UZASADNIENIE

Dnia 30 września 2014 roku powódka U. Z. wniosła przeciwko pozwanemu P. G. pozew o zapłatę kwoty 16 276,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 6 763,49 zł od dnia 28 marca 2013 roku do dnia zapłaty, 9 513,45 zł od dnia 30 września 2014 roku do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że pomiędzy stronami została zawarta umowa sprzedaży, której przedmiotem było zbycie całości rzeczy ruchomych, tj. wyposażenia hurtowni oraz towarów znajdujących się w magazynie. Cenę sprzętu i wyposażenia znajdującego się w hurtowni ustalono na kwotę 35 595 złotych, zaś cenę towarów znajdujących się w magazynie i sklepie hurtowni ustalono na kwotę 112 577,91 złotych Ł. cena przedmiotu umowy wyniosła kwotę 145 172,91 złotych. Z tego tytułu powódka wystawiła pozwanemu szereg faktur VAT. Strony ustaliły, iż ww. kwota zostanie uregulowana w ośmiu ratach: pierwsza i druga w kwocie po 40 tysięcy złotych, zaś pozostałe w ratach po 10 862 złote. Pozwany uregulował na rzecz powódki następujące kwoty: 40 tysięcy złotych, 20 tysięcy złotych, 10 tysięcy złotych oraz kwotę 21 894,41 złotych. Mąż powódki P. Z. kupował u pozwanego materiały budowalne. Strony ustaliły, iż należność pozwanego z tego tytułu będzie potrącana z należnością powódki wynikającą z przedmiotowej umowy. Z tego tytułu pozwany wystawił powódce szereg faktur VAT, które były kolejno potrącane z jej wierzytelnością wynikającą z przedmiotowej umowy. Powódka wskazała, że w ostatecznym rozrachunku pozwany zalega ze spłatą kwoty 6 763,49 złotych wynikającej z części należności głównej, tj. ósmej raty oraz kwoty 9 513,45 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek.

Dnia 8 grudnia 2014 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty, zgodnie z żądaniem powódki.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu wg przepisanych norm.

W uzasadnieniu wskazał, że należność główna powódki została uregulowana w dniu 21 marca 2013 roku. Zdaniem pozwanego na poczet należności dochodzonej pozwem powinny być zaliczone inne wierzytelności przysługujące mu wobec jego kontrahentów będących jednocześnie kontrahentami powódki. Pozwany jako przykład wskazał zbycie przez niego na rzecz wspólnego kontrahenta towarów na kwotę 1 503,30 złotych oraz na kwotę 4 975,29 złotych. Kończąc pozwany zgłosił zarzut przedawnienia roszczeń powódki o zapłatę odsetek ustawowych, wskazując, iż roszczenie o ich zapłatę ulega przedawnieniu po dwóch latach od momentu jego wymagalności.

W replice powódka podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko. Nadto dodała, że zgodnie utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, trzyletni termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe stosuje się do roszczeń o odsetki za opóźnienie także wtedy, gdy roszczenie główne ulega przedawnieniu w terminie określonym w art. 554 k.c., przy czym roszczenie o odsetki za opóźnienie ulega przedawnieniu najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego.

Na ostatniej rozprawie pełnomocnik powoda zmodyfikował stanowisko wskazując, że żąda zapłaty odsetek od dnia doręczenia pozwu pozwanej. W przedmiotowym zakresie postanowieniem wydanym na rozprawie umorzono postępowanie w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 1 lipca 2011 roku powódka U. Z. zawarła z pozwanym P. G. umowę, której przedmiotem było zbycie przez powódkę na rzecz pozwanego towarów, sprzętu i wyposażenia Hurtowni (...) w Ś.. Strony ustaliły cenę sprzętów i wyposażenia znajdujących się w hurtowni na kwotę 35 595 złotych oraz towarów znajdujących się w magazynie i sklepie na kwotę 112 577,91 złotych. Łączna cena przedmiotu umowy wyniosła kwotę 145 172,91 złotych. Strony ustaliły, że zapłata za zakupiony towar będzie dokonywana ratalnie, tj. pierwsza rata w kwocie 40 tysięcy złotych w dniu zawarcia umowy, druga rata w kwocie 40 tysięcy złotych płatna do dnia 31 lipca 2011 roku, zaś pozostała część kwoty, tj. kwota 65 172,91 złotych w terminie do dnia 31 grudnia 2012 roku w równych ratach kwartalnych w wysokości 10 862 złotych, płatnych do dnia 30 września 2011 roku, 31 grudnia 2011 roku, 31 marca 2012 roku, 30 czerwca 2012 roku, 30 września 2012 roku i 31 grudnia 2012 roku.

Niesporne a ponadto dowód:

-umowa z dnia 1 lipca 2011 roku, k. 18

Tytułem sprzedaży sprzętu i wyposażenia hurtowni powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT na następujące kwoty: 7 995 złotych brutto oraz 24 600 złotych brutto. Tytułem sprzedaży towarów znajdujących się w magazynie i sklepie hurtowni powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT na następując kwoty: 11 227,69 złotych brutto, 18 219,90 złotych brutto, 4 879,87 złotych brutto, 20 973,87 złotych brutto, 12 162,83 złotych brutto, 19 261,07 złotych brutto, 12 752,79 złotych brutto, 10 067,97 złotych brutto, 823,49 złotych brutto oraz 2 208,43 złotych brutto.

Niesporne a ponadto dowód:

-faktury VAT, k. 19-46.

Mąż U. Z. P. Z. kupował u pozwanego materiały budowalne. Strony ustaliły, iż należność pozwanego z tego tytułu będzie potrącana z należnością powódki wynikającą z przedmiotowej umowy.

Dowód:

-zeznania K. Ż., k. 159;

-zeznania P. Z., k. 209-210;

-zeznania U. Z., k. 211-212;

Z tytułu zakupu rzeczonych materiałów, pozwany wystawił P. Z. następujące faktury VAT: na kwotę 1301,17 zł brutto płatną do dnia 12 grudnia 2011 roku; na kwotę 188,72 złotych brutto, płatną do dnia 30 grudnia 2011 roku; na kwotę 561,79 złotych oraz na kwotę 16 481,48 złotych brutto, obie płatne do dnia 29 lutego 2012 roku; na kwotę 168,03 złotych brutto płatną do dnia 31 marca 2012 roku; na kwotę 850,05 złotych brutto płatną do dnia 30 kwietnia 2012 roku; na kwotę 565,24 złotych brutto płatną do dnia 24 maja 2012 roku; na kwotę 540,96 złotych brutto, płatną do dnia 28 maja 2012 roku. Dnia 6 marca 2012 roku pozwany wystawił fakturę korygującą fakturę VAT na kwotę 16 481,48 złotych brutto, w ten sposób, że pomniejszył ją o kwotę 1209,40 złotych brutto. Wierzytelności pozwanego wynikające z wyżej wymienionych faktur VAT zostały zaliczone na poczet wierzytelności powódki wynikającej z obowiązku zapłaty przez pozwanego drugiej raty określonej w przedmiotowej umowie, tj. w wysokości 40 tysięcy złotych.

Dowód:

-faktury VAT, k. 47-52 i 54-57;

-faktura korygująca, k. 53;

-zeznania K. Ż., k. 159;

-zeznania P. Z., k. 209-210;

-zeznania U. Z., k. 211-212.

Mąż U. Z. w dalszym ciągu kupował od pozwanego materiały budowalne. Z tego tytułu pozwany wystawił P. Z. następujące faktury VAT: na kwotę 922,47 złotych brutto płatną do dnia 29 czerwca 2012 roku; na kwotę 853,48 złotych brutto płatną do dnia 29 września 2012 roku; na kwotę 411,40 złotych brutto, płatną do dnia 31 października 2012 roku; na kwotę 2041,02 złotych, płatną do dnia 27 listopada 2012 roku; na kwotę 1645,01 złotych, płatną do dnia 28 listopada 2012 roku. Wierzytelności pozwanego wynikające z wyżej wymienionych faktur VAT zostały zaliczone na poczet wierzytelności powódki wynikającej z obowiązku zapłaty przez pozwanego trzeciej raty określonej w przedmiotowej umowie, tj. na kwotę 10 862 złotych, z tym zastrzeżeniem, że wierzytelność wynikająca z faktury VAT na kwotę 1645,01 złotych brutto została w części, tj. w kwocie 707 złotych zaliczona na poczet trzeciej raty, zaś w części, tj. w kwocie 938,01 złotych na poczet czwartej raty w takiej samej wysokości.

Dowód:

-faktury VAT, k. 58-65;

-zeznania K. Ż., k. 159;

-zeznania P. Z., k. 209-210;

-zeznania U. Z., k. 211-212.

Mąż powódki dokonywał zakupu kolejnych materiałów. Z tego tytułu pozwany wystawił P. Z. następujące faktury VAT: na kwotę 2650,78 złotych brutto, 3531,66 złotych brutto oraz 3097,57 złotych brutto, wszystkie płatne do dnia 29 grudnia 2012 roku; na kwotę 3641,01 złotych brutto, płatną do dnia 31 stycznia 2013 roku. Dnia 7 stycznia 2013 roku pozwany wystawił mężowi powódki fakturę korygującą fakturę na kwotę 2650,78 złotych brutto, w ten sposób, że pomniejszył jej wartość o kwotę 34,43 złotych brutto. Wierzytelności pozwanego wynikające z wyżej wymienionych faktur VAT zostały zaliczone na poczet wierzytelności powódki wynikającej z obowiązku zapłaty przez pozwanego czwartej raty określonej w przedmiotowej umowie, tj. na kwotę 10 862 zł, z tym zastrzeżeniem, że wierzytelność wynikająca z faktury VAT na kwotę 3641,01 złotych brutto została w części, tj. w kwocie 678,41 złotych zaliczona na poczet czwartej raty, zaś w części, tj. w kwocie 2962,60 złotych zaliczona na poczet piątej raty w wysokości 10 862 złotych.

Dowód:

-faktury VAT, k. 66-70;

-faktura korygująca, k. 71;

-zeznania K. Ż., k. 159;

-zeznania P. Z., k. 209-210;

-zeznania U. Z., k. 211-212.

Następnie z tytułu zakupionych towarów pozwany wystawił P. Z. następujące faktury VAT: na kwotę 396,95 złotych brutto, płatną do dnia 27 lutego 2013 roku; na kwotę 1430,55 złotych, płatną do dnia 11 marca 2012 roku. Wierzytelności pozwanego wynikające z wyżej wymienionych faktur VAT zostały zaliczone na poczet wierzytelności powódki wynikającej z obowiązku zapłaty przez pozwanego szóstej raty określonej w przedmiotowej umowie, tj. na kwotę 10 862 złotych.

Dowód:

-faktury VAT, k. 74-75;

-zeznania K. Ż., k. 159;

-zeznania P. Z., k. 209-210;

-zeznania U. Z., k. 211-212.

Pozwany uregulował na rzecz powódki pierwszą ratę w wysokości 40 tysięcy złotych. Dnia 4 maja 2012 roku pozwany zapłacił do rąk męża powódki kwotę 6 478,59 złotych, która została zaliczona na poczet wierzytelności powódki wynikającej z drugiej raty o której mowa w przedmiotowej umowie, tj. na kwotę 40 tysięcy złotych. Dnia 5 czerwca 2012 roku pozwany zapłacił do rąk męża powódki kwotę 20 tysięcy złotych, której część, tj. kwota 14 073,37 złotych została zaliczona na poczet wierzytelności powódki wynikającej z drugiej raty, zaś pozostała część, tj. kwota 5 926,63 złotych na poczet trzeciej raty określonej w umowie na kwotę 10 862 złotych. Dnia 15 lutego 2012 roku pozwany zapłacił kwotę 10 tysięcy złotych, której część w wysokości 7 899,40 złotych została zaliczona na poczet piątej raty w wysokości 10 862 złotych, zaś pozostała część, tj. kwota 2 100,60 złotych na poczet szóstej raty w takiej samej wysokości. Dnia 27 marca 2013 roku pozwany wpłacił powódce kwotę 21 894,41 złotych, której część, tj. kwota 6 933,90 złotych na poczet szóstej raty, część, tj. kwota 10 862 złotych na poczet siódmej raty, która została spłacona w całości, zaś pozostała część, tj. kwota 4098,51 złotych na poczet ósmej raty w wysokości 10 862 złotych.

Dowód:

-niesporne, a nadto dowód wpłaty na kwotę 10 tysięcy złotych, k. 76;

-potwierdzenie dokonania przelewu na kwotę 21 894,41 zł, k. 77

Powódka bezskutecznie kierowała do pozwanego wezwania do zapłaty.

Dowód:

-wezwania do zapłaty, k. 80-86.

Sąd zważył, co następuje:

W zasadniczej części powództwo okazało się zasadne.

Fakt sprzedaży hurtowni oraz jej wyposażenia był niesporny. Strona pozwana wskazywała, że roszczenie z tytułu ceny zostało zapłacone przez pozwaną przede wszystkim wobec umówionego przez strony pobierania przez męża powódki materiałów z hurtowni kupionej przez pozwaną i zaliczania tych zakupów na poczet ceny sprzedaży.

Stosownie do normy art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Strona powodowa powinna była wykazać fakt zawarcia umowy sprzedaży, wysokość ceny, oraz wskazać z jakiego tytułu (z jakiej części ceny) domaga się zapłaty, stosownie do treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Pozwana zaś, twierdząc, że cena została uiszczona powinna również tę okoliczność wykazać. Pozwana w sposób ogólny twierdziła, że na skutek wzajemnych rozliczeń, przede wszystkim zakupów w hurtowni przez męża powódki, cena sprzedaży została rozliczona. Okoliczność tą powinna wykazać. Wbrew jej twierdzeniom wszystkie transakcje które miałby być zaliczane na poczet przedmiotowej ceny (zarzuty pozwanej, karta 98) zostały zarachowane na poczet tej ceny przez powódkę. Do tychże twierdzeń powódka ustosunkowała się (karta 140) wskazując datę zarachowania tych należności. Okoliczność spłaty nie mogła wynikać z zeznań świadków i stron. Wyłącznie z twierdzeń i zeznań pozwanego (karta 212) wynikać miał fakt właściwego rozliczania między stronami. Strona powodowa nie przyznała, że „zrezygnowała z odsetek) bądź zgadzała się na zapłatę przez pozwanego po terminach umówionych. W zakresie wadliwego rozliczania przedmiotowych pobrań towaru przez męża powódki strona pozwania nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów.

Wobec cofnięcia pozwu w zakresie odsetek od kwoty 9.513,45 złotych za okres do 30 września 2014 roku umorzono postępowanie w sprawie (karta 233).

Wobec braku płatności w terminie powód zażądał zapłaty skapitalizowanych odsetek za okresy od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty poszczególnych rat ceny sprzedaży. W tym zakresie pozwany bronił się zarzutem przedawnienia roszczenia. Powód domagał się zasądzenia kwoty 16.276,94 złotych, zasądzona została kwota 15.376,25 złotych.

Co do terminów zapłaty poszczególnych rat strony nie pozostawały w sporze, zdaniem sądu powód właściwie i przejrzyście wykazał sposób księgowania poszczególnych wpłat na poczet ceny.

W tym miejscu należy szerzej omówić zarzut przedawnienia roszczenia, który w minimalnym zakresie okazał się zasadny. Zagadnieniem tym zajął się Sąd Najwyższy w uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 26 stycznia 2005 roku w sprawie III CZP 42/04. Co do zasady, co wskazywane jest w treści normy art. 554 k.c. - roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch. Wyjątek następuje jednak w sytuacji, gdy cena została zapłacona (jak w sprawie przedmiotowej) na poczet konkretnej raty, przed upływem przedawnienia płatności tejże raty. W takim przypadku, co wyjaśnia szeroko Sąd Najwyższy roszczenie o odsetki (dochodzone w przedmiotowej sprawie jako odsetki skapitalizowane wobec opóźnienia) staje się osobnym roszczeniem , samoistnym. Bieg przedawnienia roszczenie o zapłatę takich odsetek rozpoczyna się, jak bieg przedawnienia samej należność z której one wynikając, nie mniej jednak w swoisty sposób okres ten przedłuża się o jeden rok. Wynika to z brzmienia, jak wskazuje Sąd Najwyższy, normy art. 118 k.c., która stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Dalej Sąd Najwyższy stroi na stanowisku, że przepis ten (art. 554 k.c.) nie jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 118 k.c. w zakresie ustanowionego w nim terminu przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe; ma on taki charakter wobec art. 118 k.c. tylko w zakresie ustanowionego w nim terminu przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Niczego w powyższej ocenie nie może zmienić odwołanie się do art. 56 k.c, który stanowi, że czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy. Jeżeli zatem skutki czynności prawnej w zakresie przedawnienia w odniesieniu do określonego roszczenia wyznacza art. 118 k.c., to należy zastosować ten przepis, a nie, niestosujący się w takim przypadku art. 554 k.c.

Wskazując na samoistność przedmiotowego roszczenia, oraz dłuższy termin jego przedawnienia w cytowanej uchwale sąd wskazuje między innymi, że odrębną kwestią jest zakres zastosowania tej reguły. W szczególności wyłania się pytanie, czy należy nią objąć, tak jak przyjmowało orzecznictwo państwowych komisji arbitrażowych, również przypadki, w których roszczenie o świadczenie główne wygasło przed upływem terminu jego przedawnienia, np. na skutek wykonania, czy też, tak jak się przyjmuje na gruncie niektórych obcych ustawodawstw, przypadki te powinny być wyłączone spod działania omawianej reguły. Za trafną należy uznać drugą ewentualność, gdyż przedawnienie się roszczeń ubocznych wraz z przedawnieniem się roszczenia głównego przyjmuje się dlatego, żeby przy okazji sporów o roszczenia uboczne nie dochodziło do przekreślenia znaczenia przedawnienia się roszczenia głównego. We wskazanych przypadkach argument ten odpada. Na czoło wysuwa się nie upływ terminu przedawnienia roszczenia głównego, lecz następujące przed upływem tego terminu zdarzenie powodujące wygaśniecie roszczenia głównego, np. uczynienie zadość temu roszczeniu (wykonanie świadczenia głównego). Wspomniane zdarzenie potwierdza, że roszczenie główne istniało i tym samym daje podstawę do uznania, iż pozostałe w mocy roszczenia uboczne uległy z chwilą tego zdarzenia niejako przekształceniu w roszczenia główne. W związku z tym przedawnienie ich powinno być odtąd rozpatrywane samodzielnie.

Stąd kluczowe dla rozpoznania przedmiotem sprawy jest ustalenie daty przerwania biegu przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Związane jest ono z datą złożenia pozwu w przedmiotowej sprawie, co miało miejsce w dniu 30 września 2014 roku (karta 88 koperta). Następnie odnieść należy się do dat wymagalności poszczególnych rat składających się na cenę. Okoliczność ta nie była w sprawie sporna. Najwcześniejsza rata sprzedaży (40.000 złotych) stała się wymagalna w dniu 1 sierpnia 2011 roku (termin jej zapłaty upływał z końcem dnia 31 lipca 2011 roku). Przyjmując zatem wyjaśnienie z wyżej opisanej uchwały, gdyby nie została ona zapłacona w ogóle, termin przedawnienia upłynął by po dwóch latach (art. 554 k.c.) od dnia jej wymagalności, to jest 1 sierpnia 2013 roku. Skoro zatem pozew złożono w dniu 30 września 2014 roku roszczenia odsetkowe mające charakter roszczeń samoistnych za każdy dzień opóźnienia przedawniły się za okres od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2014 roku. Stąd skapitalizowane odsetki żądane przez powódkę od kwoty 40.000 złotych (pierwsza rata) wynosiły 2.151,23 złotych. Kwota ta została zapłacona w dniu 30 grudnia 2011 roku, skoro zatem pozew wniesiono w dniu 30 września 2014 roku zasadne było naliczenie odsetek od dnia 30 września 2011 roku do dnia zapłaty przedmiotowej kwoty to jest 30 grudnia 2011 roku. W tym zakresie powództwo podlegało zatem oddaleniu co do kwoty 854,79 złotych (odsetki przedawnione, gdzie zarzut przedawnienia okazał się zasadny). Mając na uwadze również omyłkę rachunkową powódki (kwota niezasadnie powiększona o 45,90 złotych) jako zasadną sąd uznał kwotę 8.612,76 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek. Zauważyć bowiem należy, że są zajął się chronologicznie najdawniejszą ratą, w przypadku której tylko w części odsetki uległy przedawnieniu. Kolejne spłaty i raty dotyczą okresów po dniu 30 września 2011 roku a zatem nie uległy one przedawnieniu w żadnej części.

Kwota zaś 6.763,49 złotych stanowi pozostałą do zapłaty część należności głównej z tytuły ceny sprzedaż z ostatniej raty, co do której pozwana nie wykazał aby na jej poczet wpłacono jakiekolwiek kwoty, nie uległa ona również przedawnieniu.

O odsetkach od kwoty objętych wyrokiem orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. O odsetkach od odsetek skapitalizowanych, orzeczono, stosownie do treści żądania wyartykułowanego na ostatniej rozprawie, w myśl normy art. 482 § 1 k.c., która stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Odpis pozwu doręczono pozwanemu w dniu 22 grudnia 2014 roku (karta 94) i od tej daty zażądano naliczania tychże odsetek, co nie stoi w sprzeczności z przywołaną normą.

Jak wyżej wskazano, że zakresie przewyższającym żądanie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 3 i 4 wyroku mając na uwadze fakt, że powódka sprawę wygrała 95% a zatem niemalże w całości (art. 100 k.p.c. zdanie drugie). Koszty zastępstwa procesowego zamykają się w kwotach po 2.400 złotych - na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Do wynagrodzeń tych doliczyć należy kwoty po 17 złotych tytułem opłaty za pełnomocnictwa. Do kosztów procesu poniesionych przez powódkę zaliczyć należy również koszty opłaty od pozwu 814 złotych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE