Sygnatura akt VI Ka 1039/15
Dnia 12 lutego 2016 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura
Protokolant Agata Lipke
po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2016 r.
przy udziale Bożeny Sosnowskiej
Prokuratora Prokuratury Okręgowej
sprawy E. S. (1) /S./ c. J. i A.,
ur. (...) w B.
oskarżonej z art. 278§1 kk przy zast. art. 12 kk
K. N. (1) c. M. i H.,
ur. (...) w B.
oskarżonej z art. 278§1 kk przy zast. art. 12 kk
M. T. (1) /T./ s. S. i M.,
ur. (...) w B.
oskarżonego z art. 278§1 kk przy zast. art. 12 kk
na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych i ich obrońców
od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu
z dnia 20 sierpnia 2015 r. sygnatura akt VII K 59/13
na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- w punkcie 5 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. O. kwotę 2996,28 zł (dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych i dwadzieścia osiem groszy) obejmującą kwotę 560,28 zł (pięćset sześćdziesiąt złotych i dwadzieścia osiem groszy) podatku VAT z tytułu nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu oskarżonym E. S. (1) i K. N. (1);
- w punkcie 6 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze) obejmującą kwotę 115,92 zł (sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) podatku VAT z tytułu nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu M. T. (1);
2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. O. kwotę 1033,20 zł (tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) obejmującą kwotę 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy) podatku VAT tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony z urzędu oskarżonych E. S. (1) i K. N. (1) w postępowaniu odwoławczym;
4. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony z urzędu oskarżonego M. T. (1) w postępowaniu odwoławczym;
5. zwalnia oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.
VI Ka 1039/15
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 20.08.2015r. M. T. (1) został uznany za winnego tego, iż działając wspólnie i w porozumieniu w z E. S. (1) , K. N. (1), P. B. (1) i A. M., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w dniu 09.08.2012r. w Z. i G. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia artykułów chemicznych i spożywczych o łącznej wartości 538,47 zł w (...) oraz o łącznej wartości 1645,50 zł na szkodę (...) S.A., tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk skazany został na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 09.08.2012r.
Na podstawie art. 44 § 1 kk orzeczono przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa.
Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.
Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 531,36 zł tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.
Obrońca oskarżonego M. T. zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:
1) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na jego treść, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez przekroczenie sformułowanych w nim reguł swobodnej oceny dowodów, tj. zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego powodującą w konsekwencji sprzeczną z tym przepisem ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony M. T. nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;
2) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na jego treść, tj. art. 5 § 2 kpk, poprzez nierozstrzygnięcie wątpliwości nieusuniętych w toku postępowania dowodowego prowadzonego w niniejszej sprawie na korzyść oskarżonego i w konsekwencji uznanie go za winnego zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie prowadzi do takiego wniosku;
3)
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a wynikający z wyżej wskazanych naruszeń o charakterze proceduralnym, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku w postaci
nie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu;
4) obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie w niniejszej sprawie.
W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz poprzez zasądzenie na swoją rzecz kosztów obrony z urzędu za postępowanie w pierwszej instancji według norm przepisanych.
Apelacja okazała się zasadna jedynie w zakresie zarzutu opisanego w pkt 4, tj. w części dotyczącej określenia wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w urzędu (pkt 6 wyroku). Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym wynosi 420 zł, przy czym § 16 tegoż rozporządzenia stanowi, że w sprawach w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. Obrońca uczestniczył w dwóch rozprawach, a zatem jego wynagrodzenie wynosiło 504 zł (420 zł + 84 zł), a wraz z podatkiem VAT – 619,92 zł. Do takiej też kwoty należało podwyższyć przyznane obrońcy wynagrodzenia z tytułu obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.
W pozostałej części apelacja była bezzasadna. Wbrew jej wywodom sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisów postępowania określonych w art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, ani też nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , który mógł mieć wpływ na jego treść. Sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a stanowisko w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego należycie uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując na fakty jakie uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, nie naruszając przy tym normy nakazującej rozstrzyganie wątpliwości ,których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, na korzyść oskarżonego. Ustalenia sądu były wolne od wątpliwości i zostały oparte na wszechstronnej analizie i ocenie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.
Sąd prawidłowo ustalił, że M. T. (1), P. B. (1), E. S. (1), K. N. (1) i A. M. (1) umówili się, że dokonają kradzieży artykułów pochodzących ze sklepów (...) i (...) położonych na terenie G. i Z.. Zgodnie z przyjętym podziałem ról M. T. (1) miał być kierowcą dowożącym współsprawców na miejsce popełnienia przestępstwa, a pozostali mieli bezpośrednio dokonywać kradzieży.
Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżony M. T. znał wszystkie osoby, które wzięły udział w wyjeździe do G. i Z.. Wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonego, złożonych w postępowaniu przygotowawczym: „Znam P. B. (1) i E. S. (1) tylko z widzenia. Oni mieszkają w B.. Pozostałe dwie kobiety, które wtedy z nami były znam także z widzenia, ale w ich przypadku nawet nie znam ich imion” (k.75). Prawdą jest , iż żaden we współoskarżonych oraz świadków nie wskazał M. T. jako sprawcy, jednak wszystkie okoliczności sprawy ocenione łącznie pozwoliły na przypisanie mu winy. Nie może dziwić, że oskarżone E. S., K. N. i A. M. nie podawały w swoich wyjaśnieniach , iż współdziałały z M. T., skoro same nie przyznały się do dokonania kradzieży . Znamienne było przy tym oświadczenie oskarżonego P. B., który przyznając się do winy stwierdził, iż nie chce wyjaśniać, żeby nikogo nie obciążyć.
Podkreślenia wymaga, iż wbrew temu co twierdzi w apelacji obrońca, oskarżony M. T. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czyny (k. 286 – verte). Wprawdzie treść jego wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym wskazuje, iż o kradzieżach dowiedział się dopiero w momencie zatrzymania przez Policję (k.75), to jednak tłumaczenie to – w realiach niniejszej sprawy – jest całkowicie niewiarygodne. W trakcie zatrzymania przez Policję w samochodzie oskarżonego ujawniono 71 kremów N., 7 płynów V., 6 szamponów, 6 odżywek, 8 kaw, 8 szynek, 25 paczek schabu, 17 zapachów samochodowych i 4 butelki (...) pochodzących z kradzieży na szkodę sklepów sieci (...) i (...) (k.3-6). Asortyment i rodzaj tych towarów wskazuje na to, że aby je nabyć, nie było potrzeby przemieszczania się samochodem z B., gdzie mieszkali M. T., P. B., E. S., K. N. i A. M., do odległych o kilkadziesiąt kilometrów G. i Z.. Takie same produkty , za tę samą cenę, mogły być przecież kupione w sklepach (...) i (...) znajdujących się w B. bądź miejscowościach ościennych. Decyzja o podróży do odległych miast w celu zakupu tego rodzaju towarów jawi się jako zupełnie irracjonalna i pośrednio dowodzi, iż prawdziwym motywem wyjazdu oskarżonych do G. i Z. było dokonywanie kradzieży tych towarów. Nie przekonują tłumaczenia oskarżonego, że nie wiedział jaki jest rzeczywisty cel wyjazdu do G. i Z.. Sprawcy zatrzymywali się wyłącznie pod sklepami (...) i (...), sytuacja powtarzała się wielokrotnie. Ze sklepów tych skradziono towar, który następnie odnaleziony został w bagażniku samochodu, którego kierowcą był oskarżony, bezpośrednio po dokonaniu ostatniej kradzieży. Fakty te dowodzą, iż oskarżony znał zarówno rzeczywisty cel wyjazdu do G. i Z., jak i świadomie zgodził się na współdziałanie ze współoskarżonymi w dokonywanych kradzieżach, zgodnie z ustalonym podziałem ról. P. B., E. S., K. N. i A. M. wynosili skradzione towary ze sklepów, natomiast M. T. przewoził ich samochodem pod kolejne sklepy, gdzie dokonywano następnych kradzieży. Fakt, iż oskarżony M. T. w trakcie dokonywanych kradzieży przebywał w swoim samochodzie i oczekiwał na kolejną partię skradzionych towarów, nie umniejsza jego zawinienia.
Zauważyć należy, iż żaden ze współoskarżonych nie potwierdził wersji oskarżonego, iż motywem wyjazdu do G. i Z. było dokonywanie zakupów. P. B. w ogóle nie wypowiadał się w tej kwestii. E. S. wyjaśniła, iż nie wie skąd się wzięły rzeczy ujawnione w samochodzie M. T., natomiast K. N. i A. M. zaprzeczyły, aby podróżowały z M. T. samochodem.
Na wiarę nie zasługiwały też wyjaśnienia oskarżonego M. T. z rozprawy, iż podróżował samochodem tylko z E. S. i P. B.. Fakt, iż wszystkie 3 kobiety przemieszczały się samochodem kierowanym przez M. T. jednoznacznie potwierdzają zeznania świadków M. Ż. (1) i M. Ż. (2), którzy z bliska widzieli je w samochodzie (k.137-140). Na uwagę zasługują zeznania M. Ż. (2) z rozprawy : „Policja pytała oskarżonych skąd mają te artykuły w samochodzie. Kierowca stwierdził, iż kupił gdzieś na targu” (k. 310 verte). Wynika z nich, że oskarżony M. T. nie mówił prawdy w postępowaniu przygotowawczym, że towary znalezione w jego samochodzie zostały zakupione w sklepach (...) i (...).
Podsumowując, stwierdzić należy, że całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, dawał sądowi rejonowemu podstawę do przypisania oskarżonemu M. T. sprawstwa i winy w zakresie postawionego mu zarzutu. Kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu jako występku z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk nie budzi zastrzeżeń. Wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności uwzględnia ustawowe dyrektywy wymiaru kary określonej w art. 53 kk, jest adekwatna tak do stopnia zawinienia, jak i do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. Brak było zatem podstaw do sformułowania wobec niego pomyślnej prognozy kryminologicznej, która umożliwiałaby warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Podzielając zatem ustalenia faktyczno – prawne sądu pierwszej instancji i nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów i wniosków apelacji orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.