UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2013 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu D. M. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 30 września 2013 r., znak: (...), k. 203 a.r.).

D. M. , w dniu 06 listopada 2013 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. (dalej zwany organem rentowym), odwołanie od ww. decyzji z dnia 30 września 2013 r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 09 września 2013 r., podnosząc, że w ciągu ostatnich trzech lat jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Podkreślił, że przeszedł zabieg operacyjny w postaci wycięcia gruczołu krokowego, która to kwestia w ogóle nie była poruszana na Komisji Lekarskiej ZUS. W związku z powyższym, odwołujący zaznaczył, iż w tej sytuacji zachodzi konieczność zbadania go przez biegłych, którzy w sposób nie budzący wątpliwości dokonaliby oceny stanu jego zdrowia. Na tej podstawie odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie na jego rzecz prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 06 listopada 2013 r. k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , w dniu 20 listopada 2013 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 09 września 2013 r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z dnia 30 września 2013 r. (znak: (...)) organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 20 listopada 2013 r. k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. M., urodzony w dniu (...), w dniu 03 czerwca 2013r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Inspektoracie W. P. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku odwołujący załączył dokumentację potwierdzającą posiadane przez niego okresy składkowe i nieskładkowe w postaci umów o pracę, świadectw pracy, zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz zaświadczeń z urzędu pracy (wniosek z dnia 03 czerwca 2013 r. wraz z załącznikami k. 2-76, tom I a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 02 lipca 2013 r. stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 09 września 2013 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 02 lipca 2013 r. k. 107, orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 09 września 2013 r. k. 191-192, tom I a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 09 września 2013 r. organ rentowy wydał w dniu 30 września 2013 r. decyzję, znak: (...), odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełnia jednego z warunków niezbędnych do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, wynikającego z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie warunku uznania go za osobę niezdolną do pracy. Z tych też względów, organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia. Jednocześnie na podstawie załączonej do wniosku dokumentacji, organ rentowy przyjął za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 12 lat oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 10 miesięcy i 8 dni, co dało łączny ogólny staż pracy ubezpieczonego w wymiarze 12 lat, 10 miesięcy i 8 dni. (decyzja z dnia 30 września 2013r., znak: (...), k. 203, tom I a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, D. M. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 06 listopada 2013 r. k. 2 a.s.).

W toku postępowania sądowego, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurochirurgii, neurologii, traumatologii, psychiatrii i endokrynologii celem ustalenia, czy wnioskodawca utracił zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem, jaka jest data początkowa tej niezdolności (postanowienie z dnia 09 grudnia 2013 r. k. 7 a.s.).

W opinii z dnia 15 marca 2013 r. biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. L. , opisując stan psychiczny wnioskodawcy, wskazała, że jest on wszechstronnie zorientowany, wielomówny, napięty, w obojętnym nastroju, w wyrównanym napędzie bez objawów psychotycznych. Podkreśliła nadto, że u odwołującego nie występują behawioralne objawy lękowe, jak również myśli i tendencje samobójcze. W badaniu klinicznym nie stwierdziła także zaburzeń funkcji poznawczych. W konkluzji opinii biegła wskazała, że co prawda u odwołującego rozpoznaje organiczne zaburzenia osobowości i zachowania, jednakże nasilenie tych dolegliwości nie powoduje u niego niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych (opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii M. L. z dnia 15 marca 2013 r. k. 25-26 a.s.).

W opinii z dnia 23 maja 2014 r. biegły sądowy z zakresu neurologii dr med. W. Z. wskazał, że ubezpieczony leczony jest z powodu nadciśnienia tętniczego, ale z tego powodu nie występują u niego powikłania mózgowe. Biegły zaznaczył, że w badaniu MRI kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe z dyskopatiami zwyrodnieniowymi na poziomie C4-5-6-7 oraz L4-L5, natomiast w badaniu CT głowy stwierdzono drobne ogniska naczyniopochodne w okolicy rogów tylnych komór bocznych. W badaniu EEG nie stwierdzono natomiast zaburzeń w czynności bioelektrycznej mózgu. W wyniku przeprowadzonego badania neurologicznego, biegły nie stwierdził objawów dysfunkcji ośrodkowego układu nerwowego wskazując, że drobnym zmianom naczyniopochodnym w obrazie CT głowy nie można przypisać konkretnych objawów klinicznych na obwodzie. Biegły podkreślił także, że w zakresie obwodowego układu nerwowego nie istnieją konkretne objawy ubytkowe, tj. nerwy i korzenie nerwowe, a zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne w odcinku szyjnym i lędźwiowym nie powodują powikłań neurologicznych. W ocenie biegłego tej specjalności, wnioskodawca ma sprawne funkcje manualne, motoryczne i dobrą koordynację ruchową. Wobec powyższego, biegły uznał, że z punktu widzenia neurologicznego wnioskodawca nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr med. W. Z. z dnia 23 maja 2014 r. k. 38 a.s.).

W opinii z dnia 06 czerwca 2014 r., biegła sądowa z zakresu neurochirurgii i neurotraumatologii dr n. med. A. M. rozpoznała u odwołującego chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa w odcinkach szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym bez ubytków w stanie neurologicznym. Biegła dodała, że ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym jest prawidłowa, a siła mięśniowa i napięcie mięśniowe w kończynach górnych i dolnych są symetryczne. Biegła nie stwierdziła także objawów patologicznych oraz innych cech świadczących o uszkodzeniu układu piramidowego oraz objawów korzeniowych z odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. Zaznaczyła przy tym, że wnioskodawca porusza się sprawnie, samodzielnie i sprawnie zmienia pozycję ciała. Wobec braku odchyleń w opisanym powyżej stanie neurologicznym w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa w odcinkach szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym, biegła nie stwierdziła naruszenia sprawności organizmu odwołującego w stopniu powodującym u niego niezdolność do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami wskazując, że ww. zaostrzenia dolegliwości mogą być leczone w ramach czasowych zwolnień lekarskich (opinia biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii i neurotraumatologii dr n. med. A. M. z dnia 06 czerwca 2014 r. k. 46-47 a.s.).

W opinii z dnia 17 października 2014 r. biegły sadowy z zakresu ortopedii lek. med. S. M. wskazał, że odwołujący od wielu lat uskarża się na dolegliwości bólowe kręgosłupa. Z tego powodu otrzymywał niesterydowe leki przeciwzapalne i przeciwbólowe takie jak N., Z. i maści z K.. W dniu 14 grudnia 2011 r. odwołujący wykonał badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, które wykazało zmiany zwyrodnieniowe i wypukliny bez cech uszkodzenia rdzeni i korzeni nerwowych. Biegły zaznaczył, że stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe w badaniach diagnostyki obrazowej wnioskodawcy mają charakter inwolucyjny i występują u większości ludzi w wieku odwołującego. Podkreślił, że w praktyce klinicznej zmiany zwyrodnieniowe dyskopatyczne kręgosłupa nie stanowią same podstawy do orzekania niezdolności do pracy, nawet pracy fizycznej, a jedynie mogą sprzyjać powstawaniu wtórnej patologii, w tym również uszkodzeniu obwodowego układu neurologicznego, które w niektórych przypadkach powodują długotrwałą utratę zdolności do pracy. Biegły dodał, że ocena zaburzenia neurologicznego spowodowana zmianami zwyrodnieniowymi i dyskopatycznymi kręgosłupa należy do domen biegłych z zakresu neurologii i/lub neurochirurgii, a nie ortopedii. Na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania odwołującego, biegły uznał, że z powodów ortopedycznych D. M. nie jest ani całkowicie, ani częściowo niezdolny do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii lek. med. S. M. z dnia 17 października 2014 r. k. 67-73 a.s.).

W opinii z dnia 10 marca 2015 r. biegły sądowy z zakresu (...) rozpoznał u odwołującego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez upośledzenia sprawności i bez następstw neurologicznych. Biegły zaznaczył, że wprawdzie wykonane badania obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa, ale stopień ich nasilenia nie uzasadnia sam w sobie uznania niezdolności do pracy. Stwierdził nadto, że również badanie przedmiotowe przeprowadzone przez biegłych lekarzy i przez lekarzy orzeczników ZUS, nie wykazało u badanego dysfunkcji kręgosłupa i narządu ruchu, tym bardziej w stopniu, który powodowałby niezdolność do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 10 marca 2015 r. k. 129-130 a.s.).

W opinii z dnia 09 maja 2015 r. biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii lek. med. B. O. rozpoznała u odwołującego nadczynność tarczycy w przebiegu wola guzkowego. Biegła nie stwierdziła jednak występowania u odwołującego niezdolności do pracy wywołanej schorzeniem endokrynologicznym. W uzasadnieniu opinii biegła wskazała, że wole guzkowe tarczycy przebiegające z nadczynnością tego gruczołu nigdy nie powoduje długotrwałej lub stałej niezdolności do pracy, albowiem może być ono leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy niezależnie od rodzaju leczenia, które może być farmakologiczne, operacyjne lub radizotopowe. Na tej podstawie biegła uznała, że odwołujący z przyczyn endokrynologicznych, nie jest niezdolny do pracy zarobkowej (opinia biegłej sądowej z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii lek. med. B. O. z dnia 09 maja 2015 r. k. 155-156 a.s.).

Postanowieniem z dnia 01 lipca 2015 r., Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy na okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 09 grudnia 2013 r. (postanowienie z dnia 01 lipca 2015 r. k. 169 a.s.).

W opinii z dnia 05 października 2015 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy J. P. po przeprowadzeniu analizy dokumentacji zawartej w aktach sprawy oraz przy uwzględnieniu wszystkich dolegliwości występujących u odwołującego, a także biorąc pod uwagę jego kwalifikacje i wykonywane prace, wskazała, że odwołujący jest zdolny do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegła podkreśliła, że odwołujący ma wyksztalcenie średnie, natomiast z zawodu jest technikiem elektronikiem. Stwierdziła, że jak wynika z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, odwołujący pracował na wielu stanowiskach pracy, tj. jako kierowca, kierowca-spedytor, starszy referent, przegrywacz-technik w radio, specjalista aparatury pomiarowej, operator, starszy operator, elektronik, przedstawiciel handlowy, inspektor ubezpieczeń, monter-klejenie, samodzielny referent, pracownik gospodarczy i pracownik ochrony. Wskazała, że organiczne zaburzenia osobowości są przeciwwskazaniem do pracy w zawodzie kierowcy. Zgodnie jednak z opinią biegłego psychiatry, stopień nasilenia u odwołującego dolegliwości związanych ze stanem psychicznym nie powoduje niezdolności do wykonywania pozostałych ww. prac. Podniosła także, że od 2004 r. odwołujący nie był hospitalizowany psychiatrycznie, jak również nie leczył się ambulatoryjnie. Biegła dodała, że badany zgłaszał także skargi na ból kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo- krzyżowego, m.in. w postaci drętwienia rąk oraz zaburzeń równowagi i koncentracji. W badaniach obrazowych stwierdzono obecność zmian dyskopatyczno zwyrodnieniowych kręgosłupa. Biegła nadmieniła, że w badaniach bezpośrednich lekarze badający nie stwierdzali jednak objawów neurologicznych, ani z odcinka szyjnego ani lędźwiowo- krzyżowego kręgosłupa, nie stwierdzono także niedowładów, zaników mięśniowych, wskazując, że odruchy były fizjologiczne obecne, równe, a ruchomość kręgosłupa była dobra lub dość dobra. Nie stwierdzono przy tym istotnych dysfunkcji w zakresie narządu ruchu. Jednocześnie biegła podała, że przerost prostaty, nadczynność tarczycy i przepuklina rozworu przełykowego wymagają leczenia, jednak ich obecność nie powoduje niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym, natomiast w aktach sprawy nie ma nowej dokumentacji mówiącej o zmianach stanu zdrowia od czasu wydania zaskarżonej decyzji. Na tej podstawie biegła uznała, że odwołujący nie jest niezdolny do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy J. P. z dnia 05 października 2015 r. k. 195-197 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 10 grudnia 2015 r. odwołujący, działający za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy J. P., wnosząc jednocześnie o jej uzupełnienie. Jednakże na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy oddalił powyższy wniosek dowodowy (pismo procesowe z dnia 10 grudnia 2015 r. k. 210-211, protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2016 r. k. 224-227 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu psychiatrii M. L. (k. 25-26 a.s.), z zakresu neurologii dr med. W. Z. (k. 38 a.s.), z zakresu neurochirurgii i neurotraumatologii dr n. med. A. M. (k. 46-47 a.s.), z zakresu ortopedii lek. med. S. M. (k. 67-73 a.s.), z zakresu (...) (k. 129-130 a.s.), z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii lek. med. B. O. (k. 155-156 a.s.) oraz z zakresu medycyny pracy J. P. (k. 195-197 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte we wszystkich sporządzonych przez biegłych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie wszystkich biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Nie chcąc powielać w tym miejscu treści opinii biegłych sądowych, wskazać jedynie należy, że wszyscy powołani w sprawie biegli jednomyślnie stwierdzili, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Podkreślić należy, że biegli – lekarze sądowi – specjaliści w swoich dziedzinach, posiadający stosowną wiedzę i doświadczenie, uwzględnili wszystkie okoliczności sprawy. Biegli przede wszystkim mieli na uwadze wszystkie schorzenia występujące u odwołującego, poziom jego wykształcenia oraz dotychczas wykonywane zatrudnienie. Jednocześnie odwołujący w żaden sposób nie wykazał, aby sporządzone opinie były wewnętrznie sprzeczne i niezgodne z ustalonym stanem faktycznym, ani też, iż badania jego osoby dokonywane przez biegłych, zostały przeprowadzone w sposób nieprawidłowy i nie uwzględniały wszystkich okoliczności sprawy. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Z tych też względów, Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie D. M. od decyzji organu rentowego z dnia 30 września 2013 r., znak: (...) jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego D. M. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych z zakresu psychiatrii neurologii, neurochirurgii i neurotraumatologii, ortopedii, ortopedii i traumatologii, chorób wewnętrznych i endokrynologii oraz z zakresu medycyny pracy i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje zatem, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich warunków zawartych w art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. Odnośnie warunku niezdolności do pracy, Sąd podzielił opinie biegłych, ponieważ zostały one wydane przez lekarzy odpowiednich specjalności po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską ubezpieczonego. Sąd podzielił wnioski płynące z opinii biegłych lekarzy, przyjmując, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Jednocześnie, zdaniem Sądu, oceny powyższej w niczym nie może zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jego zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem, Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1968r., III PRN 66/68).

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa przyjął, że odwołanie wnioskodawcy było bezzasadne i na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461) (pkt. 2 wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE