UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2015 r. (w piątek) ok. godz. 22:20 M. T. kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) należącym do korporacji taksówkowej (...) wjechał na teren podjazdu znajdującego się przed terminalem na terenie L. im. F. C. w W.. Na terenie podjazdu zatrzymał on kierowany pojazd za samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) należącym do korporacji taksówkowej (...), którego kierujący R. S. zatrzymał się na prawym pasie ruchu, oczekując w tym czasie na zwolnienie miejsca postojowego przeznaczonego dla korporacji taksówkowych (...), (...) i „S. T. w strefie objętej przepustką. Następnie M. T. ruszył kierowanym pojazdem omijając zatrzymany pojazd marki A. (...) o nr rej. (...). W trakcie wykonywania manewru omijania pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) M. T. uderzył kierowanym samochodem w tylny zderzak z lewej strony samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W wyniku kolizji w samochodzie marki A. (...) o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń: uszkodzony tylny zderzak z lewej strony na wysokości tylnego lewego koła w postaci dwóch otarć powłoki lakierniczej – pierwsze otarcie znajduje się na wysokości ok. 48 cm od podłoża, natomiast drugie ok. 54 cm od podłoża, oba otarcia mają długość ok. 8 cm.

Po wystąpieniu kolizji M. T. wjechał kierowanym pojazdem na postój taksówek. Po zatrzymaniu pojazdu do jego samochodu podszedł R. S., który wskazał mu, że uderzył on w jego samochód. Gdy M. T. wysiadł z samochodu i obaj podeszli do zderzaka przedniego jego samochodu, R. S. wskazał na uszkodzenia w postaci dwóch rys, które znajdowały się na tej samej wysokości co uszkodzenia występujące na tylnym zderzaku z lewej strony w jego pojeździe. M. T. odnosząc się do uszkodzeń występujących w jego pojeździe wskazał, że te rysy występowały już wcześniej. R. S. wrócił wówczas do swojego samochodu, aby nie utrudniać ruchu kierowcom innych pojazdów. W tym samym czasie M. T. zabrał pasażera i odjechał z terenu postoju taksówek.

Po wystąpieniu kolizji R. S. próbował ustalić personalia oraz numer telefonu kierującego samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), który uderzył w jego samochód. W tym celu skontaktował się z centralą korporacji taksówkowej oraz oczekiwał w dniu 15 maja 2015 r. na terenie L. na powrót taksówkarza. Dzwonił również na jego numer telefonu, który udało mu się ustalić. Jednakże M. T. zignorował jego próby kontaktu z nim. Gdy dwa dni po zdarzeniu, tj. w niedzielę, R. S. spotkał M. T. w pobliżu L. im. F. C. w W., w kierowanym przez niego pojeździe nie było już żadnych śladów wystąpienia kolizji. Z uwagi na postawę kierującego samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), który zignorował jego upomnienie o zadośćuczynienie w związku z uszkodzeniem jego pojazdu, w dniu 18 maja 2015 r. R. S. złożył zawiadomienie o wykroczeniu w Komisariacie Policji (...).

M. T. ma 45 lat. Jest rozwiedziony, ma dorosłego syna, który pozostaje na jego utrzymaniu. Prowadzi działalność gospodarczą – taksówka, odmówił odpowiedzi na temat wysokości dochodów. Niekarany, nieleczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2015 r. od godz. 00:00:48 do godz. 00:01:31 wyjaśnienia obwinionego M. T. /.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego M. T. /k. 21-22, e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2015 r. od godz. 00:02:26 do godz. 00:18:29/, zeznań świadka R. S. /k. 3-4, 6-7, e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2015 r. od godz. 00:18:50 do godz. 00:33:24/, zeznań świadka R. P. /e-protokół rozprawy z dnia 4 lutego 2016 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:08:36/, a także notatek urzędowych /k. 1, 2/, protokołu oględzin pojazdu /k. 8-10/, danych osobowych /k. 13/, karty rejestracyjnej /k. 24/ oraz informacji uzyskanych z L. C. w W. /k. 44/.

Obwiniony M. T. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zaprzeczył, aby w dniu 15 maja 2015 r. na terenie lotniska C. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. dokonał uszkodzenia w omijanym pojeździe. M. T. wskazał, że w tym czasie na terenie lotniska C. znajdowało się wiele osób i samochodów, które stały obok jego samochodu i równolegle do niego. Wyjaśnił, że jechał wówczas w ciągu samochodów i przed wykonaniem manewru wjazdu na miejsce, w którym zatrzymał samochód, ominął ze swojej skrajnej lewej strony ciąg 4-5 samochodów, które w większości były zatrzymane. Obwiniony nie potrafił podać samochodów, które wówczas ruszały i odjeżdżały. Wskazał on również, że gdy wjeżdżał na miejsce, w którym zatrzymał samochód, w tym samym czasie taksówka, która znajdowała się przed jego samochodem odjeżdżała z pasażerem.

Odnosząc się do zdarzenia obwiniony M. T. potwierdził, że w okno jego pojazdu zapukał kierowca taksówki z (...), który wskazał mu, że przytarł on jego samochód. Obwiniony potwierdził, że w samochodzie kierowcy taksówki z (...) występowała rysa, lecz zaprzeczył, aby powstała ona w wyniku jego zachowania. Wyjaśnił on także, że w jego samochodzie nie było żadnych śladów wskazujących na wystąpienie kolizji oraz nie poczuł on zderzenia z samochodem pokrzywdzonego. Obwiniony wyjaśnił, że gdy podczas zdarzenia wskazał kierowcy taksówki, że nie posiada on w swoim samochodzie żadnego śladu wskazującego na wystąpienie kolizji z samochodem typu taxi, kierowca taksówki odparł mu, że nie jemu to oceniać. Zdaniem obwinionego kierowca taksówki nie chciał wzywać Policji i chciał mu wmówić, że spowodował on kolizję z jego samochodem, tak, aby „wyciągnąć” od niego pieniądze. Obwiniony wyjaśnił, że z uwagi na to, że nie czuł się sprawcą powyższej kolizji odmówił propozycji przekazania kierowcy taksówki pieniędzy za spowodowanie kolizji. Wskazał on również, że żadna z osób, która w tym czasie przebywała w pobliżu L. nie podeszła wówczas wskazując, że była świadkiem powyższego zdarzenia. Obwiniony wyjaśnił także, że po niniejszym zdarzeniu odbierał on połączenia telefoniczne, w tym również z centrali, że kierujący szuka z nim kontaktu. Obwiniony przyznał, że zignorował powyższe telefony. Wyjaśnił on również, że następnego dnia po zdarzeniu, gdy był na lotnisku kierowca taksówki zapytał się go, czy załatwi on z nim powyższą sprawę związaną z kolizją, na co on odmówił jego propozycji, podając mu, żeby pokazał on mu ślad wskazujący na wystąpienie powyższego zdarzenia. M. T. w złożonych wyjaśnieniach potwierdził, że pokrzywdzony powiedział mu, że uzyska on nagranie z monitoringu oraz że załatwi tę sprawę w inny sposób. Obwiniony wyjaśnił również, że występuje rywalizacja między korporacjami. Wskazał także, że S. T. jest obecna w miejscu zdarzenia od lat i mają wypracowane metody pozwalające taksówkarzom obsłużyć jak najwięcej pasażerów. /k. 21-22, e-protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2015 r. od godz. 00:02:26 do godz. 00:18:29 wyjaśnienia obwinionego M. T. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw, zaprzeczając, aby w dniu 15 maja 2015 r. na terenie lotniska C. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. dokonał uszkodzenia w omijanym pojeździe, wskazując jednocześnie, że nie posiadał on w swoim samochodzie żadnego śladu wskazującego na wystąpienie kolizji z samochodem typu taxi. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom obwinionego, w których utrzymywał on, że pokrzywdzony chciał mu wmówić, że spowodował on kolizję z jego samochodem, tak, aby „wyciągnąć” od niego pieniądze. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności i są wyrazem braku krytycyzmu wobec swojego postępowania. Są one we wskazanym zakresie sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonego R. S., który w złożonych zeznaniach potwierdził, że w dniu zdarzenia podczas oczekiwania na zwolnienie się miejsca parkingowego przeznaczonego dla korporacji taksówkowych znajdującego się na lotnisku F. C. w W. w tylny zderzak z lewej strony jego samochodu uderzył samochód marki O. (...) z (...) o nr rej. (...), którego kierujący wykonywał manewr omijania jego zatrzymanego pojazdu. Z zeznań pokrzywdzonego wynika również, że gdy po zatrzymaniu pojazdu podszedł wraz z obwinionym do jego samochodu i wskazał mu na uszkodzenia występujące na zderzaku jego samochodu w postaci dwóch rys, które występowały na tej samej wysokości co uszkodzenia występujące w jego pojeździe na tylnym zderzaku z lewej strony, obwiniony wskazał mu wówczas, że te rysy w jego samochodzie występowały już wcześniej. Pokrzywdzony wskazał także, że gdy spotkał obwinionego w kolejną niedzielę, to na zderzaku jego samochodu nie odnalazł on już żadnych rys. Z zeznań pokrzywdzonego wynika również, że uszkodzenia do jakich doszło w obu pojazdach były możliwe do usunięcia za pomocą pasty polerskiej.

Pozostała część wyjaśnień obwinionego jest wiarygodna, pozostaje zbieżna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w tym z zeznaniami pokrzywdzonego R. S. oraz jest przekonująca w świetle wskazań doświadczenia życiowego.

Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego R. S. za wiarygodne, są spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł powodów do tego, aby odmówić wiary zeznaniom pokrzywdzonego, który jest osobą obcą dla obwinionego, nie majaca powodów, by pomawiać go o popełnienie wykroczenia. Oceniając zeznania pokrzywdzonego Sąd stwierdził także, że zachowanie pokrzywdzonego (potwierdzone w tym zakresie wyjaśnieniami obwinionego), który bezpośrednio po zdarzeniu kontaktował się z obwinionym a także korporacją, celem doprowadzenia do polubownego załatwienia sprawy, obrazują, że celem pokrzywdzonego nie było doprowadzenie do obwinienia M. T., lecz chciał on, aby sprawa została we właściwy sposób zakończona przez obwinionego – nie chciał on pozostawać w sytuacji osoby, która była uczestnikiem kolizji spowodowanej przez obwinionego, ale również osoby, która po wystąpieniu kolizji została całkowicie zignorowana przez M. T. w związku z jego upomnieniem się o zadośćuczynienie z uwagi na uszkodzenie przez M. T. jego pojazdu. Sąd stwierdził, że nie było żadnych motywów, biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy, świadczących o tym, że pokrzywdzony, który podobnie jak obwiniony jest taksówkarzem i należy do konkurencyjnej do niego korporacji taksówkowej, z tego powodu chciałby pomówić obwinionego o popełnienie wykroczenia. W złożonych zeznaniach pokrzywdzony R. S. k. 6-7, , 3-4, 50-52 szczegółowo i konsekwentnie przedstawił okoliczności zdarzenia, wskazując, że przed wystąpieniem kolizji przyjechał na L. im. F. C. w W. i następnie z uwagi na występujący w tym czasie zator drogowy na miejscach postojowych korporacji taksówkowych zatrzymał kierowany pojazd na prawym pasie ruchu oczekując na zwolnienie się miejsca postojowego. Pokrzywdzony wskazał, że w lusterku wstecznym kierowanego pojazdu zauważył wówczas samochód, który podjechał w okolice jego samochodu, następnie zatrzymał się i następnie wykonując manewr omijania jego pojazdu prawym przednim zderzakiem zarysował tylny zderzak jego pojazdu z lewej strony. Pokrzywdzony potwierdził, że w czasie zdarzenia poczuł on uderzenie w jego samochód. Wskazał on również, że żaden z innych pojazdów, które znajdowały się w pobliżu nie mogły uderzyć w jego samochód, gdyż w miejscu tym było wąsko i występował zator drogowy. Potwierdził on także, że gdy poczuł, że doszło do uderzenia w jego samochód, zobaczył pojazd, który w tym czasie omijał pojazd, w którym się on znajdował. Zeznania świadka są szczegółowe, opisywane zachowanie świadka po zdarzeniu jest logiczne w świetle zasad doświadczenia życiowego i obrazuje poczucie pokrzywdzenia występujące u świadka w związku z zachowaniem obwinionego. Zeznania świadka w zakresie treści pozostają spójne z rzetelną i szczerą postawą świadka prezentowaną na rozprawie, obserwowaną przez Sąd.

W niniejszej sprawie przesłuchano również świadka R. P. k. 56, który jest funkcjonariuszem Policji. Z powodu upływu czasu od dnia, w którym pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia oraz wykonywanych w tym czasie czynności służbowych, nie potrafił on podać szczegółowych danych na temat podjętych czynności służbowych związanych z analizowanym zdarzeniem drogowym. W początkowej fazie wypowiedzi omyłkowo przed Sądem przedstawił on również okoliczności innego zdarzenia drogowego z udziałem pojazdu, który wykonał manewr skrętu w lewo z niewłaściwego pasa ruchu. Świadek po okazaniu mu protokołu oględzin pojazdu pokrzywdzonego z k. 8-10 akt sprawy w złożonych zeznaniach potwierdził, że to on jest autorem powyższego protokołu oględzin pojazdu pokrzywdzonego z k. 8 (w powyższym protokole widnieje nazwisko świadka R. P. jako osoby, która przeprowadziła powyższe oględziny) i w związku z tym to on również jest prawdopodobnie autorem fotografii z k. 9-10 obrazujących uszkodzenia w pojeździe pokrzywdzonego. Odnosząc się zaś do notatki urzędowej z k. 2, w której opisał on przebieg oględzin nagrania z monitoringu zainstalowanego przed halą przylotów – postój pojazdów taxi z dnia 15 maja 2015 r. ok. godz. 22:20 na ul. (...) 1, świadek potwierdził autentyczność niniejszej notatki urzędowej, wskazując, że nie potrafi podać żadnych informacji na temat oględzin niniejszego nagrania z monitoringu oraz wskazując jednocześnie, że w przypadku, gdyby zauważył na powyższym nagraniu, że doszło do popełnienia wykroczenia, to wówczas powyższą informację podałby w sporządzonej notatce urzędowej. R. P. odnosząc się do treści notatki urzędowej z k. 2, w której wskazał, że na nagraniu z monitoringu nie zarejestrowano jak doszło do zdarzenia drogowego oraz nie zarejestrowano samego miejsca zdarzenia, wskazał, że mogło się zdarzyć, że na powyższym nagraniu nie zarejestrowano kolizji drogowej, w związku z tym, że kamera monitoringu nie obejmowała swoim zasięgiem tego miejsca. Zeznania świadka R. P. we wskazanym zakresie Sąd uznał w całości za wiarygodne, spójne i logiczne. Wskazać należało, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a tym samym osobą zaufania publicznego i nie miał żadnego zauważalnego dla Sądu powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego. Dodatkowym elementem wpływającym na ocenę wiarygodności zeznań tego świadka jest fakt, że jest on osobą obcą zarówno w stosunku do obwinionego, jak i do pokrzywdzonego, a zatem w żaden sposób nie jest zainteresowany sposobem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony. Wskazane nagranie z monitoringu nie było dostępne k. 44. Zdjęcia uszkodzeń w pojeździe pokrzywdzonego - A. i protokół ich oględzin k. 8 są zgodne z zeznaniami złożonymi przez pokrzywdzonego.

Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wina i sprawstwo obwinionego w zakresie wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia drogowego z art. 86 § 1 kw nie budzi żadnej wątpliwości.

M. T. w dniu 15 maja 2015r. ok. godz. 22:20 w W. na ul. (...) 1 na terenie lotniska C. przed halą "przylotów", kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), wykonując manewr omijania nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

Na obwinionym, z uwagi na wykonywany w czasie zdarzenia manewr omijania samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) ciążył określony w art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, obowiązek zachowania bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu, czego nie uczynił doprowadzając do kolizji.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako średni. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Obwiniony winien w czasie wykonywania manewru omijania pojazdu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu. W przypadku, gdyby powyższy manewr wykonał prawidłowo – nie doszło by do kolizji. Zdarzenie miało jednakże miejsce w warunkach poruszania się z niską prędkością, co Sąd potraktował jako okoliczność łagodzącą. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował także niewielki rozmiar uszkodzenia – w pojeździe obwinionego. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował determinację obwinionego w realizacji chęci, za wszelką cenę, ominięcia stojącego przed nim pojazdu pokrzywdzonego, w celu wjechania na zwolnione miejsce oczekujących taksówek, pomimo braku dostatecznych warunków dla bezpiecznego wykonania manewru.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia z uwzględnieniem okoliczności łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionego uwzględniając jego postawę. Pozwoli ona także na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z przepisami zachowania. W ocenie Sądu orzeczona kara sprzyjać będzie pohamowaniu się przez obwinionego od podobnych zachowań w przyszłości.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 złotych i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 50 złotych, stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE