UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 lipca 2015 r. powód G. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 3.118,05 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.318,55 zł od dnia 15 września 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 799,50 zł od dnia 23 października 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, iż w związku emisją substancji chemicznych uległ uszkodzeniu pojazd należący do A. i M. B.. Wyjaśnił, że poszkodowany zlecił naprawę warsztatowi powoda oraz wynajął u niego samochód zastępczy na okres 13 dni, zaś następnie dokonano przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania na rzecz powoda. Wskazał, że pozwana wypłaciła tylko część żądanego odszkodowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu przyznała, iż sprawca szkody posiadał zawartą z nią umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Zakwestionowała wysokość roszczenia powoda z tytułu kosztów naprawy pojazdu, w tym wysokość przyjętych stawek.

Pismem z dnia 2 listopada 2015 r. powód podtrzymał stanowisko w sprawie, a nadto podniósł, iż posiada legitymację czynną procesową. Zaprzeczył jakoby doszło do przedawnienia roszczenia. Wyjaśnił, że cena części użytych do naprawy szkody nie może być pomniejszana o stopień ich amortyzacji. Zaprzeczył jakoby poszkodowany przyczynił się do powstania szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. i M. B. są współwłaścicielami samochodu marki C. (...) (nr rej. (...)) na zasadach współwłasności małżeńskiej.

Niesporne, a nadto dowód:

- oświadczenie, k. 158,

- prawo jazdy, k. 175,

- dowód rejestracyjny, k. 176 – 177,

- umowa kupna – sprzedaży, 178 -181.

W dniu 15 października 2011 r. na terenie Zakładów (...) spółki akcyjnej w P. doszło do emisji substancji chemicznych w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do A. i M. B. samochód osobowy marki C. (...) (nr rej. (...)). Zgłoszona ubezpieczycielowi szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia lakieru zewnętrznego nadwozia pojazdu.

Niesporne, a ponadto dowód:

- umowa o wykonanie naprawy, k. 13a

- pismo Z. C. P., k. 103 – 104, 110,

- zgłoszenie, k. 151,

- zeznania powoda G. P., k. 215.

Poszkodowany A. B. w dniu 30 sierpnia 2012 r. zlecił naprawę warsztatowi G. P., ustalając z nim jednocześnie stawkę za jedną roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych na poziomie po 120 zł netto.

Dowód:

- umowa o wykonanie naprawy, k. 13a,

- kosztorys, k. 15 – 19.

Z tytułu naprawy G. P. obciążył A. B. kwotą 17 510,74 zł brutto, wystawiając fakturę VAT nr (...).

Dowód:

- faktura VAT, k. 14,

- zeznania powoda G. P., k. 215.

W dniu 30 sierpnia 2012 r. poszkodowany A. B. dokonał na rzecz G. P. przelewu przysługującej mu z tytułu odszkodowania w części obejmującej zwrot kosztów związanych z naprawą samochodu w wysokości 17.510,74 zł.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności, k. 20 – 21.

Również w dniu 30 sierpnia 2012 r. poszkodowany A. B. wynajął u G. P. samochód zastępczy marki O. (...) o nr rej. (...). Strony ustaliły wysokość czynszu na kwotę odpowiadającą iloczynowi czasu najmu oraz stawki za każdą rozpoczętą dobę w wysokości 170 zł netto. Pojazd zastępczy wykorzystywany był przez poszkodowanych w czasie wyłączenia z użytkowania ich pojazdu, do dojazdów do pracy oraz w życiu prywatnym – do wożenia córki poszkodowanych na zajęcia pozalekcyjne. Poszkodowani nie posiadali przy tym innego pojazdu, który mogliby użytkować w zastępstwie pojazdu uszkodzonego.

Dowód:

- umowa najmu, k. 22,

- oświadczenie, k. 23,

- zeznania świadka A. B., k. 213 – 214,

- zeznania świadka M. B., k. 214 – 215.

Również w dniu 30 sierpnia 2012 r. poszkodowany A. B. dokonał na rzecz G. P. przelewu przysługującej mu wobec Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. wierzytelności z tytułu odszkodowania w części obejmującej zwrot kosztów korzystania z samochodu zastępczego w kwocie 2.718,30 zł.

Dowód:

- umowa cesji, k. 25 – 26,

Z wynajmowanego samochodu zastępczego poszkodowany A. B. korzystał przez okres 13 dni, w związku z czym G. P. obciążył go kwotą 2.718,30 zł brutto, wystawiając fakturę VAT nr (...) z dnia 2 października 2012 r.

Dowód:

- faktura VAT, k. 24.

Pismem z dnia 21 listopada 2011 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., działając w imieniu Towarzystwo (...) spółki akcyjnej w W. potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody.

Dowód:

- pismo, k. 184.

W piśmie z dnia 18 października 2012 r. Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. zawiadomiła o przyznaniu kwoty 17.110,99 zł tytułem odszkodowania.

W związku z przedmiotową kolizją Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wypłaciła tytułem odszkodowania łącznie (z tytułu kosztów naprawy i najmu) kwotę 17.110,99 zł (15.192,19 zł plus 1.918,80 zł). Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. zweryfikowała negatywnie wysokość zastosowanych przez G. P. stawek (...) za wykonanie prac blacharskich i lakierniczych, obniżając je do poziomu 95 zł netto. (...) spółka akcyjna w W. dokonała negatywnej weryfikacji przyjętej przez G. P. w umowie z poszkodowanym stawki za każdą rozpoczętą dobę najmu samochodu zastępczego, obniżając tę stawkę do wysokości 120 zł netto za dobę.

Dowód:

- pismo pozwanej, k. 27 - 28, 93 – 94,

- opinia, k. 29 – 32

- opinia ekonomiczna, k. 33 – 64

- kosztorys, k. 101 - 103

Koszty naprawy samochodu C. (...) o nr rej. (...) przy uwzględnieniu stawki średniej za roboczogodzinę obowiązującej na terenie P. w okresie powstania szkody to jest w październiku 2011 r. wynosił

- 9.999,21 zł brutto przy średniej stawce za rbg obowiązującej na rynku w 2011 r.

- 10.395,89 zł brutto przy stawce za rbg stosowanej przez warsztat powoda.

Koszty naprawy samochodu przy uwzględnieniu, że pojazd lakierowany był lakierem typu perła, i że zderzaki pojazdu były wieloczęściowe wynosił 11.297,96 zł brutto przy stawce za rbg stosowanej przez warsztat powoda.

Koszty te w powyższych przypadkach procesu lakierowania naprawczego nadwozia pojazdu uwzględniają proces demontażu wszystkich szyb pojazdu i osprzętu nadwozia w wymaganym okresie, co wynika z technologii producenta w procesie lakierowania zewnętrznego nadwozia pojazdu.

Zgodnie z opracowaniem Stowarzyszenia (...)/S. średnie stawki za rbg w 2011 r. na lokalnym rynku – tj. dla miasta S. i P. wynosiły:

- 105,00 zł netto dla prac mechanicznych blacharskich,

- 115,00 zł netto dla prac lakierniczych.

Technologiczny czas naprawy pojazdu wynosił 8 dni roboczych. Czas na zabezpieczenie części – 2 dni robocze. Czas związany z przekazaniem i odbiorem pojazdu – 1 dzień roboczy. Uwzględniając dni wolne od pracy czas naprawy wynosił 13 dni.

Stawki najmu pojazdu zastępczego klasy C i C C. (jak pojazd wynajęty i uszkodzony) w opcji bez limitu kilometrów w 2012 r. na terenie S. i P. zawierały się w przedziale od ok. 150 zł netto (185 zł brutto) do ok 199 zł (245 zł brutto).

Dowód:

- cenniki, k. 65 – 68,

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 222 – 231,

- kalkulacja naprawy, k. 232 – 239,

- zweryfikowana kalkulacja naprawy, k. 260 – 263,

- uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego W. S., k. 264 – 265.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodził kwoty odszkodowania tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu a nadto domagał się zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego – pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność gwarancyjna z tytułu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Zarzuciła jednak iż dotychczas w pełni zaspokoiła roszczenie strony powodowej, a nadto podniosła zarzut przedawnienia i zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, zeznaniach świadków i powoda a także - opinii biegłego, kwestionowanej wprawdzie przez strony, lecz podtrzymanej przez biegłego na rozprawie głównej po zapoznaniu się z zarzutami.

Zeznania świadków A. B. i M. B. oraz powoda G. P. Sąd uznał za w pełni wiarygodne, jako że były wewnętrznie spójne, korespondowały ze sobą wzajemnie oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałej części materiału dowodowego. Świadkowie potwierdzili, iż pojazd zastępczy był im niezbędny do codziennego funkcjonowania, a także wskazali, że nie posiadali w spornym okresie innego pojazdu, który mogliby użytkować. Z kolei powód potwierdził okoliczności naprawy uszkodzonego pojazdu, wskazał iż dokonano naprawy lakieru. Wyjaśnił przy tym, że wynajmuje pojazd w pełni ubezpieczony, bez limitu kilometrów i nie pobiera kaucji.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanej, jakoby poszkodowany A. P. nie mógł skutecznie przenieść wierzytelności na powoda, wskutek czego powód nie miałby posiadać legitymacji procesowej czynnej. Stosownie do treści art. 36 § 2 KRO każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, zaś wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego. Na gruncie niniejszej sprawy, niewątpliwie wierzytelność przysługująca małżonkom wobec pozwanej, z uwagi na nabycie przez poszkodowanego pojazdu po zawarciu związku małżeńskiego, należy do majątku wspólnego, a co za tym idzie czynność prawna w postaci cesji wierzytelności, której dokonał A. B. na rzecz powoda była skuteczna. Wymaga podkreślenia również fakt, że aż do czasu wniesienia powództwa pozwana nie kwestionowała skuteczności przelewu wierzytelności, a ponadto dokonała wypłaty części odszkodowania na rzecz cesjonariusza.

Niezasadny okazał się również zarzut przedawnienia roszczenia. Generalna zasada przedawnienia roszczeń z umów ubezpieczenia uregulowana jest w art. 819 § 1 k.c., który stanowi że roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Natomiast wyjątek od generalnej zasady trzyletniego okresu przedawnienia są roszczenia z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z brzmieniem art. 819 § 3 k.c. termin roszczeń poszkodowanego wobec zakładu ubezpieczeń o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem okresu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym (deliktem) lub niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania (kontraktem). Wobec wyżej wskazanej regulacji, która stanowi, iż termin roszczeń poszkodowanego wobec zakładu ubezpieczeń z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej deliktowej m.in. za wypadki drogowe roszczenie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem okresu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym (deliktem) zastosowanie znajdzie art. 442¹ k.c. Zgodnie z brzmieniem § 1 tego przepisu roszczenia z tytułu czynów niedozwolonych przedawniają się po upływie 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia nie później jednak niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.

Co więcej, zgodnie z normą art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się przez zgłoszenie ubezpieczycielowi zdarzenia objętego roszczeniem, co nastąpiło 7 listopada 2011 r. Jednocześnie bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia. Powód zaś pisemne oświadczenie o przyznaniu świadczenia w kwocie 12.126,21 zł otrzymał w dniu 18 października 2012 r. W warunkach niniejszej sprawy bieg terminu przedawnienia był przerwany w dniu 20 lipca 2015 r. w następstwie wniesienia pozwu do sądu. Tym samym w chwili wszczęcia przedmiotowego postępowania roszczenie nie było przedawnione.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności powództwa, wskazać należy, iż Sąd dokonał ustaleń w zakresie uzasadnionego okresu i stawki najmu oraz kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego, jako że ustalenia wymagające tego typu wiadomości winny być na zasadzie dyspozycji przepisu art. 278 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.) dokonywane za pośrednictwem dowodu z opinii biegłego.

Opinia w sprawie wydana przez biegłego sądowego W. S. była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną.

Odnosząc się do kwestii uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, wskazać należy, iż zasadność wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego nie budzi wątpliwości Sądu. Również pozwana nie kwestionowała ogólnej zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, toteż Sąd uznał, iż wynajem pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałym w dniu 15 października 2011 r. zdarzeniem.

Biegły określił uzasadniony technologicznym i organizacyjnym czasem naprawy okres wynajmu pojazdu zastępczego na 13 dni (tj. zgodnie z twierdzeniami powoda), a jednocześnie potwierdził stawkę najmu 199 zł netto za dobę jako mieszczącą się w granicy stawek rynkowych.

Precyzując okoliczność całkowitego uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego wyjaśnić należy, iż ekonomicznie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego powinien być, w ocenie biegłego, tożsamy z czasem technologicznym naprawy (osiem dni), powiększonym o dwa dni na zabezpieczenie części, oraz o jeden dzień związany z przekazaniem i odbiorem pojazdu, a także uwzględniając dni wolne od pracy. Tym samym uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego ustalić należało w wymiarze trzynastu dni.

Odnosząc się natomiast do kwestii uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu poszkodowanych, biegły początkowo w toku opinii ustalił, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu dla procesu lakierowania zewnętrznego naprawczego nadwozia wynosił 9.999,21 zł brutto przy średniej stawce za rbg obowiązującej na rynku w 2011 r. lub 10.395,89 zł brutto przy stawce za rbg stosowanej przez warsztat powoda, gdy tymczasem powód domagał się łącznie kwoty 17.510,74 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy, przy czym wypłacone zostało odszkodowanie w wysokości 15.192,19 zł. Biegły wyjaśnił przy tym, iż w opracowanych ofertowych kosztach naprawy uwzględnił proces lakierowania naprawczego zewnętrznego całego nadwozia pojazdu, a nie poszczególnych jego elementów, gdyż pracochłonność lakierowania całego nadwozia jest nieporównywalna z pracochłonnością lakierowani jego elementów wyszczególnionych w kosztorysie opracowanym przez powoda. Wskazał, iż proces demontażu wszystkich szyb pojazdu jest zabiegiem koniecznym.

Strony wniosły zarzuty do opinii biegłego. Strona pozwana zarzuciła, iż stawka rbg przyjmowana przez powoda jest stawką zawyżoną. Wskazała, iż uszkodzenia pojazdu powstałe po kolizji nie miały wpływu na dalsze bezpieczne użytkowanie pojazdu, a zatem przyjęcie pojazdu do naprawy powinno mieć miejsce w momencie, gdy serwis był już w posiadaniu części zamiennych gotowych do zamontowania w pojeździe.

Strona powodowa zarzuciła, iż biegły błędnie przyjął za właściwą metodę naprawy polegającą na lakierowaniu całego nadwozia. Biegły, w ocenie powoda, nie uwzględnił także lakierowania elementów plastikowych, 4 klamek, dwóch lusterek, ani też właściwego sposobu lakierowania zderzaków – przedniego i tylnego. Dodał, że wykorzystywany typ lakieru zwiększa o 15% ilość potrzebnego materiału lakierniczego. Dodał, że biegły błędnie określił stawkę (...).

W toku ustnej uzupełniającej opinii biegły wyjaśnił, iż opracował kosztorys naprawy pojazdu dla warunków, że pojazd był lakierowany lakierem typu perła i że zderzaki pojazdu były wieloczęściowe i w oparciu o uzyskany wynik stwierdził, że koszt naprawy weryfikowany (i pokryty) przez pozwaną i tak jest dużo wyższy od kosztu ustalonego przez biegłego. Ustalił bowiem, iż koszt naprawy samochodu przy uwzględnieniu, że pojazd lakierowany był lakierem typu perła, i że zderzaki pojazdu były wieloczęściowe wynosił 11.297,96 zł brutto przy stawce za rbg stosowanej przez warsztat powoda. Przyznał przy tym, że nie uwzględnił uwagi dotyczącej konieczności lakierowania każdego elementu oddzielnie, gdyż w procesie opadu kwaśnych deszczy uszkodzeniu ulegają tylko i wyłącznie elementy poszyć zewnętrznych nadwozia pojazdu i lakierowanych elementów wyposażenia nadwozia. Wyjaśnił, że w związku z tym, ze producent przewiduje proces lakierowania zewnętrznego nadwozia pojazdu w jednym procesie technologicznym bezzasadnym jest lakierowanie każdego elementu oddzielnie, co wpływa na zwiększoną pracochłonność. Wskazał nadto, iż metoda lakierowania zewnętrznego pozwala na lakierowanie lusterek i klamek. Nadmienił, iż system A. używany przez niego do kalkulacji jest bardziej profesjonalny. Podał, że nie ujmował w kalkulacji lakierowania elementów wewnętrznych, bo nie mogły one ulec oddziaływaniem kwaśnych deszczy.

Sąd w pełni podziela konkluzje zawarte w opiniach biegłego. Wbrew twierdzeniom powoda nie może mieć znaczenia dla ustalenia wysokości odszkodowania fakt, iż pozwana w toku postępowania likwidacyjnego ustaliła, iż lakierowanie powinno być dokonane metodą lakierowania poszczególnych elementów nadwozia, gdy tymczasem biegły koszt naprawy obliczył w oparciu o metodę lakierowania całego nadwozia. Nie jest rolą Sądu ocena, czy w prywatnym kosztorysie strony pozwanej doszło do ustalenia zawyżonego kosztu naprawy. Kluczowym dla rozstrzygnięcia sporu jest bowiem ustalenie kwoty pozwalającej na przywrócenie pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed powstania szkody, która to kwota, w warunkach niniejszej sprawy ustalona została w wysokości 11.297,96 zł brutto. Zauważyć należy, że przedmiotowa opinia oraz postępowanie przed sądem zmierzało do ustalenia wysokości szkody poniesionej przez poszkodowanego. W kontekście takiego przedmiotu postępowania brak jest podstaw do przyjęcia, że biegły powinien był „uznać” (uwzględnić w opinii) czynności naprawcze i ich koszt uznane przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego, nawet, jeśli według zasad technologicznych naprawy pojazdu nie były one zasadnie wykonane. Rzeczą biegłego było bowiem opisać proces technologiczny naprawy uszkodzonego pojazdu i określić jego koszt, co dawało podstawę do ustalenia wysokości realnie poniesionej szkody.

Sąd rozdzielił żądanie na jedno – dotyczące naprawy pojazdu i drugie związane z najmem pojazdu zastępczego. Nawet przy przyjęciu, że pozwany wypłacił powodowi kwotę wyższą z tytułu naprawy pojazdu aniżeli wyliczone przez biegłego z tego samego tytułu, brak było podstaw do zastosowywania swoistej kompensaty, to jest uwzględnienia, że wypłacone koszty naprawy pojazdu (w zakresie „nadpłaty”) powinny zostać zaliczone na poczet kosztów najmu pojazdu. Strona pozwana przyznając odszkodowanie i likwidując szkodę kwalifikowała odpowiednio swoje wypłaty a kwestionowanie żądań miało charakter konstruktywny, wskazywano bowiem w jakiej części i z jakiej podstawy powództwo ma być niezasadne.

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodowi odszkodowania z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w oparciu o iloczyn stawki dziennej 170 zł netto (209,10 zł brutto) i standardowego czasu naprawy w wymiarze 13 dni, pomniejszony o dotychczas i uiszczone odszkodowanie w wysokości 1.918,80 zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że rzeczywista poniesiona przez powoda szkoda związana z kosztami wynajmu pojazdu zastępczego mieściła się w kwocie 2.718,30, zaś powodowi, po uwzględnieniu dotychczas wypłaconej kwoty odszkodowania, z tego tytułu przysługuje wciąż kwota 799,50 zł brutto. W zakresie odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu stwierdzić z kolei należało, iż koszty te zostały w pełni pokryte w związku z wypłatą na rzecz powoda kwoty 15.192,19 zł.

Powództwo podlegało zatem uwzględnieniu co do kwoty 799,50 złotych, które to roszczenie odnosiło się do kosztów najmu pojazdu zastępczego w pozostałym zakresie natomiast podlegało oddaleniu.

Ż. zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.). W związku z tym, że do zgłoszenia szkody doszło niezwłocznie po jej zaistnieniu (czego pozwana nie kwestionuje), 30 – dniowy termin upłynął w dniu 15 listopada 2011 r. Niezbędne do wyjaśnienia swojej odpowiedzialności informacje w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwana posiadała najpóźniej w dniu 8 października 2012 r. Uwzględniając dodatkowy 14-dniowym termin na wypłatę odszkodowania najpóźniej pozwana powinna jej dokonać w dniu 22 października 2012 r. Stąd z opóźnieniem w zapłacie kwoty 799,50 zł pozwana pozostaje od dnia następnego.

Obowiązek zwrotu na rzecz pozwanej solidarnie 184,37 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pełnomocników strony zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie po 800 zł, zapłaty z tych zaliczek wynagrodzenia biegłemu (800 zł od strony pozwanej i brakująca część: 615,63 zł – od strony powodowej) i ich rozliczenia zgodnie z normą art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. strona powodowa wygrała proces w 25%, natomiast pozwana - w 75%. Strona powodowa poniosła następujący koszty: opłatę sądowa od pozwu w kwocie 156 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 600 złotych, których wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 3 Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), a także koszt opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (łącznie 773 zł). Strona pozwana z kolei poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349 z późn. zm.) oraz koszty opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (łącznie 617 zł). W rozliczeniu należało również uwzględnić fakt poniesienia przez stronę pozwaną kosztów wynagrodzenia biegłego w wysokości 615,63 zł, gdy zgodnie z wynikiem postępowania powinna ponieść koszty w wysokości 353,90 zł. Strona powodowa powinna więc zwrócić stronie pozwanej kwotę 531,23 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (617 * 75% + 353,90 - 773 zł * 25%), o czym orzeczono w pkt. 4 sentencji wyroku.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE