UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 kwietnia 2015 r. około godz. 08:00 A. L. kierował samochodem marki S. o nr rej. (...) i jechał ul. (...) w W. w kierunku L. C. w W.. Ul. (...) w tym miejscu posiada dwie jezdnie. Jezdnia, po której poruszał się kierowanym samochodem A. L. posiadała dwa pasy ruchu w tym samym kierunku. A. L. poruszał się prawym pasem ruchu ul. (...). Na ul. (...) występowało wówczas duże natężenie ruchu kołowego, jezdnia była mokra. W tym samym czasie w odległości około 15-20 m za pojazdem kierowanym przez A. L. po lewym pasie ruchu ul. (...) w W. w kierunku L. C. w W. poruszał się P. P., który kierował samochodem marki T. o nr rej. (...).

Kierujący samochodem marki S. o nr rej. (...) postanowił zmienić zajmowany pas ruchu na pas lewy, w sytuacji gdy pojawiła się luka między pojazdami na sąsiednim pasie. Wykonanie manewru zmiany pasa ruchu przez A. L. było nieprawidłowe. W trakcie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu A. L. nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdowi prowadzonemu przez P. P. – kierującego samochodem marki T. o nr rej. (...), który w tym samym czasie poruszał się lewym pasem ruchu, tj. po pasie ruchu, na który A. L. zamierzał wjechać.

W trakcie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu z prawego na pas lewy, gdy koła samochodu S. znajdowały się częściowo na lewym i częściowo na prawym pasie ruchu, A. L. zahamował, z uwagi na zator drogowy i zahamowanie przez pojazdy poprzedzające na lewym pasie, na który wjeżdżał. Zachowanie A. L., tj. zmiana pasa ruchu z prawego na pas lewy zaskoczyło kierującego samochodem marki T. o nr rej. (...) P. P., któremu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu. Kierujący T. P. P. nie miał możliwości podjąć dostatecznych działań obronnych zmierzających do uniknięcia kolizji i uderzył prawym przednim narożnikiem kierowanego samochodu S. - w tylny lewy zderzak samochodu marki S. o nr rej. (...).

W wyniku kolizji w samochodzie marki T. o nr rej. (...) doszło do uszkodzenia następujących elementów samochodu: prawy przedni błotnik, prawy przedni kierunkowskaz, przedni prawy reflektor, atrapa przednia prawa strona, zderzak przedni prawa strona, pokrywa silnika.

Natomiast w samochodzie marki S. o nr rej. (...) doszło do uszkodzenia następujących elementów samochodu: tylny zderzak z lewej strony na odcinku 50 cm, uszkodzone tylne światło przeciwmgielne z lewej strony. Żaden z kierujących pojazdami uczestniczących w kolizji drogowej nie był pod wpływem alkoholu.

A. L. ma 44 lata. Jest żonaty – nieprawomocny wyrok o rozwodzie, ma dwoje małoletnich dzieci. Zajmuje się administrowaniem nieruchomościami, uzyskuje dochód w wysokości około 2000 - 2500 zł. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Sześciokrotnie karany za wykroczenia drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego A. L. /e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r./, zeznań pokrzywdzonego P. P. /k. 13, e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 r./, a także notatki urzędowej /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołów badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym /k. 4-5/, protokołów oględzin pojazdów /k. 8-9/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 27/, danych osobo poznawczych /k. 36-38/.

Obwiniony A. L. /k. e-protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016 wyjaśnienia obwinionego A. L. / nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, że nie przyczynił się do powstania zagrożenia ruchu. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że gdy zmienił zajmowany pas ruchu z pasa prawego na lewy, poruszał się tym pasem przez około kilkanaście sekund i jechał z prędkością około 30 km/h. Obwiniony wskazał, że gdy wjeżdżał na pas lewy to odległość między nim a pojazdem nadjeżdżającym to było kilkanaście metrów i wskazał również – że nie wie jaka odległość między nim a tym samochodem była, gdy on (obwiniony) wjechał na lewy pas. Wyjaśnił również że nie wie jaki samochód znajdował się w czasie wykonywania przez niego manewru zmiany pasa ruchu na lewym pasie ruchu. Obwiniony wskazał, że prawdopodobną przyczyną podjęcia przez niego decyzji o wykonaniu powyższego manewru była luka, która wówczas powstała. Wyjaśnił on również, że po wykonaniu przez niego manewru zmiany pasa ruchu, gdy pojazd znajdujący się przed nim zaczął hamować, również on zaczął wykonywanie manewru hamowania i w momencie, gdy usłyszał, że pojazd za nim wpadł w poślizg, spojrzał w lusterko i zauważył, że z tyłu jego pojazdu zbliża się do niego samochód marki T., który poruszał się tym samym, tj. lewym pasem ruchu. Obwiniony wyjaśnił, że podjął działania obronne w celu uniknięcia kolizji, polegające na wykonaniu manewru skrętu w prawo, lecz były one nieskuteczne i nie zdążył on wykonać powyższego manewru. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony podał również, że w czasie zdarzenia samochody znajdujące się w pobliżu miejsca zdarzenia poruszały się jednostajnie z prędkością 30-50 km/h, gdyż w miejscu tym nie można było jechać szybciej z uwagi na natężenie ruchu oraz występujące sygnalizatory sygnalizacji świetlnej. Obwiniony wyjaśnił również, że przed wystąpieniem kolizji poruszał się ul. (...) co najmniej od Z. i nie skręcał on z ul. (...). Obwiniony wyjaśnił także, że nie jest w stanie oszacować prędkości samochodu marki T.. Podał on również, że nie jest w stanie wskazać ile punktów karnych otrzymał w zeszłym roku.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonego P. P. i zasadami logicznego rozumowania oraz w sprzeczności z protokołem oględzin pojazdu obwinionego – S. k. 9-9v. Uszkodzenia po lewej stronie pojazdu S. przeczą wyjaśnieniom obwinionego jakoby obwiniony przed kolizją poruszał się już kilkanaście sekund pasem, po którym jechał pokrzywdzony, tj. przeczą wyjaśnieniom obwinionego jakoby przed kolizją obwiniony zakończył manewr zmiany pasa ruchu. Gdyby tak bowiem było, to uszkodzenia w S. prowadzonym przez obwinionego, nie obejmowałoby wyłącznie lewej strony zderzaka i tylnego światła z lewej strony, lecz obejmowałoby cały tylny zderzak. Uszkodzenia wykazują wiarygodność zeznań pokrzywdzonego kierowcy T., opisującego przebieg zdarzenia i potwierdzają, że w chwili kolizji obwiniony dopiero wjeżdżał na pas, po którym poruszał się pokrzywdzony kierujący T.. T. zaś ma uszkodzenia prawego przedniego błotnika k. 8. W światle dowodów w sprawie, Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw, stanowią jedynie realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania w świetle jasnej regulacji art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Podnieść należy, że z samych wyjaśnień obwinionego wynika, że luka jaka powstała na pasie lewym przed wykonaniem przez niego manewru zmiany pasa ruchu - wynosiła zaledwie kilkanaście metrów, co w warunkach jazdy, jaka miała miejsce w czasie zdarzenia przy prędkości pojazdów około 30-50 km/h oraz sytuacji hamowania innych pojazdów, w czasie kończenia przez obwinionego wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, nie była odległością wystarczającą i bezpieczną do prawidłowego wykonania (a zatem także zakończenia) powyższego manewru zmiany pasa. Wskazać należy także, że w złożonych wyjaśnieniach obwiniony nie potrafił podać jaka była odległość pomiędzy jego pojazdem, a samochodem pokrzywdzonego w momencie kończenia wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, co obrazuje także, że powyższa okoliczność znajdowała się poza zakresem zainteresowania obwinionego, z uwagi na niezachowanie szczególnej ostrożności przy zmianie pasa ruchu i de facto „wciskanie się” w lukę, z jednoczesnym liczeniem na to, ze pojazd jadący z tyłu zahamuje. Podnieść również należy, że nawet w przypadku, gdyby pojazd obwinionego w chwili kolizji znajdował się w całości, (przeczą temu wiarygodne zeznania pokrzywdzonego i rodzaj uszkodzeń pojazdów) wszystkimi kołami na lewym pasie ruchu, w pozycji zbliżonej do równoległej do osi drogi, nie świadczyłoby to samo w sobie o tym, by manewr został wykony z zachowaniem szczególnej ostrożności. Prawidłowa zmiana pasa ruchu nie może bowiem powodować konieczności nagłej zmiany prędkości lub kierunku jazdy przez kierującego poruszającego się po danym pasie ruchu, na który kierujący zamierza wjechać, a taka właśnie sytuacja miała miejsce w krytycznym zdarzeniu. Należy wskazać, że przed wystąpieniem kolizji kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...) poruszał się z dopuszczalną w tym miejscu prędkością i kierujący T. pokrzywdzony nie wykonywał żadnych manewrów, które wymagałyby zachowywania szczególnej ostrożności (on nie zmieniał pasa ruchu, to obwiniony wjeżdżał jak wynika z jego wyjaśnień w lukę) i pokrzywdzony nie miał także obowiązku ustępowania komukolwiek pierwszeństwa przejazdu, jadąc tym pasem, na który obwiniony zamierzał wjechać.

Sąd uznał za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego P. P. k. 13 i k. 60. Zeznania złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne i logiczne i zgodne z pozostałymi wiarygodnymi dowodami w sprawie, w szczególności z dowodem z protokołów oględzin uszkodzeń pojazdów – których umiejscowienie – wprost potwierdza wiarygodność zeznań pokrzywdzonego, jeśli chodzi o przebieg zdarzenia. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, że jechał samochodem T. lewym pasem ruchu ul. (...) w kierunku do lotniska i w trakcie jazdy niespodziewanie, na pas ruchu, po którym się poruszał zaczął wjeżdżać samochód marki S., który przed rozpoczęciem wykonywania powyższego manewru poruszał się w tym samym kierunku, po prawym pasie ruchu, w odległości około 15-20 metrów przed jego samochodem. I następnie gdy samochody zaczęły hamować, z powodu tego, że S. zbyt szybko zmienił swój pas i odległość między pojazdami zmniejszyła się, pokrzywdzony uderzył w lewy tył S. - samochodu obwinionego.

Z zeznań pokrzywdzonego wynika, że gdy pojazdy zwolniły, rozpoczął on także hamowanie, lecz mimo podjętych czynności obronnych, uderzył przednim prawym narożnikiem swojego samochodu w lewą część tylnego zderzaka samochodu marki S. - który wjechał przed niego, lecz nie do końca zmienił pas. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, że po wystąpieniu kolizji wraz z kierowcą samochodu marki S. zjechali samochodami na pobocze. Wskazał on również, że na miejsce zdarzenia zostali wezwani funkcjonariusze Policji, którzy po przybyciu na miejsce ustalili, że sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki S. obwiniony. Pokrzywdzony zeznał również, że krytyczne zdarzenie drogowe miało miejsce w odległości około 50 metrów od skrzyżowania. Nieścisłość w zakresie określenia prędkości kierowanego przez niego pojazdu w czasie zdarzenia – pokrzywdzony w zeznaniach złożonych w postępowaniu wyjaśniającym wskazał, że poruszał się wówczas z prędkością 40-50 km/h, natomiast w postępowaniu sądowym odnosząc się do podanej przez niego prędkości pojazdu w postępowaniu wyjaśniającym podał, że prędkość kierowanego przez niego pojazdu wynosiła 30-40 km/h (wskazując jednocześnie, że dopuszczalna w tym miejscu prędkość wynosiła 50 km/h) jest okolicznością nieistotną. Z zeznań pokrzywdzonego i żaden dowód temu nie przeczy, wynika bowiem, że nie przekroczył on dopuszczalnej prędkości. Wskazać należy także, że pojazdy w warunkach dużego natężenia ruchu drogowego oraz występowania sygnalizatorów świetlnych, rzadko poruszają się pokonując odcinek drogi ze stałą prędkością i prędkość pojazdów poruszających się w takich warunkach drogowych uzależniona jest m.in. od innych uczestników ruchu.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, protokołu badań i oględzin pojazdów k. 8 i k. 9 potwierdzające wiarygodność zeznań pokrzywdzonego w zakresie przebiegu zdarzenia, a wykazujące niewiarygodność twierdzeń obwinionego, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W konsekwencji Sąd uznał, że dowody w sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionego A. L. w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw, w związku z naruszeniem przepisów art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

A. L. w dniu 29.04.2015 r. około godz. 08:00 w W. na ul. (...) (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki T. o nr rej. (...) jadącemu po pasie na który zamierzał wjechać w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony (ust. 4). Warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r., V KK 34/09).

Obwiniony miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa przejazdu samochodowi marki T. o nr rej. (...). Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany działaniami obwinionego, gdyż to on zmienił kierunek jazdy swojego samochodu na kolizyjny z kierunkiem poruszania się samochodu marki T. o nr rej. (...) i nie ustąpił pierwszeństwa temu pojazdowi, jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Podnieść należy, że z części samych wyjaśnień obwinionego wynika, że luka jaka powstała na pasie lewym przed wykonaniem przez niego manewru zmiany pasa ruchu wynosiła zaledwie kilkanaście metrów, co w warunkach jazdy, jakie miały miejsce w czasie zdarzenia przy prędkości pojazdów około 30-50 km/h oraz w sytuacji zahamowania przez poprzedzające pojazdy, co miało miejsce w analizowanym zdarzeniu w czasie wykonywania przez obwinionego manewru zmiany pasa ruchu, nie była odległością wystarczającą i bezpieczną do prawidłowego wykonania powyższego manewru. Obwiniony dodatkowo zresztą nie potrafił podać jaka była odległość pomiędzy jego pojazdem, a samochodem pokrzywdzonego w momencie kończenia wykonywania manewru zmiany pasa ruchu. Podnieść również należy, że w przypadku, gdyby pojazd obwinionego w chwili kolizji znajdował się w całości, wszystkimi kołami na lewym pasie ruchu (czemu przeczą uszkodzenia pojazdów i wiarygodne zeznania pokrzywdzonego), w pozycji zbliżonej do równoległej do osi drogi, uszkodzenia pojazdów byłyby inne niż zaistniałe w sprawie. Istniejące uszkodzenia dowodzą, że obwiniony nie znajdował się w czasie kolizji w całości na pasie, na który wjeżdżał, a był dopiero w fazie wjazdu na ten pas, bezpośrednio przed pojazd pokrzywdzonego, stąd uszkodzenia w pojeździe obwinionego tylko - w lewej części błotnika, a w pojeździe pokrzywdzonego, przed który obwiniony wjeżdżał - w prawej części przedniego błotnika. Wiarygodny i prawidłowy jest poglądowy szpic sytuacyjny w sprawie k. 3 z wersją kierowcy T.. Prawidłowa zaś zmiana pasa ruchu nie może powodować konieczności nagłej zmiany prędkości lub kierunku jazdy przez kierującego poruszającego się po danym pasie ruchu, a taka właśnie sytuacja miała miejsce w krytycznym zdarzeniu. Należy wskazać, że przed wystąpieniem kolizji kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...) pokrzywdzony poruszał się z dopuszczalną w tym miejscu prędkością i kierujący tym pojazdem pokrzywdzony nie wykonywał żadnych manewrów, które wymagałyby zachowywania szczególnej ostrożności i nie miał on także obowiązku ustępowania komukolwiek pierwszeństwa przejazdu. To obwiniony miał obowiązek zmieniając pas ruchu zachować szczególną ostrożność, bezpieczny odstęp i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać.

Wymierzając A. L. karę za popełnione wykroczenie z art. 86 § 1 kw Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki w zakresie wyczerpania znamion tego wykroczenia. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, był zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa samochodowi marki T. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Pomimo tego - bez żadnej wyraźnej przyczyny - nie zachowując szczególnej ostrożność i odpowiedniego odstępu, wjechał bezpośrednio przed pojazd pokrzywdzonego, zauważając lukę i w sytuacji przyhamowania przez pojazdy poprzedzające, doprowadził do zderzenia z samochodem marki T. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Obwiniony winien podejmować manewr zmiany pasa ruchu upewniwszy się, że ma dostateczne warunki nie tylko do rozpoczęcia, ale także bezpiecznego zakończenia tego manewru, z zachowaniem bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdem poprzedzającym, a także pojazdem przed który zamierzał wjechać. Gdyby takie warunki do przeprowadzenia bezpiecznego manewru zmiany pasa ruchu istniały – nie doszło by do kolizji. Niezachowanie szczególnej ostrożności podczas manewru zmiany pasa ruchu, jaki w czasie zdarzenia wykonywał obwiniony – powoduje znaczne zagrożenie bezpieczeństwa i w niniejszej sprawie spowodowało także bardzo dużą uciążliwość dla pokrzywdzonego, jeśli chodzi skutki, w związku z uszkodzeniem jego pojazdu, a także absorbowaniem pokrzywdzonego całą sytuacją, powstałą w związku z niezgodnym z zasadami prawa o ruchu drogowym zachowaniem obwinionego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią wielokrotną karalność obwinionego za wykroczenia drogowe /k. 27/, co świadczy o częstym lekceważeniu przez obwinionego przepisów prawa o ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane obwinionemu kary, nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed kolejnym wykroczeniem. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował okoliczność, że w wyniku zdarzenia żaden z kierujących nie odniósł obrażeń.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd mając na uwadze powyższe okoliczności wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia z uwzględnieniem także uprzedniej 6 – krotnej karalności (k. 27) obwinionego za wykroczenia drogowe. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionego i skłoni obwinionego do pogłębionej refleksji nad znaczeniem obowiązku zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie pasa ruchu, dodatkowo z uwzględnieniem zastanowienia się nad tym, jak ograniczone możliwości zareagowania na takie zachowanie obwinionego miał kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...) w sytuacji wjazdu, w bliskiej odległości, przed jego pojazd. W ocenie Sądu orzeczona kara sprzyjać będzie przestrzeganiu porządku prawnego przez obwinionego w przyszłości, a także pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych, muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swojego niezgodnego z prawem postępowania.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 50 zł stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny. Sąd mając na uwadze zdolności zarobkowe obwinionego, jego majątek oraz dochody w wysokości 2000 - 2500 zł, ocenił, że uiszczenie przez obwinionego kosztów nie będzie wiązało się z uszczerbkiem dla jego koniecznego utrzymania.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE