UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2015r Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy E. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na skutek odwołania wnioskodawczyni od decyzji z dnia 19 stycznia 2015r oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Ubezpieczona E. B. (1), ur. (...), była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego od 16 marca 2014 r. do 11 września 2014 r. na podstawie decyzji ZUS Oddział w S. z dnia 31 marca 2014 r. W dniu 20 października 2014 r. ubezpieczona wystąpiła do ZUS z wnioskiem o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 28 listopada 2014 r. ustalił, że nie jest ona niezdolna do pracy Decyzją z dnia 15 grudnia 2014 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W międzyczasie, ubezpieczona wniosła do ZUS sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika. Wobec powyższego, została skierowana na badanie przez Komisję Lekarską ZUS. Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 13 stycznia 2015 r. stwierdziła, iż E. B. (1) nie jest niezdolna do pracy. Z uwagi na brak przesłanki niezdolności do pracy zaskarżoną decyzją z dnia 19 stycznia 2015 r. organ rentowy uchylił decyzję z dnia 15 grudnia 2014r. i odmówił ubezpieczonej przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

Biegli kardiolog, neurolog, ortopeda, psychiatra oraz psycholog w opinii sporządzonej na zlecenie Sądu rozpoznali u E. B. (1): dystymię, nadciśnienie tętnicze zredukowane, okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian dyskopatycznych i zmian zwyrodnieniowych bez upośledzenia sprawności ruchowej, zespół cieśni nadgarstka prawego bez istotnego upośledzenia siły i sprawności ręki oraz bóle i zawroty głowy w wywiadzie. W ocenie biegłych, ubezpieczona jest zdolna do pracy. W opinii uzupełniającej, wydanej z uwzględnieniem dokumentacji medycznej złożonej przez E. B. (1) przy piśmie z dnia 28 sierpnia 2015 r., biegli podtrzymali uprzednio wyrażone wnioski stwierdzając, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia orzeczenia u niej niezdolności do pracy. E. B. (1) posiada średnie wykształcenie, jej zawód wyuczony to technik budowlany. Dotychczas pracowała jako księgowa oraz zastępca kierownika sklepu (okoliczności niesporne).

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie ubezpieczonej E. B. (1) nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Przywołał treść przepisu art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z którym niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Artykuł 57 ust. 1 powyższej ustawy stanowi, iż renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W ustępie drugim przywołanego przepisu wskazano, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Jak wyrażono w art. 58 ust. 1 pkt 5 przywołanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten, w myśl ustępu 2 przywołanego przepisu, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, a do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłych kardiologa, neurologa, ortopedy, psychiatry oraz psychologa celem ustalenia czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy. Biegli po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie i zbadaniu ubezpieczonej rozpoznali: dystymię, nadciśnienie tętnicze zredukowane, okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian dyskopatycznych i zmian zwyrodnieniowych, bez upośledzenia sprawności ruchowej, zespół cieśni nagarska prawego bez istotnego upośledzenia siły i sprawności ręki, bóle i zawroty głowy w wywiadzie i stwierdzili, iż powyższe dolegliwości nie powodują niezdolności do pracy ubezpieczonej zgodnie z posiadanymi przez nią kwalifikacjami: pracownik biurowy- księgowa. W uzasadnieniu swojej opinii biegli podnieśli, iż charakter oraz stopień nasilenia objawów psychopatologicznych nie powoduje niezdolności E. B. (1) do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Podobnie, aktualnego stanu kliniczny układu krążenia nie powoduje niezdolności do pracy. Dominują w nim bowiem objawy sfery emocjonalnej, okresowo wzrosty ciśnienia tętniczego. Dotykające ubezpieczoną schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości. Aktualnie nie zaobserwowano istotnego zaostrzenia wymienionych dolegliwości. Ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz lędźwiowo-krzyżowym jak również stawów kończyn górnych i dolnych została określona jako prawidłowa. Ubezpieczona może być, w czasie zaostrzeń dolegliwości, okresowo niezdolna do pracy w ramach zasiłku chorobowego. Obecnie jednak z powodu narządu ruchu nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy.

W związku z dołączeniem przez ubezpieczoną do pisma z dnia 28 sierpnia 2015r nowej dokumentacji medycznej tj. Karty Informacyjnej z Szpitala (...) w W. z dnia 18 lipca 2015 r., skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne, Karty Informacyjnej z M. Szpitala (...) w W. z dnia 17 lipca 2015 r., Karty Informacyjnej z Szpitala (...) w W. z 30 lipca 2015 r., Sąd zlecił biegłym wcześniej wymienionych specjalności sporządzenie opinii uzupełniającej w celu zapoznania się z ta dokumentacją i wypowiedzenia się, czy powoduje ona zamianę stanowiska biegłych co do zdolności ubezpieczonej do pracy. Biegli w opinii uzupełniającej podtrzymali swoje wnioski wyrażonej w opinii głównej. Wskazali oni, iż dostarczone zaświadczenie o przebytej rehabilitacji kręgosłupa szyjnego nie ma wpływu na zmianę orzeczenia w związku ze schorzeniem narządu ruchu. Wymienione schorzenia nie powodują bowiem długotrwałej niezdolności do pracy zgodniej z posiadanymi kwalifikacjami. Orzeczenia o zdolności do pracy nie zmieniła również karta wypisowa ze Szpitala (...) w W., gdzie ubezpieczona była hospitalizowana w dniach 18-30 lipca 2015 r. z rozpoznaniem majaczenia alkoholowego i zaburzeń depresyjnych w wywiadzie. Jak wskazali biegli, zespół zależności alkoholowej nie powoduje niezdolności badanej do pracy.

Sąd Okręgowy uznał, iż sporządzona w sprawie opinia stanowi wiarygodną i miarodajną ocenę aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonej. Została bowiem sporządzona przez osoby posiadające wiadomości specjalne z zakresu schorzeń dotykających ubezpieczoną. Wydanie opinii zostało poprzedzone zapoznaniem się z treścią dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz osobistym badaniem ubezbieczonej. Opinie są logiczne i spójne. Sformułowane wnioski zostały w sposób należyty uzasadnione. Należy zwrócić uwagę na liczbę biegłych wypowiadających się w kwestii zdolności do pracy E. B. (1) oraz fakt, iż wyrażone wnioski są zbieżne. Powyższe powoduje, iż sporna na gruncie niniejszego postępowania okoliczność zdolności do pracy ubezpieczonej została w sposób dostateczny wyjaśniona. Pokreślić należy, iż przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

W ocenie Sądu, zgłoszone przez ubezpieczoną zastrzeżenia do opinii nie podważają wniosków wyrażonych przez biegłych. W zastrzeżeniach zaprezentowano bowiem subiektywne odczucia ubezpieczonej, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach przeprowadzonych przez biegłych badań i dokonanego w oparciu o nie rozpoznania. To, że opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony samo przez się nie oznacza jej wadliwości. Podniósł także, że po wywołaniu opinii uzupełniającej, strony nie zgłaszały nowych wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy wskazał, iż do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy potrzebne było ustalenie, czy E. B. (1) jest niezdolna do pracy w chwili wydania zaskarżonej decyzji, tj. w dniu 19 stycznia 2015 r. Na rozprawie dnia 17 grudnia 2015 r. E. B. (1)podnosiła, że 20.01.2016 r. ma wizytę u lekarza neurologa, będzie miała badanie TK, czeka na badanie usg jamy brzusznej, jest zapisana na zabieg cieśni i nie czuje się na siłach, aby iść do pracy. Powyższe okoliczności nie mają znaczenia dla rozpoznania odwołania ubezpieczonej, gdyż dotyczą one nowych dolegliwości, które dotychczas nie zostały jeszcze nawet zdiagnozowane i nie były zgłaszane przez ubezpieczoną na etapie postępowania przed organem rentowym. Jak wskazuje się w orzecznictwie (uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r. II UK 79/11) zasadą orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest, iż przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UZ 49/09, LEX nr 583831 oraz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 309/09, LEX nr 604210 i z dnia 7 kwietnia 2011 r., I UK 357/10, LEX nr 863946). Zgodnie więc z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477^{(
14)} § 2 i art. 477 ^{(
14a)} k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu.

Sąd Okręgowy dodał, iż ewentualna zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej, która wynikłaby po przeprowadzeniu badań, które zaplanowane zostały przez ubezpieczona na początek roku 2016r. może być podstawą do wystąpienia przez E. B. (1) z nowym wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Powyższe nie ma jednak wpływu na kwestię niezdolności do pracy w dniu wydania zaskarżonej decyzji. W oparciu o powyższe ustalenia, stwierdził, iż nie została spełniona przez ubezpieczoną przesłanka niezdolności do pracy wymieniona w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, co czyni odwołanie niezasadnym.

Mając na względzie powyższe Sąd na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniosła E. B. (1), zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów postepowania cywilnego tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 285 § 1 k.p.c. poprzez wydanie orzeczenia z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów na podstawie opinii biegłych sądowych przyjmując, iż te opinie są wyczerpujące i zawierają prawidłowe uzasadnienie, podczas gdy z materiału zgromadzonego w sprawie, brak było podstaw, by opinie biegłych zawierały kategoryczne wnioski dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego;

2. naruszenie przepisów postępowania w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. poprzez odrzucenie dowodów: karty informacyjnej izby przyjęć M. Szpitala (...) w W. z dnia 17 lipca 2015r, z rozpoznaniem uporczywe zaburzenia majaczenia, karty informacyjnej z dnia 18 lipca 2015r ze szpitalnego oddziału ratunkowego Szpitala (...) w W. z rozpoznaniem inne przemijające mózgowe napady niedokrwienne i zespoły pokrewne, karty informacyjnej leczenia szpitalnego Szpitala (...) z dnia 18 lipca 2015r z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych, majaczenia, halucynowania słuchowego i wzrokowego, karty informacyjnej izby przyjęć M. Szpitala (...) w W. z dnia 9 listopada 2015r napad drgawkowy w dniu dzisiejszym z utratą przytomności i urazem głowy, karty informacyjnej izby przyjęć M. Szpitala (...) w W. z dnia 23 listopada 2015r, rozpoznanie bóle głowy związane z urazem prawej okolicy ciemieniowej, na poparcie swoich wniosków, dowodów i twierdzeń;

3. naruszenie przepisów prawa procesowego art. 285 k.p.c. i 286 k.p.c. w związku z art. 207 k.p.c. poprzez odmowę przyjęcia nowych, aktualnych kart z pobytu w szpitalu lub na izbach przyjęć potwierdzających pogorszenie się stanu zdrowia ubezpieczonego poprzez nieuwzględnienie tych dowodów, a przede wszystkim pominięcie przedłożonych dowodów w postaci dokumentów powołanych w pkt. 2 z których wynika, że nastąpiło znaczące pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego w toku postępowania;

4. apelująca złożyła dowody z dokumentów wymienionych w pkt. 2 na okoliczność pogorszenia się jej stanu zdrowia i wniosła o wyznaczenie biegłych w celi ich weryfikacji.

Przytaczając powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I Instancji, zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania odwoławczego.

W uzupełnieniu apelacji E. B. (1) wskazała, że rażąco pogorszył się jej stan zdrowia, w dniach od 13.01.2016r do 22.01.2016r była hospitalizowana w M. Szpitalu (...) w W. na Oddziale (...) ogólnej z rozpoznaniem krwiaka przymózgowego po urazie głowy, którego doznała po utracie przytomności z drgawkami oraz utratą pamięci obejmującej samo zdarzenie. Do pisma dołączyła nową dokumentację medyczną.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok, wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w granicach zasad logiki formalnej i doświadczenia życiowego, zgodnie ze swobodną oceną dowodów w myśl art. 233 § k.p.c. a następnie wydał trafny, odpowiadający prawu wyrok. Sąd orzekający wskazał w pisemnych motywach wyroku, jaki stan faktyczny oraz prawny stał się podstawą jego rozstrzygnięcia oraz podał, na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu, stosując przy tym prawidłową wykładnię przepisów prawnych mających zastosowanie w niniejszej sprawie. Sąd pierwszej instancji nie wykroczył zatem poza ramy swobodnej oceny dowodów, a dokonana przez niego ocena nie pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy oraz podziela zarówno jego ustalenia, jak i rozważania prawne, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720).

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy jest uzależnione od łącznego spełnienia warunków przewidzianych w art. 57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j. Dz.U z 2013r poz. 1440 ze zm.). Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ww. ustawy). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 cyt. ustawy).

Ustalenie stanu zdrowia osoby odwołującej się pod kątem zasadności spełnienia przesłanki warunkującej nabycie prawa do renty, jaką jest niezdolność do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy, wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach stosownych do rodzaju schorzeń badanego a wydana przez nich opinia musi spełniać określone kryteria, stanowiące w efekcie o pełnej miarodajności tego dowodu. Jak wskazał to Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7.11.2000r ( I CKN 1170/98 ) opinia biegłego podlega ocenie - przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. - na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych kardiologa, neurologa, ortopedy, psychiatry oraz psychologa klinicznego. W zgodnej ocenie biegłych rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia i stopień ich zaawansowania nie naruszają w istotnym stopniu sprawności jej organizmu i nie czynią wnioskodawczyni niezdolną do pracy.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów postępowania art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 285 § k.p.c. Opinia biegłych spełnia wszystkie kryteria do uznania jej za w pełni obiektywny, wyczerpujący dowód w sprawie. Twierdzenia biegłych poparte zostały rzeczową, logiczną i spójną argumentacją, którą Sąd Apelacyjny w pełni podziela. Biegli wskazali przesłanki swego rozumowania. Podstawę ich wnioskowania stanowiły wyniki własnych badań przedmiotowych oraz wnikliwa analiza dokumentacji medycznej, łącznie z dokumentami przedłożonymi przez skarżącą w toku postępowania sądowego. Opinia zawiera także uzasadnienie wymagane przez art. 285 § 1 k.p.c. Przeprowadzony dowód z opinii biegłych Sąd Okręgowy należycie ocenił przy zastosowaniu dyrektyw art. 233 § 1 k.p.c.

Nie został również naruszony przepis art. 217 § k.p.c. stanowiący, że strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Powyższy zarzut apelująca uzasadniała odmową przyjęcie przez Sąd Okręgowy dokumentacji medycznej wskazanej w apelacji.

Zarzut ten nie jest zasadny. Należy wskazać, że wnioskodawczyni złożyła w toku postępowania przez sądem I instancji kartę informacyjną izby przyjęć M. Szpitala (...) w W. z dnia 17 lipca 2015r, kartę informacyjną z dnia 18 lipca 2015r ze szpitalnego oddziału ratunkowego Szpitala (...) w W., kartę informacyjną leczenia szpitalnego Szpitala (...) z dnia 18 lipca 2015r, z datą wypisu 30 lipca 2015r oraz wyniki badań specjalistycznych i skierowanie na zabiegi. Wbrew stanowisku skarżącej Sąd Okręgowy przyjął złożoną dokumentację i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych lekarzy. Biegli po zapoznaniu się z przedstawionymi dokumentami w opinii uzupełniającej podtrzymali stanowisko wyrażone w opinii głównej. Na rozprawie sądowej poprzedzającej wydanie wyroku wnioskodawczyni jedynie podniosła, że ma wyznaczony termin wizyty u neurologa i oczekuje na wyniki badań specjalistycznych. Wnioskodawczyni nie przedłożyła innej dokumentacji lekarskiej i nie składała wniosków dowodowych. Zasadnie zatem Sąd Okręgowy uznał, że powyższe okoliczności nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy gdyż dotyczą nowych dolegliwości, jeszcze nie zdiagnozowanych, które nie były zgłaszane w postępowaniu przez organem rentowym. W konsekwencji brak jest podstaw do uznania, że Sąd Okręgowy naruszył przepis art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii jeżeli z okoliczności sprawy wynika taka potrzeba, a więc w szczególności wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna, pomija lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27.07.2010r, II CSK 119/10). Skoro sporne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione a wnioski z opinii biegłych były jasne, kategoryczne, przekonywujące brak było po stronie sądu obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Dokumenty w postaci karty informacyjnej izby przyjęć M. Szpitala (...) w W. z dnia 9 listopada 2015r oraz z dnia 23 listopada 2015r wnioskodawczyni złożyła wraz z wniesioną apelacją. Następnie dodatkowo dołączyła zaświadczenie o pobycie w szpitalu ( od 13.01. do 22.01.2016r) i wynik badania CT z 13. 01. 2016r. z rozpoznaniem krwiaka przymózgowego po urazie głowy. Powyższa dokumentacja nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy bowiem dotyczy stanu zdrowia odwołującej po dacie zaskarżonej decyzji, nie może zatem weryfikować oceny jej stanu zdrowia z daty decyzji organu rentowego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9.05.2007 r., I UZP 1/07). W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki SN: z 20.5.2004 r., II UK 395/03, OSNP Nr 3/2005, poz. 43 oraz z 7.2.2006 r., I UK 154/05).

Z kolei w wyroku z dnia 25 stycznia 2005r ( I UK 152/04 ) Sąd Najwyższy stwierdził, że sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( podobnie w wyroku z dnia 12.01.2012r, II UK 79/11 ). W postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych możliwe jest powołanie się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać przed sądem pierwszej instancji. Jednakże w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, nowe okoliczności dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, muszą odnosić się do stanu rzeczy (np. stanu zdrowia ubezpieczonego) istniejącego przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji. Nie mogą to być natomiast nowe okoliczności, które ujawniły się po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji. Te mogą stanowić jedynie podstawę faktyczną nowego wniosku o przyznanie świadczenia, który powinien być skierowany do organu rentowego (por. wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2007 r. I UK 316/06 OSNP 2008 nr 13-14, poz.199). Zmiana bowiem decyzji wskutek ewentualnego spełnienia warunków nabycia prawa do świadczenia w czasie postępowania odwoławczego prowadziłaby do zmiany charakteru postępowania rentowego z administracyjno-sądowego na wyłącznie sądowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2013 r., III AUa 1592/12, LEX nr 1315673). Okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego ujawnione już w postępowaniu apelacyjnym nie podlegają uwzględnieniu przez sąd odwoławczy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24.10. 2013r, II UK 273/13 oraz orzeczenia w nim powołane).

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny, podzielając stanowisko Sądu I instancji i uznając apelację wnioskodawczyni za bezprzedmiotową, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE