UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2015 r. sygn. akt II W 284/15 Sąd Rejonowy w Żorach uznał D. M. za winnego tego, że: w dniu 16.02.2015 r. około godz. 10:00 w Ż. na Dk-81 kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) jechał z prędkością 106 km/h nie stosując się do znaku B-33 ograniczającego prędkość do 70 km/h czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na mocy art. 92a k.w. wymierzono mu karę grzywny w kwocie 300 zł. Zasądzono również od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 319 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości.

Na podstawie art. 427 §2 , art. 438 pkt 2,3 i 4 kpk w zw. z art. 109 §2 kpw zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 2 §1 pkt 1 i §2 , art. 4 i 7 kpk w zw. z art. 8 kpw oraz art. 34 kpw, a polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, wybiórczą analizę zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków D. K. i T. N., które Sąd uznał za w pełni wiarygodne tylko z tej przyczyny, że ww.świadkowie są funkcjonariuszami Policji i ich zeznania mają związek z wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi, podczas gdy faktycznie zeznania te pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami obwinionego oraz zeznaniami świadka K. M., natomiast wybiórczą analizę, powierzchniowe zapoznanie się ze zgromadzonym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym dla przykładu potwierdza okoliczność, iż zgodnie z protokołem rozprawy w sprawie o wykroczenie z dnia 31 sierpnia 2015r. ( k. 48-49) obwiniony sprostował błąd funkcjonariuszy Policji polegający na błędnym uznaniu, iż ww. prowadził samochód osobowy o nr rej. (...), podczas gdy prowadził on samochód osobowy o nr rej. (...), a także na błędnym uznaniu, iż obwiniony jest zatrudniony w (...) Zbyt Z., gdyż z protokołu rozprawy w sprawie o wykroczenie z dnia 5 sierpnia 2015r. ( k.35-36) wynika, iż jest on bezrobotny, czego nie zauważył Sąd rozpoznający sprawę, a ponadto na podstawie doświadczenia życiowego można stwierdzić, że funkcjonariusze Policji instruowani są przez swoich przełożonych do wykrycia odpowiedniej ilości wykroczeń celem osiągnięcia ich odpowiedniej ilości, a także , iż inny jest rzeczywisty , odbywający się w praktyce przebieg czynności kontrolnych, a inny ten będący przedmiotem zeznań przed Sądem , który jest odzwierciedleniem tego , jaki powinien być przebieg czynności kontrolnych wynikający ze szkoleń oraz przepisów o charakterze wewnętrznie obowiązującym funkcjonariuszy Policji;

2.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 42 § 1 kpw w zw. z art. 193 § 1 kpk oraz w zw. z art. 6 kpk poprzez rezygnację z zasięgnięcia dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości , na okoliczność poprawności

dokonywania pomiaru prędkości przez miernik (...) 20-20 100 LR, który ustaliłby, czy funkcjonariusz Policji dokonujący pomiaru prędkości dysponował odpowiednim urządzeniem pomiarowym, które pozwoliłoby mu w sposób jednoznaczny i precyzyjny oraz bez ryzyka błędu ustalić, który z pojazdów jadących w kolumnie przekroczył dozwoloną prędkość oraz który udzieliłby odpowiedzi na pytanie, czy w miejscu pomiaru występowały okoliczności wyłączające lub utrudniające pomiar prędkości miernikiem radarowym (...) 20-20 100 LR określone w instrukcji jego użytkowania;

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na błędnym ustaleniu, iż obwiniony kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) jechał z prędkością 106 km/h i nie stosował się do znaku B-33 ograniczającego prędkość do 70 km/h, a w rzeczywistości obwiniony kierował samochodem ww. marki, ale o nr rej. (...), co poddaje pod wątpliwość, czy pomiar prędkości rzeczywiście dotyczył pojazdu obwinionego, czy aby nie pochodził z innego pojazdu;

4.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym ustaleniu, że urządzenie pomiarowe (...) 2-20 100 LR, którym dokonano pomiaru prędkości w dniu 16 lutego 2015r. spełnia wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, podczas gdy faktycznie powyższe urządzenie nie pozwala w sytuacji kolumny pojazdów na zidentyfikowanie pojazdu, którego prędkość nie jest kontrolowana oraz którego konstrukcja i wykonanie nie zapewniają wskazania pojazdu, którego prędkość została zmierzona, tj. w szczególności błędne uznanie, iż ww. przyrząd spełnia wymogi określone w § 5, 8 i 9 wzmiankowanego rozporządzenia ;

5.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na dowolnym ustaleniu, że za oraz przed pojazdem obwinionego w momencie dokonywania pomiaru prędkości nie poruszał się inny pojazd, a w rzeczywistości za oraz przed pojazdem obwinionego jechał inny pojazd, czemu świadkowie D. K. i T. N. nie zaprzeczyli bezpośrednio po zatrzymaniu pojazdu obwinionego, a także biorąc fakt, iż droga w Ż. , na której został dokonany pomiar prędkości jest drogą krajową , dwupasmową nr 81 w kierunku K. , na której panuje duży ruch uliczny i rzadko się zdarza, żeby na drodze był tylko jeden pojazd, co potwierdza również świadek D. K. ( protokół rozprawy w sprawie o wykroczenie z dnia 31 sierpnia 2015r. , k.48-49).

6.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na nieudokumentowaniu w żaden sposób przez kontrolujących funkcjonariuszy Policji przekroczonej przez obwinionego prędkości oraz braku w aktach sprawy dokumentu odnotowania przez kontrolujących funkcjonariuszy czasu dokonania pomiaru oraz odległości namierzenia jego pojazdu, a także braku okazania pomiaru prędkości obwinionemu;

7.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na możliwości błędnego działania laserowych urządzeń pomiarowych ze względu na działanie czynników zewnętrznych ( np. przelatujący ptak, metalowe barierki, warunki atmosferyczne, zakłócenia sieci elektrycznych, bezpośrednie sąsiedztwo sieci komórkowych itp.) , potwierdzoną licznymi publikacjami w Internecie, a także orzeczeniami sądów powszechnych lub też ze względu na niewłaściwe użycie tych urządzeń przez funkcjonariuszy Policji oraz okoliczność, że funkcjonariusze Policji faktycznie nie pamiętali dokładnie szczegółów zdarzenia;

ewentualnie , z daleko idącej ostrożności procesowej, zaskarżonemu wyrokowi dodatkowo zarzucił :

8.rażącą niewspółmierność kary, poprzez orzeczenie kary grzywny w kwocie 300zł, podczas gdy w świetle okoliczności sprawy wystarczające będzie zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie mu kary łagodniejszego rodzaju – nagany;

Mając powyższe zarzuty na uwadze, wniósł o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie ,

2. zmianę zaskarżonego wyroku przez jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Żorach,

albo z daleko idącej ostrożności procesowej , o :

3. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie wobec obwinionego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzeniu mu kary łagodniejszego rodzaju – nagany, biorąc pod uwagę charakter i okoliczności tego czynu oraz właściwości osobiste sprawcy oraz z uwagi na jego sytuację majątkową – bezrobotny, bez większego majątku, troje dzieci na utrzymaniu ( trzy córki, a nie jak Sąd omyłkowo podał w wyroku, iż ww. posiada jedynie dwie córki na utrzymaniu ), o zwolnienie go od ponoszenia kosztów postępowania, gdyż spowodują one uszczerbek niezbędny dla utrzymania ww. i jego rodziny.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie. Podnoszone w apelacji zarzuty co do winy obwinionego nie dają podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tegoż orzeczenia.

Po pierwsze należy wskazać, że postępowanie dowodowe mające ustalić margines błędu pomiaru fotoradaru czy też jego sprawności jest całkowicie zbędne. Przede wszystkim urządzenie pomiarowe posiada aktualne świadectwo legalizacji, które zostało dołączone do akt sprawy i jest częścią materiału dowodowego, stwierdzające zgodność jego cech z wymaganiami stawianymi przez rozporządzenie MG z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Zaś z powyższego rozporządzenia wynika, że margines błędu nie powinien przekraczać +/- 1 km/h, a może przekroczyć 3% wartości mierzonej. Zatem przy pomiarze prędkości na poziomie 106 km/h ów margines błędu nie ma żadnego wpływu na przypisanie obwinionemu sprawstwa wykroczenia. Stąd też powoływanie biegłego na okoliczność poprawności pomiaru prędkości przez miernik (...) 20-20 100 jest całkowicie zbyteczne. Dowód taki przeprowadza się w sprawach w których istnieją skonkretyzowane wątpliwości co do mechanizmu działania danego urządzenia pomiarowego, a nie każdym przypadku. Sąd meriti musiałby powziąć wątpliwości co do sposobu funkcjonowania i działania urządzenia (...) 20-20 100, by zaistniałą konieczność zasięgania opinii biegłego. Sąd Rejonowy w Żorach takich wątpliwości nie powziął a Sąd Okręgowy również w niniejszej sprawie takowych się nie dopatrzył uznając, że rozstrzygnięcie sprawy nie wymaga wiadomości specjalnych. Stąd też zaniechanie Sądu w tym przedmiocie nie może uzasadniać tezy że w postępowaniu przed Sądem I instancji naruszono art. 193 kpk, czy też 6 kpk.

Odnosząc się do zarzutu I zgłoszonego w apelacji to należy podkreślić, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania z art. 2 § 1 i 2 k.p.k. oraz z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 34 k.p.w., które miałoby jakikolwiek wpływ na zaskarżone rozstrzygnięcie. Zarzut obrazy art. 7 kpk nie może ograniczać się jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez Sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego żadna ze stron procesu nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu.

Tymczasem przekonanie Sądu Rejonowego w Żorach o wiarygodności dowodów w postaci zeznań funkcjonariuszy policji D. K. i T. N. i niewiarygodności wyjaśnień obwinionego oraz zeznań jego żony – K. M. pozostaje pod ochroną art. 7 kpk gdyż Sąd w toku rozprawy ujawnił całokształt okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy (art. 2 par. 2 kpk). Jednocześnie Sąd rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego D. M.. Po przeprowadzeniu wszechstronnego postępowania dowodowego Sąd wydał wyrok uzasadniając go logicznie i wyczerpująco- z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut obrońcy, że „funkcjonariusze policji instruowani są przez swoich przełożonych do wykrycia odpowiedniej ilości wykroczeń celem osiągnięcia ich odpowiedniej ilości, a także iż inny jest rzeczywisty odbywający się w praktyce przebieg czynności kontrolowanych, a inny będący przedmiotem zeznań” jest nie na miejscu i nie powinien znaleźć się w apelacji podmiotu fachowego jakim niewątpliwie jest obrońca. Po pierwsze obrońca w tym przedmiocie sformułował niczym nie popartą tezę oskarżając w niej funkcjonariuszy policji o działanie niezgodne z prawem (przekraczanie uprawnień? składania fałszywych zeznań? ) W opinii organu orzekającego brzmi to wręcz jak pomówienie. Jeżeli obrońca takie podejrzenia ma winien zawiadomić odpowiedni organ o popełnionym przestępstwie Zaprezentowana postawa obrońcy jest nie do przyjęcia. Funkcjonariusze Policji działają w oparciu o ustawy, a ich rolą jest między innymi zabezpieczenie społeczeństwa przed osobami naruszającymi prawo, wykrywanie przestępstw i ochrona obywateli. Abstrakcyjna opinia własna obrońcy oceniająca negatywnie pracę policji w żadnym razie nie może podważyć zeznań świadków D. K. i T. N., którym Sąd I instancji w całości dał wiarę. Dlatego też Sąd II instancji w pełni podziela ocenę dowodów w postaci zeznań w/w świadków i przyjmuje ją jako własną.

Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji mógł dopuścić się błędnych ustaleń faktycznych. O błędach w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku można mówić tylko wówczas, gdy Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, bądź gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wysnuł wnioski niezgodne z zasadami logicznego rozumowania lub doświadczeniem życiowym, co oczywiście nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Należy wskazać na prawidłowość dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń w zakresie stanu faktycznego i trafność samego merytorycznego orzeczenia o sprawstwie i winie obwinionego M. M. (3). Sąd meriti dokonał właściwych ustaleń faktycznych, i przyjął w konsekwencji prawidłową ocenę prawną zachowania obwinionego. Fakt ewentualnej pomyłki w numerze tablicy rejestracyjnej samochodu, którym kierował obwiniony nie przekreśla prawidłowości ustalenia, że obwiniony dopuścił się przekroczenia prędkości. Numery rejestracyjne pojazdów zarejestrowanych w Z., a tymi zarejestrowanymi w Ż. różnią się jedną literą (O-A) i stąd wynika swoista pomyłka funkcjonariuszy policji, która znalazła odzwierciedlenie w dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy. Jednakże pomyłka ta (wstawienie litery O zamiast A) nie podważa ustalenia że pomiar prędkości dotyczył auta V. (...), którym kierował obwiniony. Sugerowanie przez obrońcę, że obwiniony jechał w kolumnie pojazdów i że nie wiadomo, którego z aut pomiar dotyczył nie znajduje żadnego odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Żaden z funkcjonariuszy policji nie wspomniał o tym, by auto obwinionego jechało w kolumnie, zresztą obwiniony w swych wyjaśnieniach również o tym nie wspomina. Stąd też kwestię „kolumny samochodów” należy uznać za jedną z hipotez przedstawianych przez obrońcę jednakże niemającą żadnego umocowania w jakimkolwiek dowodzie zgromadzonym w aktach sprawy. Jeżeli zaś chodzi o zarzut nieudokumentowania przez kontrolujących przekroczonej przez obwinionego prędkości oraz braku w aktach sprawy stosownego dokumentu to funkcjonariusze policji w sposób zgodny i zbieżny ze sobą wyjaśnili przyczynę tego braku. Od samego początku spójnie wskazywali że obwiniony początkowo przyznał się do przekroczenia prędkości i wyraził zgodę na przyjęcie mandatu. To właśnie było przyczyną tego , że nie zachowano dowodu w postaci odnotowania faktu przekroczenia prędkości przez obwinionego. Tym niemniej dowodem wskazującym na przekroczenie prędkości są: notatka urzędowa z dnia 16 lutego 2015r. oraz zeznania świadków, czyli funkcjonariuszy policji dokonujących badania prędkości urządzeniem (...) 20-20 100 w dniu 16 lutego 2015r.

Jeżeli chodzi o zarzut 7 apelacji to wypada przypomnieć obrońcy że „liczne publikacje w Internecie” nie stanowią dowodu w sprawie. Sąd wydaje rozstrzygniecie w oparciu o konkretne dowody znajdujące się w aktach sprawy, które ocenia zgodnie z własnym sumieniem i przekonaniem sędziowskim w oparciu o przepisy prawa. Orzeczenia Sądów powszechnych w innych podobnych sprawach uznających nieprawidłowość działania urządzeń pomiarowych nie mają i nie mogą mieć żadnego wpływu na rozstrzygniecie w niniejszej sprawie. Każda sprawa winna być rozpoznana indywidualnie. System prawa anglosaskiego jest obcy polskiej procedurze karnej.

Nie może być uwzględniony również zarzut dotyczący niewspółmiernie surowej kary grzywny. Należy mieć na uwadze, że kara grzywny w wysokości 300 zł za przekroczenie prędkości o 36 km w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową. Obwiniony ma co prawda na utrzymaniu 3 dzieci i nie pracuje jednakże posiada samochód i stać go na jego utrzymanie, zatem musi dysponować odpowiednimi środkami pieniężnymi. Nadto zawód informatyka jest poszukiwany na rynku pracy i przy odrobinie dobrej woli obwiniony jest w stanie znaleźć zatrudnienie. Należy też pamiętać, że D. M. jest mężczyzną w sile wieku, zdrowy i zdolny do pracy. Zatem fakt, że na chwilę wydawania wyroku nie pracował nie uniemożliwia ukarania go karą grzywny. Grzywna w wysokości 300 zł za popełnione wykroczenie jest adekwatna tak do stopnia społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił jak i do stopnia winy D. M.. Sąd I instancji dokładnie wyważył ustalając wymiar tej kary zarówno okoliczności przemawiające na korzyść obwinionego jak i te na jego niekorzyść.

Stąd też wyrok Sądu Rejonowego w Żorach należało utrzymać w mocy nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia. Kosztami postępowania odwoławczego obciążono obwinionego jako że jego apelacja nie została uwzględniona ani w całości ani w części.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE