WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Postanowieniem wydanym 3/03/2015 r. w sprawie sygn. akt XXII GWo 9/15 Sąd udzielił (...) auf (...) z siedzibą w H. zabezpieczenia roszczenia o ochronę wspólnotowych znaków towarowych (...) (C. (...) i C. (...)), z tytułu popełnienia czynów nieuczciwej konkurencji oraz o ochronę prawa do firmy, to jest o nakazanie S. H. (1), M. H., A. H. i J. H. zaniechania używania oznaczenia „claas” w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie, w adresach domen internetowych oraz w adresach poczty elektronicznej, w tym nakazanie obowiązanym zaniechania używania domeny internetowej www.(...) , a w szczególności nakazanie obowiązanym zaniechania korzystania z przekierowania z tej domeny na domenę internetową o nazwie www.(...) oraz zaniechania informowania za pośrednictwem domeny internetowej www.(...) o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z nich,

poprzez:

nakazanie obowiązanym - na czas trwania postępowania głównego – zaniechania używania oznaczenia „claas” w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie, w adresach domen internetowych oraz w adresach poczty elektronicznej, w tym nakazanie obowiązanym zaniechania używania domeny internetowej www.(...) , a w szczególności zaniechania korzystania z przekierowania z tej domeny na domenę internetową o nazwie www.(...) oraz informowania za pośrednictwem domeny internetowej www.(...) o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z nich.

Zażalenie obowiązanych zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem wydanym 11/06/2015 r. w sprawie sygn. akt I ACz 1042/15.

31/03/2015 r. (...) auf (...) w H. wniósł o:

I. nakazanie S. H. (1), M. H., A. H. i J. H. zanie-chania naruszania wspólnotowych znaków towarowych (...) (C. (...) i C. (...)), tj. używania oznaczenia „claas” w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie, w nazwach domen internetowych oraz w adresach poczty elektronicznej, w tym nakazanie pozwanym zaniechania używania nazwy domeny internetowej (...), a w szczególności używania przekierowania z tej nazwy domeny na domenę internetową o nazwie (...) oraz informowania za pośrednictwem nazwy domeny (...) o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z pozwanych;

II. nakazanie pozwanym podania do publicznej wiadomości informacji o zapadłym orzeczeniu poprzez nakazanie im opublikowania w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, na ich stronie internetowej, tj. www.(...) (na stronie startowej ukazującej się odbiorcy zaraz po wpisaniu wymienionego adresu internetowego), na środku tej strony, w czarnej ramce o wysokości co najmniej 12 cm i szerokości co najmniej 16 cm, czcionką A. o wielkości 12 koloru czarnego, na okres 3 miesięcy, informacji o treści: „Wyrokiem z dnia […] Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział XXII - Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych zakazał S. H. (1) M. A. H. i J. H. naruszania wspólnotowych znaków towarowych “ (...) (C. (...) oraz C. (...)) tj. zakazał im używania oznaczenia „claas” w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie, w nazwach domen internetowych oraz w adresach poczty elektronicznej, w tym zakazał im używania nazwy domeny internetowej (...), a w szczególności zakazał im używania przekierowywania z tej nazwy domeny na domenę internetową o nazwie (...) oraz nakazał Pozwanym zaniechania informowania za pośrednictwem nazwy domeny internetowej (...) o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z nich”;

III. stwierdzenie, że pozwany S. H. (1) naruszył prawa powoda w wyniku rejestracji nazwy domeny internetowej (...);

IV. zwrot kosztów postępowania. (k.2-418)

S. H. (1), M. H., A. H. i J. H. zażądali oddalenia powództwa i zwrotu kosztów postępowania. (k. 441-487)

Sąd ustalił, że:

Spółka komandytowo-akcyjna prawa Republiki Federalnej Niemiec (...)gesellschaft auf (...) z siedzibą w H. jest znanym producentem maszyn i urządzeń rolniczych. Spółka bierze udział w wielu branżowych wydarzeniach, targach i ekspozycjach na całym świecie. Jest założycielem fundacji wspierającej promocję nauki i badania, zwłaszcza w dziedzinie inżynierii rolniczej i innych powiązanych z nią nauk. Na (...) jest obecna od blisko 25 lat. Informacje o jej działalności i jej oferta są dostępne m.in. na stronie internetowej pod adresem www.claas.com, na której znajduje się odesłanie do sklepu internetowego. Strona jest utrzymana w jasnozielonej kolorystyce z widocznym czerwonym znakiem (...) w lewym górnym rogu: . Od 2005 r. powód korzysta także ze strony utworzonej w domenie internetowej claas.pl. (dowód: odpis z rejestru k.40-47, wydruki ze stron internetowych k.201-235, faktury k.236-250, 303-320, materiały informacyjne k.251-302, 324-363) Wyłącznym importerem i generalnym dystrybutorem (...) w Polsce jest od 2009 r. spółka córka powoda – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w N.. (bezsporne – tak też odpis z KRS k.466-462, zeznania świadka H. Z. k.617-618)

(...) służą prawa z rejestracji w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego:

- w dniu 29/11/2007 r., z pierwszeństwem od 24/11/2006 r. graficznego wspólnotowego znaku towarowego nr (...) dla towarów w klasach klasyfikacji nicejskiej:

7. maszyny i urządzenia rolnicze ujęte w klasie 7., a także ich części;

9. urządzenia do przetwarzania danych i komputery do zastosowań w rolnictwie ujęte w klasie 9.;

12. pojazdy nośnikowe ujęte w klasie 12., a także ich części.

- w dniu 11/09/2001 r., z pierwszeństwem od 30/03/2000 r. graficznego wspólnotowego znaku towarowego nr (...).in. dla towarów i usług w klasach klasyfikacji nicejskiej:

7. maszyny i obrabiarki, narzędzia rolnicze, w szczególności kosiarki i młockarnie (kombajny), sieczkarnie, prasy do paczkowania, traktory rolnicze, rolnicze urządzenia do transportu, urządzenia samozaładowujące, kosiarki, potrząsacze i żniwiarki pokosowe, maszyny i narzędzia do uprawy roli, siewniki (maszyny), narzędzia do rozpylania nawozów i środków ochrony roślin oraz części i łączniki do nich,

12. pojazdy, urządzenia służące do poruszania się na lądzie, oraz części i osprzęt do nich, traktory, ładowarki, złącza, przekładnie, urządzenia mechaniczne i hydrauliczne do pojazdów lądowych ujęte w klasie 12., za wyjątkiem samochodów,

37. naprawa i konserwacja maszyn,

42. m.in. usługi rolnicze, finansowanie wypożyczania i leasingu maszyn nowych i używanych, części zapasowych i akcesoriów do maszyn. (dowód: wydruki z bazy i świadectwa rejestracji (...) k.49-90)

S. H. (1), M. H., A. H. i J. H. prowadzą, indywidualnie i jako wspólnicy spółki cywilnej (...) w P., działalność gospodarczą w zakresie handlu maszynami i pojazdami rolniczymi oraz częściami zamiennymi. Zasięg ich działalności obejmuje całą Polskę i niektóre inne państwa europejskie. Pozwani aktywnie uczestniczą w krajowych i zagranicznych targach maszyn i urządzeń dla rolnictwa. Korzystają ze strony internetowej pod adresem (...) dostępnej w angielskiej, niemieckiej i rosyjskiej wersjach językowych. (dowód: informacje (...) k.364-369, wydruki ze stron internetowych k.91-138, 370-403, zeznania pozwanego S. H. k.618-619)

Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej pozwani korzystali do niedawna z domeny (...), pod którą zlokalizowane było przekierowanie na stronę internetową (...), gdzie znajduje się - konkurencyjny wobec powoda - sklep internetowy oferujący do sprzedaży m.in. części do maszyn rolniczych, w tym części do maszyn (...). Użytkownik Internetu, po wejściu na stronę (...) o wyglądzie: był automatycznie przekierowywany na stronę (...). Był też informowany, że domena www.(...) jest własnością firmy (...) s.c. zajmującej się sprzedażą hurtową i detaliczną części do zachodnich maszyn rolniczych jak np. C., J. D., N. H., M. F. . Komunikat ten był wyświetlany w językach polskim, niemieckim i angielskim (dowód: wydruki ze strony internetowej k.139, 140, 142, 143-144, 570-571, zeznania świadka M. R. k.609-610, zeznania pozwanego S. H. k.618-619) Abonentem nazwy domeny zarejestrowanej w dniu 1/06/2009 r. jest S. H. (1). (dowód: wydruki ze strony internetowej whois.pl k.321-322, 407-408, 463, 614-615, informacja (...) k.323) Pozwany ten oraz wszyscy wspólnicy spółki cywilnej (...) zarejestrowali na swoją rzecz także inne nazwy domen internetowych z elementem „claas”: (...). (dowód: informacje k.610-622, zeznania pozwanego S. H. k.618-619)

J. H. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) w P. prowadził w przeszłości punkt serwisowy i sprzedaży części generalnego importera (...) w T. P.. (bezsporne – tak też ulotka informacyjna k.465, zeznania pozwanego S. H. k.618-619)

Pozwani oferują, wprowadzają do obrotu i reklamują na stronie internetowej (...) części zamienne produkowane przez powoda ale też przez innych wytwórców, tzw. zamienniki. (dowód: zestawienie stanu magazynu k.463-480, oświadczenie k.481, fotografie k.482-486, katalog k.510-569, wydruk ze strony internetowej k.591-594, zeznania świadków M. R. k.609-610 i H. Z. k.617-618, zeznania pozwanego S. H. k.618-619)

Sąd zważył:

I. Odnośnie do naruszenia praw do wspólnotowego znaku towarowego :

Prawo znaków towarowych stanowi zasadniczy element systemu niezakłóconej konkurencji, którego wprowadzenie i zachowanie jest jednym z celów TWE. W systemie tym przedsiębiorcy powinni mieć możliwość przyciągania do siebie klienteli dzięki wysokiej jakości ich towarów lub usług, co jest uzależnione od istnienia oznaczeń odróżniających, pozwalających na ich zidentyfikowanie (tak wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) z 17/10/1990 r. w sprawie C-10/89 HAG, z 4/10/2001 r. w sprawie C-517/99 M.&K. i z 12/11/2002 r. w sprawie C-206/01 Arsenal Football (...) )

Prawo wyłączne jest przyznawane, aby umożliwić właścicielowi znaku towarowego ochronę jego szczególnych interesów, zadbanie o to, aby znak mógł spełniać wszystkie jego funkcje, zarówno gwarantowania konsumentom wskazania pochodzenia towaru/usługi, jak i gwarancyjną, komunika-cyjną, reklamową i inwestycyjną. Wykonywanie tego prawa jest zastrzeżone dla przypadków, w których używanie przez osoby trzecie określonego oznaczenia negatywnie wpływa lub może wpływać na którąkolwiek z wymienionych funkcji. (tak wyroki Trybunału z 22/09/2011 r. w sprawie C-482/09 B. B. , z 18/06/2009 r. w sprawie C-487/07 L’O. i in., z 23/03/2010 r. w sprawach połączonych od C-236/08 do C-238/08 G. France i G. ) Podstawową funkcją znaku towarowego jest zagwarantowanie konsumentowi lub końcowemu odbiorcy możliwości określenia pochodzenia towaru lub usługi nim oznaczonych, odróżnienia (bez ewentualności wprowadzenia w błąd) ich od towarów lub usług innego pochodzenia. (tak wyroki Trybunału z 23/05/1978 r. w sprawie 102/77 H.-La R. , z 18/06/2002 r. w sprawie C-299/99 P. , z 8/05/2008 r. w sprawie C-304/06 E. , wyrok Sądu Unii Europejskiej z 8/02/2011 r. w sprawie T-157/08 I. for life)

Wspólnotowy znak towarowy jest jednolitym tytułem ochronnym, funkcjonującym w oparciu o unormowania rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26/02/2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona), które reguluje w go sposób całościowy, w szczególności zasady jego rejestracji, wynikające z niej prawa oraz ich ochronę. Przepisy o charakterze materialno-prawnym rozporządzenia, jako część acquis communautaire stanowią element polskiego porządku prawnego, znajdując bezpośrednie zastosowanie. Zasadniczo, są one powtórzeniem regulacji Pierwszej Dyrektywy Rady nr 89/104/EWG z 21/12/1989 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. Implementująca ją ustawa Prawo własności przemysłowej znajduje zastosowanie wyłącznie tam, gdzie brak odpowiedniego unormowania w rozporządzeniu, w szczególności w tym zakresie w jakim odsyła ono do właściwych przepisów prawa krajowego.

Art. 9 rozporządzenia przyznaje uprawnionemu prawo do wyłącznego i niezakłóconego używania wspólnotowego znaku towarowego oraz zakazania osobom, nie mającym jego zgody, używania w obrocie :

a. identycznego ze znakiem oznaczenia dla identycznych towarów lub usług;

b. oznaczenia, gdy, z powodu jego identyczności lub podobieństwa do znaku oraz identyczności albo podobieństwa towarów lub usług, których dotyczy ten znak i oznaczenie, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej, które obejmuje także prawdo-podobieństwo ich skojarzenia.

c. oznaczenia identycznego lub podobnego do znaku w odniesieniu do towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których zarejestrowano znak, w przypadku gdy cieszy się on renomą w Unii Europejskiej i gdy używanie oznaczenia bez uzasadnionej przyczyny przysparza naruszycielowi nienależną korzyść albo jest szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wspólnotowego znaku towarowego. (ust.1)

Ocena identyczności lub podobieństwa znaku zarejestrowanego i przeciwstawianego mu oznaczenia pozwanego powinna się opierać na ich zgodności wizualnej, fonetycznej i koncepcyjnej. Znaki należy porównywać całościowo, a decydujące znaczenie mieć będą elementy odróżniające, a nie opisowe. Oznaczenie może być uznane za identyczne ze znakiem, tylko wtedy, gdy powtarza – bez dokonywania zmian lub uzupełnień – wszystkie jego elementy, lub gdy rozpatrywane jako całość, wykazuje nieznaczne różnice, które nie zostaną dostrzeżone przez przeciętnego konsumenta. (tak wyrok Trybunału z 20/03/2003 r. C-291/00 (...) ) Dwa znaki towarowe są do siebie podobne jeżeli, z punktu widzenia określonego kręgu odbiorców, są przynajmniej częściowo identyczne w jednym lub kilku istotnych aspektach. (tak wyrok Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 M. ) Dla stwierdzenia, czy w konkretnym przypadku znaki są identyczne, czy też można mówić zaledwie o podobieństwie, konieczne jest dokonanie oceny wizualnych, fonetycznych i znaczeniowych cech znaków i ich całościowego oddziaływania na percepcję należycie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. (tak wyroki Trybunału z 20/03/2003 r. w sprawie C-291/00 (...), z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P (...) SA)

Dokonując oceny podobieństwa towarów i usług należy brać pod uwagę wszystkie czynniki cha-rakteryzujące zachodzące między nimi relacje (zależności), szczególnie ich rodzaj i przeznaczenie, sposób używania lub korzystania z nich, warunki w jakich są sprzedawane, a także ich wzajemny, konkurencyjny lub komplementarny charakter. (tak wyroki Sądu z 23/10/2002 r. w sprawie T-388/00 (...) , z 4/11/2003 r. w sprawie T-85/02 C. ) Całościowa ocena zakłada pewną współzależność między branymi pod uwagę czynnikami, w szczególności podobieństwem znaków oraz podobieństwem towarów/usług, których one dotyczą, przy czym niski stopień podobieństwa towarów i usług może być zrównoważony znaczącym stopniem podobieństwa znaków i odwrotnie. (zasada wzajemnej zależności - tak wyroki Trybunału z 23/10/2002 r. w sprawie T-6/01 M. , z 13/09/2007 r. w sprawie C-234/06 I. F. , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 M. )

W myśl utrwalonego orzecznictwa, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, gdy znaczna część właściwego kręgu odbiorców mogłaby zostać skłoniona do omyłkowego zakupu towaru pozwanego, myśląc, że jest to towar uprawnionego (uznając, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa), ewentualnie mogłaby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z przedsię-biorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. (tak wyroki Trybunału z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 C. , z 4/05/1999 r. w sprawach połączonych C-108/97, C-109/97 Windsurfing C. P. , z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M. ) Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd powinno być oceniane w sposób całościowy, według sposobu postrzegania określonego konsumenta, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności konkretnego przypadku, szczególnie wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń i towarów lub usług, których one dotyczą. (tak wyroki Trybunału z 11/11/1997 r. w sprawie C-25/95 S. , z 23/03/2006 r. w sprawie C-206/04 M. , z 18/12/2008 r. w sprawie C-16/06 M., z 8/05/2014 r. w sprawie C-591/12 P B. oraz wyroki Sądu z 9/07/2003 r. w sprawie T-162/01 G. (...) i z 20/01/2010 r. w sprawie T-460/07 L. B. )

Właściwy krąg odbiorców składa się z przeciętnych konsumentów, należycie poinformowanych, dostatecznie uważnych i rozsądnych, przy czym poziom uwagi konsumentów może się różnie kształtować w zależności od kategorii towarów lub usług. (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M. , z 6/05/2003 r. w sprawie C-104/01 L. i z 12/01/2006 r. C-361/04 R. P. ) Przeciętny konsument rzadko ma możliwość przeprowadzenia bezpośredniego porównania różnych znaków towarowych, musi zazwyczaj zdać się na zachowany w pamięci niedoskonały ich obraz. Ryzyko konfuzji jest tym większe, im silniejszy jest charakter odróżniający znaku towarowego, który wynika z jego samoistnych cech lub renomy (znajomości, rozpoznawalności na rynku). (tak wyroki Trybunału z 22/06/1999 r. w sprawie C-342/97 L. S. M. , z 11/11/1997 r. w sprawie C-251/95 (...) i z 29/09/1998 r. w sprawie C-39/97 C. )

Istnieje pewna współzależność pomiędzy znajomością znaku wśród odbiorców, a jego charakte-rem odróżniającym - im bardziej znak jest znany, tym bardziej wzmocniony jest jego charakter odróżniają-cy. Przy ocenie, czy znak cieszy się wysoce odróżniającym charakterem wynikającym z jego znajomości wśród odbiorców, należy rozpatrzyć wszystkie istotne okoliczności danego przypadku, w szczególności udział znaku w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i długość okresu jego używania, wielkość inwestycji dokonanych przez przedsiębiorstwo w celu jego promocji, udział procentowy zainteresowanych grup odbiorców, którym znak umożliwia zidentyfikowanie towarów jako pochodzących z określonego przedsię-biorstwa, jak również oświadczenia izb handlowych i przemysłowych lub stowarzyszeń zawodowych. (tak wyrok Sądu z 12/07/2006 r. w sprawie T-277/04 V.-W. ) Ciężar udowodnienia siły znaku towarowego i jego odróżniającego charakteru, spoczywa na powodzie. (art. 6 k.c.)

Bezsporne w sprawie jest, że powodowi służą prawa wyłącznego używania na terytorium Unii Europejskiej słowno-graficznych znaków towarowych (...) (C. (...)) i (C. (...)) m.in. dla towarów w klasie 7. klasyfikacji nicejskiej - części do maszyn i urządzeń rolniczych. Znaki te są dobrze znane i wysoce rozpoznawalne w relatywnym kręgu konsumentów – posiadaczy maszyn i urządzeń rolniczych wyprodukowanych przez (...). Nie ulega wątpliwości, że ani użyta czcionka obu znaków, ani czerwona barwa znaku C. (...) nie stanowią elementów dystynktywnych. W znakach powoda wyróżnia się zdecydowanie element słowny (...), tożsamy z firmą pod jaką spółka prowadzi działalność gospodarczą.

Dla identycznych towarów (części do maszyn rolniczych) pozwani używają oznaczenia (...), w którym dystynktywny jest element słowny « claas », identyczny pod względem fonetycznym i koncepcyjnym z elementem odróżniającym wspólnotowych znaków towarowych. Słowo « parts » (ang. części, także zamienne) oraz « .pl » (domena internetowa) mają charakter jednoznacznie opisowy, nie mogąc znieść ani nawet zmniejszyć konfuzyjnego podobieństwa znaków towarowych i przeciwstawionego im oznaczenia używanego przez pozwanych. Potencjalni klienci mogą zostać wprowadzani w błąd co do pochodzenia ich towarów, mogą uznać, że używanie przez pozwanych znaków uprawnionego oznacza, iż strony są ze sobą gospodarczo powiązane, w szczególności, że wspólnicy spółki cywilnej (...) są autoryzowanymi przedstawicielami handlowymi i serwisem maszyn rolniczych (...), co jest tym bardziej prawdopodobne, że w przeszłości J. H. należał do sieci dystrybucyjnej (...). Działania te mogą negatywnie wpływać na pozycję rynkową i postrzeganie powoda, który pozbawiony jest możliwości kontrolowania, czy towary oferowane przez pozwanych są odpowiedniej jakości, a negatywne opinie klientów mogą niekorzystnie rzutować na postrzeganie (...) i zmniejszać sprzedaż jego towarów. Działania pozwanych mogą też szkodzić sile odróżniającej znaków towarowych (...) . Naruszają w ten sposób prawidłowe pełnienie przez te znaki funkcji oznaczenia pochodzenia, jakościowej, reklamowej i inwestycyjnej.

Zdaniem Sądu, używanie nazwy domeny internetowej (...) narusza prawa powoda, który – nie wyrażając na to zgody, może skutecznie się takim działaniom sprzeciwić. Wbrew przekonaniu pozwanych, wszyscy oni – nie tylko abonent S. H. (1) – używają spornego oznaczenia. To bowiem nie rejestracja nazwy domeny internetowej lecz jej używanie stanowić może naruszenie praw właściciela znaku towarowego. (por. wyrok TS UE z 11/07/2013 r. w sprawie C-657/11 (...) ). Nazwa (...) służy przekierowaniu internauty na stronę(...), na której funkcjonuje sklep internetowy prowadzony – bezspornie – przez wszystkich pozwanych, jako wspólników spółki cywilnej. O tym, że oznaczenie (...) wykorzystują pozwani wspólnicy spółki cywilnej, w której podzielone są ich kompetencje zeznaje sam S. H. (1). (k.618-619) W żadnym razie nie można uznać za wiarygodne twierdzeń odpowiedzi na pozew o braku nawet świadomości przekierowania u pozwanych ad. 2-4, w sytuacji, gdy są oni przedsiębiorcami aktywnie prowadzącymi od lat działalność gospodarczą, a S. H. (1) bez wahania wskazuje, że nazwy licznych domen internetowych claas-parts., rejestrowanych w różnych krajach służyć miały ekspansji spółki na rynkach krajowym i zagranicznych. Działanie pozwanych było więc nie tylko świadome ale i celowe.

Chybione jest mówienie o własności domeny internetowej, gdyż prawo własności w rozumieniu art. 140 k.c. odnosi się do rzeczy i ze względu na zamknięty katalog dóbr niematerialnych chronionych rzeczowymi prawami bezwzględnymi i brak jest w prawie polskim przepisów, z których wynikałoby, że skutkiem rejestracji nazwy domeny internetowej jest nabycie przez dysponenta wyłącznego prawa korzystania i rozporządzania domeną. Uprawnienie do odpowiednika adresu numerycznego nie może funkcjonować w oderwaniu od umowy z rejestratorem, a faktyczna nie zaś prawna wyłączność korzystania z technicznego skojarzenia zarejestrowanej nazwy domeny (i odpowiadającego jej numeru IP) wynika tylko z tego, że technicznie wyłączona jest możliwość funkcjonowania w Internecie dwóch jednakowych domen tego samego poziomu, skoro stanowią one substytut numeru IP. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13/06/2006 r., I ACa 272/06)

Powszechnie przyjmuje się, że domena internetowa, nie stanowi per se przedmiotu prawa podmiotowego, należy ją uznać za rodzaj oznaczenia, sposobu identyfikacji przedsiębiorcy, jego towarów lub usług. Stąd może być osią konfliktu, w razie gdyby, jako oznaczenie, narażała na uszczerbek interesy lub prawa podmiotów uprawnionych do takich oznaczeń, jak firma lub znak towarowy. (por. R. Skubisz Prawo własności przemysłowej. System Prawa Prywatnego. Tom 14B, n.b. 110) Możliwe jest naruszenie interesów i praw podmiotowych osoby trzeciej przez posiadacza domeny internetowej, z racji jej nazwy. Środki prawne przysługujące w takiej sytuacji, zależą od reżimu prawnego chroniącego oznaczenie, które w konkretnej sprawie jest naruszane.

Rejestracja nazwy domeny internetowej nie jest objęta szczególną regulacją ustawową. Z technicznego punktu widzenia polega na przypisaniu jej numerowi IP. Dokonuje się tego przez zawarcie umowy z rejestratorem danej domeny – w przypadku domen z sufiksem „.pl”, rejestratorem tym jest Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa ( (...)). Zasady rejestracji na liście domen (...) określa Regulamin nazw domeny .pl, którego pkt 4 i 5 przewidują obowiązek zapewnienia przez oferenta, że rejestrując domenę nie narusza praw osób trzecich, przy braku mechanizmu kontroli uprawnień przez (...). Każdy podmiot może więc faktycznie zarejestrować na swoją rzecz domenę pod dowolną nazwą.

Sama rejestracja nazwy domeny nie obliguje do jej używania. O korzystaniu z niej można mówić, gdy po wybraniu jej adresu, pojawia się w przeglądarce strona internetowa. Z reguły właśnie od treści umieszczonych na tej stronie zależy stwierdzenie, czy używanie kwestionowanego oznaczenia narusza, lub nie, prawa do znaku towarowego. Sama rejestracja stwarza natomiast stan, w którym można mówić o zagrożeniu naruszeniem.

Obowiązujące przepisy uzależniają stosowanie sankcji zakazowych od istnienia stanu naruszenia lub jego realnej groźby. Ewentualne zaniechanie używania nazwy domeny internetowej, jak w okolicznościach sprawy, w sytuacji gdy sąd w trybie zabezpieczenia nakłada na obowiązanego tymczasowy zakaz, nie uzasadnia oddalenia powództwa. Rozstrzygnięcie takie mogłoby spowodować, że pozwany, będący abonentem nazwy domeny internetowej, mógłby na powrót rozpocząć jej używanie, bez obawy o wynikające z tego negatywne konsekwencje, ze względu na res iudicata. Z podobną sytuacją mamy do czynienia, gdy pozwany zaprzestaje używania strony internetowej w toku postępowania, a istnieje prawdopodobieństwo, że po jego zakończeniu znów będzie jej używał, choćby z tej przyczyny, że pozostaje abonentem i prowadzi działalność gospodarczą w takim zakresie, w jakim korzystanie z nazwy domeny narusza prawa wyłączne i/lub interesy gospodarcze konkurenta rynkowego. Żądanie pozwanych oddalenia powództwa, ze względu na to, że strona (...) od końca marca 2015 r. nie jest już aktywna, nie zasługuje na uwzględnienie. Tym bardziej, że nie wiąże się z nią przyznanie naruszenia wyłączności powoda i reguł uczciwej konkurencji, lecz przeciwnie, praktyka wykorzystywania znaku towarowego (...) w nazwach domen internetowych rejestrowanych w także w innych krajach. (por. także wyrok ETS z 14/12/2006 r. w sprawie C-316/05 N. )

W przekonaniu Sądu, używanie oznaczenia (...) nie mieści się w granicach dopuszczalnego używania znaku towarowego osoby trzeciej: Wyłączność uprawnionego używania wspólnotowego znaku towarowego jest ograniczona. Zgodnie z art. 12c, nie może on zakazać osobie trzeciej używania znaku w obrocie w przypadku, gdy jest to konieczne (niezbędne) dla wskazania przeznaczenia towarów lub usług, w szczególności będących akcesoriami lub częściami zapasowymi, pod warunkiem, że osoba ta używa go zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu (zastosowana przez ustawodawcę wspólnotowego klauzula generalna pozostawia orzecznictwu sprecyzowanie katalogu zachowań, które należy uznać za niedopuszczalną formę używania znaku).

Przy wykładni tego przepisu warto odwołać się do poglądów ETS, wyrażonych w wyroku wydanym 23/02/1999 r. w sprawie C-63/97 B. A. oraz B. Nederland BV vs R. D.. Odpowiadając na pytanie prejudycjalne, Trybunał dokonał gruntownej wykładni art. 6 i 7 Pierwszej Dyrektywy Rady (89/104/EWG) w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących znaków towarowych, odpowiadających unormowaniom art. 12 i 13 rozporządzenia. Trybunał dopuścił możliwość informowania o sprzedaży używanych samochodów marki B., jeśli samochody z tym znakiem zostały uprzednio wprowadzone do obrotu przez B. lub za jego zgodą. (por. także wyrok z 4/11/1997 r. w sprawie C-337/95 P. C. D. ) Stwierdził jednak, że niedopuszczalne jest użycie znaków B. w celu reklamowania sprzedaży lub naprawy samochodów tej marki, jeżeli sposób ich użycia mógłby wywołać wrażenie co do istnienia związków handlowych między uprawnionym do znaku a używającym go. (w szczególności polegające na tym, że przedsiębiorstwo używającego znak przynależy do sieci dystrybucji albo pomiędzy tymi przedsiębiorstwami istnieje określony związek) Takie formy używania znaków w celu reklamowym nie są niezbędne dla zapewnienia ochrony interesu używającego znak, polegającego na możliwości swobodnej sprzedaży towarów i świadczenia usług naprawczych. Z uwagi na renomę znaków, tego rodzaju reklama w sposób nieuczciwy narusza usprawiedliwione interesy uprawnionego oraz negatywnie wpływa na wartość znaku (wykorzystywanie renomy i zdolności odróżniającej znaku). Jest też sprzeczna ze szczególnym przedmiotem ochrony - koniecznością zapewnienia uprawnionemu skutecznej ochrony przed konkurentami szukającymi sposobu na nieuczciwe wykorzystywanie pozycji i renomy jego znaku. Przez takie formy używania znaków w celu reklamowym, osoba trzecia odnosi nienależną korzyść, polegającą na przysporzeniu jej własnej działalności przymiotu wysokiej jakości.

Podobne do cytowanych poglądy Trybunał zaprezentował w wydanym 17/03/2005 r. wyroku w sprawie C-228/03 (...) Company i G. (...) Finland Oy vs (...) Ltd Oy. Odpowiadając na pytanie prejudycjalne wskazał na istotę i funkcje prawa wyłącznego na znak towarowy. (...) ograniczając skutki praw przysługujących właścicielowi na mocy art. 5 dyrektywy 89/104, art. 6 tej dyrektywy ma na celu pogodzenie podstawowych interesów ochrony praw do znaku z interesem swobodnego przepływu towarów i swobody świadczenia usług na wspólnym rynku w sposób umożliwiający pełnienie przez znaki towarowe ich roli zasadniczego elementu systemu niezakłóconej konkurencji, którego wprowadzenie i zachowanie jest jednym z celów traktatu. (...) Użycie znaku towarowego przez osobę trzecią, która nie jest jego właścicielem, jest niezbędne do wskazania przeznaczenia towaru sprzedawanego przez tę osobę, jeżeli stanowi to w praktyce jedyny sposób podania odbiorcom zrozumiałej i kompletnej informacji o jego przeznaczeniu w celu zachowania systemu niezakłóconej konkurencji na rynku tego towaru.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, wymóg uczciwych praktyk stanowi w istocie wyraz obowiązku poszanowania słusznych interesów właściciela znaku towarowego (por. cyt. wyrok w sprawie B. oraz wyrok z 7/01/2004 r. w sprawie C-100/02 G. B. ). Użycie znaku jest niezgodne z uczciwymi praktykami w handlu i przemyśle przede wszystkim wtedy, gdy:



może sprawiać wrażenie istnienia powiązań gospodarczych między osobą trzecią a właścicielem znaku towarowego,



narusza wartość znaku poprzez osiąganie nieuzasadnionych korzyści wynikających z jego charakteru odróżniającego albo renomy,



prowadzi do dyskredytacji / oczerniania znaku. (opinia rzecznika generalnego z 9/12/2004 r.)

Przy wykładni art. 12 można także odwołać się do utrwalonego orzecznictwa, dotyczącego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, które istnieje wtedy, gdy odbiorcy mogliby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa, ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych ze sobą gospodarczo. Należy zwrócić uwagę, że w obu przypadkach ustawodawca wspólnotowy kwalifikuje jako naruszenie już samo ryzyko (prawdopodobieństwo, możliwość) sprawiania wrażenia istnienia powiązań gospodarczych między osobą trzecią używającą znaku bez jego zgody, a właścicielem znaku towarowego. W każdym przypadku ocena należeć będzie do sądu, który odniesie ją do ustalonych okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. (w cyt. wyroku w sprawie G. Trybunał stwierdził : Do sądu krajowego należy zbadanie, czy w okolicznościach postępowania (...) użycie znaku towarowego było niezbędne, przy czym powinien on wziąć pod uwagę wymogi wymienione w pkt 33–36 niniejszego wyroku oraz charakter kręgu odbiorców, dla których przeznaczony jest towar sprzedawany (...).

Osoba trzecia, nie dysponująca zgodą uprawnionego do znaku wspólnotowego, może więc go używać wyłącznie w funkcji wskazania przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym związek wskazania (informacji lub reklamy) z przedmiotem działalności, oznaczonym wspólnotowym znakiem towarowym musi być nierozerwalny. Niedopuszczalne jest takie sformułowanie informacji lub reklamy, które mogłoby sugerować istnienie powiązania handlowego (prawnego lub gospodarczego) pomiędzy uprawnioną z rejestracji i używającą znaku osobą trzecią.

W okolicznościach sprawy nie można uznać za konieczne używania nazwy domeny internetowej z wyróżniającym się w niej znakiem towarowym (...) do poinformowania potencjalnych nabywców części zamiennych do maszyn (...) o świadczeniu przez pozwanych wspólników spółki cywilnej (...) ich sprzedaży. Przeciwnie, pozwani posługują się oznaczeniem wysoce podobnym do znaków towarowych powoda w taki sposób, że istnieje duże prawdopodobieństwo wprowadzenia nabywców w błąd co do powiązań gospodarczych stron, w szczególności przynależności pozwanych do grona autoryzowanych dystrybutorów (...). Sposób działania pozwanych stanowi w istocie użycie znaku towarowego powoda (bez jego zgody) w celu zareklamowania ich przedsiębiorstwa i jego oferty, niemieszczące się w granicach określonych w art. 12c rozporządzenia. Naruszenie jest tym bardziej poważne, że zasadniczą część oferowanych produktów stanowią zamienniki, a nie części oryginalne. Pozwani nie mogą się przy tym skutecznie powoływać na wyczerpanie praw powoda do wspólnotowych znaków towarowych, gdyż użycie odnosi się do usług sprzedaży maszyn i urządzeń rolniczych oraz części zamiennych do nich, a nie towarów wprowadzonych do obrotu po raz pierwszy w (...) przez uprawnionego lub za jego zgodą. ( a contrario art. 13 ust. 1 rozporządzenia)

Skutki wspólnotowego znaku towarowego podlegają wyłącznie przepisom rozporządzenia. W innych przypadkach, naruszenie podlega prawu krajowemu odnoszącemu się do naruszenia krajowego znaku towarowego wg przepisów tytułu X. (art. 14 ust. 1) Dla zapewnienia właścicielowi realizacji jego praw z rejestracji mogą być zakazane, w szczególności:

a.  umieszczanie oznaczenia na towarach lub na ich opakowaniach;

b.  oferowanie towarów, wprowadzanie ich do obrotu lub ich magazynowanie w tym celu lub oferowanie i świadczenie usług pod tym oznaczeniem;

c.  przywóz lub wywóz towarów pod takim oznaczeniem;

d.  używanie oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie. (art. 9 ust. 2)

Gdy sąd uznaje, że pozwany naruszył lub że z jego strony istnieje groźba naruszenia wspólnoto-wego znaku towarowego, wydaje, o ile nie istnieją szczególne powody, decyzję zakazującą pozwanemu określonych działań. Stosuje również środki, zgodnie z przepisami ustawodawstwa krajowego, których celem jest zapewnienie przestrzegania zakazu. (art. 102 ust. 1) Oznacza to, że jeśli w prawie krajowym istnieją inne jeszcze sposoby (środki ochrony) znaku przed naruszeniem, nieznane przepisom rozporzą-dzenia, Sąd powinien je, na wniosek powoda, zastosować do ochrony znaku wspólnotowego. Odnosi się to wprost do przepisów ustawy z 30/06/2000 r. prawo własności przemysłowej :

- art. 296 ust. 1 stanowiącego, że osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone może żądać od naruszyciela (oprócz zaniechania naruszania), wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści oraz naprawienia wyrządzonej szkody w razie zawinionego naruszenia,

- art. 286, stanowiącego, że sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec, na wniosek uprawnionego, o będących własnością naruszającego bezprawnie wytworzonych lub oznaczonych wytworach oraz środkach i materiałach, które zostały użyte do ich wytworzenia lub oznaczenia, w szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet zasądzonej na jego rzecz sumy pieniężnej albo zniszczeniu,

- art. 287 ust. 2 w zw. z art. 296 ust. 1a p.w.p. stanowiącego, że sąd, rozstrzygając o naruszeniu znaku towarowego, może orzec, na wniosek uprawnionego, o podaniu do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia lub informacji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym przez sąd.

(...) może zatem występować z żądaniami zakazowymi i domagać się usunięcia skutków naruszenia przez umieszczenie na stronie internetowej używanej przez pozwanych informacji o orzeczeniu. Uznając jego roszczenia za usprawiedliwione okolicznościami sprawy oraz adekwatne do formy i zakresu działania pozwanych żądania z pkt I. i II. pozwu, Sąd :

1. zakazał S. H. (1), M. H., A. H. i J. H. naruszania praw do wspólnotowych znaków towarowych (...) zarejestrowanych w (...) pod numerami (...) i (...), przez używanie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie oznaczenia „claas”, w nazwach domen internetowych i w adresach poczty elektronicznej, w tym używania nazwy domeny internetowej „(...)”, w szczególności przekierowywania z tej nazwy domeny na domenę internetową o nazwie „(...)” i informowania za pośrednictwem nazwy domeny internetowej „(...)” o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z pozwanych polegającej na oferowaniu i wprowadzaniu do obrotu maszyn, urządzeń i pojazdów wykorzystywanych w rolnictwie (art. 102 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 i 2b rozporządzenia),

2. nakazał pozwanym – solidarnie, aby w terminie siedmiu dni od daty uprawomocnienia się wyroku, opublikowali informację o treści: „Wyrokiem wydanym 12.10.2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, zakazał S. H. (1) M. A. H. i J. H. naruszania praw do wspólnotowych znaków towarowych (...) (C. (...) i C. (...)) , przez używanie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z maszynami, urządzeniami i pojazdami wykorzystywanymi w rolnictwie oznaczenia „claas” w nazwach domen internetowych i w adresach poczty elektronicznej, w tym używania nazwy domeny internetowej (...), w szczególności przekierowywania na domenę internetową agrojan.pl. (...) nakazał pozwanym, aby zaniechali informowania o działalności gospodarczej prowadzonej przez któregokolwiek z nich za pośrednictwem nazwy domeny internetowej (...).” na stronie internetowej pod adresem www.(...) , na stronie startowej ukazującej się odbiorcy zaraz po wpisaniu adresu internetowego, na środku tej strony, w czarnej ramce o wysokości co najmniej 12 cm i szerokości co najmniej 16 cm, czcionką A. o wielkości 12 koloru czarnego, a ponadto, by utrzymywali tę informację na stronie internetowej pod adresem www.(...) nieprzerwanie przez okres trzech miesięcy. (art. 287 ust. 2 w zw. z art. 296 ust. 1a p.w.p.).

Sąd oddalił natomiast żądanie z pkt III, uznając że powód nie wykazał interesu prawnego w ustaleniu, że pozwany S. H. (1) naruszył prawa powoda w wyniku rejestracji nazwy domeny internetowej (...). ( a contrario art. 189 k.p.c.) W przekonaniu Sądu, odrębne stwierdzenie naruszenia nie jest konieczne, stanowi ono bowiem jedną z przesłanek zastosowania względem abonenta sankcji zakazowych i zobowiązania go do usunięcia skutków naruszenia. Ponadto, jak też już była o tym mowa, naruszeniem nie jest sama rejestracja lecz używanie nazwy domeny, w ten sposób, że informuje ona o sprzedaży części zamiennych do maszyn rolniczych (...) poprzez sklep internetowy pozwanych na stronie (...).

II. Odnośnie do naruszenia prawa do firmy

W myśl art. 43 ² k.c. firma stanowi oznaczenie, pod którym działa przedsiębiorca. Zgodnie z art. 43 ⁵ k.c., firmą osoby prawnej jest jej nazwa. Z zestawienia art. 43 ² k.c. i art. 43 ⁹ k.c. wynika, że firma powinna stanowić oznaczenie pozwalające na odróżnienie od siebie poszczególnych przedsiębiorców uczestniczących w obrocie gospodarczym. Z powodu swojej roli odróżniającej, zwłaszcza w odniesieniu do przedsiębiorców cieszących się uznaniem na rynku i czyniących wymierne nakłady na reklamę swojej marki, firma może być nośnikiem znacznej wartości majątkowej (chociaż jest niezbywalna). Może ona pozwalać konsumentom na identyfikację produktów lub usług danego podmiotu i wywoływać u nich skojarzenia z czyjąś renomą albo jakością produktów lub usług.

Przepis art. 43 ¹⁰ k.c. stanowi, że przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W przypadku dokonania naruszenia może on także żądać usunięcia jego skutków, złożenia oświadczenia lub oświadczeń w odpowiedniej treści i formie, naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej lub wydania korzyści uzyskanej przez osobę, która dopuściła się naruszenia. Ochrona opiera się na zasadzie domniemania bezprawności, rozumianej jako niezgodność zachowania z szeroko rozumianym porządkiem prawnym. Naruszeniem jest każde, nie oparte na własnym prawie, użycie cudzej firmy w jej pełnym brzmieniu bądź jej charakterystycznej części, bez względu na winę lub świadomość naruszenia. Firma niemieckiej osoby prawnej podlega ochronie na podstawie art. 43 ¹⁰ k.c. poprzez art. 8 Konwencji związkowej paryskiej z 20/03/1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Akt sztokholmski z 14/07/1967 r.), stanowiący, że: Nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich Państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji niezależnie od tego, czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego.

Naruszenie prawa do firmy może przybrać różne formy, charakteryzując się z zasady intencją skorzystania z renomy uprawnionego, „wdarcia się” w jego klientelę (P. Księżak, M. Pyziak-Szafnicka (red.), „Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna”, LEX 2014, pkt 3 komentarza do art. 43 ¹⁰ k.c.), np. poprzez wywołanie u niej mylnego wyobrażenia o istnieniu powiązania pomiędzy podmiotem uprawnionym, a podmiotem, który narusza cudze prawa. Roszczenie o zaniechania działań zagrażają-cych prawu do firmy ma prewencyjny charakter, ma zapobiec dokonywaniu naruszeń, o których mowa wyżej. Dla możliwości jego podniesienia, ustawa wymaga spełnienia kumulatywnie dwóch przesłanek:

1.  zaistnienie działania jednego przedsiębiorcy zagrażające firmie uprawnionego,

2.  bezprawność ww. działania.

Co do pierwszej przesłanki, Sąd podziela zapatrywanie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu wyrażone w wyroku z 26/07/2012 r. (I ACa 486/12), że zagrożenie prawa do firmy ma miejsce, gdy z okoliczności sprawy wynika, że firma przedsiębiorcy została użyta w taki sposób, który wiąże się z ryzykiem pomyłki co do tożsamości przedsiębiorców. Pojęcie to należy interpretować szeroko – włączając w to ich wzajemną relację – występowania (albo nie) między nimi powiązań prawnych lub gospodarczych. Prawo do firmy jest zagrożone, gdy nieuprawnione korzystanie z niej przez innego przedsiębiorcę prowadzi do nieusprawiedliwionego czerpania zysków z nakładów inwestycyjnych uprawnionego na reklamę albo naraża na szwank renomę uprawnionego. Z zagrożeniem, o którym mowa w art. 43 ¹⁰ k.c., musi wiązać się realne ryzyko naruszenia prawa do firmy. (por. M. Modrzejewska w: J. Okolski, M. Modrzejewska (red.), „Prawo handlowe”, Warszawa 2012)

Przesłance bezprawności działania należy przypisać znaczenie niemożności przeciwstawienia cudzemu prawu do firmy własnego prawa do korzystania z takiego samego lub podobnego oznaczenia, wynikającego np. z umowy licencyjnej lub posiadanego nazwiska (tak w: R. Skubisz, „Prawo do firmy i jego ochrona”, Państwo i Prawo 1993.1.25, str. 27). Zakres opisanej wyżej ochrony nie jest przy tym ograniczony terytorialnie, ani przedmiotowo przez zakres działania przedsiębiorców (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 4/11/2006 r., I ACa 560/04, OSA 2006). Świadomość lub wina podmiotu naruszającego są w świetle art. 43 ¹⁰ k.c. irrelewantne. Powoda obciąża dowód, że przysługuje mu prawo do firmy i że jego firma jest realnie zagrożona naruszeniem. Ponieważ bezprawność domniemywa się, to pozwanego obciąża dowód braku bezprawności, a nie powoda dowód jej wystąpienia (za M. Modrzejewską w: J. Okolski, M. Modrzejewska, op. cit).

Wykorzystanie elementu (...) w oznaczeniu strony internetowej, przez którą potencjalny klient jest przekierowywany do sklepu internetowego pozwanych prowadzących działalność gospodarczą w tej samej branży sprawia, iż jego używanie rodzi ryzyko wprowadzenia w błąd co do tożsamości przedsiębiorców, sprzecznego z zasadą wyłączności firmy określoną w art. 43 ³ § 1 k.c. Działania pozwanych naruszają więc prawo (...), któremu służą roszczenia przewidziane przepisem art. 43 ¹⁰ k.c. Znamienne są przy tym zeznania S. H. (1), który przyznaje, że użycie znaku towarowego i firmy powoda w nazwie domeny internetowej służyć ma ekspansji rynkowej, a zatem zdobywaniu klientów. Niewątpliwie także klientów (...).

Nie zasługują na uznanie twierdzenia pozwanych odnośnie rzekomo czysto informacyjnego charakteru nazwy domeny, nie prowadzącego do zagrożenia pomyłką ze strony klienteli, a w konsekwencji wyłączenia bezprawności. Używając firmy i oznaczeń konfuzyjnie podobnych do firmy znaków towarowych powoda pozwani pozyskują nabywców nie tylko dla oryginalnych części zamiennych (...) ale także dla ich tańszych zamienników, których jakość i przydatność oraz standard świadczonych usług sprzedaży są nieznane, a powód nie ma żadnych możliwości ich kontrolowania i oceny. Z jednej strony zatem pozwani korzystają – bez żadnego uzasadnienia – z renomy firmy powoda, z drugiej zaś nie dają gwarancji zapewnienia nabywcy towarów i usług jakościowo identycznych z towarami i usługami (...). Powód ma więc prawo żądać – także na podstawie art. 43 ¹⁰ k.c. - zaniechania używania przez pozwanych oznaczenia „(...)”.

Zdaniem Sądu, powołany przepis może znaleźć zastosowania do oceny słuszności dochodzonych pozwem roszczeń, jakkolwiek bowiem w treści powództwa (...) odwołał się jedynie do naruszenia praw z rejestracji wspólnotowych znaków towarowych, żądając zaniechania naruszania wspólnotowych znaków towarowych (...) (C. (...) i C. (...)), tj. /…/, to w tytule i motywach pozwu wyraźnie wskazywał, że wolą powoda jest także uzyskanie ochrony dla jego prawa do firmy.

III. Odnośnie do naruszenia zasad uczciwej konkurencji

Zgodnie z jej art. 1, ustawa z 16/04/1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej - w interesie publicznym, przedsiębiorstw oraz klientów, nie może jednak być traktowana jako instrument służący wyeliminowaniu konkurencji w ogóle, w celu zachowania przez przedsiębiorcę dominującej pozycji rynkowej. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1) Stosownie do art. 3 ust. 1, uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji warunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek :

⚫

czyn ma charakter konkurencyjny,

⚫

narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta,

⚫

jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami.

Sąd podziela przyjęty w doktrynie pogląd, iż przepis art. 3 w ust. 1 w sposób ogólny określa czyn nieuczciwej konkurencji, podczas gdy w ust. 2 wymienia przykładowo niektóre czyny (m.in.: wprowadzające w błąd oznaczenie towarów), typizowane dodatkowo w art. 5-17, które należy wykładać w ten sposób, że ogólne określenie czynu nieuczciwej konkurencji i przepisy czyn ten uszczegóławiające pozostają w następujących wzajemnych relacjach:

⚫

wymienione w ustawie czyny nieuczciwej konkurencji nie tworzą zamkniętego katalogu, za nie-uczciwie konkurencyjne można uznać także działanie niewymienione w art. 5-17, jeżeli tylko spełnia ono przesłanki zdefiniowane w art. 3 ust. 1,

⚫

wymagania wskazane w definicji odnoszą się do czynów wymienionych w art. 5-17, art. 3 ust. 1 spełnia funkcję korygującą w stosunku do przepisów szczególnych typizujących czyny nieuczciwej konkurencji. Gdy dany stan faktyczny, formalnie, spełnia przesłanki z art. 5-17, w rzeczywistości jednak działanie nie wykazuje któregoś ze znamion art. 3 ust.1 (np. bezprawności) uznanie go za czyn nieuczciwej konkurencji jest wykluczone.

Uznanie konkretnego działania za czyn nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia, na czym ono polegało i zakwalifikowania go pod względem prawnym przez przypisanie mu cech konkretnego deliktu wskazanego w Rozdziale 2. u.z.n.k. ( Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nieujętego ale odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1. Czyny konkurencyjne powinny być badane przede wszystkim w świetle przesłanek określonych w przepisach art. 5-17 u.z.n.k. i dopiero gdy nie mieszczą się w dyspozycji któregokolwiek z tych przepisów, podlegają ocenie według klauzuli generalnej z art. 3. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1)

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 u.z.n.k., czynem nieuczciwej konkurencji jest m.in. takie oznaczenie usług, które może wprowadzić klientów w błąd co do ich pochodzenia. Dla oceny sprzeczności działania obowiązanego z regułami uczciwej konkurencji na gruncie tego przepisu należy stosować odpowiednio zasady wypracowane w prawie znaków towarowych.

Z zaoferowanego przez strony materiału dowodowego wynika pierwszeństwo istnienia powodowej spółki w polskim obrocie prawnym i używania przez nią oznaczenia (...) dla oznaczenia przedsiębiorstwa oraz oferowanych przez nie maszyn i pojazdów rolniczych. S. H. (1) zarejestrował nazwę domeny internetowej (...) 1/06/2009 r. (...) może zatem skutecznie powoływać się na przepis art. 10 u.z.n.k., żądając ochrony przed nieuczciwie konkurencyjny-mi działaniami pozwanych, którym można także postawić zarzut dopuszczenia się czynu stypizowanego w art. 16 ust. 1 i 2 u.z.n.k., polegającego na nieuczciwej reklamie, w szczególności reklamie wprowadzającej w błąd. W obecnych realiach gospodarczych adresy internetowe wykorzystywane są jako atrakcyjne oraz bardzo efektywne narzędzia reklamy i promocji, przekazując zainteresowanym informacje o przedsiębiorcy, a także zachęcając użytkowników Internetu do odwiedzania stron internetowych i skorzystania z prezentowanej przez nie oferty. Mylące oznaczenie przedsiębiorstwa lub inne oznaczenie wskazujące na źródło pochodzenia towarów i usług w adresie internetowym wywołuje zatem skutek przewidziany w art. 16 ust. 2 u.z.n.k.

Pozwani dopuszczają się czynów nieuczciwej konkurencji przez używanie konfuzyjnie podobnego oznaczenia (...), a ponadto naruszają dobre obyczaje, podszywając się pod firmę i korzystając z renomy konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Na podstawie art. 3 ust. 1 u.z.n.k. zaś powinna być chroniona siła przyciągania (atrakcyjność) przedsiębiorcy i jego oddziaływania na relatywny krąg konsumentów. Używanie przez obowiązanych znaku towarowego (...) skutkować może przejęciem części klientów (...), stwarzając ryzyko możliwego ich przekonania o obniżeniu jakości jego towarów i świadczonych przezeń usług. Powodowi służy więc roszczenie przewidziane przepisem art. 18 ust. 1 pkt 1 u.z.n.k.

Zdaniem Sądu, powołane przepisy mogą znaleźć zastosowania do oceny słuszności dochodzonych pozwem roszczeń, jakkolwiek bowiem w treści powództwa (...) odwołał się jedynie do naruszenia praw z rejestracji wspólnotowych znaków towarowych, to w tytule i motywach pozwu wyraźnie wskazywał, że wolą powoda jest także uzyskanie ochrony przed czynami nieuczciwej konkurencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 100 zdanie drugie k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanych, ponieważ powód uległ zaledwie niewielkiej części swych żądań. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (§ 3 art. 98 k.p.c.) Stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. (art. 99 k.p.c.)

Opłaty za czynności radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości określa rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28/09/2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu . Zasądzając opłatę sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. (§ 2 ust.1.)

Podstawę zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 i 4, z tym, że nie może być ona wyższa od 6-o krotnej stawki minimalnej (§ 2 ust.2.), której wysokość zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju. (§ 4 ust.1.) W sprawie o naruszenie praw ochronnych i praw z rejestracji wynagrodzenie wynosi 840 zł (§ 10 ust. 1 pkt 18). Za prowadzenie sprawy przez tego samego pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym przed sądem apelacyjnym stawka minimalna wynosi 50%. (§ 12 ust. 2 pkt 2)

W rozliczeniu kosztów Sąd uwzględnił: opłaty od pozwu (2.825 zł) i wniosku o udzielenie zabezpieczenia (500 zł), koszty zastępstwa procesowego w sprawie w dwukrotnej minimalnej wysokości (1680+17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu zabezpieczającym w I i II instancji w minimalnej wysokości (840+17+420).

ZARZĄDZENIE

-

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

-

k. z wpływem lub za miesiąc.

2/11/2015 r.