Sygnatura akt VI W 3116/15
Dnia 18 stycznia 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski
Protokolant: Katarzyna Kraska
po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2016 roku
sprawy przeciwko K. O. córce J. i A. z domu F.
urodzoną (...) we W.
obwinioną o to, że
w dniu 11.02.2015r. około godz. 15:10 we W. na ul. (...) kierując pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu podczas wykonywania manewru omijania wskutek czego najechała na zaparkowany pojazd m-ki F. (...) o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę A. S. stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie oddaliła się z miejsca zdarzenia.
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinioną K. O. za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinioną kosztami postępowania w wysokości 456,67 zł oraz wymierza jej opłatę w kwocie 30 zł.
W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:
W dniu 11 lutego 2015 roku, około godziny 15.10, na ulicy (...) we W., doszło do zdarzenia drogowego z udziałem samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...), którego kierującym była K. O. i pojazdu marki F. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność A. S..
Kierująca samochodem O. (...), wykonując manewr parkowania (wjeżdżając tyłem) uderzyła swoim pojazdem w tylny lewy błotnik zaparkowanego prostopadle do jezdni (przednimi kołami na chodniku) samochód F. (...), powodując jego uszkodzenia.
Obserwujący z pobliskiego sklepu zachowanie obwinionej, A. K., zwrócił jej uwagę na sposób, w jaki wykonała ona manewr parkowania i jego konsekwencje. K. O. zaprzeczyła, aby doszło do kolizji, opuściła pojazd, po czym do niego wróciła, by następnie odjechać.
A. K. spisał numery rejestracyjne jej samochodu a informację o zdarzeniu pozostawił za wycieraczką pojazdu pokrzywdzonego.
Ten o zdarzeniu poinformował Policję.
dowód:
zeznania A. K. - protokół rozprawy z dnia 5 października 2015 roku (k.36);
zeznania A. S. - protokół rozprawy z dnia 5 października 2015 roku (k.36);
dokumentacja fotograficzna k. 41;
opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych - k.43-52.
K. O. nie była karana za popełnienie przestępstwa.
dowód:
karta karna – k. 19.
K. O. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Potwierdziła, że w czasie i miejscu opisanym w zarzucie wykonywała manewr parkowania, zaprzeczając jednocześnie, aby w jego trakcie doszło do kolizji jej pojazdu z innym samochodem.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego i ustalając stan faktyczny oparł się na zeznaniach świadka A. K..
Świadek ten precyzyjnie opisał przebieg wydarzeń, wskazując na fakt uderzenia przez obwinioną w trakcie wykonywania manewru parkowania, w inny pojazd, jako bezpośrednią przyczynę podjętych przez niego działań skierowanych przeciwko obwinionej. Nie było innej przyczyny jego działania, lecz stanowiło ją wyłącznie zaobserwowane naruszenie przez K. O. przepisów prawa. Dokładnie opisał na czym ono polegało i jak zachowywała się obwiniona. Obserwował kolizję, do której doprowadziła, z bliskiej odległości (sklepu, w którym pracował), zwrócił jej uwagę bezpośrednio po jej zaistnieniu, a kiedy ta zignorowała zdarzenie i zaczęła odjeżdżać, spisał numery rejestracyjne pojazdu obwinionej, zaś kartkę z informacją o zdarzeniu pozostawił za wycieraczką uszkodzonego pojazdu.
A. K. jest osobą obcą, tak wobec obwinionej, jak i A. S. (w innym wypadku nie zostawiałby mu kartki za szybą F. (...), lecz bezpośrednio przekazał mu informację o okolicznościach uszkodzenia tego pojazdu), stąd, w ocenie Sądu, zeznania tego świadka stanowią obiektywną relację zaobserwowanego przebiegu wydarzeń. Nie zawierają przy tym żadnych sprzeczności i tworzą jednolitą całość, dlatego nawet pewne nieścisłości, zwłaszcza co do charakteru i miejsca uszkodzeń w samochodzie pokrzywdzonego, nie podważają ich wiarygodności i są dla Sądu przekonujące. F. (...) nie był jego własnością, nie należał też do nikogo z kręgu jego znajomych, stąd logicznym jest, że świadek skupił się na samej kolizji, nie zaś na uszkodzeniach, jakie powstały w tym samochodzie. Uszkodzenia te opisał natomiast pokrzywdzony sporządzając stosowną dokumentację zdjęciową. Fotografie sporządzone przez A. S. oraz zestawienie sylwetek pojazdów biorących udział w zdarzeniu i ich parametrów wysokościowych, pozwoliły biegłemu z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych na stwierdzenie „wysokiego prawdopodobieństwa” kontaktu między samochodami O. (...) i F. (...).
Mając to na uwadze oraz stanowcze zeznanie, niezwiązanego z żadną ze stron, bezpośredniego świadka zdarzenia, A. K., Sąd uznał fakt spowodowania przez obwinioną kolizji za udowodniony.
Zwrócić również należy uwagę na zachowanie syna obwinionej, P. K.. Najpierw matka opowiada mu kolizji, której(wedle niej) nie było, a ten następnie tak dalece przejmuje się jej opowieścią, że kilka dni później dociera do bezpośredniego świadka zdarzenia, by następnie informację o sobie (z podaniem numeru telefonu) pozostawić za wycieraczką samochodu pokrzywdzonego, oczekując tym samym kontaktu z jego strony.
Skoro nic się nie wydarzyło i zarówno A. K., jak i A. S. podają fałszywe okoliczności zdarzenia, niesłusznie oskarżając jego matkę, to w zachowaniu jej syna brak jest jakiejkolwiek logiki. Ta pojawia się, jeśli uznać, że celem jego działania było polubowne załatwienie sprawy.
Mając na względzie opisaną postawę P. K., a także treść jego zeznań, które zakwestionował w swojej opinii biegły (k. 51-52), wskazując na realnie występujące w F. (...) uszkodzenia (jakich świadek nie stwierdził oglądając samochód pokrzywdzonego), Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom tego świadka w tym zakresie.
Opinia biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego D. pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla Sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).
Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.
Przy uwzględnieniu zatem treści opinii korelującej z treścią zeznań A. K. i uszkodzeniami w samochodzie F. (...), Sąd uznał, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej wykroczenia z art. 86§1 kw. Kierując bowiem samochodem marki O. (...), nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania manewru omijania, w wyniku czego najechała na zaparkowany samochód marki F. (...) powodując jego uszkodzenie, po czym oddaliła się z miejsca zdarzenia.
Nagminność wykroczeń z udziałem kierowców pojazdami mechanicznymi na obszarze miasta, miejsce, czas jego popełnienia oraz rodzaj naruszonych zasad ruchu drogowego to okoliczności, które Sąd miał na względzie wymierzając obwinionej karę grzywny.
Jest ona współmierna do stopnia jej zawinienia, uwzględnia jej sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również K. O. karygodność jej zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani - tym bardziej - odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionej środków oddziaływania wychowawczego. Uwzględniono bowiem również społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniona się dopuściła. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć obwinionej nieprawidłowość jej zachowania na drodze.
Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§1 kpw i art. 616§2 kpk w zw. z art. 119 kpw.