nie powoduje groźnych powikłań kardiologicznych i można uzyskać jego ustabilizowanie w formie farmakologicznej.
Opinia biegłego, zdaniem Sądu jest w swojej treści wyczerpująca, dostatecznie uzasadniona i w konsekwencji nie budzi żadnych wątpliwości.
Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest zaś jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84).
Wobec jednoznacznego stwierdzenia przez biegłego zdolności do pracy wnioskodawczyni, uznać należy, że G. J. nie spełnia warunków przyznania prawa do spornego świadczenia.
Dlatego też Sąd na podstawie art.477 14§1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.
odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni