UZASADNIENIE

P. D. został obwiniony o to, że w dniu 27 stycznia 2015 r. ok. godz. 18:45 w W. w parku P. M. nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa, to jest za wykroczenie z: 77 kw w zw. z § 28 ust. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta S. W..

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu27 stycznia 2015 r. w godzinach wieczornych P. D. wyszedł ze swoim psem rasy chart polski na spacer. Po dotarciu na teren parku (...) P. D. puścił zwierzę bez jakiegokolwiek zabezpieczenia w postaci kagańca lub smyczy. W tym samym czasie na terenie parku P. (...) P. wyprowadzał na smyczy swojego psa rasy alaskanmalanut. Około godz. 18:45 w momencie, gdy obaj mężczyźni znajdowali się w niedużej odległości od siebie, pies P. D. zaczął biec w stronę T. P. i jego psa. Zachowywał się on agresywniei nie reagował na nawoływania swojego właściciela. T. P. w związku z zachowaniem psa P. D. postanowił użyć posiadanego przez siebie gazu obronnego w celu uspokojenia atakującego zwierzęcia i poinformował o możliwości użycia powyższego środka służącego do samoobrony właściciela psa. P. D. zareagował na tę informację impulsywnie i między mężczyznami wywiązała się kłótnia, w trakcie której P. D. odepchnął T. P..

P. D. ma 51 lat. Z zawodu jest technologiem żywienia. Jest żonaty, nie ma osób na utrzymaniu. Miesięcznie uzyskuje dochód w wysokości ok. 3000 zł. Nie był karany. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo .

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionego P. D. /k.43-44/, zeznań świadka T. P. /k.4-5, 35-36/, zeznań świadka Ł. K. /k.7-8, 44/, a także notatki urzędowej /k.1-2/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k.3/.

Obwiniony P. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W zakresie istotnym dla sprawy wyjaśnił, że w dniu 27 stycznia 2015 r. wyszedł ze swoim psem na spacer do parku P. M.. Odnosząc się do treści zarzutu obwiniony wyjaśnił, że rzeczywiście tego dnia puścił na terenie w/w parku bez smyczy oraz kagańca swojego psa. Zdaniem obwinionego na terenie parku P. M. wypuszczanie psów bez środków zabezpieczających jest przyjętą praktyką i sam wielokrotnie w ten sposób postępował. Obwiniony potwierdził, że to jego pies pobiegł w kierunku psa należącego do T. P. i zaczął szczekać. Wskazał jednocześnie, iż to T. P. pierwszy zaczął zachowywać się agresywnie wobec niego i jego psa, a jego późniejsze zachowanie wynikało jedynie z konieczności chronienia swoich dóbr osobistych /k.43-44 wyjaśnienia obwinionego P. D./

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego P. D. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Obwiniony potwierdził, że analizowane zdarzenie faktycznie miało miejsce i przebiegało ono w zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności za przedmiotowe wykroczenie w sposób zgodny z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodnym. Kwestię nieprzyznania się obwinionego do winy należy poczytywać natomiast w kategoriach polemiki prawnej powstałej na gruncie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Również problematykę uznania przez obwinionego parku P. M. jako miejsca umożliwiającego puszczanie zwierząt bez smyczy należy uznać za element przyjętej linii obrony i nie można oceniać w aspektach okoliczności wyłączającej odpowiedzialność za popełnione wykroczenie.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka T. P./k.4-5, 35-36/. W zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności wykroczeniowej obwinionego jego zeznania są spójne i pozostają zbieżnez pozostałym zebranym materiałem dowodowym. Należy wskazać, iż wątpliwości natury faktycznej powstałe w wyniku zestawienia zeznań świadka z wyjaśnieniami obwinionego, pozostają bez znaczenia na gruncie przedmiotowej sprawy .

Również zeznania świadka Ł. K. /k. 7-8, 44/, należy uznać za wiarygodne, albowiem nie zawierają one niespójności i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie i ujawnione na rozprawie w postaci: notatki urzędowej /k.1-2/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k.3/, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.

P. D. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 27 stycznia 2015 r. ok. godz. 18:45 w W. w P. P. M. nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa, to jest za wykroczenie z: 77 kw w zw. z § 28 ust. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta S. W..

Przepis art. 77 kw stanowi, że karze grzywny do 250 zł albo karze nagany podlega ten, kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest bezpieczeństwo życia i zdrowia człowieka oraz bezpieczeństwo mienia, które mogą zostać zagrożone przez nieostrożne trzymanie zwierzęcia. Określając wymagane środki ostrożności, ustawodawca wskazuje na zwykłe lub nakazane. Zwykłe środki ostrożności to tradycyjne, przyjęte zwyczajowo, naturalne dla trzymania danego gatunku zwierzęcia, dodatkowo uzależnione od jego cech osobniczych i ewentualnego, potencjalnego zagrożenia. Z kolei nakazane środki ostrożności to takie, które wynikają z obowiązujących przepisów. Szczególne znaczenie mają zwłaszcza wydawane na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach uchwalane przez rady gmin regulaminy ustalające szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Obligatoryjnymi częściami takich regulaminów są postanowienia dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu m.in. ochronę przed zagrożeniem dla ludzi. Naruszenie takich przepisów należy oceniać jako niezachowanie nakazanych środków ostrożności w rozumieniu art. 77 kw.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie ma Uchwała NR XLIX/1366/2013Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta stołecznego W. oraz wydany wraz z nią załącznik – Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie miasta stołecznego W.. Zapis § 28 ust. 6 statuuje obowiązek wyprowadzania psów na terenie przeznaczonym do wspólnego użytku tylko i wyłącznie na smyczy. Dodatkowo w przypadku zwierząt agresywnych obowiązkowym jestrównież korzystanie z kagańca i pozostawania psa pod opieką osoby dorosłej, która zapewni sprawowanie nad nim kontroli. Jednocześnie przepis ust. 7przewiduje odstępstwo od powyższej zasady i pozwala na zwolnienie psa za smyczy w miejscach mało uczęszczanych przez ludzi oraz na obszarach oznaczonych jako wybiegi dla psów.

W niniejszej sprawie bezspornym jest fakt, iż P. D. w dniu 27 stycznia 2015 r. wyprowadzał swojego psa rasy chart polski w parku P. M.. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego pies obwinionego nie znajdował się na smyczy i wzwiązku z tym obwiniony swoim zachowaniem naruszył przepis § 28 ust. 4 w/w regulaminu. Należy jednocześnie zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki wymienione w ust.5 powołanego Regulaminu pozwalające na zwolnienie psa ze smyczy. Niewątpliwym jest, że teren parku P. M. nie można zakwalifikować jako wybieg dla psów. W ocenie S. ten nie może być również zakwalifikowany jako teren mało uczęszczany przez ludzi. Wskazać należy, iż sam obwiniony zaznaczył, że obszar parku wiele osób wykorzystuje jako miejsce do spacerów ze swoimi psami. Obwiniony zaakcentował również kwestię swoistego społecznego przyzwolenia do puszczania psów luzem na terenie parku. Oczywistym jest, iż nawet udowodnienie takiego stanu rzeczy nie pozwala na jakiekolwiek wyłączenie odpowiedzialności w zakresie odpowiedzialności za wykroczenie z art. 77 kw. Wskazać należy również, iż analiza zachowania psa obwinionego pozwala na wyciągnięcie wniosków, że jest to pies, który zachowuje się agresywnie i w związku z tym dodatkowo pies powinien mieć założony kaganiec.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy P. D., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem i stopień winy obwinionego.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 złotych. Kara ta w ocenie Sądu będzie stanowić odpowiednią dolegliwość i pozwoli na osiągnięcie celów kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego. W ocenie Sądu kara ta uzmysłowi obwinionemu naganność i niezgodność z prawem postępowania polegającego na lekceważeniu własnych obowiązków przy trzymaniu psa oraz okoliczność, że sprawcy tego typu wykroczeń muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami. Obwiniony swoim zachowaniem zlekceważył bezpieczeństwo innych osób przed zagrożeniem, które stwarza obecność psa. Kara więc powinna mu uświadomić naganność jego zachowania i egoistyczną postawę i wywołać odpowiednią refleksję mającą na celu wdrożenie go do przestrzegania prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE