UZASADNIENIE

Pismem z dnia 8 czerwca 2015 roku, ostatecznie sprecyzowanym na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 roku, uczestnik postępowania R. F. wniósł o uzupełnienie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt I Ns 370/14 poprzez: ustalenie, że uczestnik poczynił nakład z majątku osobistego na majątek wspólny w wysokości 110.000 zł oraz zasądzenie od wnioskodawczyni T. F. na rzecz uczestnika postępowania kwoty w wysokości 55.000 zł tytułem rozliczenia nakładów z majątku osobistego uczestnika na majątek wspólny, płatnej w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że Sąd I instancji w postanowieniu z dnia 26 maja 2015 roku nie orzekł o żądaniu uczestnika o ustalenie nakładów poniesionych przez niego z majątku osobistego na majątek wspólny tj. nieruchomość położoną w C., przy ulicy (...) w łącznej wysokości 110.000 złotych.

Sąd Rejonowy w Raciborzu postanowieniem uzupełniającym postanowienie Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt I Ns 370/14 oddalił wniosek uczestnika postępowania R. F. o ustalenie i zwrot nakładów poniesionych przez uczestnika postępowania R. F. z majątku osobistego na majątek wspólny T. F. i R. F. oraz oddalił wniosek uczestnika postępowania R. F. o zasądzenie od wnioskodawczyni T. F. na rzecz uczestnika postępowania R. F. kwoty w wysokości 55.000 zł tytułem rozliczenia nakładów z majątku osobistego uczestnika postępowania R. F. na majątek wspólny T. F. i R. F..

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że T. F. i R. F. zawarli związek małżeński dnia 28 lutego 2009 roku w Urzędzie Stanu Cywilnego w R..

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. z dnia 11 marca 2013 roku, sygn. akt II RC 1039/12, który uprawomocnił się w dniu 3 kwietnia 2013 roku, rozwiązano związek małżeński T. F. i R. F., zawarty w dniu 28 lutego 2009 roku.

W dniu 15 czerwca 2010 roku T. F. i R. F. nabyli do małżeńskiego majątku wspólnego własność lokalu mieszkalnego położonego w C. przy ulicy (...), o powierzchni użytkowej 90,40 m², dla którego Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi księgę wieczystą nr (...) za kwotę 110.000 zł.

Powyższą nieruchomość T. F. i R. F. nabyli ze środków pochodzących z majątku wspólnego. W dniu 15 maja 2010 roku T. F. i R. F. zawarli przedwstępną umowę kupna-sprzedaży nieruchomości położonej w C. przy ulicy (...) za kwotę 110.000 zł, uiszczając przy tym zadatek w wysokości 11.000 zł. Następnie wpłacili kwotę 40.000 zł tytułem części ceny zakupu, zobowiązując się do zapłaty pozostałej części ceny – 70.000 zł do dnia 22 czerwca 2010 roku. Wcześniej, w dniu 19 maja 2009 roku, T. F. sprzedała swoje mieszkanie w R. za kwotę 130.000 zł. W 2009 roku T. F. osiągnęła dochód w wysokości 57.256,77 zł, w tym kwotę 32.000 zł tytułem odprawy z (...). Za kwotę pochodzącą ze sprzedaży mieszkania T. F. spłaciła zadłużenie własne – w kwocie 80.000 zł i R. F. – w kwocie 20.000 zł, nadto sfinansowała ślub córki w kwocie 10.000 zł. Również w 2009 roku T. i R. F. nabyli za kwotę 9.000 zł samochód R. (...). Nabyli także ruchomości – laptop, drukarkę i wyjechali na wczasy. R. F. pracował w 2009 roku początkowo jako górnik w Czechach, zarabiając około 4.000 zł miesięcznie, następnie podjął pracę w Polsce osiągając dochód około 2000 zł miesięcznie. Następnie, od 2010 roku do marca 2012 roku pracował jako górnik w kopalniach w Czechach i J., zarabiając około 5.000 zł miesięcznie (a w okresie grudzień 2010 - marzec 2012 ponad 5000 zł). Środki na zakup lokalu mieszkalnego położonego w C. przy ulicy (...) pochodziły z oszczędności R. F. i T. F. – 40.000 zł i darowizny w wysokości 70.000 zł dokonanej na rzecz T. F. i R. F. przez H. F. – matkę R. F., która to w dniu 31 maja 2010 roku sprzedała swoje mieszkanie w Z.. W okresie tym H. F. wymagała opieki i miała zamiar zamieszkać razem z T. F. i R. F.. W dniu 16 czerwca 2010 roku P. M. – nabywca mieszkania H. F. – przelał na konto R. F. kwotę 70.000 zł. Następnie H. F. zamieszkała razem z T. F. i R. F., aż do swojej śmierci. Opiekowała się nią T. F., choć stosunki między kobietami nie układały się dobrze. H. F. nie lubiła synowej, jednakże była wdzięczna za jej opiekę. Mówiąc o małżeństwie F. H. F. używała zawsze sformułowania (...) zamiast „oni, rodzina”.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd uznał, że wniosek o uzupełnienie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 26.05.2015 roku, sygn. akt I Ns 370/14 o orzeczenie w przedmiocie żądania ustalenia nakładów i żądania zasądzenia spłaty z tytułu rozliczenia nakładów był zasadny i został zgłoszony w przewidzianym prawem terminie.

Odnosząc się do zasadności żądania ustalenia nakładów uczestnika postępowania z majątku osobistego na majątek wspólny i zasądzenia kwoty w wyniku ich rozliczenia, Sąd uznał, że wniosek uczestnika postępowania R. F. nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd, przytaczając treść art. 45 § 1 k.r.o., wskazał, zwrotu nakładów i wydatków oraz rozliczenia spłaconych długów dokonuje się w postępowaniu o podział majątku wspólnego i tylko w ramach tego postępowania. O zwrocie wydatków i nakładów z majątku odrębnego (obecnie osobistego) sąd orzeka wyłącznie na wniosek zgłoszony w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy Sąd uznał, że uczestnik postępowania R. F. nie udowodnił w toku postępowania, aby poczynił nakład z majątku osobistego na majątek wspólny w wysokości 110.000 zł. W akcie notarialnym repertorium A numer (...) expressis verbis wskazano, iż nieruchomość położoną w C. przy ulicy (...) wnioskodawczyni i uczestnik postępowania nabywają za środki pochodzące z majątku wspólnego. Uczestnik postępowania nie kwestionował powyższego aktu notarialnego. Sąd zwrócił uwagę, że gdyby uczestnikowi zależało na uznaniu, iż zakupu nieruchomości małżonkowie dokonują z jego majątku osobistego sformułowanie takie musiałoby się znaleźć w wyżej wskazanym akcie notarialnym.

Sąd nie uznał darowizny matki uczestnika postępowania jako dokonanej jedynie na rzecz uczestnika postępowania, tym samym nie sposób przyjąć, że kwota 70.000 zł przeznaczona przez strony na zakup mieszkania pochodziła z majątku osobistego uczestnika postępowania. Sąd nadto uznał, że uczestnik nie wykazał dalszych nakładów w kwocie 40.000 zł, a twierdzenia w tym zakresie uznał za gołosłowne, stojące w sprzeczności z sytuacją zarobkową i finansową stron w momencie zakupu mieszkania.

Z tych względów, uzupełniając postanowienie Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 26 maja 2015 roku, sygn. akt I Ns 370/14, Sąd oddalił wniosek uczestnika postępowania R. F. o ustalenie i zwrot nakładów poniesionych przez uczestnika postępowania R. F. z majątku osobistego na majątek wspólny T. F. i R. F. – o czym orzeczono w punkcie 1 niniejszego postanowienia.

Sąd oddalił także wniosek uczestnika postępowania R. F. o zasądzenie od wnioskodawczyni T. F. na rzecz uczestnika postępowania R. F. kwoty w wysokości 55.000 zł tytułem rozliczenia nakładów z majątku osobistego uczestnika postępowania R. F. na majątek wspólny T. F. i R. F..

Apelację od tego orzeczenia wniósł uczestnik postępowania R. F..

Zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, mającą wpływ na treść Postanowienia, polegająca na przyjęciu, że: a) uczestnicy nabyli nieruchomość w postaci lokalu mieszkalnego położonego w C. przy ul. (...) (kw nr CLI (...) prowadzona przez Sąd Rejonowy w Raciborzu) ze środków pochodzących z majątku wspólnego podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że nieruchomość ta została zakupiona w całości ze środków pochodzących z majątku osobistego uczestnika postępowania, co skutkowało oddaleniem wniosku uczestnika o ustalenie i zwrot nakładów, jakie poczynił z majątku osobistego na majątek wspólny w wysokości 110 000 zł oraz oddaleniem wniosku o zasądzenie kwoty 55 000 zł tytułem rozliczenia tych nakładów, b) środki na zakup lokalu mieszkalnego w C. przy ul (...) pochodziły z oszczędności R. F. i T. F. - 40 000 zł i darowizny w wysokości 70 000 zł dokonanej na rzecz T. F. i R. F. przez H. F., podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że darowizny dokonane przez matkę uczestnika postępowania zostały dokonane wyłącznie na rzecz uczestnika postępowania; c) strony nie miały oszczędności, a ustalenie takie skutkowało niesłusznym oddaleniem wniosku uczestnika o ustalenie i zwrot nakładów, jakie poczynił z majątku osobistego na majątek wspólny w wysokości 110 000 zł oraz oddaleniem wniosku o zasądzenie kwoty 55 000 zł tytułem rozliczenia tych nakładów, d) matka uczestnika H. F. była wdzięczna wnioskodawczym T. F. za jej opiekę, pomimo ustalenia, że stosunki pomiędzy wymienionymi były złe i H. F. nie lubiła synowej, co miało wpływ na ustalenie przez Sąd, że przedmiotowa darowizna została dokonana do majątku wspólnego uczestników, podczas gdy takie ustalenie jest chybione i nie znajduje oparcia w zebranym materiale dowodowym; e) małżonkowie F. posiadali oszczędności wystarczające do zapłacenia kwoty 40 000 zł za nieruchomość będącą składnikiem majątku wspólnego, podczas gdy uczestnicy nie posiadali oszczędności, a całość kwoty stanowiącej cenę zakupu przedmiotowej nieruchomości pochodziła z darowizny dokonanej przez H. F. na rzecz uczestnika postępowania; f) wpłacenie przez uczestników zadatku w wysokości 11 000 zł jeszcze przed sprzedażą mieszkania przez matkę uczestnika wskazuje, że strony posiadały oszczędności, podczas gdy z treści Umowy sprzedaży oraz oświadczenia o ustanowieniu hipotek z dnia 31.05.2010 r., w szczególności z. § 3.1 tej Umowy wynika, że część ceny sprzedająca otrzymała jeszcze przed podpisaniem tejże umowy, a mianowicie kwotę w wysokości 78 000 zł, z której to kwoty darowała synowi uczestnikowi R. F. kwotę potrzebną do wpłacenia zadatku, co potwierdza, iż uczestnicy nie posiadali żadnych oszczędności, w tym nawet tych potrzebnych na wpłacenia zadatku; nie zasługuje na uwzględnienie wniosek uczestnika postępowania o ustalenie nakładów przez niego poczynionych z jego majątku osobistego na majątek wspólny w łącznej wysokości 110 000 zł oraz domaganie się zasądzenia kwoty 55 000 zł tytułem rozliczenia tych nakładów, podczas gdy poniesienie tych nakładów jak i ich wysokość została przez uczestnika w całości wykazana.

Nadto zarzucił naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez: a) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu za wiarygodne zeznań wnioskodawczym, podczas gdy twierdzenia wnioskodawczym nie korespondują z pozostałym, zebranym w sprawie, materiałem dowodowym, w szczególności dowodami z dokumentów w postaci wyciągu bankowego, Umowy sprzedaży oraz oświadczenia o ustanowieniu hipotek z dnia 31.05.2010 r., a także dowodami z zeznań świadka G. M. i przesłuchania uczestnika, w związku z czym zeznania wnioskodawczym winny były zostać uznane przez Sąd za niewiarygodne w całości; b) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej, a nic swobodnej oceny dowodów w niniejszej sprawie poprzez uznanie za wiarygodne w całości zeznań wnioskodawczym, danie wiary dowodom świadczącym wyłącznie na niekorzyść uczestnika, przy konsekwentnym pomijaniu dowodów, które uzasadniały jego twierdzenia, przy jednoczesnym braku należytego uzasadnienia przez Sąd dokonania takiej oceny wiarygodności zeznań uczestników, jak i powołanego przez uczestnika świadka, co skutkowało uznaniem przez Sąd, iż uczestnik nie udowodnił, że poniósł nakłady z majątku osobistego na majątek wspólny, a to w postaci przeznaczenia kwoty 110 000 zł - jaką otrzymał od matki w drodze darowizny - na zakup nieruchomości położonej w C. przy ul. (...); c) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w sprawie i dokonania jedynie fragmentarycznego dobierania dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd, iż zeznania świadka G. M. i uczestnika są jedynie w części wiarygodne, podczas gdy zasługiwały na uznanie ich za w pełni wiarygodne. d) dokonanie oceny sprzecznej z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem, a w konsekwencji uznanie, że „całokształt okoliczności, w tym fakt, że H. F. planowała wspólnie zamieszkać ze stronami i potrzebowała pomocy wiedząc, że to wnioskodawczym będzie sprawowała nad nią opiekę"’ uzasadnia dokonanie darowizny na rzecz obojga małżonków, podczas gdy - właśnie w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - nic sposób wywieść takich wniosków, a ich uzasadnienie przez Sąd nie zostało wystarczająco wyjaśnione i jako takie nie może przekonywać o trafności dokonanej oceny materiału dowodowego w sprawie.

Uczestnik postępowania nadto zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie odniesienie się do wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, a to z testamentu wnioskodawczym T. F. z dnia 01.11.2010 r. i nic przeprowadzenie oceny tego dowodu, również w sposób wybiórczy i z naruszeniem w/w przepisu Sąd Rejonowy odniósł się do dowodów z zeznań świadka G. M. i uczestnika postępowania R. F., zatem uzasadniając zaskarżone postanowienie nie ustalił pełnego stanu faktycznego sprawy, jak również art. 217 § 2 k.p.c. poprzez zmianę postanowienia dowodowego wydanego na rozprawie w dniu 14.10.2014 r. o pominięciu dowodów z dokumentów zawnioskowanych w czasie tej rozprawy przez pełnomocnika wnioskodawczym i dopuszczenie na rozprawie w dniu 25.11.2014 r. tychże dowodów pomimo, sprzeciwu pełnomocnika uczestnika, gdyż na tym etapie postępowania były one już spóźnione, co uprzednio uznał Sąd, a pełnomocnik wnioskodawczym nie uprawdopodobnił, że nie zgłosił ich wcześniej bez swej winy. Nadto, obowiązek zgłoszenia takiego dowodu istniał na etapie wniesienia wniosku, gdyż już wówczas wnioskodawczym dysponowała tymi dokumentami, ewentualnie w terminie zakreślonym przez Sąd na okres jednego miesiąca na rozprawie w dniu 29.08.2014 r., któremu pełnomocnik wnioskodawczym nie uczynił zadość. W. chcąc wywieść ze swych twierdzeń skutki prawne, jako strona inicjująca postępowanie, zobowiązana była do przygotowania, zgromadzenia i dostarczenia materiału dowodowego, a działanie przez sąd z urzędu jest zastrzeżone wyłącznie dla wyjątkowych przepadków i nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków, w szczególności gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

Uczestnik postępowania zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że uczestnik nie wykazał, aby kwota 110 000 zł była składnikiem jego majątku osobistego, podczas gdy uczestnik udowodnił, że w/w kwota stanowiła sumę dwóch darowizn otrzymanych od jego matki, przy jednoczesnym wykazaniu, iż wolą H. F. - matki uczestnika - było dokonanie darowizny wyłącznie na rzecz uczestnika, a uznanie Sądu nastąpiło w wyniku błędnej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez uczestnika postępowania, który - zarówno poniesienie nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny uczestników jak i ich wysokość - w całości wykazał.

Na tych podstawach wniósł o zmianę postanowienia uzupełniającego Sądu Rejonowego w Raciborzu poprzez: ustalenie i orzeczenie zwrotu poniesionych przez uczestnika nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny w łącznej wysokości 110 000 zł; zasądzenie na rzecz uczestnika od wnioskodawczym kwoty 55 000 zł tytułem rozliczenia nakładów z majątku osobistego uczestnika na majątek wspólny, płatnej w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności, ewentualnie o uchylenie Postanowienia i przekazanie sprawy do Sądu I Instancji celem ponownego rozpoznania sprawy i przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz zasądzenie od wnioskodawczym na rzecz uczestnika postępowania kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczy musiała odnieść skutek.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie wnioskodawcy przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia w art. 45 k.r.o. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów prawa procesowego, zwrócić należy uwagę, że przewidziane w art. 233 k.p.c., ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012r. III AUa 620/12). Stawiając zatem zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Jeżeli zatem Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, co ma miejsce w niniejszej sprawie, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 8 lutego 2012r. (I ACa 1404/11), z dnia 14 marca 2012r. (I ACa 160/12), z dnia 29 lutego 2012r. (I ACa 99/12); a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2012r. VI ACa 31/12).

Nie można również pominąć, iż same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Uczestnik postępowania tymczasem nie wskazuje uchybieniu przez Sąd I instancji regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, a jedynie kwestionuje nieuwzględnienie jego wniosku o ustalenie, że poczynił nakłady z majątku osobistego na majątek wspólny w wysokości 110.000 zł i rozliczenie tego nakładu przy podziale majątku wspólnego.

Sad Okręgowy w pełni podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, że uczestnik postępowania nie wykazał aby lokal mieszkalny położony w C. przy ulicy (...) o powierzchni użytkowej 90,40 m², dla którego Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi księgę wieczystą nr (...) nabyto za cenę 110.000 zł i zakupiono ze środków pochodzących z majątku osobistego uczestnika. Przeczy temu jednoznaczne oświadczenie zawarte w § 2 aktu notarialnego, w którym T. F. i R. F. oświadczyli, że nabyli ze środków pochodzących z majątku wspólnego.

Zarzuty podnoszone przez uczestnika postępowania dotyczące sporządzenia testamentu, zostały przez wnioskodawczynię w sposób dokładny, logiczny i precyzyjny wyjaśnione, odnośnie okoliczności sporządzenia tego testamentu przedstawione w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 14 października 2014r. .

Z tych względów, za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 6 k.c., gdyż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego brak było podstaw do stwierdzenia, że uczestnik postępowania poniósł w zakresie wskazanym we wniosku, nakłady z majątku osobistego na majątek wspólny.

Również niezasadny był zarzut naruszenie art. 328 k.p.c.

Z ujęcia redakcyjnego art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. wynika, że punktem wyjścia dla przedstawienia w motywach pisemnych uzasadnienia postanowienia koncepcji prawnej rozstrzygnięcia sprawy powinny być poczynione ustalenia faktyczne. Sąd pierwszej instancji zobowiązany jest do wyjaśnienia motywów rozstrzygnięcia w sposób umożliwiający przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007r., V CSK 115/07). Uchybienie Sądu w tym zakresie, następuje jedynie w sytuacji, gdy uzasadnienie wyroku zawiera jedynie opis poszczególnych elementów stanu faktycznego, bez wniosków z nich wynikających i bez dokonanego ustalenia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1999r., II UKN 437/98; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1951r., C 154/51).

W ocenie uczestnika postępowania, Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie odniesienie się do wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu pierwszo instancyjnym.

Powyższy zarzut należy uznać za chybiony, gdyż Sąd Rejonowy był zobowiązany do wskazania motywów nieuwzględnienia wniosku uczestnika postępowania w takim zakresie, aby przeprowadzenie kontroli instancyjnej było możliwe. Wobec zatem wskazania powodów oddalenia wniosku i uznania przez Sąd Okręgowy, że miały one swoje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, zachowane zostały wymogi wskazane powyżej, co czyni zarzut naruszenia tej normy prawnej bezzasadnym.

Również za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 240 § 1 k.p.c., Sąd nie jest związany swym postanowieniem dowodowym i może je stosownie do okoliczności uchylić lub zmienić nawet na posiedzeniu niejawnym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2007r. (IV CSK 340/06) w myśl tego przepisu, Sąd może zweryfikować swoje stanowisko, co odpowiada uprawnieniu strony przewidzianym w art. 162 k.p.c. zmierzającym do aktywnego współdziałania przez strony w eliminacji stwierdzonych w toku tego postępowania uchybień bez potrzeby przenoszenia tych twierdzonych uchybień do instancji nadrzędnej.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił również żądania wydłużenia terminu spłaty na rzecz wnioskodawczyni albowiem niniejsze postępowanie zostało wszczęte w maju 2014r., a wobec wydania orzeczenia w maju 2015r., uczestnik postępowania winien liczyć się z obowiązkiem takiej spłaty co najmniej od roku. W ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do dalszego wydłużenia obowiązku spłaty wnioskodawczyni.

Mając powyższe na względzie apelację wnioskodawczyni na mocy art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. należało oddalić.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE