UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. w dniu 5 marca 2015 roku około godz. 11:50 w W. przy ul. (...), kierując samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem B-20 "stop", co zostało zauważone przez funkcjonariusza Policji P. W., pełniącego służbę z funkcjonariuszem R. P.. W tym samym miejscu i czasie S. W. kierując samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy pomimo takiego obowiązku, lecz zapięty pas miał za sobą, za plecami.

S. W. dzierżawił pojazd T. (...), który użytkował od kilku miesięcy. Funkcjonariusz Policji polecił S. W., aby okazał wymagane wyposażenie w postaci trójkąta ostrzegawczego i gaśnicy. S. W. poinformował funkcjonariusza, że nie orientuje się gdzie w pojeździe znajdują się te urządzenia. Funkcjonariusze nie sprawdzili, czy pojazd był wyposażony w te urządzenia.

Obwiniony w czasie prowadzenia pojazdu był trzeźwy.

S. W. ma 49 lat. Jest żonaty, nie ma małoletnich dzieci na utrzymaniu. Z zawodu jest garmażerem, zarejestrowany jako bezrobotny, deklaruje, ze utrzymuje się z pomocy przyjaciół. Leczył się psychiatrycznie, ma zaburzenia osobowości, poczytalność w czasie czynów nie budzi wątpliwości, z uwagi na zaburzenia osobowości nie jest zdolny do samodzielnej i rozsądnej obrony, /opinia sądowo - psychiatryczna k. 48-49, e-protokół rozprawy z dnia 10.02.2015 r. wyjaśnienia obwinionego, k. 81 - 83/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego S. W. k. 81 - 83, zeznań świadka: P. W. k. 83-84, zeznań świadka R. P. k. 88-89, n/u k. 1 -2, zlecenia badania k.3, zaświadczenia lekarskiego k.4, oświadczenia k.5, prawa jazdy k.6, zlecenie k. 7, 8, karty rejestracyjnej k.9, n/u k.ll, sprawozdania k.12, protokołu pobrania krwi k.13, pokwitowanie k.14-15, zlecenie badania k.27, opinii sądowo- psychiatrycznej k.48 -60.

Obwiniony S. W. k. 81-83, k. 16-17 nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że na ul. (...) został zatrzymany przez patrol, który stwierdził, że nie zatrzymał się na zakazie „stop", obwiniony zakwestionował, by policjant mógł go widzieć. Wyjaśnił, że w momencie zatrzymania zaprzeczał, że się tam nie

zatrzymał. Obwiniony wyjaśnił, że w czasie kontroli rozpiął pasy bezpieczeństwa. Wyjaśnił, że funkcjonariusz prosił żeby otworzył kufer, wskazał, że gaśnica była w aucie, samochód miał 3 miesiące, wyjaśnił, że nie wiedział gdzie była. Obwiniony wyjaśnił, że policjant poprosił żeby dmuchnął w alkomat, on zaś odmówił. Obwiniony wyjaśnił, że prosił o pobranie i zmierzenie alkoholu we krwi oraz że wskazał, że policja musi pilnować auta jak będzie na badaniu. Wyjaśnił, że zabrano mu prawo jazdy. Obwiniony wyjaśnił, że funkcjonariusz cały czas nalegał żeby przyjął mandat, że auto będzie zholowane, punkty karne zostaną mu nałożone. Obwiniony wskazał, że poinformował, że jego auto nie będzie sholowanej bo drugi samochód będzie pilnował auta jak on pojedzie na badanie. Obwiniony wskazał, ze Policja „czepiała się" do wszystkiego co było możliwe.

Obwiniony wyjaśnił, że o pasach rozmowa zaczęła się po 3 minutach oraz że dopiero w czasie trwania rozmowy rozpiął pasy, gdy sięgnął do schowka po dokumenty. Obwiniony wyjaśnił, że nawet nie wiedział gdzie jest trójkąt po otworzeniu kufra oraz że powiedział, że to jest nowe auto i że nie wiem gdzie dokładnie co leży, wyjaśnił, że auto to było z T. (...) użytkowane na podstawie umowy z dzierżawy przez korporację oraz że je dzierżawił od 1 lipca 2014 na rok.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu w pkt 1 i 2 wniosku o ukaranie, za niewiarygodne, jako sprzeczne z całym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami naocznego świadka wykroczeń polegających na niezastosowaniu się do znaku B - 20 i nie korzystaniu z pasów bezpieczeństwa - funkcjonariusza Policji P. W. oraz drugiego funkcjonariusza Policji świadka R. P.. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu w pkt 3 wniosku o ukaranie wykroczenia - brak w pojeździe trójkąta ostrzegawczego i gaśnicy. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego wykazują okoliczność, że nie miał on wiedzy czy i gdzie posiada w pojeździe to wyposażenie, a samochód był dosyć nowy oraz że na polecenie policjanta z tego powodu nie wyciągnął tych urządzeń. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie nie pozostają w sprzeczności zeznaniami funkcjonariusza Policji, który powyższe także potwierdził, a którego zeznania obrazują, że nie dokonano sprawdzenia czy pojazd jest wyposażony w wymagane urządzenia, co obrazuje brak danych wskazujących na popełnienie przez obwinionego wykroczenia z art. 96 § 1 pt 5 kw.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka P. W. k. 83-84, 19-20 funkcjonariusza Policji, który zatrzymał obwinionego do kontroli. Zeznania świadka są logiczne, szczegółowe i konsekwentne. Obejmują szczegółową relację z tego co świadek widział, jeśli chodzi o zachowanie obwinionego. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego, nie mającą żadnych powodów, by pomawiać obwinionego o popełnienie wykroczenia. Świadek powziął wiadomości na temat zachowania obwinionego i popełnienia przez niego wykroczeń - nie zastosowania się do znaku B-20 oraz nie korzystania podczas jazdy z pasów bezpieczeństwa, z uwagi na to, że ich popełnienie widział, w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań świadka.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka R. P. k. 88 - 89, drugiego funkcjonariusza Policji, zeznania obrazują, z uwagi na upływ czasu, pewną niepamięć szczegółów, poza tym, są zgodne z zeznania świadka P. W., który był prowadzącym czynności wobec obwinionego. Zeznania są logiczne, Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wiarygodności.

Wiarygodne dowody w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu S. W. zarzucono w pkt 1 popełnienie czynu określonego w art. 92 § 1 kw. W myśl tego przepisu, odpowiedzialności za wykroczenie odpowiada ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 170 poz. 1393 ze zm.). Przepis § 21 ust. 1 rozporządzenia ministrów Infrastruktury oraz spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. reguluje, ze znak ten oznacza zakaz wjazdu na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem i obowiązek ustąpienia pierwszeństwa kierującym poruszającym się tą droga i zgodnie z ust. 4 powołanego przepisu stosuje się go odpowiednio d znaku B - 20 umieszczonego przed torowiskiem pojazdów szynowych lun w innych miejscach przecinania się kierunków. Wiarygodne zeznania funkcjonariusza Policji P. W. jednoznacznie wykazują, że obwiniony kierując samochodem T. (...) o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem B - 20 „stop". Obwiniony w dniu 5 marca 2015 roku około godz. 11:50 w W. przy ul. (...) kierując samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem B-20 "stop", swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 k Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. Nr 170 poz. 1393),

Obwinionemu ponadto zostało zarzucone w pkt 2 popełnienie wykroczenia z art. 97 kw - polegającego na nie korzystaniu z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy. Zeznania świadka funkcjonariusza Policji P. W. oraz świadka R. P. jednoznacznie wykazują, że obwiniony nie korzystał z pasów bezpieczeństwa - nie spełniały swojej funkcji, były zapięte za plecami obwinionego. Przepis § 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym reguluje bowiem obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy przez kierującego pojazdem i przez osoby przewożone. Obwiniony w dniu 5 marca 2015 roku około godz. 11:50 w W. przy ul. (...) kierując samochodem marki T. (...) o

nr rej. (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy pomimo takiego obowiązku, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 97 kw.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwoliła na ustalenie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła bowiem, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał świadomość obowiązku stosowania się do przepis B - 20 i do obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy i niego nie uczynił. W sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności wyłączające winę obwinionego we wskazanym zakresie, poczytalność jego nie budził wątpliwości.

Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu w pkt 3 wniosku o ukaranie wykroczenia z at. 96 § 1 pkt 5 kpw, tj. od zarzutu, że w dniu 5 marca 2015 r. około godz. 11:50 w W. przy ul. (...) kierując samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej dopuści pojazd do jazdy pomimo, że pojazd nie był należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy - brak trójkąta ostrzegawczego i gaśnicy.

Zeznania świadka funkcjonariusza Policji P. W., podobnie jak wyjaśnienia obwinionego wykazały, że nie dokonano dostatecznego ustalenia, czy pojazd prowadzony przez obwinionego był we wskazane w zarzucie przyrządy (trójkąt ostrzegawczy, gaśnica) wyposażony, policjanci tego nie sprawdzili. Dowody te wykazały jedynie, że obwiniony nie okazał tych przyrządów, wyjaśniając, że nie może ich znaleźć i nie wie gdzie są. Wyjaśnienia obwinionego wskazującego, że samochód był nowy, od niedawna przez niego eksploatowany, co powodowało brak rozeznania, gdzie te przyrządy są umieszczone, są logiczne. Z uwagi na brak danych dostatecznie wykazujących, aby obwiniony nie posiadał wymaganego trójkąta ostrzegawczego i gaśnic w czasie kontroli w pojeździe - Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w tym zakresie tj. od popełnienia czynu z art. 96 § 1 pkt 5 kpw.

Wymierzając karę obwinionemu za czyn z pkt 1 i 2 zarzutu, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego, stopień winy, pobudki, sposób działania, warunki osobiste i majątkowe, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu. Odnosząc powyższe dyrektywy wymiaru kary do ustalonych okoliczności popełnienia wykroczenia przez obwinionego i średniego w ocenie Sądu stopnia szkodliwości społecznej obu czynów w zakresie wyczerpania ich znamion, Sąd ocenił, że karą adekwatną i jednocześnie dostatecznie dolegliwą dla obwinionego za te dwa wykroczenia jest kara grzywny w łącznej wysokości 300 zł., tj. zbliżona do ustawowych dolnych granic zagrożenia za wskazane wykroczenia. W ocenie Sądu kara ta, biorąc pod uwagę skromną aktualną sytuację materialną obwinionego, będzie wystarczająca, aby oddziałała na obwinionego wychowawczo, skłaniając do refleksji nad prawidłowością wykonywania obowiązków określonych w ustawie Prawo o ruchu drogowym.

§ 2, 14 ust. 2 pkt 2 oraz § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

Na podstawie § 2, 3 i 4 oraz § 14 ust. 2 pkt 2 oraz § 16 i § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. obrońcy z urzędu obwinionego, wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu w wysokości 265,68 zł., z uwagi na udział obrońcy w dwóch terminach rozprawy.

Mając na uwadze skromną sytuację materialną obwinionego, Sąd zwolnił go z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE