UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił G. L. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze - w warunkach szczególnych. ZUS uznał staż sumaryczny wnioskodawcy do dnia 01.01.1999r. w wymiarze 25 lat 1 miesiąc i 15 dni okresów składkowych i nieskładkowych .

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 lipca 2015 r. , Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił powyższą decyzję i przyznał G. L. prawo do emerytury od dnia 12 marca 2015 r.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych :

Wnioskodawca – G. L. urodził się w dniu (...). Ma wykształcenie średnie ogólnokształcące. Był zatrudniony jako uczeń w Zakładzie (...).L. (...) w Z. na stanowisku uczeń w okresie od 2.09.1971 r. do dnia 2.11.1971 r. w celu praktycznej nauki zawodu, a następnie w zakładzie „elektromechaniki i wyrobu artykułów z tworzyw sztucznych” Z. M.. Nauka trwała w okresie od dnia 2.11.1971 r. do dnia 10.08.1973 r. Umowa zarejestrowana w Cechu (...) w Z. .

Odwołujący złożył wniosek o emeryturę do organu rentowego w dniu 12 marca 2015 roku

Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale złożył wniosek o przekazanie środków, zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

W spornym okresie od dnia 18 grudnia 1973 roku do dnia 29 listopada 1975 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Zakładach (...) w Z. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektryk. W praktyce wnioskodawca wykonywał stale obowiązki - czynności elektromontera . Stosunek pracy został rozwiązany na skutek złożenia wypowiedzenia przez pracownika.

W okresie od dnia 14 stycznia 1976 r. do dnia 11 lipca 1976 r. wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku robotnik rozdzielni w Zakładzie (...).L. (...) w Z.. Następnie od dnia 27 sierpnia 1976 r. do dnia 24 kwietnia 1977 r. wnioskodawca był zatrudniony w Społem Wojewódzka Spółdzielnia (...) w Ł. na stanowisku robotnik magazynowy.

Wnioskodawca pełnił służbę wojskową w okresie od 25.04.1977 r. do 12.04.1979 r. Od dnia 10 maja 1979r., po powrocie z wojska , został zaangażowany ponownie na stanowisku robotnika magazynowego w Społem Wojewódzka Spółdzielnia (...) w Ł. (...) nr 4 w Z., gdzie pracował dno dnia 30 czerwca 1979 r.

Od dnia 3 lipca 1979 r. do 14 marca 1982 r. wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie Produkcji i (...) w Z..

W okresie od 16 marca 1982 r. do 16 lipca 1990 r. wnioskodawca był zatrudniony w Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych na stanowisku funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej.

Od dnia18 sierpnia 1990 r. do dnia 6 września 1990 r. wnioskodawca pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Od 17 września 1990 r. do 31 lipca 1991 r. wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku elektromontera w Przedsiębiorstwie (...). Następnie w okresie od dnia 2 sierpnia 1993 r. do dnia 7 września 1993 r. był zatrudniony na stanowisku elektromontera w Spółce (...).

Od dnia 30 września 1993 r. do dnia 26 czerwca 1994 r. wnioskodawca pobierał zasiłek dla bezrobotnych.

Od dnia 27 czerwca 1994 r. wnioskodawca by zatrudniony w Fabryce (...) S.A. na stanowisku tokarz-frezer.

Wnioskodawca w (...) nie pracował przy produkcji barwników . Wykonywał czynności i obowiązki na oddziałach produkcyjnych rozmieszczonych na terenie całego zakładu (...). Wykonywał czynności przy usuwaniu awarii elektrycznych, konserwacji urządzeń elektrycznych i instalacji elektrycznych , wykonywał remonty tych instalacji , wykonywał układy silnikowe na oddziale BK2, a także prace na wysokości przy instalowaniu elektryczności. Zakładał instalacje elektryczne, lampy, instalacje do aparatów produkujących barwniki, wymieniał silniki elektryczne, przewody elektryczne. Uzupełniał także oświetlenie uliczne wokół zakładu. Wnioskodawca w sposób stały był narażony na działanie oparów toksycznych , kwasu siarkowego , używanego w (...) do produkcji barwników .

Wnioskodawca nie otrzymał z zakładu pracy świadectwa pracy wykonywanej w szczególnych warunkach .

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów zarówno w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach ZUS , których wiarygodności nie podważała żadna ze stron postępowania, a także na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: L. F. , który był przełożonym wnioskodawcy, J. G., M. L. i A. Ż..

Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków, którzy jednoznacznie wskazali jakie czynności wykonywał wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Zakładach (...), wskazując, że wnioskodawca pracował przy naprawach na oddziale BK2 (oddział produkcyjny), był oddelegowany do wykonywania napraw na innych oddziałach, wykonywał prace na wysokości przy instalowaniu elektryczności zakładał instalacje elektryczne, lampy, instalacje do aparatów produkujących barwniki. Był elektromonterem instalacyjnym, robił instalacje elektryczne wymieniał przewody elektryczne, wymieniał silniki elektryczne. Zajmował się instalacją słupów oświetleniowych w zakładzie, wymieniał gniazdka, silniki.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie zasługuje na uwzględnienie, gdyż z dokonanych w sprawie ustaleń, wynika, że w okresie od dnia 18 grudnia 1973 r. do dnia 29 listopada 1975 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, świadczył pracę, na stanowisku elektryka w (...) B., w warunkach szkodliwych.

W związku z powyższym po zsumowaniu wyżej wskazanego okresu zatrudnienia z okresami pracy w warunkach szczególnych uwzględnionym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział I w Ł. w decyzji z dn. 9 kwietnia 2015 r. tj.

⚫: 23.08.1973 – 17.12.1973 (...) B.,
⚫: 03.07.1979-14.03.1982 (...),
⚫: 13.03.1982-16.07.1990 Komenda Wojewódzka Policji,
⚫: 27.06.1994-28.02.1997 (...),

daje to okres ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd przywołał art. 184 ust 1 oraz art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., a nadto przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Sąd wskazał, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku (urodził się w dniu (...)), a także ogólnego stażu pracy (25 lat 1 miesiąc 15 dni), a nadto wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa, jak również, w ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca spełnia wymagania co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Analiza treści wykazu A do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych wymienione w dziale II wykazu, są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Bezspornym jest w sprawie fakt, że wnioskodawca nie pracował przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej. Z dokonanych ustaleń wynika jednak, że wnioskodawca wykonywał pracę elektromontera przy remontach instalacji i urządzeń elektrycznych - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - prace, czynności - przy montażu i eksploatacji urządzeń elektrycznych. W wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia resortowego nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG i E znak (...) ), w dziale II pt. „W energetyce” poz. 1 pt. „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”, prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych” w pkt. 6 wymieniono stanowisko „elektromonter linii kablowych”, w pkt. 9, "elektromonter instalacji elektrycznych” oraz w pkt. 19 wymieniono „elektromonter oświetlenia”.

Sad podniósł, iż dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10). Należy więc mieć na uwadze, iż to rzeczywista praca w szczególnych warunkach uzasadnia prawo do wcześniejszej emerytury. (zob. wyrok SN z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt: II UK 368/13, Lex nr 1458633).

Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych miała zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu ( patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, L.).

Zdaniem Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyznanie wnioskodawcy emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych albowiem wnioskodawca udowodnił, że pracował w takich warunkach co najmniej przez 15 lat.

W niniejszym postępowaniu zarówno odwołujący, jak i świadkowie zeznali, że wnioskodawca wykonywał stale prace przy montażu i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Biorąc pod uwagę powyższe, należy zatem uznać, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności w tym zakresie [Dział II cyt. rozporządzenia Rady Ministrów].

Reasumując wszystkie powyżej poczynione rozważania , Sąd I instancji uznał, iż wnioskodawca w spornym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych i należne jest mu prawo do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, począwszy od dnia 12 marca 2015 r., gdyż udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy zarzucając :

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że ubezpieczony nie spełnia przesłanki wykonywania 15 lat pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy ubezpieczony posiada wymagany tym przepisem staż pracy;

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 §1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną, a w konsekwencji uznanie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że wnioskodawca w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szkodliwych warunkach.

W konkluzji powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r. uzyskują prawo do emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym oraz mają niezbędny okres składkowy i nieskładkowy o którym mowa w art. 27 ustawy (tj. 25 lat dla mężczyzn). Odnosząc się do samego warunku odpowiednio długiego okresu pracy w warunkach szczególnych należy podkreślić, że zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) winien on wynosić co najmniej 15 lat, a sama praca musi być wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik do przedmiotowego rozporządzenia, prócz tego ma być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (§ 2 ust. 1). Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22 poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75, z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152). Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego, z punktu widzenia uprawnień emerytalnych, ma zatem możliwość zakwalifikowania tej pracy, jako wskazanej w konkretnej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011r., I UK 393/10 LEX nr 950426) oraz uznania, że praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z uwagi na treść zarzutów apelacyjnych spór przed Sądem drugiej instancji sprowadził się do zakwestionowania ustaleń Sądu , co do charakteru pracy G. L. w Zakładach (...) w Z. w okresie od 18 grudnia 1973 r. do 29 listopada 1975 r.

Zważyć należy, że apelujący nie skonkretyzował na czym polegało przekroczenie przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów, ale przedstawił własną wersję ustaleń, wynikającą z odmiennej oceny osobowych źródeł dowodowych. W judykaturze nie ma rozbieżności co do tego, że dla skuteczności postawienia zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. niezbędne jest wykazanie, przy użyciu argumentów jurydycznych, że sąd pierwszej instancji naruszył zasady oceny materiału dowodowego uchybiając podstawowym regułom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Za niewystarczające uznaje się zaprezentowanie odmiennego stanu faktycznego, wynikającego z własnego przekonania o wadze poszczególnych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W przypadku zaś osobowych źródeł dowodowych, przy ocenie których istotne znaczenie ma bezpośredni wydźwięk zeznań złożonych przed składem orzekającym, sąd odwoławczy ma ograniczone możliwości ingerencji w dokonane na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne. Zmiana ustaleń nastąpić może zupełnie wyjątkowo, w razie oczywistej błędności oceny materiału mającego jednoznaczną wymowę (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2003r., IV CK 183/02, LEX nr 164006). Taka sytuacja nie wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, toteż nie ma podstaw do poczynienia ustaleń odmiennych co do charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w spornym okresie. Sąd Okręgowy kształtując podstawę faktyczną rozstrzygnięcia nie dopuścił się naruszenia dyrektyw płynących z art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony w spornym okresie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych, elektromontera oświetlenia tj. na stanowisku wymienionym w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia resortowego nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG i E znak (...) ), w dziale II pt. „W energetyce” poz. 1 pt. „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”, prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych” w pkt. 6 wymieniono „elektromonter linii kablowych”, w pkt. 9 wymieniono "elektromonter instalacji elektrycznych”, a w pkt. 19 wymieniono „elektromonter oświetlenia”.

O ile można zgodzić się z zarzutami apelacji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż ubezpieczony, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał tylko czynności elektromontera, a także co do wskazanej przez Sąd I instancji kwalifikacji pracy wnioskodawcy jako pracy na stanowisku np. elektromontera linii kablowych, to zarzut ten pozostaje bez wpływu na zasadność apelacji. Z zeznań wnioskodawcy jak i przesłuchanych w sprawie świadków, w szczególności świadka L. F., bezpośredniego przełożonego G. L., wynika iż do obowiązków wnioskodawcy w (...) należało: usuwanie awarii elektrycznych na wszystkich oddziałach produkcyjnych w (...) konserwacja urządzeń elektrycznych i instalacji elektrycznych , wykonywanie remontów tych instalacji , wykonywanie układów silnikowych, wykonywanie prac na wysokości przy instalowaniu elektryczności, zakładanie instalacji elektrycznych, lampy, instalacji do aparatów produkujących barwniki, wymienianie silników elektrycznych, przewodów elektrycznych. Czynności te wnioskodawca głównie wykonywał na Wydziale Elektrycznym BK2, który był oddziałem produkcyjnym, na którym był zatrudniony, ale również był wysyłany do wykonywania powyższych czynności na inne oddziały z tym , że były to też oddziały produkcyjne. Nadto wnioskodawca sporadycznie np. omiatał warsztat, który również znajdował się na oddziale produkcyjnym. Ubezpieczony zatem w sposób stały był narażony na działanie oparów toksycznych , kwasu siarkowego, używanego w (...) do produkcji barwników . W tych okolicznościach nie może budzić wątpliwości, iż G. L., pracował stale i w pełnym wymiarze, w warunkach szczególnych na stanowisku określonym w wykazie A dziale XIV poz. 25 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. tj. przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz wykonywał prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Analogiczne stanowisko wskazane zostało również w wykazie A dziale XIV poz. 25 pkt 1 zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz. MG Nr 4, poz. 7).

Prawidłowe ustalenia, Sądu I instancji, dotyczące posiadania przez wnioskodawcę wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach, implikują właściwą subsumcję, co czyni bezpodstawnym zarzut naruszenia prawa materialnego.

Skoro G. L., w dniu 1 stycznia 1999 r. posiadał staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, spełnił również pozostałe przesłanki z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, należało mu przyznać mu prawo do emerytury w obniżonym wieku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. -

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE