Sygn. akt II K 367/15
Dnia 4 marca 2016 roku
Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący – SSR Agata Makowska-Boniecka
Protokolant – stażysta K. S.
przy udziale Prokuratora – ----------
po rozpoznaniu w dniu 04/03/2016 roku
sprawy:
1. Ł. Z.
s. M. i B. z domu S.
ur. (...) w C.
2. D. Z.
s. T. i K. z domu N.
ur. (...) w C.
oskarżonych o to, że:
w dniu 5 września 2015 roku w C. przy ul. (...)-go M. działając wspólnie i w porozumieniu oraz z ustalonymi nieletnimi dokonali uszkodzenia okien Kościoła Garnizonowego w ten sposób, że rzucając kamieniem, frisbee oraz metalową kulką w okna zwykłe i witrażowe kościoła wybili szyby, powodując straty w kwocie 5000zł na szkodę Jednostki Wojskowej (...) w G., przy czym czynu tego dopuścili się publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego,
- tj. o przestępstwo z art.288§1 kk w zw. z art.57a§1 kk
orzeka:
I. uznaje oskarżonego Ł. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego występek z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to po zastosowaniu art. 37a k.k. i na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,
II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł. Z. obowiązek naprawienia szkody na rzecz 13 (...) Oddziału (...) w G. (dawnej Jednostki Wojskowej (...) w G.) w kwocie 2.500,- zł (dwa tysiące pięćset złotych),
III. uznaje oskarżonego D. Z. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego występek z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to po zastosowaniu art. 37a k.k. i na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,
IV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. Z. obowiązek naprawienia szkody na rzecz 13 (...) Oddziału (...) w G. (dawnej Jednostki Wojskowej (...) w G.) w kwocie 2.500,- zł (dwa tysiące pięćset złotych),
V. zwalnia obu oskarżonych od opłaty sądowej i kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt II K 367/15
Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tej części wyroku, której dotyczył wniosek oskarżonego, a więc do kary wymierzonej oskarżonemu D. Z..
W przedmiotowej sprawie do Sądu wpłynął akt oskarżenia wraz z wnioskiem Prokuratora Rejonowego w Chełmnie złożonym w trybie art. 335 § 2 k.p.k., w którym Prokurator wniósł o wymierzenie oskarżonemu D. Z. po zastosowaniu art. 37a kk na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk kary 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 kk obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.500 zł i zwolnienie od kotów sądowych. Na posiedzenie w dniu 4 marca 2016 roku oskarżony D. Z. nie stawił się prawidłowo zawiadomiony o terminie posiedzenia przez awizo. Sąd uwzględnił wniosek oskarżyciela publicznego, modyfikując – z uwagi na pismo z dnia 1 marca 2016 r. (k. 81) oznaczenie pokrzywdzonego: 13 (...) Oddział (...) w G., zamiast dawnej Jednostki Wojskowej (...) w G..
Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę dyrektywy zawarte w art. 53 kk, bacząc, aby wymierzona kara była współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał na uwadze, że orzeczona kara była zaproponowana i przyjęta przez oskarżonego w złożonym przez prokuratora wniosku w trybie art. 335 § 2 k.p.k.
Przepis art. 288 § 1 k.k . przewiduje tylko karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Mając na uwadze, że oskarżony dopuścił się tego czynu publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, a więc popełnił występek o charakterze chuligańskim, Sąd zobowiązany był ponadto – zgodnie z art. 57a § 1 kk wymierzyć karę w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, tj. 5 miesięcy (nie można by wymierzyć kary 4 i pół miesiąca pozbawienia wolności, ponieważ zgodnie z art. 37 kk kara pozbawienia wolności trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 15 lat; wymierza się ją w miesiącach i latach). Sąd uznał jednak, że karą adekwatną do wagi popełnionego czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości plasującego się „wysoko”, będzie kara 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Możliwość taką dał Sądowi nowy przepis art. 37a kk, zgodnie z którym jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat (a tak było w niniejszej sprawie), można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1, 2 lub 4. Wymierzona wobec oskarżonego kara, zgodna z wnioskiem prokuratora i zaaprobowana przez samego oskarżonego, jest w przekonaniu Sądu karą sprawiedliwą i spełnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Wskazać należy, że Sąd wymierzył karę w najniższej możliwej wysokości, uznając, że kara 10 miesięcy ograniczenia wolności będzie adekwatna do minimalnej (po obostrzeniu z art. 57a § 1 kk) kary 5 miesięcy pozbawienia wolności.
Wymierzając karę oskarżonemu D. Z. jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę: znaczny stopień jego społecznej szkodliwości oraz wysoki stopień zawinienia oskarżonego, przejawiające się w chuligańskim sposobie działania oskarżonego, który dokonał uszkodzeń okien Kościoła Garnizonowego publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego.
Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu, chęć zakończenia postępowania sądowego bez przeprowadzenia rozprawy, a także jej młody wiek i dotychczasową niekaralność. Jednocześnie D. Z. jest sprawcą młodocianym, albowiem w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 21 lat, a w czasie wyrokowania – 24 lat. Okoliczność ta rodzi po stronie Sądu zobowiązanie, by przy orzekaniu kary kierować się przede wszystkim względami wychowawczymi, bowiem to właśnie odpowiednie ukierunkowanie dalszego postępowania D. Z. powinno stanowić priorytet w tej sprawie. Dodatkowo Sąd miał tu na uwadze słuszny pogląd judykatury, negujący twierdzenie, iż tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość, a taką karą w przekonaniu Sądu będzie właśnie konieczność świadczenia nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne przez 10 miesięcy, po 20 godzin w miesiącu.
Zgodnie z art. 57a § 2 kk, skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka m.in. obowiązek naprawienia szkody na podstawie art. 46 kk. W myśl art. 46 § 1. k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. W przedmiotowej sprawie Sąd, mając na uwadze wniosek pokrzywdzonego, orzekł na podstawie art. 46 § 1 kk wobec oskarżonego D. Z. obowiązek naprawienia szkody na rzecz 13 (...) Oddziału (...) w G. (dawnej Jednostki Wojskowej (...) w G.) w kwocie 2.500,- zł (dwa tysiące pięćset złotych). Obowiązkiem naprawienia szkody w jej drugiej połowie Sąd obciążył drugiego z oskarżonych, współsprawcę czynu.
O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).
SSR Agata Makowska-Boniecka