WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2016r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Demianiuk – Dzik

Protokolant: stażysta Rafał Czyżewski, stażysta Agnieszka Oberda, sekretarz sądowy Aneta Sobiepanek, stażysta Krzysztof Arasim, stażysta Agnieszka Jagiełło, Wioletta Wojtyła, Mateusz Dobczyński, stażysta Albert Twaróg

przy udziale Prokuratora: Tomasza Cieślaka, Anny Sieradzkiej – Kośli, Michała Pomianowskiego, Arkadiusza Jaraszka, Ewy Dmitruk, Marcina Adamczyka, Wojciecha Fijałkowskiego

oraz oskarżyciela posiłkowego P. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 26.09.2014r., 29.10.2014r., 9.12.2014r., 27.07.2015r., 16.10.2015r., 17.12.2015r., 10.02.2016r., 16.03.2016r.

sprawy przeciwko

1. P. K. (1)

s. T. i E. z d. C.

ur. (...) w W.,

oskarżonemu o to, że:

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

2. T. J.

s. A. i M. z d. M.

ur. (...) w W.,

oskarżonemu o to, że:

1. w dniu (...) roku z miejsca parkingowego dla rowerów znajdującego się przed wejściem głównym do centrum handlowego (...) przy Al. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K. (1) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki K. model (...) C. o numerze ramy (...)
o wartości 1000 złotych na szkodę P. S., przy czym czynu tego dopuścił się wciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2. w dniu (...) roku z miejsca parkingowego dla rowerów znajdującego się przed wejściem głównym do centrum handlowego (...) przy Al. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K. (1) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki C. koloru czarno-grafitowego o wartości 2000 złotych na szkodę M. J., przy czym czynu tego dopuścił się wciągu
5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3. w dniu (...) roku z miejsca parkingowego dla rowerów znajdującego się przed wejściem głównym do centrum handlowego (...) przy Al. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K. (1) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki K. model L. (...) koloru czerwonego o wartości 2500 złotych na szkodę P. K. (2), przy czym czynu tego dopuścił się wciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4. w dniu (...) roku z miejsca parkingowego dla rowerów znajdującego się przed wejściem głównym do centrum handlowego (...) przy Al. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z P. K. (3) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki (...) koloru srebrno-czarnego o nr fabrycznym ramy (...) o wartości 2500 złotych na szkodę H. Ś., przy czym czynu tego dopuścił się wciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk

I. oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów ustalając, że wartość roweru z pkt 1 aktu oskarżenia wynosiła 700 zł, z pkt 2 wynosiła 1700 zł, z pkt 3 wynosiła 1600 zł, a z pkt 4 wynosiła 1800 zł i, że czyny te zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. za każdy z nich skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. wymierza mu za nie karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego T. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów ustalając, że wartość roweru z pkt I aktu oskarżenia wyniosła 700 zł, z pkt II wynosiła 1700 zł, z pkt III wynosiła 1600 zł, a z pkt IV wynosiła 1800 zł i, że czyny te zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. i za to, na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk za każdy z nich skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. wymierza mu za nie karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. zobowiązuje oskarżonych P. K. (1) i T. J. do naprawienia szkody w częściach poprzez zapłacenie kwoty po 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego P. S., kwoty po 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonego M. J., kwoty po 800 (osiemset) złotych na rzecz pokrzywdzonego P. K. (2);

IV. na podstawie art. 63 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. na poczet wymierzonej oskarżonemu P. K. (1) kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 27.11.2013r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

VI. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. (2) kwotę (...) (tysiąc osiem) złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu T. J.;

VII. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. (3) kwotę 1008 (tysiąc osiem) złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu P. K. (1).

Sygn. akt III K 545/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zebranego i ujawnionego na rozprawie głównej materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu (...) P. K. (1) i T. J. działając wspólnie i w porozumieniu sprzed Centrum Handlowego (...) przy Al. (...) w W. dokonali kradzieży roweru trekkingowego m-ki K. model (...) nr ramy (...) stanowiącego własność P. S.. Wartość roweru na chwilę kradzieży wynosiła 700 zł. (dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 137-138, częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 448-451, zeznania P. S. k. 3-3v, 451-451, karta gwarancyjna k.10, 462 zapis z monitoringu k. 15, zdjęcia k. 17-21, 26-30, protokół oględzin k. 24-25, opinia dotycząca wyceny rowerów k. 694-697)

W dniu (...) oskarżeni dokonali kolejnej kradzieży roweru sprzed Centrum Handlowego (...). Tym razem ukradli rower marki C. o wartości 1700 zł na szkodę M. J..

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 137-138, częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 448-451, zeznania M. J. k. 45-45v, 682-683, zapisu z nagrania z monitoringu k. 58v, protokołu oględzin k. 59-60v, zdjęć 62-65, opinia dotycząca wyceny rowerów k. 694-697).

W dniu (...) sprzed tego samego centrum handlowego oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży roweru marki C. (...) o wartości 1600 zł na szkodę P. K. (2) oraz roweru górskiego marki (...) o nr fabrycznym ramy (...) o wartości 1800 zł stanowiącego własność H. Ś..

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 137-138, częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) k. 448-451, zeznania P. K. (2) k. 73, 683-684, nagranie z monitoringu k. 82, zeznania H. Ś. k. 85-85v, 452-453, nagranie z monitoringu 86, protokoły oględzin k. 100-101v, 106-107, zdjęcia k. 102-105, 108-111, 113, opinia dotycząca wyceny rowerów k. 694-697, opinia z badań antropologicznych k. 247-264).

Skradzione rowery następnie sprzedawali osobom trzecim dzieląc się pieniędzmi uzyskanymi ze sprzedaży. (wyjaśnienia P. K. (1) k. 137-138, k. 448-451).

P. K. (1) został zatrzymany w dniu (...)(protokół zatrzymania k. 121-121v, protokół oględzin oskarżonego k. 144-146)

Oskarżony P. K. (1) przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów kradzieży czterech rowerów wspólnie i w porozumieniu z T. J. i złożył obszerne wyjaśnienia, w których wskazał okoliczności i współsprawcę popełnionych przestępstw oraz czynności podejmowane każdorazowo wobec przedmiotu kradzieży po jej dokonaniu.

W postępowaniu przed Sądem oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia, w większości zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu przygotowawczym, gdyż są one logiczne, szczegółowe oraz korelują z dowodami z zeznań pokrzywdzonych w zakresie przedmiotów kradzieży, a odnośnie ich przebiegu co do zasady korelują z nagraniami z monitoringu zobrazowanymi w protokołach oględzin i zdjęciach wykonanych z nagrań monitoringów sprzed Centrum Handlowego (...).

Nie zasługują natomiast na wiarę wyjaśnienia oskarżonego złożone przed Sądem w tej części, w której oskarżony zaprzecza kradzieży roweru trans continental oraz twierdzi, że podpisał w postępowaniu przygotowawczym gotowe wyjaśnienia sporządzone przez policjanta. Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą wskazane wyżej dowody z nagrań z monitoringów zobrazowane w protokołach oględzin i zdjęciach, ale także sama treść wyjaśnień oskarżonego, który opisuje nie tylko kradzieże owych czterech rowerów, o których wiedzę posiadała Policja, ale także roweru marki Y. który oskarżeni mieli ukraść razem spod CH R. w (...). Gdyby rzeczywiście, jak twierdzi oskarżony, jedynie podpisał przygotowane już wcześniej przez funkcjonariusza Policji wyjaśnienia nie byłoby powodu, dla którego w treści jego wyjaśnień znalazła się relacja o jeszcze jednym rowerze, o którym funkcjonariusze Policji nie mieli żadnej wiedzy i żadnej potrzeby zamieszczania go w treści wyjaśnień oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) złożone w postępowaniu przed Sądem, w których nieudolnie wycofuje się z wcześniejszych relacji przekazanych w postępowaniu przygotowawczym stanowią przyjętą linię obrony oskarżonego i chęć uchronienia współsprawcy przed odpowiedzialnością za popełnione przestępstwa.

Oskarżony T. J. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k.193 ujawnione k. 451)

Sąd nie dał wiary oskarżonemu T. J. w zakresie nie przyznania się do dokonania, wspólnie i w porozumieniu z P. K. (1), kradzieży czterech wskazanych w zarzutach rowerów. Wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z częścią uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. K. (1), a także dowodami w postaci nagrań z monitoringu, zdjęć i protokołami oględzin nagrań z monitoringu, które w powiązaniu dodatkowo z dowodem z opinii biegłego z zakresu antropologii w sposób niebudzący wątpliwości pozwalają przyjąć współsprawstwo oskarżonego. Nadto zważyć należy, że na wszystkich czterech nagraniach monitoringu, co obrazują zdjęcia i protokoły oględzin jeden z mężczyzn ubrany jest w bluzę w paski. Taką samą bluzę posiada oskarżony T. J. na zdjęciach k. 41a -41b załączonych do notatki urzędowej policjanta typującego sprawców kradzieży, które to zdjęcia nie zostały wykonane w toku niniejszego postępowania, albowiem P. K. (1) został zatrzymany i poddany oględzinom dopiero w dniu (...), a T. J. w ogóle nie był zatrzymywany w niniejszej sprawie, a jego oględziny odbyły się dopiero w dniu (...) (k. 226-237).

Sąd co do zasady obdarzył wiarą zeznania pokrzywdzonych, którzy nie byli świadkami kradzieży, ale zeznawali na okoliczności dotyczące skradzionych im rowerów i których zeznania w tej mierze korelują z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniem P. K. (1) oraz protokołami z oględzin nagrań z monitoringu. Zeznania świadków, co do wartości rowerów, Sąd zweryfikował przy pomocy opinii biegłej do spraw wyceny rowerów, która, przy uwzględnieniu dowodów zgormadzonych w sprawie, w tym relacji pokrzywdzonych, ustaliła wartość rowerów na datę kradzieży.

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 166-168) dotyczącej oskarżonego P. K. (1), z której wynika, że oskarżony w czasie zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem i poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Wyżej wymieniona opinia została sporządzona zgodnie z przepisami przez uprawnionych do tego biegłych lekarzy psychiatrów. Sąd w całości podzielił płynące z niej wnioski.

Jako w pełni wiarygodną Sąd ocenił także opinię z zakresu badań antropologicznych, z której wynika, że z wysokim prawdopodobieństwem można przyjąć, iż na monitoringu obrazującym kradzież roweru K. model L. koloru czerwonego sprzed CH R. jest T. J.. Specjalista antropolog wykonujący opinię nie był zaś w stanie dokonać badań antropologicznych sprawców w pozostałym zakresie, z uwagi na niską jakość monitoringów. Biegły też w sposób wyczerpujący wskazał powody braku możliwości postawienia kategorycznych wniosków opinii, jednakże dowód z opinii biegłego Sąd oceniał w powiązaniu z pozostałymi dowodami w sprawie i brak jest podstaw do podważania tez specjalisty antropologa.

Tożsame walory należało przyznać opinii biegłej, która dokonała wyceny rowerów (k. 694-697) ustalając ich wartość na moment kradzieży. Wnioski opinii nie były kwestionowane w toku postępowania dowodowego, a Sąd w całości je podzielił.

Ustaleniu stanu faktycznego służyły także dowody z dokumentów w postaci: zdjęć, protokołu zatrzymania oskarżonego P. K., protokołów oględzin. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby zgodnie z przepisami prawa. Walorem wiarygodności Sąd obdarzył również dowody z dokumentów dotyczące skradzionych rowerów, a dostarczone przez pokrzywdzonych. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Jako w pełni wiarygodne należało ocenić również nagrania z monitoringów, których treść została utrwalona w protokołach oględzin, a które obrazują przebieg popełnionych przez oskarżonych kradzieży. Nagrania te nie powstały dla celów procesowych, lecz wynikały z monitorowania terenu przed Centrum Handlowym R. przy Al. (...).

Nie zasługują natomiast na wiarę zeznania świadka D. S., z którego zeznań dowód Sąd dopuścił na wniosek oskarżonego P. K. (1). W ocenie Sądu, zeznania tego świadka są nielogiczne i zostały uzgodnione z oskarżonym oraz złożone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. Po pierwsze zauważyć należy, że oskarżony P. K. (1) wnosząc o przesłuchanie świadka D. S. wskazał adres jego zamieszkania i podał, że nie ma kontaktu ze świadkiem i nie wie, gdzie on może przebywać. Tymczasem, jak wynika z ustaleń Sądu D. S. od dnia (...) przebywał w Areszcie W. – S., gdzie karę pozbawienia wolności odbywa również oskarżony P. K. (1), a jak wskazuje dyrektor AŚ (k. 775) oskarżony miał kontakt ze świadkiem D. S. i przebywali w jednej celi. Bez żadnych zatem przeszkód oskarżony mógł kontaktować się z D. S. i uzgodnić z nim treść zeznań mających zapewnić mu alibi. Zeznania świadka D. S. są również nielogiczne i sprzeczne choćby z wyjaśnieniem samego oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Nie mogą zatem polegać na prawdzie zeznania D. S., w których twierdził, że oskarżony P. K. (1) przebywał u niego w B. nieprzerwanie przez 3 lub 4 tygodnie od początku września i nigdzie w tym czasie nie wychodził.

W oparciu o tak zgromadzone i ocenione dowody Sąd uznał oskarżonych za winnych dokonania zarzucanych im czynów, polegających na dokonaniu kradzieży czterech rowerów sprzed CH R. przy Al. (...) wyczerpujących dyspozycję art. 278 § 1 kk, przy czym oskarżony T. J. czynów tych dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, co skutkowało zastosowaniem wobec niego art. 64 § 1 kk. Oskarżony T. J. był bowiem wcześniej karany za przestępstwa przeciwko mieniu i Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VIIIK 275/10 w wyroku łącznym orzekł wobec oskarżonego kary łączne: 3 lat pozbawienia wolności oraz 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, które oskarżony zakończył odbywać odpowiednio w dniu (...) oraz w dniu (...) (odpis wyroku k. 199a-199g, obliczenia kary k. 199h, 199j, zawiadomienia o zwolnieniu k. 199i, 199h).

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Zgodnie z dominującą w polskiej doktrynie i orzecznictwie teorią zawładnięcia skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj. w chwili, gdy sprawca objął ją w swoje posiadanie (por. wyrok SN z 21 stycznia 1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110). Dla zrealizowania znamienia skutku przestępstwa kradzieży muszą więc zostać przesądzone łącznie dwa elementy. Po pierwsze, fakt pozbawienia przez sprawcę osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą. Po drugie, objęcie tej rzeczy przez sprawcę we władanie.

Oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona przestępstw stypizowanych w art. 278 § 1 kk, albowiem bezprawnie dokonali zaboru rowerów, a następnie postąpili z nimi jak ze swoją własnością.

Oskarżeni działali umyślnie. Przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Konieczne jest zatem działanie sprawcy z tzw. dolus coloratus. Celem działania sprawcy musi być włączenie rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, a w szczególności uznane za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1), protokoły oględzin, zdjęcia i nagrania z monitoringu, a także wnioski opinii biegłego antropologa wina oskarżonych jest bezsporna. Działali oni umyślnie, z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na cel korzyści majątkowej. W momencie podejmowania przypisanych im działań przestępnych byli osobami dojrzałymi i w pełni poczytalnymi. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność bądź winę oskarżonych.

Przestępstwa kradzieży oskarżeni popełnili wspólnie i w porozumieniu.

Współsprawstwo sprowadza się do "wykonania czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą". W najogólniejszym ujęciu współsprawstwem jest oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego przez dwie co najmniej osoby, z których każda odgrywa istotną rolę w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Istota współsprawstwa zasadza się na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało realizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam ,,wykonał" czyn zabroniony. Decydujący dla odpowiedzialności za współsprawstwo jest zakres porozumienia, które obejmując całość akcji przestępnej spaja zachowania poszczególnych współdziałających w jedność. Zachowanie oskarżonych niewątpliwie zostało wspólnie zaplanowane i zrealizowane. Obaj oskarżeni bowiem, w celu dokonania kradzieży, przyjeżdżali pod CH R. i, choć to oskarżony T. J. pokonywał zabezpieczenie, by móc zabrać rower i najczęściej on na nim następnie odjeżdżał, to oskarżony P. K. (1) mu podczas tych czynności cały czas towarzyszył obserwując dodatkowo teren i stanowiął zabezpieczenie dla wykonywanych przez współsprawcę czynności. Następnie razem z T. J. i skradzionym rowerem oddalał się z miejsca zdarzenia.

Wobec tego, że kradzieże wszystkich rowerów zostały popełnione w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób Sąd, zgodnie z art. 91 § 1 kk przyjął, że stanowią one ciąg przestępstw określony w tym przepisie.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 kk uznając, że karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu będzie dla oskarżonego P. K. (1) kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a dla oskarżonego T. J. kara 2 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu tylko bezwzględne kary pozbawienia wolności spełnią swoją funkcję zapobiegawczą i wychowawczą wobec oskarżonych.

Zauważyć należy, że oskarżeni byli już wielokrotnie karani ( karty karne 667-670, 671-673) za przestępstwa, w tym przeciwko mieniu, a oskarżony T. J. czynów tych dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 kk. Oskarżony T. J. w okresie od (...) do (...) nieprzerwanie odbywał kary w izolacji więziennej, a mimo to, po opuszczeniu zakładu karnego, nadal nie przestrzegał obowiązującego prawa, co świadczy o wysokiej demoralizacji oskarżonego. Oskarżony P. K. (1) również był kilkukrotnie karany za przestępstwa, w tym także przeciwko mieniu.

W ocenie Sądu, wobec oskarżonych nie zachodzi pozytywna prognoza dotycząca ich zachowania w przyszłości, a orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie odniesie skutków zapobiegawczych i wychowawczych. Jak wynika z danych o karalności sądy początkowo wymierzały oskarżonym kary bądź łagodniejszego rodzaju (w przypadku P. K. (1)) bądź kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania (w przypadku obu oskarżonych). Oskarżeni jednak nie skorzystali z danej im szansy i nie powstrzymało ich to od dokonania czynów zabronionych przeciwko mieniu, o czym świadczą kolejne skazania.

Popełnionym czynem oskarżeni dali wyraz zupełnej pogardy dla podstawowych norm rządzących życiem społecznym i wystąpili przeciwko podstawowemu prawu jakim jest prawo własności.

W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonych i ich lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego oraz wysoki stopień demoralizacji, co obrazują opinie o oskarżonych z jednostek penitencjarnych (k. 340, 748), oraz wywiad środowiskowy (k. 389-391) powoduje potrzebę oddziaływania penitencjarnego i unaocznienia oskarżonym skuteczności, nieuchronności oraz sprawiedliwościowej funkcji kary.

Pokrzywdzeni P. S., M. J. i P. K. (5) złożyli wnioski o naprawienie szkody. Sąd orzekł zatem wobec oskarżonych na rzecz każdego z pokrzywdzonych taki obowiązek w częściach równych mając na uwadze wysokość szkody ustalonej w oparciu o opinię biegłej.

W tym miejscu należy odnieść się do kwestii zastosowania art. 4 § 1 kk, który to przepis w razie zmiany przepisów nakazuje stosować ustawę nową, chyba, że poprzednia ustawa była względniejsza dla sprawcy. W ocenie Sądu poprzednio obowiązujące przepisy były względniejsze dla sprawcy z uwagi na obecne ukształtowanie art. 46 § 1 kk. Przepis art. 46 § 1 i 2 kk w brzmieniu obecnie obowiązującym stanowi, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego (…). Poprzednie brzmienie przepisu art. 46 § 1 i 2 kk było następujące: w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (…). Zamiast obowiązku określonego w § 1 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego.

Obecne zatem brzmienie art. 46 § 1 kk nakazujące stosowanie przepisów kodeksu cywilnego do orzekania obowiązku naprawienia szkody jest mniej korzystne dla oskarżonych, albowiem przepis ten pozwala na zasądzenie odsetek od przyznanego odszkodowania, czego nie przewidywał przepis poprzednio obowiązujący.

Zgodnie z treścią art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu P. K. (1) okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na to, że oskarżeni obecnie przebywają w areszcie śledczym, gdzie nie pracują, nie mają żadnych dochodów ani majątku Sąd zwolnił ich od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu należne im wynagrodzenie za pomocy prawną udzieloną oskarżonym z urzędu.

Wysokość tych kosztów wynika z § 14 ust 2 pkt 3, § 16 oraz § 3 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 Nr 163 poz.1348 ze zm.).

Z tych wszystkich względów i w oparciu o powołane wyżej przepisy Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.